Κοινωνικό Φέρετρο

Μετά τα δημόσια αγαθά και τις υποδομές της Ελλάδας,που παραχωρήθησαν σε ιδιωτικές εταιρείες ένεκα των Μνημονίων,κορυφώνεται και η απώλεια -για χιλιάδες πολίτες- ακόμη και της πρώτης κατοικίας,καθώς τράπεζες και funds προχωρούν σε πλειστηριασμούς. Η στέγη είναι κοινωνικό αγαθό και πρόσβαση σε αυτήν πρέπει να έχουν όλοι οι πολίτες,άλλωστε οι δείκτες της κοινωνικής ευημερίας και του βιοτικού επιπέδου σε κάθε χώρα συμπεριλαμβάνουν και το ποσοστό της ιδιοκατοίκησης. Ένα ανύπαρκτο,στην Ελλάδα,κράτος πρόνοιας αφού ξεπούλησε τον δημόσιο πλούτο και τα κοινωνικά αγαθά( ενέργεια,οδικά και σιδηροδρομικά δίκτυα μεταφορών,επικοινωνία,λιμάνια,αεροδρόμια,ακτές),με νοσούσα την δημόσια ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και αφού οι τράπεζες,μέσω των ανακεφαλαιοποιήσεων,κάλυψαν τα “κόκκινα” δάνεια,στην συνέχεια τα πούλησαν σε εξευτελιστικές τιμές στα ξένα funds.Η αναμενόμενη κορύφωση των πλειστηρισμών συντελείται σε συγκεκριμένες οικονομικές συνθήκες. Πληθωρισμός και μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών,υποκατανάλωση,κλίμα αβεβαιότητος και ένεκα των επερχόμενων εθνικών εκλογών,ύφεση,κλιμάκωση του πολέμου στην Ουκρανία. Η στέγη ως κοινωνικό αγαθό πρέπει να προστατευτεί και οι χιλιάδες Έλληνες πολίτες που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους,πρέπει να διατηρήσουν την κατοικία τους. Στην πραγματικότητα εκείνο το οποίο συμβαίνει είναι ότι μετά το ξεπούλημα του δημόσιου  πλούτου,ακολουθεί και εκείνο του ιδιωτικού. Όπως και η Ιστορία διδάσκει απαιτείται η δημιουργία ενός ισχυρού κοινωνικού κινήματος,που με αγώνα και αντίσταση μπορεί να ανατρέψει την συγκεκριμένη πολιτική που βυθίζει την Ελλάδα σε έναν ατελεύτητο οικονομικό μαρασμό χωρίς προοπτική,όραμα και ελπίδα. Τούτο ίσως είναι κσι νομοτελειακώς αναμενόμενο. Οι κινητοποιήσεις των πολιτών σε ολόκληρη την Ευρώπη,αποτελεί μία αισιόδοξη ένδειξη και για την Ελλάδα,όπου σε πρώτη ανάγνωση η παραίτηση και η απογοήτευση υποκαθιστούν το αγωνιστικό φρόνημα. Ωστόσο οι τελευταίες κινητοποιήσεις των αγροτών,επισημαίνουν τον υπαρκτό κίνδυνο αφανισμού του πρωτογενούς τομέα παραγωγής. Τα κοινωνικά κινήματα τα γεννούν οι κοινωνικές συνθήκες και σήμερα ο κοινωνικός ιστός στην Ελλάδα βρίσκεται υπό οικονομικό βρόγχο. Η αναγκαιότητα μίας φιλολαικής πολιτικής και ο προστατευτισμός της οικονομίας και των πολιτών που τελούν υπό καθεστώς ένδειας,αποτελεί μία επείγουσα επιτακτικότητα. Σε διαφορετική περίπτωση θα διευρύνεται η απόσταση των δύο οικονομικών πόλων της κοινωνίας,των πολύ φτωχών και των πολύ πλουσίων,καθώς η μεσαία τάξη μαθηματικά συρρικνώνεται. Η αλλαγή πολιτικής φαντάζει και είναι ένα αναπόφευκτο γεγονός,όταν στόχος είναι η κοινωνική ευημερία,η άνοδος του βιοτικού επιπέδου,η ανάπτυξη,η στήριξη της εγχώριας παραγωγής,η άμβλυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων,η ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα. Τούτη η πολιτική αποτελεί οντολογική αναγκαιότητα για ένα αισιόδοξο μέλλον που θα προσφέρει ευκαιρίες οικονομικής ανάπτυξης στην κοινωνία και στους πολίτες,καθιστώντας την Ελλάδα πρότυπο οικονομικό θέρετρο και όχι ένα κοινωνικό φέρετρο,όπου οι πολίτες αγωνιούν και αγωνίζονται απλώς να επιβιώσουν ημέρα με την ημέρα,με ενίοτε ” αποδράσεις” σε καφέ,πανηγύρια,ταβέρνες,street food,τηλεοπτικές και διαδικτυακές λοβοτομές. Όταν λοιπόν οι πολίτες σηκωθούν από καναπέδες και τραπεζοκαθίσματα και διεκδικήσουν αγωνιστικά τα αναφαίρετα δικαιώματά τους,τότε επαναφέρουν την ζωή στα δικά τους χέρια και δημιουργούν μία νέα πραγματικότητα. Βεβαίως προκειμένου να συμβεί αυτό, πρέπει να υπάρξουν και εκείνες οι πολιτικές  δυνάμεις που θα εμπνεύσουν, μέσα από την προσφορά ενός οράματος με ρεαλιστικές προοπτικές, που να πείθουν τους πολίτες. Διαφορετικά η απόσυρση,η παραίτηση,η απογοήτευση,ο εφησυχασμός θα κυριαρχεί,κάτι το οποίο επιθυμεί και επιδιώκει εκείνη η πολιτική που οδήγησε τους πολίτες και την Ελλάδα στην κατάσταση του 2023 και των επομένων ετών. Οι επερχόμενες εκλογές όπως και εκείνες που έπονται,μαζί με τον ζόφο του κοινωνικού τοπίου που θα επεκτείνεται,μερικώς και όχι οριστικώς μπορούν και πρέπει να αφήσουν ανοιχτό τον ορίζοντα στην κυριαρχία της νομοτέλειας, της αλλαγής πορείας,πολιτικά και κοινωνικά.

“[….] Η ιστορικά καθορισμένη ουσία του αδύνατου έγκειται επομένως σε μία κώφωση απέναντι στην φωνή των καιρών. Σ’αυτήν την περίπτωση δημιουργείται μία προ-πολιτική κατάσταση,η οποία έχει σαν καταστατική αρχή- όπως βλέπουμε- τη διακοπή. Διακοπή της συνήθους κοινωνικής ακοής,παραμερισμός των γεγονότων[….]”

(Alain Badiou “Η πολιτική και η λογική του συμβάντος” Εκδόσεις ” Πατάκη” 2008,σελ.118,119).