Στην Ελλάδα, πάντα τα προβλήματα παραμένουν αμετάβλητα και χειρότερα
για δεκαετίες, ακόμη και αιώνες.
Οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν, γενιές ολόκληρες περνούν, αλλά τα
ζητήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία παραμένουν αναλλοίωτα σαν να
μην πέρασε μια μέρα.
Σαν να ζούμε σε έναν ατέρμονο κύκλο, προσδοκώντας πως οι λεγόμενοι
«εθνοσωτήρες» θα αναλάβουν την ηγεσία και θα λύσουν τα προβλήματά μας.
Όμως, αυτοί οι ηγέτες έρχονται και φεύγουν, και εμείς και τα παιδιά μας
μένουμε να αντιμετωπίζουμε τα ίδια προβλήματα με μεγαλύτερο βάρος, χωρίς
να βλέπουμε απολύτως καμία ουσιαστική αλλαγή.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι: είμαστε εμείς οι ίδιοι μέρος του
προβλήματος;
Ας ανατρέξουμε λίγο πίσω να δούμε την ροή.
Από την Επανάσταση του 1821 και την ίδρυση του ελληνικού κράτους, τα
προβλήματα που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία έχουν παραμείνει κατά
βάση τα ίδια: διαφθορά, κακοδιαχείριση, κοινωνικές ανισότητες, και η
εξάρτηση πάντα από ξένες δυνάμεις.
Οι ελπίδες για μια καλύτερη ζωή βασίζονται στην πίστη ότι ένας
«εθνοσωτήρας» θα έρθει να διορθώσει την κατάσταση, αλλά η ιστορία έχει
δείξει πως αυτές οι ελπίδες, είναι συχνά μάταιες μέχρι και σήμερα.
Οι Νέο «εθνοσωτήρες» που έχουν αναλάβει την ηγεσία της χώρας, σε
διάφορες περιόδους της ιστορίας, δεν κατάφεραν ποτέ να φέρουν τη βαθιά,
ριζική αλλαγή, που απαιτείται για την επίλυση όλων αυτών των προβλημάτων,
που σήμερα έχουν συσσωρευτεί.
Αντίθετα, πολλοί από αυτούς, ενίσχυσαν το υπάρχων σύστημα,
εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες του Ελληνικού λαού και διαιώνισαν τα
προβλήματα αντί να τα επιλύσουν, ρίχνοντας τους στην παγίδα άλλων
εποχών.
Ως λαός, συχνά αναζητούμε εξωτερικούς σωτήρες, αντί να αναλαμβάνουμε
την ευθύνη ,για το δικό μας μέλλον.
Αυτός ο παθητικός ρόλος μας έχει κάνει ευάλωτους, στην πολιτική και
κοινωνική εκμετάλλευση.
Υπάρχει ένα τραγούδι που λέει: παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στους δρόμους
φυσικά γράφτηκε μια άλλη εποχή, αλλά αυτό δεν έχει τώρα σημασία.
Η φράση αυτή όμως, αποτυπώνει τη βαθιά ανάγκη για αφύπνιση και δράση.
Πρέπει να αναγνωρίσουμε ,ότι τα δικαιώματα μας και οι αλλαγές, δεν έρχονται
ποτέ δωρεάν, υπάρχει πάντα κόστος.
Χρειάζεται συλλογική προσπάθεια και συνεχή αγώνα, για να απαιτήσουμε τα
αυτονόητα.
Δεν μπορούμε να μένουμε επαίτες, ζητώντας από τους «εθνοσωτήρες» να
μας σώσουν.
Αντίθετα, πρέπει να γίνουμε εμείς όλοι, οι πρωταγωνιστές της αλλαγής, που
επιθυμούμε για το κοινό καλό.
Για να σπάσουμε αυτόν τον ατέρμονο κύκλο όλων αυτών των προβλημάτων ,
πρέπει να μετακινηθούμε από τη διαμαρτυρία στη δράση.
Η ιστορία μας έχει διδάξει, ότι μόνο μέσα από οργανωμένη, συλλογική δράση,
μπορούμε να επιφέρουμε την πραγματική αλλαγή.
Οι μεγάλες επαναστάσεις, οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, οι νίκες των
εργατικών κινημάτων, όλες αυτές οι αλλαγές επιτεύχθηκαν μέσω της
αποφασιστικότητας και της μαζικής συμμετοχής του λαού.
Η έξοδος στους δρόμους, δεν είναι απλώς μια πράξη διαμαρτυρίας, αλλά μια
δήλωση, ότι δεν αποδεχόμαστε την υπάρχουσα κατάσταση.
Είναι μια έκφραση, της δύναμης του λαού, της βούλησής μας για αλλαγή.
Και η αλλαγή αυτή, δεν μπορεί να έρθει από πάνω προς τα κάτω, πρέπει να
ξεκινήσει από εμάς τους ίδιους.
Η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα, έχει τα δικά της μακροχρόνια προβλήματα.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο πρόβλημα, μπορεί να είναι η δική μας παθητικότητα
και η τάση να αναθέτουμε την ευθύνη σε άλλους.
Οι «εθνοσωτήρες» μπορεί να έρχονται και να φεύγουν, αλλά τα προβλήματα,
θα παραμένουν εάν δεν πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.
Ας γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να δούμε.
Ας αφήσουμε πίσω μας, την εποχή της παθητικότητας και ας κινηθούμε προς
ένα μέλλον, όπου η δύναμη και η ευθύνη ανήκει σε όλους μας.
Γιατί μόνο τότε θα μπορέσουμε να λύσουμε τα προβλήματα, που μας
ταλανίζουν και να χτίσουμε μια κοινωνία πιο δίκαιη και ευημερούσα για όλους,
κάτι που οι προηγούμενες γενιές, δεν τα κατάφεραν ώστε να υλοποιήσουν
αυτή την Ευχή,
Έχουμε ζήσει τους εθνοσωτήρες όλων των πολιτικών αποχρώσεων, έχουμε
εμπειρία και άποψη.
Είναι καιρός να θυμηθούμε…
Βαγγέλης Ξανθάκης «ΑΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΑΚΟ»
