Πολύ μεγάλες, τεράστιες οι συγκεντρώσεις χθες Τετάρτη, σε ολόκληρη τη χώρα. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές, απλός λαϊκός κόσμος, σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, μαθητικές κοινότητες, πλημμύρισαν τους δρόμους των πόλεων, θυμίζοντας κάτι από τις μεγάλες στιγμές των αντιμνημονιακών αγώνων του 2012.
Είναι πολύ σημαντικό γεγονός η επιτυχία των κινητοποιήσεων αυτών γιατί δείχνει ότι το πρώτο «στοίχημα», το να μην περάσει η λογική της περιχαράκωσης της διαμαρτυρίας στο επίπεδο των κομματικών μηχανισμών ορισμένων δυνάμεων και, άρα, στην ουσία της οδήγησής της στον εκφυλισμό και την εκτόνωση, κερδήθηκε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο.
Είναι λογικό και αναμενόμενο ότι, τώρα, όλα τα «σφυριά» της άρχουσας τάξης θα επιχειρήσουν το χτύπημα του κινήματος που αναπτύσσεται. Με την καταστολή, την προβοκάτσια και την συκοφάντηση, με τη χυδαία προπαγάνδα των ΜΜΕξαπάτησης από τη μια μεριά, αυτή που όλοι καταλαβαίνουμε και εύκολα εντοπίζουμε, αλλά ΟΧΙ ΜΟΝΟ και ΟΧΙ ΚΥΡΙΑ με αυτή.
Το κύριο «χτύπημα» στο κίνημα που δυναμώνει, ο βασικός κίνδυνος που αντιμετωπίζει, προέρχεται «από τα μέσα», από το ίδιο του το εσωτερικό, από δυνάμεις που μιλούν και ορκίζονται «στο όνομά του». Και πρέπει να αντιμετωπιστεί, ΤΩΡΑ, ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ.
Αλλά, σε τι συνίσταται αυτός ο κίνδυνος;
Οι εκατοντάδες χιλιάδες λαού που διαδηλώνουν στους δρόμους, δεν βρίσκονται εκεί, υπομένοντας τις προβοκάτσιες και τα χημικά των δυνάμεων καταστολής του αστικού κράτους, απλά για «να εκφράσουν την οργή τους», ούτε για να απαιτήσουν, γενικά κι αόριστα «δικαιοσύνη», ούτε βέβαια για να ζητήσουν «μέτρα για ασφαλείς σιδηροδρομικές μεταφορές».
Όλα αυτά τα «συνθήματα», στην πραγματικότητα, είναι ΠΙΣΩ από τις διαθέσεις του λαού και ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΠΙΣΩ από το επίπεδο συνείδησης της πρωτοπορίας που κατεβαίνει σήμερα στο δρόμο. Και γι’ αυτό το λόγο, είναι συνθήματα ΕΚΤΟΝΩΣΗΣ του αγώνα, ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗΣ του κι όχι κλιμάκωσης και βαθέματος του προσανατολισμού του.
Το πρώτο πράγμα που καταλαβαίνουν, ενστικτώδικα, οι μάζες που κατεβαίνουν στο δρόμο είναι ότι Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΤΩΡΑ! Να πέσει από τον δικό τους εξωκοινοβουλευτικό αγώνα, όχι από μια «βουβή» και «ελεγχόμενη» εκλογική διαδικασία, στην οποία «θα αλλάξει ο Μανολιός και θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς». Αυθόρμητα και εμβρυικά, οι πλατιές λαϊκές μάζες, πλέον, καταλαβαίνουν ότι το διακύβευμα των κινητοποιήσεων είναι το αν θα ΑΛΛΑΞΕΙ ΡΙΖΙΚΑ ΣΕΛΙΔΑ η χώρα ή ΟΧΙ. Και αυτό ισχύει ΑΣΧΕΤΑ με το πόσο ολοκληρωμένα αντιλαμβάνονται οι μάζες αυτές το τι σημαίνει η ριζική αλλαγή σελίδας, ή το τι αγώνες και ρήξεις απαιτούνται για την κατάκτησή της. Θα ήταν, όμως, ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ για την Αριστερά να υποτιμήσει το γεγονός αυτό και να «κρυφτεί» πίσω από το αυθόρμητο και τη λειψή συνειδητότητα, προκειμένου να αποφύγει να παίξει τον ρόλο που ιστορικά της αρμόζει: του εμπνευστή, οργανωτή και καθοδηγητή των λαϊκών αγώνων.
Το καθήκον της στιγμής, λοιπόν, τώρα που είναι λυμένο το αρχικά αβέβαιο ζήτημα του αν θα κατέβει ο λαός στο δρόμο, είναι Η ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ! Αυτό που χρειάζεται ο λαός, ο λόγος για τον οποίο κατεβαίνει στο δρόμο, αλλά και η «αχίλλειος πτέρνα» του κινήματος μέχρι τώρα, είναι ακριβώς η απαίτηση για ένα ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ, ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗΣ ΔΙΕΞΟΔΟΥ από το σημερινό τέλμα. Η έλλειψη εκείνων των ΑΜΕΣΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΣΤΟΧΩΝ ΠΑΛΗΣ που θα συνενώσουν όλες τις κινητοποιήσεις σε ένα ΕΝΙΑΙΟ, ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΡΗΞΗΣ που θα διεκδικήσει μια ριζική αλλαγή πορείας, με επίκεντρο τα λαϊκά συμφέροντα, είναι ο μεγάλος κίνδυνος που απειλεί με υπονόμευση, εκφυλισμό και εκτόνωση των όποιων συγκρουσιακών διαθέσεων, προτού αυτές γίνουν επικίνδυνες για το καθεστώς.
Από την άποψη αυτή, ο αυτονόητος άμεσος πολιτικός στόχος πάλης που εκφράζεται στο σύνθημα «ΚΑΤΩ η κυβέρνηση των δολοφόνων» πρέπει να εμπλουτιστεί από τέτοιους πολιτικούς στόχους πάλης που θα θωρακίζουν το κίνημα από την προσπάθεια της καθεστωτικής αντιπολίτευσης (κύρια του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ΟΧΙ ΜΟΝΟ) να ψηφοθηρεύσουν καλυπτόμενοι πίσω από γενικόλογες, ανέξοδες, κενές περιεχομένου ρητορείες.
Γιατί, σύντροφοι, τι άλλο από απόπειρα στυγνής προεκλογικής ΚΑΠΗΛΕΙΑΣ των αγώνων, είναι «διατυπώσεις» που διαβάζουμε σε καλέσματα συμμετοχής στους αγώνες όπου αναφέρεται ότι «…εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες βγήκαν στους δρόμους διαδηλώνοντας με το αίτημα να βγει στο φως όλη η αλήθεια για την τραγωδία των Τεμπών… Η αλήθεια και η δικαιοσύνη θα νικήσουν την καταστολή και τη συγκάλυψη για την τραγωδία» (ΣΥΡΙΖΑ) ή ότι «…διεκδικούμε τη ζωή που μας αξίζει, ζωή με σύγχρονα δικαιώματα, ένα καλύτερο μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας. Το έγκλημα αυτό δε θα συγκαλυφθεί…» (ΠΑΜΕ/ΚΚΕ).
«Δικαιοσύνη», «απαντήσεις», «δικαιώματα», «μια ζωή που μας αξίζει» και άλλες ηχηρές, κούφιες εκφράσεις που ρίχνονται στο σωρό από τους «εμπόρους ελπίδας» και τους «θηρευτές ψήφων», για να κρυφτεί η άρνηση των φορέων τους να μιλήσουν ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ και ΞΕΚΑΘΑΡΑ για τα ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ που πρέπει να θέσει ΑΜΕΣΑ, ΤΩΡΑ το κίνημα. Πολιτικά αιτήματα για
1. Την άμεση παραίτηση της κυβέρνησης των δολοφόνων και του πολέμου
2. Την άμεση εθνικοποίηση, χωρίς αποζημίωση και με εργατικό-λαϊκό έλεγχο, του συνόλου των στρατηγικών τομέων της οικονομίας και της κοινωνίας (παιδεία, υγεία, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ορυκτός πλούτος, χρηματοπιστωτικό σύστημα)
3. Την άμεση έξοδο της χώρας από τον ιμπεριαλιστικό, επιθετικό πόλεμο που διεξάγει το ΝΑΤΟ από το 2014 στην Ουκρανία και τις επιθετικές πολεμικές ενέργειές του στη Συρία και όπου αλλού. Την άμεση ανάκληση κάθε διευκόλυνσης προς τις ΝΑΤΟικές δυνάμεις, την ακύρωση κάθε βοήθειας προς το Ουκρανοναζιστικό καθεστώς του Κιέβου που δολοφονεί και καταπιέζει το λαό του Ντονμπάς, μαζί και τις χιλιάδες Έλληνες ομογενείς που ζουν εκεί από αιώνες.
4. Την άμεση, μονομερή άρση των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας που έχουν οδηγήσει σε ένα ξέφρενο ράλι ακρίβειας και οξύνουν το πρόβλημα της εξάρτησης της χώρας
Τα αιτήματα αυτά, που φυσικά δεν έχουν καμία σχέση με τα ψοφοδεή και αποσπασματικά «πλαίσια» των αποφάσεων των ελεγχόμενων από καθεστωτικές δυνάμεις ή δυνάμεις της συστημικής/ΝΑΤΟικής «αριστεράς» φορέων του εργατικού και νεολαιίστικού κινήματος, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν την ενοποιητική βάση για να αποκτήσει το κίνημα προσανατολισμό ΡΗΞΗΣ με το καθεστώς της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης και του πλουτοκρατικού αφανισμού του λαού, να βρει τα πολιτικά «καύσιμα» για να αποκτήσει συνέχεια, διάρκεια και προοπτική και να μην εγκλωβιστεί στα παζάρια και στα σχέδια των κύκλων της αστικής τάξης και του ξένου παράγοντα για μια ελεγχόμενη «αλλαγή βάρδιας» στη διακυβέρνηση της χώρας.
Οι δυνάμεις εκείνες που, ακόμα και σήμερα, επιμένουν να αφοπλίζουν πολιτικά το κίνημα, ευνουχίζοντας τα αιτήματα και τον προσανατολισμό του στο επίπεδο «ανώδυνων ευχολογίων» και αποπροσανατολιστικών, ενσωματώσιμων συνδικαλιστικών αιτημάτων, αναλαμβάνουν τεράστιες, ιστορικές ευθύνες. Για άλλη μια φορά, μετά την κρίσιμη πενταετία 2010-2015, θα έχουν γίνει «σωτήρες» του συστήματος, οι «χρυσές εφεδρείες» του απέναντι στις ανάγκες και τους πόθους του λαού. Η ιστορία θα σταθεί απέναντί τους με τον πιο αυστηρό τρόπο και ο υπονομευτικός, πεμπτοφαλαγγίτικος ρόλος τους θα αποτελεί για τις δυνάμεις αυτές αιώνιο στίγμα, από το οποίο δε θα απαλλαγούν ποτέ.
Με όλες μας τις δυνάμεις, σύντροφοι, να δώσουμε τις επόμενες μέρες τη μάχη της αποφασιστικής κλιμάκωσης του αγώνα, του βαθέματος του πολιτικού του προσανατολισμού, για τη ΝΙΚΗ του λαού, για τη ΣΥΝΤΡΙΒΗ του καθεστώτος που συνθλίβει τις ανάγκες και τα συμφέροντά του, τα συμφέροντα και τις ανάγκες της πατρίδας μας!
Ιδού η Ρόδος, για τον κάθε συνειδητό, δημοκράτη, πατριώτη εργαζόμενο, νεολαίο, για την κάθε πολιτική δύναμη που θέλει να λέγεται αριστερή, πατριωτική, προοδευτική: θα βρούμε την τόλμη να νικήσουμε ή θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας;;;
