*(Στο τέλος του κειμένου ακολουθεί σημείωση του Κ.Μ)
Το ιστορικό ΓΚΚ έδωσε τη μάχη του με τον Μελανσόν. Και εδώ ο θαυμασμός περίσσεψε. Πάντα «κριτικός» φυσικά…Όπως και οι αριστεροκομμουνιστές της Γερμανίας περιστρέφονται γύρω από τον Λαφοντέν και τη De Linke.
Όπως και στη Βρετανία, τόσοι και τόσοι ψάχνονται γύρω από τον Κόρμπιν ή στις ΗΠΑ τον Σάντερς. Η «αριστερά», μια ζωή στο ρόλο του θλιβερού «εφαψία» και του «μπανιστηριτζή», άτολμη να διεκδικήσει τον έρωτα, δηλαδή αρνούμενη να πολεμήσει.
Αυτή είναι η ευρύτερη εικόνα. Τα άλλα είναι φρου φρού και αρώματα. Απλά ο καθένας, το βράδυ πάντα, στο σπίτι του, στο κρεββάτι του ή στην οργάνωσή του, μπορεί να ανάβει κερί στο θεό του ή να υμνεί την επανάσταση του.
Αν δε βρεθεί λοιπόν ένας πρώην Υπουργός μιας «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης μεγάλης καπιταλιστικής χώρας που να έχει δοκιμάσει δόσεις και όψεις νεοφιλελευθερισμού, αριστερά δεν μπορεί να υπάρξει. Έτσι λένε… Μέχρι και τον Τσοβόλα ή/και τον Αρσένη (απλώς επειδή ήταν υπουργοί που είχαν φύγει από το ΠΑΣΟΚ) είχαν ερωτευτεί στο παρελθόν εδώ στο Ελλαδιστάν, για να μη ξεχνιόμαστε.
Να λοιπόν που τελικά το ιστορικό ρήγμα της επαναστατικής κομμουνιστικής τάσης μέσα στο εργατικό κίνημα με τη σοσιαλδημοκρατία, στην πράξη, στην πολιτική πρακτική, θεωρείται πλέον από τους φωστήρες της υψηλής –και πάντα κατά βάση κοινοβουλευτικής και κυβερνοστοχεύουσας– πολιτικής, εντελώς ξεπερασμένο.
Το άλλοθι βέβαια είναι ότι «η επαναστατική πολιτική δεν τραβάει, έχει περιθωριακή απήχηση». Και «μια ζωή την έχουμε», «εμείς πότε θα παίξουμε ένα αναγνωρίσιμο ρόλο»;
Ε, βέβαια…Πώς να τραβήξει;
Όταν μια επαναστατική πολιτική με τη ματιά στο αύριο, διαρκώς αναβάλλεται, θα κυριαρχεί το παρόν της θλιβερής απουσίας μιας μαχόμενης εργατικής πολιτικής, ως αποτέλεσμα του ίδιου του ηχηρού παρελθόντος της πολιτικής ουράς στο αριστερό δημοκρατικό άκρο του αστισμού και της «σωφροσύνης».
Όταν η επαναστατική ουτοπία έχει εξοριστεί από τη σκέψη και την πρακτική, τότε ό,τι φαίνεται σαν ανέφικτο σήμερα, θα είναι χίλιες φορές πιο ανέφικτο και αύριο και ποτέ εφικτό.
Η αριστερή απαισιοδοξία, με τα μάτια καρφωμένα στα κοινοβουλευτικά ποσοστά, θα γεννά τη μελαγχολία της και αυτή με τη σειρά της θα τροφοδοτεί την πρώτη.
Με άλλα λόγια: Η εργατική κομμουνιστική στρατηγική ως ζώσα πολιτική στις μάχες του παρόντος, είναι σε αναζήτηση. Προς το παρόν είναι στην ιδεολογική παρανομία, ως «σεχταρισμός»…
Παναγιώτης Μαυροειδής
Πηγή: pandiera.gr
*Σημείωση του Κ.Μ
Δεν ξέρουμε, μπορεί κάποιοι να αισθάνονται ή και να είναι γνήσιοι επαναστάτες απέναντι σε όλους όσους είναι, λίγο-πολύ, «φρου-φρου και αρώματα», «εφαψίες» και «μπανιστιρτζήδες», αλλά νομίζουμε ότι όσο επαναστάτης και αν είναι κάποιος και όσο «επαναστατική» και αν είναι η ματιά του, θα πρέπει να μπορεί να διακρίνει διαφορές και να μην βιάζεται να βάζει, περίπου, στο ίδιο τσουβάλι τόσο διαφορετικές χώρες με τόσο διαφορετικές πολιτικές διαδρομές και τόσο διαφορετικές πολιτικές προσωπικότητες, από τον Mélenchon και τον Lafontain, έως τον Corbyn και τον Sanders.
Σε άλλη στήλη καταγράφουμε πολύ πιο «επαναστατικές» απόψεις του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Κώστα Παπαδάκη, ο οποίος φτάνει στο σημείο να συγκρίνει και μάλλον να συγχέει, Lepen και Mélenchon. Ο Κώστας Παπαδάκη αναγνωρίζει, βεβαίως, ότι στην Γαλλία ατυχώς έλειψε και λείπει η φωνή ενός επαναστατικού, αλά ΚΚΕ, Κομμουνιστικού Κόμματος. Και επειδή λείπει, όλοι οι άλλοι, πρόσωπα και σχηματισμοί, είναι ίδιοι ή περίπου ίδιοι. Φαίνεται ότι αυτήν την λογική ασπάζονται και άλλοι στον λεγόμενο «αυθεντικό επαναστατικό» χώρο. Και αν αυτός ο «αυθεντικός επαναστατικός» χώρος δεν έχει έκφραση σχεδόν παντού στις καπιταλιστικές χώρες, τότε όλοι οι άλλοι είναι ίδιοι και σχεδόν απαράλλαχτοι, συμβιβασμένοι και παραιτημένοι.
Μήπως, σύντροφοι, χρειάζεται λίγο λιγότερη αλαζονεία και αυταρέσκεια; Διότι επανάσταση δεν σημαίνει να πετάς τη μπάλα στην εξέδρα, για να είσαι παντού και πάντα δικαιωμένος με τον κακό καπιταλισμό που γίνεται όλο και χειρότερος.
