Πολύ σωστά!
Το θέμα είναι ΠΩΣ και ΠΟΤΕ θα τελειώνουμε μ’ αυτές τις “μη-φιλικές ελιτ”!
Χτες ο Ντράγκι, πρώην διοικητής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας, με τον κυνισμό του τραπεζίτη είπε αυτό που οι “ελίτ” στρουθοκαμηλικά αποφεύγουν να δουν:
“-Ξεχάστε την αυταπάτη ότι η Ευρώπη είναι … μεγάλη δύναμη! Είναι αδύναμη αποικία των ΗΠΑ σε παρακμή που φτάνει σε υπαρξιακή κρίση.
Μάλιστα…
Βλέποντας τους αριθμούς που αναφέρεται ο Ντράγκι, είναι πεντακάθαρο ότι:
➡️ Με χρέη, οι τρεις μεγάλοι, μεγαλύτερα συγκριτικά μ’ αυτά της Ελλάδας του 2010 όταν “κουνούσαν το δάκτυλο” κι επέβαλαν την κατοχή των μνημονίων, μέ παραγωγικότητα χαμηλότερη, με ραγδαία αποβιομηχάνιση, μηδενική ανάπτυξη, ανεργία και πληθωρισμό, αντικειμενικά έφτασαν στο όριο της χρεοκοπίας!
➡️ Το χειρότερο είναι ότι η οικονομική κρίση, συνδυάζεται και περιπλέκεται με μια βαθιά Πολιτική κρίση:
Ασταθείς κυβερνήσεις ΜΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΠΑΝΤΟΥ , σε Παρίσι, Βερολίνο, Λονδίνο!
Στις Βρυξέλλες κάποιες διεφθαρμένες και διορισμένες κυρίες που το παίζουν “ηγέτες της Δύσης”(!).
Στο Κίεβο μια συνταγματικά παράνομη ηγεσία, κυβερνά δικτατορικά!
Η δημοτικότητα ΟΛΩΝ έχει πιάσει πάτο κι είναι ν’ απορεί κανείς ΠΩΣ μένουν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους, με τέτοια ποσοστά αποδοχής:
Γαλλία,Μακρόν: 18%
Βρετανία, Στάρμερ: 23%
Γερμανία, Μέρτς: 24%
Ουκρανία, Ζελένσκι:
Δεν υπάρχουν αξιόπιστες δημοσκοπήσεις, φυσικά, αλλά ο Τραμπ που έχει τις ΔΙΚΕΣ του και των υπηρεσιών του μετρήσεις, μίλησε για “
αποδοχή του Ζελένσκι μόνο από το 4% των πολιτών
που κυβερνά σαν δικτάτορας, είπε, ενώ συμπλήρωσε ότι το 80% των Ουκρανών υποστηρίζει τη λήξη του πολέμου με παραχωρήσεις”!
Για να ξεμπερδεύουμε
λοιπόν μαζί τους, πρέπει να φτάσουν οι κοινωνίες στο σημείο
– που ΔΕΝ είμαστε ακόμα – και που έλεγε ο Λένιν μ’ απλά λόγια:
– “Οι κάτω να θέλουν και οι πάνω να μην μπορούν!”
Και μπορώ να φανταστώ ότι θα
χρειαστεί γι’ αυτό, ένας συνδυασμός:
Συντριβής της Δύσης ΚΑΙ με στρατιωτικά ΚΑΙ διπλωματικά μέσα, και
☄️
Μιας εκρηκτικής οικονομικής κατάρρευσης στην πορεία της κρίσης,
Σε συνδυασμό με την αυξανόμενη αντίσταση και πάλη των λαών!
☺️ Και τότε, όπως έλεγε ξανά ο Λένιν:
«Υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες»