Για τη μεταβίβαση 80 δισ. κόκκινων δανείων από τις τράπεζες στα funds, οι Έλληνες φορολογούμενοι εγγυήθηκαν με χρέος 25 δισ. ευρώ
– Μπορεί το δικαστήριο να ορίσει περικοπή του δανείου σε υπερχρεωμένο νοικοκυριό κατά 35% και ο «κόκκινος» δανειολήπτης να βρεθεί και πάλι να χρωστά περισσότερα στην τράπεζα σε σχέση με πριν το «κούρεμα»;
– Γίνεται η τράπεζα να διορθώσει το Πρωτοδικείο;
– Πώς συμβαίνει και ό,τι «κουρεύουν» τα δικαστήρια, να τα φουσκώνουν τα fund;
– Τι μεσολάβησε και από τα σχεδόν 50 δισ. ευρώ κόκκινων δανείων που μεταβίβασαν οι τράπεζες στα funds και στους servicers, τελικά να μην ωφελήθηκαν σχεδόν στο παραμικρό οι οφειλέτες;
Είναι μερικά πολιτικά ερωτήματα τα οποία δεν συναντάς στον δημόσιο διάλογο σαν δήθεν τεχνοκρατικά. Μόνο που οι τράπεζες και τα funds/servicers ξέρουν και τα μετατρέπουν σε δισεκατομμύρια ευρώ κερδών βγαλμένων από τις τσέπες των πιο ευάλωτων, και με δικαστική βούλα, συμπολιτών μας…
1. Με τον νόμο 3869/10 (Κατσέλη), το 2010, οι υπερχρεωμένοι δανειστές μπορούσαν να προσφύγουν στη Δικαιοσύνη με κάποιες (εισοδηματικές/κοινωνικές) προϋποθέσεις, προκειμένου να σώσουν την πρώτη κατοικία τους. Σχεδόν όλα αυτά τα κόκκινα/κουρεμένα δάνεια συνολικού ύψους άνω των 15 δισ. ευρώ, μαζί με εξυπηρετούμενα δάνεια, έχουν μεταπωληθεί στα funds/servicers. Οι νέοι «πιστωτές» αφού έδωσαν λυσσαλέα μάχη στα δικαστήρια να μην μειωθούν τα (αρχικά) δάνεια, να είναι δηλαδή απαιτητά στην ονομαστική τους τιμή, καίτοι οι ενδιάμεσοι τα αγόρασαν ακόμη και στα 12 ή 16 σεντς (12% ή 16%), ακολούθως τα αναπροσάρμοσαν βάζοντας στην αρχή το σύνολο των τόκων της περιόδου αποπληρωμής. Αυξάνοντας έτσι το τελικό ποσό αποπληρωμής έως και 40% ή 60%.
Παράδειγμα: Για παράδειγμα, ένα δάνειο των 140.000 ευρώ, που μετά το κούρεμα περιορίστηκε σε 100.000 ευρώ, με την άθροιση όλων των τόκων της περιόδου αποπληρωμής, π.χ. για τα επόμενα 30 έτη, η νέα οφειλή ξεπέρασε την αρχική τιμή και φθάνει τώρα στα 160.00 ευρώ (με μέσο επιτόκιο 3%).
Εδώ αντιστρέφεται η έννοια της ελάφρυνσης ενός ευάλωτου νοικοκυριού, που προσέφυγε στη Δικαιοσύνη προκειμένου να προστατεύσει τη στέγη της οικογένειάς του, το δικαστήριο τού όρισε ανώτατη μηνιαία δόση που δύναται να αποπληρώνει, αλλά ήρθαν τα «κοράκια» που αγόρασαν τα δάνεια να του φουσκώσουν και πάλι το χρέος. Κυρίως, όμως, καταστρέφεται αυτή καθαυτή η έννοια της προστασίας βασικών κοινωνικών αγαθών.
Το θέμα της απροσδόκητης αύξησης της οφειλής μετά το «κούρεμα» (παλαιότερου δανείου), με την προσθήκη όλων των τόκων στην αρχή της νέας δανειακής σύμβασης ή, εναλλακτικά, τον ανά μήνα τοκισμό της ορισθείσας από το δικαστήριο δόσης, θα κριθεί από τον Άρειο Πάγο την επόμενη εβδομάδα (27/2) σε πρότυπη δίκη. Εκεί θα εξεταστεί εάν η πρακτική των τραπεζών/ενδιάμεσων για 200.000 ευάλωτα νοικοκυριά, ουσιαστικά ανατρέπει τις δικαστικές αποφάσεις, αυξάνοντας έτσι και πάλι τα κόκκινα δάνεια και προκαλώντας ασφυξία στους ευάλωτους δανειολήπτες.
2. Για τη μεταβίβαση 80 δισ. κόκκινων δανείων από τις τράπεζες στα funds, οι Έλληνες φορολογούμενοι εγγυήθηκαν με χρέος 25 δισ. (Ηρακλής I, II, III). Ωστόσο, οι αγοραστές fund/servicers, δεν υποχρεώθηκαν από την Πολιτεία σε αντιπρόταση προς τους δανειστές ώστε να μπορούν, υπό τις νέες συνθήκες (οικονομική κρίση), να συνεχίζουν να εξυπηρετούν ένα σαφώς πιο ελαφρύ πρόγραμμα δόσεων. Οι νέοι διαχειριστές των δάνειων (funds/servicers) ενισχυμένοι από την έκρηξη των εμπορικών τιμών των ακίνητων, ουσιαστικά δείχνουν απρόθυμοι να αντιπροτείνουν μια συμβιβαστική-βιώσιμη πρόταση. Πολλές φορές οχυρωμένοι πίσω από ένα τυπικό αλγόριθμο ρύθμισης χρέους.
Αντιθέτως, παρατηρούνται φαινόμενα ακραίου κομματισμού όπου ημέτεροι προσφεύγουν στην πολιτική νομενκλατούρα η οποία – σε πολλές περιπτώσεις – φαίνεται να παρεμβαίνει στους διαχειριστές υπέρ των φίλα προσκείμενων στην κυβερνητική παράταξη. Εξάλλου, οι ενδιάμεσοι έχουν αγοράσει στο 1/6 τα εν λόγω δάνεια και, καθώς είναι ανεξέλεγκτοι ως προς ποιο ποσοστό θα «κουρέψουν», ενδίδουν σε κομματικές υποδείξεις.
Αρκεί να μην υποχρεωθούν νομικά σε αντιπρόταση ρύθμισης του δανείου προς όλους τους ευάλωτους δανειολήπτες. Και αυτό δεν το νομοθετεί η κυβέρνηση.
ΠΗΓΗ Antimedia