Μετά τη Γερμανία είναι η Γαλλία που βλέπει την κυβέρνηση της να έχει καταρρεύσει άδοξα και με γδούπο .
Οι ”ηγέτιδες” χώρες της ΕΕ δεν είναι οι μόνες που βιώνουν μια βαθιά πολιτική αποσταθεροποίηση. Όλες , σχεδόν , οι χώρες της ΕΕ γνωρίζουν περίπου ανάλογα προβλήματα, πλην ίσως εκείνων που διακατέχονται από ”φιλορωσικές” τάσεις.
Το γελοίο του πράγματος είναι ότι η κυβέρνηση της ΝΔ επαίρεται για την ”πολιτική σταθερότητα” στην φτωχοποιημένη και ξεπουλημένη Ελλάδα. Ξεχνάνε οι προπαγανδιστές την κατάρρευση και ανυπαρξία αντιπολίτευσης στην χώρα μας καθώς και ότι η κυβέρνηση εν μέσω εκτεταμένης αναξιοπιστίας των πολιτικών δυνάμεων και μαζικής στροφής στην αποχή , γνωρίζει ραγδαία φθορά η οποία ίσως σύντομα να κατεβάσει το δημοσκοπικό ποσοστό της κάτω και από το 20% και μιλάμε βέβαια για δημοσκοπήσεις που εξωραΐζουν τεχνητά τα δυσάρεστα και οι οποίες έχουν έχουν πέσει παταγωδώς έξω όλα τα τελευταία χρόνια .
Μαζί με την πολιτική κρίση και την βαθιά κρίση των θεσμών της ΕΕ , συμπορεύεται και μια ”έρπουσα” οικονομική κρίση στην ΕΕ με την τελευταία να σημειώνει εδώ και χρόνια μια πρωτοφανή σχεδόν οικονομική καχεξία και στασιμότητα , κυριολεκτικά οικονομική ουραγός σε πλανητική κλίμακα και με ένα βαθύ δημογραφικό πρόβλημα να επισφραγίζει τη γενική παρακμή και κατάπτωση .
Στο έδαφος αυτής της βαθιάς έρπουσας οικονομικής κρίσης ο επικεφαλής της άλλοτε σιδερένιας Bundesbank με μια δήλωση πανικού προτείνει τη χαλάρωση του φρένου χρέους και των ασφυκτικών δημοσιονομικών κανόνων , τα οποία αποτελούσαν τους ακρογωνιαίους λίθους της Γερμανίας και της ΕΕ , με τους οποίους θυσιάστηκε αλύπητα δια των μνημονίων η Ελλάδα , προκειμένου η Γερμανία να αντιμετωπίσει την κρίση , αυξάνοντας το δανεισμό της και τις κρατικές της δαπάνες.
Η μεγαλύτερη όμως διαλυτική τραγωδία για την ΕΕ δεν είναι μόνο η πολιτική και η πολύπλευρη οικονομική κρίση , σημαντική πλευρά της οποίας είναι ο μέγας παγκόσμιος εμπορικός πόλεμος ο οποίος ήδη έχει ξεκινήσει από τη Δύση αλλά και ίσως το σημαντικότερο είναι η μεγάλη στρατιωτική ήττα την οποία ήδη υφίσταται στο πλαίσιο της Δύσης , ιδιαίτερα η ΕΕ με τις άθλιες επιλογές της , στο μέγα πόλεμο στην Ουκρανία .
Η πολιτική ”απονέκρωση” της ΕΕ με την υποβάθμιση του ρόλου των κυβερνήσεων και του Συμβουλίου αρχηγών κρατών , εκχώρησε ουσιαστικά τη διεύθυνση της ΕΕ σε μια διορισμένη γραφειοκρατία των Βρυξελλών η οποία δεν λογοδοτεί στους λαούς αλλά κυρίως ή και μόνο στις τυφλές κερδοσκοπικές αγορές , στους πολυεθνικούς κολοσσούς και στα κέντρα της παγκοσμιοποίησης με επίκεντρο τις ΗΠΑ , κέντρα τα οποία επιδιώκουν προκειμένου να εδραιώσουν την απόλυτη εξουσία τους , να αποεθνοποιήσουν και να καταλύσουν τα έθνη κράτη, να καταστήσουν πολυεθνικές τις ίδιες τις κοινωνίες, να τις διαιρέσουν περαιτέρω προωθώντας το ανθρώπινο είδος ”χωρίς φύλο” κλπ με στόχο να εδραιώσουν την παγκόσμια δικτατορική εξουσία τους.
Αυτή η ΕΕ με τα εκφυλισμένα χαρακτηριστικά, που όλο και περισσότερο αναπτύσσει, θα είναι ένα απωθητικό έκτρωμα στο οποίο κάθε ίχνος δημοκρατίας θα έχει πεθάνει μαζί με κοινωνίες φτωχοποιημένες χωρίς αξίες και χωρίς ταυτότητα. Αυτή η ΕΕ θα είναι ένα άταφο πολιτικοκοινωνικό πτώμα με το οποίο ήδη μοιάζει.
Αυτήν την ΕΕ είχα αμφισβητήσει και πρώτα απ’ όλα τα δηλητηριώδη μνημόνια της σε βάρος της χώρας μας τον Ιούλιο-Αύγουστο του 2015 και είχα προτείνει, μαζί με μια ενεργειακή Συμφωνία (αγωγό ρώσικου αερίου) την οποία είχα υπογράψει με τη Ρωσία, ένα άλλο δρόμο και μία νέα διεθνή θέση της χώρας με πρώτο μεγάλο βήμα την εγκατάλειψη του ευρώ και την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος για ένα νέο αναπτυξιακό, παραγωγικό και κοινωνικό πρότυπο στη χώρα.
Αν η πρότασή μου τότε είχε υιοθετηθεί, αντί να συκοφαντηθεί ανηλεώς, σήμερα θα είχαμε μια νέα, ακμαία και ισχυρή πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά Ελλάδα και όχι μια χώρα “κλωτσοσκούφι” και “αποικία”.
Ποτέ, όμως, δεν είναι αργά.!
Η διέξοδος για τη χώρα σε σκληρές, ανταγωνιστικές εποχές που διανύουμε, ξεκινά από την προώθηση νέων διεθνών προσανατολισμών στην πορεία της που θα θέτουν στο προσκήνιο την χειραφέτησή της από ξένες κηδεμονίες, την κατάκτηση βήμα-βήμα νέων περιθωρίων ανεξαρτησίας της και κυρίως την ανάδειξη μιας νέας εθνικής πολιτικής τάξης σε πλαίσια βαθιάς δημοκρατίας και κοινωνικής ευθύνης.
Ο αγώνας του λαού μας και της χώρας μας είναι σήμερα πρώτα απ’ όλα και κυρίως εθνικοαπελευθερωτικός και γι αυτό παλλαϊκός και ενωτικός πέρα και έξω από ιδιαίτερες πολιτικές αφετηρίες.
Παναγιώτης Λαφαζάνης
Επικεφαλής ΔΗ.Κ.Ε.Α.