Για τις ατελείωτες ουρές και την πολύωρη ταλαιπωρία που υφίστανται ασθενείς, συχνά υπερήλικες και ημιθανείς, μαζί και οι συνοδοί τους στα επείγοντα του υποστελεχωμένου ΕΣΥ το Documento έχει γράψει πολλές φορές. Πριν από τις εξαγγελίες όμως στις οποίες προχώρησαν Κυριάκος Μητσοτάκης και Άδωνης Γεωργιάδης τον Ιούνιο για το ότι λέει τα επείγοντα αλλάζουν, ανακαινίζονται χώροι, γίνονται προσλήψεις και με το ηλεκτρονικό βραχιολάκι δίνεται λύση στο πρόβλημα των πολύωρων καθυστερήσεων των ασθενών στα ΤΕΠ.
Άλλαξε πράγματι κάτι; Προς το καλύτερο σίγουρα όχι, προς το χειρότερο ίσως, αν λάβουμε υπόψη μια καταγγελία αναγνώστη του (τα στοιχεία του στη διάθεση της εφημερίδας) που έλαβε σήμερα το documentonews.gr για την τραγική κατάσταση που επικρατούσε χτες, Δευτέρα 28 Ιουλίου, στα Επείγοντα του Λαϊκού, ενός από τα μεγαλύτερα και επιφανέστερα νοσοκομεία της Ελλάδας στο οποίο η κυβέρνηση προσέλαβε πρόσφατα δεκάδες σεκιούριτι αλλά όχι και γιατρούς:
«Τη Δευτέρα 28 Ιουλίου το μεσημέρι συνόδευσα στην εφημερία του Λαϊκού Νοσοκομείου μια θεία μου μεγάλης ηλικίας που είχε πέντε μέρες να ουρήσει. Περίμενε όλο το Σαββατοκύριακο να δει τη Δευτέρα τη γιατρό της, αλλά τη Δευτέρα το πρωί ανακάλυψε ότι είχε φύγει για διακοπές.
Την πήγα λοιπόν στο Λαϊκό, ένα από τα καλύτερα νοσοκομεία της χώρας, που είχε εφημερία από τις 2.30 μ.μ. τη Δευτέρα ως τις 8 π.μ. το πρωί της Τρίτης. Φτάσαμε λίγο μετά τις 2.30, στην αρχή της εφημερίας δηλαδή, και στην πόρτα ήταν ένας σεκιουριτάς που μας έδωσε το νούμερο 52. Μέχρι να φτάσουμε όμως στο γκισέ να πάρουμε το βραχιολάκι του Άδωνι, το νούμερό μας έγινε 66.
Περάσαμε γρήγορα από τον γενικό γιατρό που έκανε τη διαλογή, ο οποίος χαρακτήρισε το περιστατικό επείγον και μας έστειλε στον ουρολόγο. Εκεί εξυπηρετηθήκαμε αμέσως, ο γιατρός έκανε κάποιες εξετάσεις που όπως μάθαμε αργότερα ήταν ελλιπείς και μας είπε εγώ δεν βρίσκω τίποτα, πηγαίνετε πάλι στη διαλογή να σας στείλουν σε νεφρολόγο.
Πράγματι πήγαμε πίσω στη διαλογή όπου πέρναγε το νούμερο 120 κι από εκεί και πέρα απλά ήταν αδύνατο να δούμε κάποιον γιατρό γιατί δεν μας άφηναν οι σεκιούριτι. Υπήρχαν παντού σεκιούριτι, 10-15 τον αριθμό, που φύλαγαν όλες τις πόρτες και μας πέταγαν έξω. Ύστερα από κάποια ώρα προχώρησα σε δυναμική επέμβαση και μπήκα με το ζόρι ξανά στη διαλογή όπου ο γενικός γιατρός μου είπε να πάμε στο παθολογικό με τον ίδιο αριθμό. Όλοι έπαιρναν ένα χρώμα, ανάλογα με το πόσο επείγον το περιστατικό, κόκκινο για πολύ επείγον και σταδιακά πορτοκαλί, κίτρινο και πράσινο για τα λιγότερο επείγοντα. Εμάς στην αρχή μάς είχαν δώσει πορτοκαλί, κόκκινο, αλλά όταν μπήκα ξανά στο γενικό γιατρό, δεν μου έδωσε χρώμα.
Αφού περιμέναμε αρκετές ώρες, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσουμε γιατί έρχονταν φορεία με το ΕΚΑΒ τα οποία έμπαιναν μέσα κατά προτεραιότητα, όπως είναι η διαδικασία. Επίσης οι άλλοι είχαν χρώματα, ενώ εμείς δεν είχαμε. Κάποια στιγμή ξαναμπήκα με το ζόρι στον γενικό γιατρό και του τα είπα όλα αυτά και μου είπε έχετε πορτοκαλί. Αλλά οι ώρες πέρναγαν κι εμείς ακόμη περιμέναμε.
Γύρω στις 10 το βράδυ, αφού ήμασταν εκεί ήδη επτάμισι ώρες, τσακώθηκα με τον σεκιούριτι και μπήκα στο παθολογικό με το ζόρι. Εκεί μέσα είδα 20 φορεία με 3 γιατρούς και 5 νοσοκόμους ενώ απέξω βρίσκονταν 20 φορεία και 20 καροτσάκια, μισοπεθαμένοι ασθενείς, όσοι ήταν σε καλύτερη κατάσταση όρθιοι και όρθιοι όλοι οι συνοδοί γιατί ο χώρος είχε μόνο 10 καθίσματα μπροστά και 20-20 καθίσματα σε ένα διάδρομο παραπέρα.
Στις 2.30 ώρα τη νύχτα, αφού ήμασταν εκεί 12 ώρες, συνειδητοποιήσαμε ότι ποτέ δεν θα έρθει η σειρά μας. Κανείς δεν μας έλεγε κανείς και τι σειρά έχουμε. Δεν μας έλεγαν τη σειρά για να μπορούν να την παραβιάζουν γιατί όλο έρχονταν φορεία με το ΕΚΑΒ που είχαν προτεραιότητα και έμπαιναν μπροστά. Η θεία μου δεν άντεξε άλλο, είχε κάνει και δύο εγχειρήσεις στο πόδι πριν από δύο χρόνια και φύγαμε.
Αυτό που θέλω να γράψετε ήταν πως οι σεκιούριτι ήταν περισσότεροι από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες. Υπήρχαν 10-15 σεκιούριτι, 3 γιατροί και 5 νοσοκόμες. Κάπου 100 υπερήλικες ήταν εκεί, πολλοί σε φορεία και καροτσάκια, κι έκαναν εμετό ή την ανάγκη τους στα καροτσάκια και πέρναγε μια καθαρίστρια τα μάζευε.
Φύγαμε στις 2.30 τη νύχτα, κοιμηθήκαμε λίγο και σήμερα στις 11 το πρωί πήγαμε στο Ιπποκράτειο όπου βρήκαμε κι άλλους που κάθονταν και περίμεναν μαζί μας ώρες χτες στο Λαϊκό και είχαν φύγει άπραγοι. Εκεί ήταν εντελώς άλλη κατάσταση. Υπήρχε πάλι εφημερία 8 π.μ. – 2.30 μ.μ. αλλά ήταν ώρα πλήρους λειτουργίας. Οι γιατροί έκαναν σωστά τις εξετάσεις και μας είπαν ότι η θεία μου είχε μια απλή αφυδάτωση, ίσως λόγω ζέστης, όχι κάτι πιο σοβαρό και μας έδωσαν οδηγίες. Και τράβαγαν τα μαλλιά τους όταν τους είπαμε ότι δεν της είχαν κάνει ούτε μια εξέταση αίματος την προηγούμενη μέρα στο Λαϊκό».