Μέχρι τώρα ξέραμε ότι μία από τις κατάρες του δημόσιου συστήματος υγείας ήταν το διαβόητο «φακελάκι». Δηλαδή, τα «μαύρα» που αναγκάζονταν οι ασθενείς να πληρώνουν από την τσέπη τους στους γιατρούς, ιδίως για να γίνουν σημαντικές χειρουργικές επεμβάσεις.
Μια απαράδεκτη συνθήκη όπου για να γίνει έγκαιρα το χειρουργείο του ο ασθενής είχε δύο επιλογές: είτε να πάει στον ιδιωτικό τομέα, αν είχε την οικονομική δυνατότητα, είτε να δώσει το «κατιτίς του» στο χειρουργό του δημόσιου νοσοκομείου, πρακτική ευρέως διαδεδομένη και συνήθως με την ανοχή της πολιτικής και διοικητικής ηγεσίας.
Βεβαίως, η δεύτερη αυτή πρακτική και παράνομη ήταν και στην πραγματικότητα διέλυε το δημόσιο σύστημα υγείας, καταργώντας πλήρως το χαρακτήρα του και το στόχο του για δωρεάν δημόσια υγεία.
Για αυτόν τον λόγο και την καταδίκαζαν οι περισσότεροι γιατροί, υπογραμμίζοντας όμως παράλληλα ότι για την εξάλειψη αυτού του καρκινώματος αναγκαία και ικανή συνθήκη ήταν να καλυφθούν όλες οι ανάγκες του ΕΣΥ σε προσωπικό, ώστε να μην υπάρχουν μεγάλες ουρές και καθυστερήσεις στις προγραμματισμένες επεμβάσεις, αλλά και το να αμείβονται αξιοπρεπώς οι γιατροί για να μην μπαίνει κανείς στο πειρασμό να πάρει «φακελάκι».
Δυστυχώς, λίγα πράγματα έγιναν. Και εάν ως ένα βαθμό υποχώρησε κάπως το «φακελάκι» ήταν απόρροια της οικονομικής κρίσης και του φιλότιμου των ίδιων των γιατρών.
Και τώρα έρχεται ο αρμόδιος υπουργός να εξαγγείλει ουσιαστικά ότι θα έχουμε και «φακελάκι» με σφραγίδα υπουργείου.
Ειδικότερα, όπως δήλωσε ο Άδωνις Γεωργιάδης, πλέον ο ασθενής θα έχει την επιλογή είτε να περιμένει να έρθει η σειρά του στη λίστα αναμονής, είτε να βάλει το χέρι στην τσέπη και να πάει στα απογευματινά χειρουργεία, που θα πληρώνονται όπως ακριβώς αυτά των ιδιωτικών, δηλαδή ο ΕΟΠΥ θα πληρώνει μόνο μέρος του κόστους και το υπόλοιπο, γύρω στο 30% σύμφωνα με πληροφορίες, θα το πληρώνει ο ασθενής.
Δηλαδή, ένα νόμιμο «φακελάκι» ή, εάν προτιμάτε, ένα θεσμοθετημένο νοσοκομειακό… «γρηγορόσημο».
Και το χειρότερο από όλα – εξόχως εξοργιστικό- είναι ότι αυτό παρουσιάζεται από τον ίδιο τον υπουργό ως κάτι που είναι… win-win: «εγώ που περιμένω να χειρουργηθώ, παραδείγματος χάρη, για τη χολή μου και έχω το νούμερο 30, αλλά δεν έχω χρήματα να πληρώσω ούτε στο απογευματινό χειρουργείο, ούτε σε ιδιωτικό νοσοκομείο, αν από τη λίστα που είναι μπροστά μου, των 30 χειρουργείων, οι 10 πάνε στο απογευματινό χειρουργείο, εγώ από εκεί που έχω το νούμερο 30, θα έχω το νούμερο 20. Και θα πάω, αντί για δύο μήνες, σε έναν μήνα. Άρα, εγώ που δεν έχω καθόλου χρήματα ωφελούμαι από το γεγονός ότι μειώνεται η λίστα, καθώς θα χειρουργηθώ γρηγορότερα. Ο ενδιάμεσος που έχει χρήματα να πληρώσει το απογευματινό χειρουργείο ωφελείται γιατί πληρώνει κάτι λιγότερο από το ιδιωτικό νοσοκομείο, ώστε να μπορεί να πάει να χειρουργηθεί γρηγορότερα».
Δηλαδή, βγαίνει ένας υπουργός που έχει υπό την ευθύνη του το δημόσιο σύστημα υγείας, εκεί όπου υποτίθεται ότι θα πρέπει να έχουν όλοι ισότιμη αντιμετώπιση και πρόσβαση σε υψηλού επιπέδου δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και λέει ουσιαστικά ότι όποιος είναι διατεθειμένος -αλλά και δύναται- να πληρώσει θα μπορεί να εξυπηρετείτε γρηγορότερα και ότι με αυτόν τον τρόπο θα ωφεληθεί και αυτός που δεν μπορεί να πληρώσει, γιατί επίσης θα εξυπηρετείται γρηγορότερα, καθώς θα μικραίνει η λίστα αναμονής. Επιχείρημα, που όση περίσσια έχει σε κυνισμό, τόση έλλειψη σε ρεαλισμό αφού παραβλέπει -για λόγους προφανείς- ότι αυτό απλώς θα οδηγήσει σε κατάσταση όπου τα περισσότερο χειρουργεία απλώς θα «σπρώχνονται» στην απογευματινή ζώνη για ευνόητους λόγους.
Και το πιο προκλητικό από όλα είναι ότι αυτό δεν το προτείνει κάποιος τρίτος, ούτε καν κάποιος γιατρός που θέλει νόμιμα να αυξήσει το εισόδημά του, αλλά ο ίδιος ο υπουργός Υγείας. Όχι ο υπουργός Οικονομικών ως μέτρο κατά της φοροδιαφυγής, αλλά ο πολιτικός προϊστάμενος του δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας και μάλιστα ως μέτρο βελτίωσης των παρεχόμενων υπηρεσιών.
Αυτό δείχνει όχι απλώς το πόσο μετασχηματίζεται η κυβερνητική πολιτική, αλλά και το πώς αυτοί που ασκούν εξουσία αντιμετωπίζουν ένα δημόσιο αγαθό, όπως η υγεία.
Αντί για την αντίληψη ότι δημόσιο αγαθό είναι αυτό στο οποίο πρέπει να έχουν πρόσβαση όλοι, εδώ έχουμε την αντίληψη ότι όλα εξαρτώνται από το πόσα χρήματα έχεις. «Εγώ με τον παρά μου…». Ακόμη και σε έναν τομέα, το δημόσιο σύστημα υγείας, που φτιάχτηκε ακριβώς για να έχουν όλοι περίθαλψη και κάπως έτσι να αντισταθμίζονται και να αμβλύνονται οι επιπτώσεις από τις ανισότητες που ούτως ή άλλως υπάρχουν στην κοινωνία.
Μόνο που όλα αυτά ακόμη και εάν καταβάλλεται προσπάθεια να παρουσιαστούν ως βήματα εκσυγχρονισμού στην πραγματικότητα μόνο ως επικίνδυνη οπισθοχώρηση μπορούν να θεωρηθούν.
Γιατί μπορεί κάποιοι, που έχουν την πολυτέλεια της επιλογής, να θεωρούν ότι μόνο το ιδιωτικό είναι καλό, μόνο αυτό «που το πληρώνεις», αλλά για το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας το να υπάρχει όντως κοινωνικό κράτος είναι θέμα επιβίωσης.
Και όταν ακόμη και το ΕΣΥ διαχωρίζει τους πολίτες σε «έχοντες και κατέχοντες» και σε αυτούς «ενός κατώτερου θεού» το κοινωνικό κράτος συρρικνώνεται και απειλείται η κοινωνική συνοχή.
ΠΗΓΗ In.Gr
