Η καταδίκη μου σε 18 μήνες φυλακή με τριετή αναστολή, ενώ ακολουθούν άλλες δύο παρόμοιες δίκες σε βάρος μου, μαζί και η καταδίκη των συναγωνιστών μου Αντ. Μαυρομμάτη και των αδελφών Λεωνίδα και Ηλία Παπαδόπουλων, είναι προφανές ότι δεν συνιστούν προσωπικές υποθέσεις και ούτε φαίνεται ότι θα είναι απλώς μια “κακή” στιγμή για το βάρβαρο καθεστώς στη χώρα μας με το σαρδόνιο χαμόγελο ευτυχίας.
Τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αδίστακτα και με φανατισμό προώθησε το 2017–2018 τις δικαστικές διώξεις σε βάρος μας όσο και η κυβέρνηση Μητσοτάκη ταλαντεύονταν για το τι θα πράξουν με εμάς επί πέντε και πλέον χρόνια και γι’ αυτό μας ταλαιπωρούσαν, αναβάλλοντας διαρκώς, παρά τη θέληση μας, τις προγραμματισμένες δίκες.
Φαίνεται ότι τώρα ο κύβος ερρίφθη. Η κυβέρνηση αποφάσισε, αξιοποιώντας και την “κοινωνική αφασία”, να περάσει σε άλλη ποιοτική φάση τον δοσιλογικό αυταρχισμό της με πολιτικές διώξεις που αρχίζουν να θυμίζουν σκοτεινές άλλες εποχές.
Η καταδίκη μας στέλνει μήνυμα ότι τάχα το καθεστώς δεν καταλαβαίνει από πολιτικό κόστος και ότι είναι έτοιμο να τσακίσει κάθε πραγματική αντίσταση και επίκαιρη αγωνιστική και πραγματική εναλλακτική ριζοσπαστική πρόταση, η οποία δεν εξαντλείται σε “ουράνιους παραδείσους” σε “αγωνιστικούς περιπάτους” και το πολύ-πολύ σε δυσφημιστικές “μολότωφ”.
Το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο είναι, όμως, γελασμένο. Διότι τα πάντα, όσο και αν δεν φαίνεται, σείονται γύρω του και κρέμονται στην πραγματικότητα από μια κλωστή. Αυτή η κλωστή σίγουρα θα σπάσει πολύ σύντομα μπροστά στη θυελλώδη οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη και μπροστά στους βρώμικους Δυτικούς πολέμους (Ουκρανία, Γάζα…) που γενικεύονται, φέρνοντας τον πλανήτη στο χείλος της αβύσσου!
Με τη σκέψη και τη δράση προσανατολισμένες σε ενωτικές παλλαϊκές αντιστασιακές κινήσεις όπως του Γοργοπόταμου, του Πολυτεχνείου, του δημοψηφίσματος του Ιουλίου 2015, που γίνονται απόλυτα αναγκαίες με νέα επίκαιρη μορφή, να σκεφτούμε επιτέλους πώς θα ξεπεράσουμε στενοπαραταξιακές προκαταλήψεις για να τις προωθήσουμε και πως θα αποφευχθούν νέοι καιροσκοπισμοί και νέες προδοσίες.
Παναγιώτης Λαφαζάνης-επικεφαλής ΔΗΚΕΑ
* Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο “Δρόμο της Αριστεράς”