Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντοναλντ Τραμπ, εκτός από τους 8 πολέμους που σταμάτησε (κατά φαντασίαν)*, επαίρεται και για την ισχυρότερη οικονομία από κτίσεως κόσμου. Είναι πιθανόν τα εισοδήματα των δισεκατομμυριούχων που τον περιβάλλουν να έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο όριο. Για τον μέσο κάτοικο της άλλοτε υπερδύναμης όμως, δυστυχώς, η πραγματικότητα είναι όλως διόλου διαφορετική. Και όχι μόνον για αυτόν.
Σύμφωνα με άρθρο της Washington Post, ο αριθμός των αιτήσεων πτώχευσης επιχειρήσεων, στους πρώτους 11 μήνες του 2025, αυξήθηκε κατά 14% σε σχέση με το ίδιο διάστημα πέρυσι και έφτασε τουλάχιστον τις 717, αριθμός που είναι ο μεγαλύτερος από το 2010. Εννοείται ότι τόσο οι χρεοκοπίες όσο και οι επιπτώσεις στην ευρύτερη οικονομία των αιτίων που τις προκάλεσαν, θα οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη ανεργία, συμπίεση μισθών και διόγκωση της κοινωνικής κρίσης.
Σαν αιτίες, σύμφωνα με την εφημερίδα, προβάλλονται οι δασμοί που αυξάνουν το κόστος των εξαρτώμενων από τις εισαγωγές επιχειρήσεων, ενώ δε μπορούν να μετακυλήσουν το κόστος στους καταναλωτές οι οποίοι λόγω του πληθωρισμού βλέπουν το διαθέσιμο εισόδημά τους να εξανεμίζεται. Άλλη βασική αιτία είναι η αποδιοργάνωση των εφοδιαστικών αλυσίδων στην οποία έχει οδηγήσει η συγκρουσιακή πολιτική του Τραμπ με τον υπόλοιπο κόσμο, ειδικά με την Κίνα που είναι η ατμομηχανή της παγκόσμιας παραγωγής. Η απλοϊκή, μπακάλικη θεώρηση του κόσμου από τον Τραμπ και τους ερασιτέχνες που τον περιβάλλουν, αγνοεί της μακροπρόθεσμες συνέπειες των “ιδιοφυών” κινήσεών του, τις περισσότερες από τις οποίες υποχρεώνεται να “καταπιεί” σε μερικές εβδομάδες, αφού όμως έχουν προκαλέσει μεγάλη ζημιά. Αυτό που φαίνεται να αδυνατεί να καταλάβει ο πρώην μεσίτης ακινήτων είναι ότι η παραγωγική δραστηριότητα, αντίθετα από την κερδοσκοπία που μπορεί να ευδοκιμήσει σε συνθήκες αναμπουμπούλας, απαιτεί πρώτα απ’ όλα σταθερότητα.
Πολλοί από τους αναγνώστες του άρθρου της Washington Post σχολιάζουν ότι η προσωπική επιχειρηματική ιστορία του Τραμπ, ο οποίος έχει περάσει από τουλάχιστον 6 χρεοκοπίες και στο παρελθόν έχει δηλώσει με καμάρι ότι είναι ο “βασιλιάς της χρεωκοπίας”, είναι σε απόλυτη αρμονία με τα αποτελέσματα της πολιτικής του.
Τα χάλια της οικονομίας των ΗΠΑ, που από τις περισσότερες απόψεις θυμίζουν πλέον τριτοκοσμική χώρα, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν σε απώλεια της πλειοψηφίας των ρεπουμπλικάνων στο κογκρέσο στις ενδιάμεσες εκλογές του 2026. Αν συμβεί αυτό τα περιθώρια άσκησης πολιτικής της κυβέρνησης θα περιοριστούν δραστικά με αποτέλεσμα να μειωθεί ακόμη περισσότερο η σημασία της πρώην υπερδύναμης στις διεθνείς εξελίξεις.
Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, θα πρέπει να πούμε ότι τα οικονομικά χάλια της χώρας του δεν οφείλονται αποκλειστικά στην προεδρία Τραμπ. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ισχύει το αντίστροφο: ότι η προεδρία Τραμπ οφείλεται στα χάλια της οικονομίας, που οδήγησαν μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος σε δυσπιστία προς το σύστημα και εκλογή του “αντιστημικού” υποψηφίου. Σε εποχές οικονομικής σταθερότητας, κάποιος σαν τον Τραμπ δεν θα είχε καμία πιθανότητα να πάρει πάνω από 2%. Η αλήθεια είναι ότι και επί του ανοϊκού προκατόχου του, τα πράγματα δεν ήταν πολύ καλύτερα.
Είναι ορατό σε όσους θέλουν να δούν την πραγματικότητα, ότι η Δύση έχει μπει στην τελειωτική παρακμή της. Μόνο μέσα από κοσμογονικές κοινωνικές αλλαγές θα μπορέσει να βγει από την κρίση. Οι αλλαγές αυτές, ειδικά στις ΗΠΑ, φαίνεται ότι θα απαιτήσουν έναν νέο εμφύλιο πόλεμο για να πραγματοποιηθούν. Μέχρι τότε, τόσο οι ΗΠΑ ειδικά, όσο και η Δύση γενικά, θα βουλιάζουν στον βούρκο οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και ηθικά. Οι ήττες της Δύσης τόσο στην πρώην Ουκρανία όσο και στη Δυτική Ασία (τη λεγόμενη – κακώς – Μέση Ανατολή), υπόσχονται να επισπεύσουν αυτή την διαδικασία.
* Στους πολέμους που υποτίθεται ότι σταμάτησε ο Τραμπ περιλαμβάνονται ο πόλεμος μεταξύ Ταϊλάνδης και Καμπότζης (συνεχίζεται), ο πόλεμος μεταξύ Κοσσυφοπεδίου και Σερβίας (ουδέποτε υπήρξε) και ο πόλεμος μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν (και οι δύο δήλωσαν ότι ο Τραμπ δεν έπαιξε κανένα ρόλο στον τερματισμό των συγκρούσεων). Αυτό δεν εμποδίζει πάντως τον γραφικό πρόεδρο και παραλίγο νομπελίστα να αυτοσυγχαίρεται σαν κορυφαίος ειρηνοποιός, ενώ έχει χάσει πλέον και τον τίτλο του πρώτου προέδρου των ΗΠΑ επί δεκαετίες που δεν ξεκίνησε νέους πολέμους, αφού ενέπλεξε τη χώρα του σε αρκετούς νέους πολέμους: Εναντίον της Υεμένης (αποχώρησε νικημένη), του Ιράν (“νίκησε” και έφυγε σα βρεγμένη γάτα, ξεχνώντας τα σχέδια για αλλαγή καθεστώτος και “Make Iran Great Again”) και τον προς το παρόν νικηφόρο πόλεμο εναντίον άοπλων Βενεζολάνων ψαράδων.