Έχουν περάσει πάνω από τέσσερις μήνες από την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσσίας στα εδάφη της πρώην Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας. Είναι αρκετός καιρός για να βγάλουμε μερικά ασφαλή συμπεράσματα.
Η σύγκρουση δεν αφορά κάποιες διαφορές μεταξύ των εμπλεκόμενων χωρών. Αν ήταν έτσι, η Ουκρανία – που ήδη έχει ηττηθεί στρατιωτικά – θα καθόταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων προσπαθώντας να ελαφρύνει τις οδυνηρές παραχωρήσεις που είναι de facto αναγκασμένη να κάνει. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως όσο ο πόλεμος παρατείνεται και όσο αυξάνεται το ανθρώπινο κόστος για τη Ρωσσία και τις δύο δημοκρατίες του Ντονμπάς, τόσο μεγαλύτερες θα είναι οι απαιτήσεις των νικητών.
Η παθολογική εμμονή της Δύσης να παρατείνει μια σύγκρουση που γίνεται όλο και περισσότερο μονόπλευρη εν μέρει εξηγείται από το μίσος της για τη Ρωσσία. Αυτός είναι εξάλλου κι ο λόγος για την πλήρη αδιαφορία των διάφορων καλοθελητών μπροστά στην εκατόμβη των Ουκρανών μαχητών και τα δεινά των αμάχων – βλέπεις οι κάτοικοι της χώρας, κατά μεγάλο ποσοστό, είναι ρώσσοι. Ωστόσο, αν κανείς εξετάσει ένα-ένα τα οικονομικά και πολιτικά επεισόδια που εκτυλίσσονται στο φόντο της σύγκρουσης, θα διαπιστώσει πως οι στόχοι της απροκάλυπτης, μισάνθρωπης και ανεξέλεγκτης πλέον επιθετικότητας της Δύσης είναι κατά πολύ ευρύτεροι. Όσο αναδύεται και ξετυλίγεται η ελπιδοφόρα προοπτική ενός πολυπολικού κόσμου, πρόθυμου και ικανού να προσφέρει στους λαούς του χειμαζόμενου Παγκόσμιου Νότου το μέλλον που τους αξίζει, τόσο πιο λυσσασμένα μάχονται οι Αγγλοσαξωνικές ελίτ. Το ιμπεριαλιστικό τέρας βλέπει το αίμα του (συγγνώμη, τον ιχώρα του…) να κυλάει από αμέτρητες πληγές και όσο πιο κοντά φτάνει στο τέλος του, τόσο πιο επικίνδυνο γίνεται.
Οι τυχοδιωκτικές ενέργειες του ΝΑΤΟ σε Ευρώπη, Ειρηνικό Ωκεανό και Μέση Ανατολή και ο κυνισμός με τον οποίο οι δυτικές κυβερνήσεις συνωμοτούν για να προκαλέσουν μια άνευ προηγουμένου παγκόσμια ενεργειακή και επισιτιστική κρίση, αποδεικνύουν πως οι χώρες που συγκεντρώνουν έως τώρα το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου – αλλά μόλις το 12% του πληθυσμού – διεξάγουν πλέον έναν ακήρυχτο πλην όμως ολοκληρωτικό πόλεμο ενάντια στους υπόλοιπους κατοίκους της Γης.
Για να έχει ελπίδες νίκης, η Δύση αυταρχικοποιεί ραγδαία το πολιτικό της σύστημα αγκαλιάζοντας εκ νέου τις φασιστικές μεθόδους και δομές. Εξού ο υγειονομικός καλβινισμός, εξού η δικαιωματική υστερία, εξού και ο περιβαλλοντικός χιλιασμός. Από αυτά τα κυρίαρχα ρεύματα της νεοφιλελεύθερης σκέψης εκπορεύεται ένα ετερόκλητο και ατέρμονο πλήθος νόμων και των κανονισμών που ξεπερνά και συντρίβει τον άνθρωπο. Πρόκειται για ένα σχέδιο που θα το ζήλευε και ο φον Κλαούζεβιτς, με τις φάλαγγες των μισθοφόρων και των τζιχαντιστών να εμπλέκουν τον εξωτερικό εχθρό και τους μπράβους και τους κονδυλοφόρους των μαχαραγιάδων να σχηματίζουν τις εσωτερικές λαβίδες της ηλάγρας…
Η επιθετικότητα αυτή δεν είναι αποτέλεσμα επικράτησης κάποιου σκληρότερου μοντέλου διαχείρισης των διεθνών αντιθέσεων, ούτε των υποκειμενικών επιλογών ετούτης της (ομολογουμένως σπάνιας) φουρνιάς πολιτικών εκπροσώπων των ελίτ. Η λεηλασία των χωρών του Παγκόσμιου Νότου είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ για την επιβίωση του ιμπεριαλιστικής Βαβυλώνας, του βαμπίρ που πίνει το αίμα των καταπιεσμένων. Κάθε αμφισβήτηση αυτού του μοντέλου αποτελεί – αυτομάτως – casus belli.
Για να λέμε όμως και την πικρή αλήθεια, η καταλήστευση των λαών ήταν που έθρεψε επί δεκαετίες τη σχετική ευημερία τόσο της μικροαστικής όσο και της εργατικής τάξης στις χώρες της Δύσης. Αυτός κατά τη γνώμη μου είναι και ο βαθύτερος λόγος που ωθεί την ευρωπαϊκή αριστερά να συντάσσεται με την κυρίαρχη γεωστρατηγική και βιοπολιτική. Μην σκοτίζεστε για το αν αυτό πρέπει να αποδίδεται σε δευτεροδιεθνιστική ή σε νεοτροτσκιστική παρέκκλιση – πρόκειται απλώς περί χορτάτων ελιτιστών, που δεν διστάζουν να συμπαραταχτούν με τον διάβολο για να συνεχίσουν το εύκολο φαγοπότι τους.
Μέσα σε όλα αυτά, η Ελλάδα και οι κάτοικοί της μοιάζουν με την παρέα του Ρόουαν Άτκινσον λίγο πριν ριχτεί στο σφαγείο του πολέμου, στο τελευταίο επεισόδιο της «Μαύρης Οχιάς». Μαυλισμένοι από την φαντασιακή ευημερία του πλαστικού χρήματος, αυτοικανοποιούμενοι στη σκέψη πως ανήκουμε στην ευρωπαϊκή αφρόκρεμα, τρομοκρατημένοι μπροστά στην προοπτική μιας – έστω και λίγο – διαφορετικής ζωής, σερνόμαστε και σέρνουμε το άρμα του αγγλοσαξωνικού σωβινισμού.
Έχουμε μετατρέψει σε εθνική ιδεολογία το «ανήκομε εις την Δύσιν», που το διαλαλούν μαζί με την υπόλοιπη πραμάτεια τους οι ατζέντηδες, οι πράκτορες και οι πρακτορίσκοι. Για να συμβεί βέβαια αυτό, χρειάστηκε να δολοφονηθεί ο πρώτος ηγέτης της χώρας, να εξευτελιστούν και να διωχθούν οι αγωνιστές της Επανάστασης και να φορτωθεί η πατρίδα μας τους Βαυαρούς χωροφύλακες και τα ασήκωτα δεσμά του χρέους. Λεπτομέρειες… Ξεχάσαμε πως τα πλοία που κουβάλησαν τον υλικό, τον ανθρώπινο και τον ιδεολογικό πλούτο της Επανάστασης ταξίδευαν ελεύθερα υπό τη σημαία του Τσάρου και λησμονήσαμε ποιοι έριξαν στη φυλακή τον Γέρο του Μοριά, επειδή ήταν με το Ρώσσικο κόμμα… Έκτοτε, όποτε θελήσαμε να ρίξουμε και πάλι τα ζάρια, ήταν τα ίδια ρουφιανόσογα που έστελναν τα ακριβότερα άνθη του λαού μας να μαραζώνουν στα κελιά και να βάφουν τις μάντρες με το αίμα τους.
Εμείς θέλουμε τους Κωλέττηδες… Την ώρα που τα αμούστακα παιδιά του Ντονμπάς υψώνουν την άλικη σημαία της αντιφασιστικής νίκης στις πολιτείες και τα χωριά τους, εμείς παραδίνουμε τη νεολαία μας στη Γοργώ της μετανάστευσης και στις Σειρήνες των ΜΚΟ, δίχως να της προσφέρουμε έστω και το ελάχιστο παράδειγμα αντίστασης. Το σκηνικό θυμίζει επικίνδυνα μέρες Μικρασιατικής Καταστροφής – ήμαστε και πάλι «έθνος ανάδελφον», αφού τα αδέρφια μας τα προδώσαμε ξανά. Πολύ φοβάμαι πως τρέχουμε πλησίστιοι προς μια εθνική ταπείνωση ανυπολόγιστων διαστάσεων, ενώ η ορχήστρα στο σαλόνι του πλοίου παιανίζει αμέριμνη το “Yankee Doodle”.
Αλλά τι λέω, ο βλαξ; Αφού μας προστατεύουν οι Αμερικάνοι – όπως έκαναν με την Κύπρο και με τους Κούρδους, εσχάτως… Οπότε, Μαλάκα Έλληνα, τι στενοχωριέσαι; Κάνε μια αίτηση στην πλατφόρμα να πάρεις καινούριο ψυγείο – το παλιό είναι φίλος του Πούτιν, τρώει πολύ ενέργεια – και μην ξεχνάς κάθε φορά που στέλνεις SMS να πας για κατούρημα, να ευχαριστείς την τύχη σου που δεν ζεις σε καμμιά ανελεύθερη χώρα. Ψηλά το κεφάλι, ρε, έχουν χαθεί από το πρόσωπο της γης λαοί πολύ καλύτεροι σου!
Να πας με τη ζωή – με το «Ζ» – ούτε σκέψη. Λες πως φοβάσαι, πως δεν μπορείς… Παραμύθια – βολεύεσαι. Αν είσαι αυτός που είσαι, αν ζεις όπως ζεις, είναι γιατί θες να είσαι με το παγκόσμιο παράσιτο του 12%. Θέλεις τους μετανάστες να σκοτώνονται στα χωράφια σου για ένα κομμάτι ψωμί και να αγοράζεις με το κιλό τα ρούχα που ράβουν οι γυναίκες του Παγκόσμιου Νότου. Θες να παίρνεις τα νεφρά και τα μάτια του, να υιοθετείς τα μωρά του, να σκοτώνεις με ντρόουνς τα αγόρια του και να πηδάς φτηνά τα κορίτσια του. Αυτά θες – κι ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού της η γυναίκα σου να ονειρεύεται κι εκείνη ένα γουναρικό από το Νόβγκοροντ ή μια εσάρπα από το Σμολένσκ, όπως οι φιλενάδες των εισβολέων της επιχείρησης «Μπαρμπαρόσα». Αυτή είναι η αλήθεια – κατάπιε την όπως έκανες με τόσες και τόσες προσβολές και συνέχισε τη ζωούλα σου. Ας ακριβύνει το ρεύμα, ας φτηνύνει η ζωή, θα τα βολέψεις εσύ…
Μονάχα μην πικραθείς, όταν στα σκληρά σοκάκια της προσφυγιάς το ακούσεις κι αυτό: «–Έλληνες, ε; Καλά να πάθετε!»
