Régis Chamagne. /Réseau International, 30-4-22
Μετάφραση: Μ. Στυλιανού
Ορισμένοι σχολιαστές ανησυχούν όλο και περισσότερο ότι αυτός ο πόλεμος θα μπορούσε να κλιμακωθεί σε πυρηνική αντιπαράθεση μεταξύ των δύο μπλοκ. Πράγματι, η τροπή των γεγονότων στην Ουκρανία μας κάνει να σκεφτούμε μια πιθανή άνοδο στα άκρα της βίας, σύμφωνα με τη διατύπωση του Carl von Clauzewitz. Από τη μία πλευρά, οι χώρες των ΗΠΑ και της ΕΕ στέλνουν μαζικά όπλα στην Ουκρανία, από την άλλη οι Ρώσοι μειώνουν δραστικά τις εξαγωγές τους προς την ΕΕ. Ας επιστρέψουμε λοιπόν στις πηγές και πρώτα στην ιδέα.
Η άνοδος στα άκρα, μια θεωρητική έννοια
Στο περίφημο βιβλίο του “On War”, ο Καρλ φον Κλάουζεβιτς αναπτύσσει την έννοια της μετάβασης στα άκρα. Είναι στην πραγματικότητα μια αφαίρεση που υπάρχει μόνο στην κατάσταση της θεωρίας και που προέρχεται από μια άσκηση λογικής σκέψης που ξεκινά από τη φύση του πολέμου, ή τουλάχιστον από τον ορισμό του Clauzewitz γι ‘αυτόν: «μια πράξη ισχύος με την οποία επιδιώκουμε να αναγκάσουμε τον αντίπαλο να υποταχθεί στη θέλησή μας». Έτσι, κάθε πλευρά θα επιδιώξει λογικά να ξεπεράσει τον αντίπαλό της με περισσότερες προσπάθειες από αυτόν, γεγονός που θα οδηγήσει στην απεριόριστη χρήση βίας και στην άνοδο στα άκρα της βίας.
Αλλά, επισημαίνει ο Clauzewitz, στην πραγματική ζωή, ο πόλεμος περιορίζεται από κάθε είδους φαινόμενα: την ομίχλη του πολέμου, τα λάθη αξιολόγησης της βούλησης του εχθρού, τις εσωτερικές τριβές λόγω της λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού και των ίδιων των στρατών… Αλλά πάνω απ’ όλα, τα όρια της ανόδου στα άκρα τίθενται από τους πολιτικούς στόχους του πολέμου, οι οποίοι, και για τους δύο εμπόλεμους, θα απαιτήσουν μέσα για να συμφωνηθούν και θα επηρεάσουν τα κίνητρα για να πολεμήσουν. Επιπλέον, συχνά η άνοδος στα άκρα περιορίζεται από την εξάντληση της μίας ή και των δύο πλευρών.
Ποιοι είναι οι στόχοι του πολέμου;
Ο πόλεμος στην Ουκρανία ξεκίνησε το 2014 με το πραξικόπημα maidan που οργανώθηκε από τις ΗΠΑ. Ο στόχος των Αγγλοαμερικανών ήταν να πάρουν τον έλεγχο της Ουκρανίας, μιας χώρας που θεωρείται στρατηγική. Πράγματι, στο βιβλίο του “The Great Chessboard”, ένα βιβλίο που έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την αμερικανική στρατηγική σκέψη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990, ο Zbigniew Brzezinski κατατάσσει την Ουκρανία στην κατηγορία των γεωπολιτικών καθοριστικών παραγόντων. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι ο Μπρεζίνσκυ. βασίζεται στη γεωπολιτική θεωρία του Halford John Mackinder ότι πρέπει να ελέγχεται η εδαφική «Καρδιά», κυρίως η πεδιάδα που εκτείνεται από την Κεντρική Ευρώπη μέχρι τη Δυτική Σιβηρία, όπως προκύπτει από το περίφημο σύνθημά του: «΄Οποιος κυβερνά την Ανατολική Ευρώπη κυριαρχεί την εδαφική Καρδιά, όποιος κυβερνά την Καρδιά κυριαρχεί στο παγκόσμιο νησί, και αυτός που κυβερνά το παγκόσμιο νησί κυριαρχεί στον κόσμο».
Η ουκρανική πεδιάδα αντιπροσώπευε, σύμφωνα με τον Mackinder, τον κατ’ εξοχήν χώρο κινητικότητας που επέτρεπε γρήγορες εισβολές με τη δύναμη του ιππικού. Λογικά, ο Μπζερζίνσκυ. κατατάσσει την Ουκρανία ως γεωπολιτικό άξονα: «Η έννοια των γεωπολιτικών αξόνων αναφέρεται σε κράτη των οποίων η σημασία έγκειται λιγότερο στην πραγματική τους δύναμη και τα κίνητρα όσο στην ευαίσθητη γεωγραφική τους θέση και την πιθανή ευάλωτη κατάστασή τους, γεγονός που επηρεάζει τη συμπεριφορά των γεωστρατηγικών παραγόντων». Οι γεωστρατηγικοί παράγοντες είναι «κράτη με επαρκή εθνική ικανότητα και θέληση να ασκήσουν τη δύναμη και την επιρροή τους πέρα από τα σύνορά τους». Καταλαβαίνουμε τη σχέση που συνδέει έναν γεωπολιτικό άξονα με έναν γεωστρατηγικό παράγοντα. Ο Μπζρεζίνσκυ αναφέρει τους σημαντικότερους γεωπολιτικούς άξονες: Ουκρανία, Αζερμπαϊτζάν, Κορέα, Τουρκία και Ιράν (κατά την σειρά του βιβλίου του).
Συνεπώς, ο πολεμικός στόχος των αγγλοαμερικανικών ηγετικών τάξεων είναι πιθανώς να βασιστούν στην Ουκρανία για να εξουδετερώσουν τη Ρωσία, έτσι ώστε να αφαιρέσουν τη Ρωσία από τον κατάλογο των γεωστρατηγικών παραγόντων. Αλλά οι ηλίθιοι που διοικούν τα δυτικά κράτη και την ΕΕ εφαρμόζουν τις συνταγές μαγειρικής του Μπρζενζίνσκυ χωρίς να έχουν κατανοήσει το πνεύμα τους, όλα στην ψευδαίσθηση του ρατσισμού και του επίλεκτου πεπρωμένου τους. Μπορεί κανείς ακόμη και να φανταστεί ότι τροφοδοτούν μια φαντασίωση μεγάλης αντικατάστασης. Εξάλλου, το έχουν ήδη βιώσει με επιτυχία με τη γενοκτονία των Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής.
Εν ολίγοις, λοιπόν, πρόκειται για ένα βαθιά υπαρξιακό ζήτημα για τη Ρωσία. Επιπλέον, έτσι το αντιλαμβάνεται ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Αφού προσπάθησε μάταια να τηρηθούν οι συμφωνίες του Μινσκ ΙΙ για επτά χρόνια, ενώ οι Αμερικανοί οπλίζονταν και έπαιρναν τον έλεγχο των ουκρανικών στρατιωτικών μέσων (προσάρτηση ουκρανικών κέντρων επιχειρήσεων στην αλυσίδα διοίκησης, εκπαίδευσης και διοίκησης μονάδων του ΝΑΤΟ επί τόπου…) και ετοιμάζονταν να πραγματοποιήσουν μια θανατηφόρα επίθεση στο Ντονμπάς στα μέσα Μαρτίου, κατέληξε να αρχίσει ο ίδιος εχθροπραξίες, σύμφωνα με την αρχή του: «Όταν η μάχη είναι αναπόφευκτη, πρέπει να επιτεθείς πρώτος». Αλλά για ποιους σκοπούς πολέμου;
Για πολλά χρόνια, αναπτύσσω το θέμα της τρέχουσας γεωπολιτικής αλλαγής παραδείγματος, ή της μετάβασης φάσης για να πάρω το μαθηματικό μοντέλο του Stuart Kauffman. Τα τελευταία μου άρθρα είναι μάρτυρες σε αυτό. Λοιπόν, αυτή τη φορά, αυτό λέγεται πολύ καθαρά από τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον Σεργκέι Λαβρόφ και τον Ντμίτρι Μεντβέντεφ: Ο πραγματικός σκοπός αυτής της στρατιωτικής επιχείρησης δεν είναι μόνο η αποστρατιωτικοποίηση και η αποναζιστικοποίηση της Ουκρανίας, είναι η εφαρμογή μιας νέας παγκόσμιας τάξης βασισμένης στην ισότητα μεταξύ των εθνών και των κανόνων ασφαλείας που ταιριάζουν σε καθένα από αυτά. Εν ολίγοις, το θέμα είναι να τεθεί τέλος στην αγγλοαμερικανική ηγεμονία.
Αυτή η ηγεμονία βασισμένη στην υπεροχή του δολαρίου (νόμισμα πιθήκων, αφού δεν στηρίζεται σε πραγματικό πλούτο) στα διεθνή χρηματιστήρια που διατηρείται με τη βία (εκβιασμό ή ωμή βία) από την αμερικανική στρατιωτική δύναμη. Ο στρατηγικός πολεμικός στόχος της Ρωσίας, και πίσω από αυτόν όλων των αδέσμευτων κρατών, είναι επομένως νομισματικής και οικονομικής φύσεως, διότι το κέντρο βάρους του δυτικού συστήματος έχει νομισματική και οικονομική υπόσταση. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα υπαρξιακό ζήτημα για τη Δύση. Οι φαντασιώσεις για έναν πιθανό πυρηνικό πόλεμο, εάν απορρέουν από την ανησυχία για τη στροφή των σχέσεων μεταξύ της Ρωσίας και των δυτικών χωρών, δεν αποδίδονται στην σωστή πηγή· ο πραγματικός πόλεμος είναι οικονομικός.
Αυτός ο πόλεμος επομένως συνεπάγεται μια υπαρξιακή απειλή για τη Ρωσία απέναντι σε μια υπαρξιακή απειλή για τη Δύση, εκτός από το ότι… Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι ηλίθιοι -και οι ηλίθιοι που διοικούν τη Δύση- δεν το έχουν αντιληφθεί, καθώς δεν έχουν καν το πνευματικό επίπεδο για να αναλύσουν σωστά μια τακτική κατάσταση.
Ζώα τρεφόμενα με σανό!
Σε όλες τις μεθόδους επιχειρησιακού σχεδιασμού, υπάρχει μια φάση που συνίσταται στο να καταστεί δυνατή η πιο αντικειμενική ανάλυση της ισορροπίας μεταξύ των δυνάμεων και των αδυναμιών του αντιπάλου και των δικών μας δυνατών και αδύνατων σημείων. Ο Sun Zού ασχολείται με αυτό το ζήτημα στην «Τέχνη του Πολέμου» στο άρθρο VI με τίτλο «Πλήρες και κενό». Και οι Δυτικοί κυβερνήτες κηρύσσουν οικονομικό πόλεμο στη Ρωσία. Ρωσία, μια χώρα που είναι αυτόνομη και εξαγωγική. Αυτόνομη ως προς τα τρόφιμα και εξαγωγέας προϊόντων που δεν είναι Γενετικά Τροποποιημένοι Οργανισμοί (ο Βολοντίμιρ Πούτιν έχει απαγορεύσει τη χρήση τους στη Ρωσία εδώ και αρκετά χρόνια) και στον δρόμο της αυτονομίας για τα μεταποιημένα προϊόντα. Οι δυτικές χώρες, ιδίως οι ευρωπαϊκές , εξαρτώνται από τη ρωσική ενέργεια και τα ρωσικά τρόφιμα, σε διαφορετικό βαθμό.
Συνεπώς, η δυτική δράση κατά της Ρωσίας μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: Επίθεση στον αντίπαλο κατά μέτωπο, με μανία, στις δυνάμεις του που είναι επίσης τα δικά μας αδύνατα σημεία. Χωρίς να θέλω να είμαι υπερβολικός, θα έλεγα ότι πρέπει να έχετε ένα IQ (δείκτη νοημοσύνης) που δεν υπερβαίνει αυτόν μιας κότας, -και πάλι δεν είναι πολύ ωραίο για τις όρνιθες- για να καταστρώσετε ένα τέτοιο σχέδιο. Συνεπώς, η άνοδος στα άκρα έχει αρχίσει στον τομέα της οικονομίας και της χρηματοδότησης που την συνοδεύει. Θα τελειώσει με την εξάντληση του δυτικού στρατοπέδου. Για τον Βλαντίμιρ Πούτιν, ακολουθεί η άνοδος στα άκρα της περιφρόνησης απέναντι σε τόση ηλιθιότητα και αδιαφορία.
Τι ακολουθεί μετά;
Από την πλευρά του νέου κόσμου, η ανάπτυξη του εμπορίου μεταξύ μη δυτικών κρατών στα νομίσματα κάθε χώρας θα ενταθεί έως ότου η Ρωσία μπορέσει να το κάνει χωρίς τις εξαγωγές που προορίζονται για τις δυτικές χώρες. Απαιτείται υποδομή (αγωγοί φυσικού αερίου, σιδηρόδρομοι, αυτοκινητόδρομοι κ.λπ.), αλλά εντός δύο έως τριών ετών θα κατασκευαστούν.
Από τη δυτική πλευρά, θα δούμε μια πολύ ταχεία επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου των πληθυσμών, διαφορετική στη φύση της και στην αγριότητά της ανάλογα με τη χώρα. Αυτό θα μπορούσε να προκαλέσει επαναστάσεις, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σε ορισμένες ιδιαίτερα εύθραυστες χώρες… μέχρι που να ξεφορτωθούμε τους ανεγκέφαλους που μας κυβερνούν, να μπούμε πλήρως στον 21ο αιώνα και να ενταχθούμε στον νέο κόσμο.
