Τελετουργικοί βιασμοί και βασανιστήρια παιδιών από εκπαιδευτικούς, γιατρούς, αστυνομικούς, ραββίνους, βουλευτές – πρώην και εν ενεργεία, μέλη της οικογένειάς τους.
Το θέμα αυτού του άρθρου, θα περίμενε κανείς ότι, αφού αποκαλύφθηκε, θα είχε σκάσει σαν βόμβα. Ότι θα είχε γίνει πρωτοσέλιδο σε ολόκληρο τον κόσμο. Καθόλου όμως δε συνέβη αυτό. Το γιατί, ας το ψάξει ο αναγνώστης. Ο γράφων έχει να προτείνει δύο ερμηνείες: Είτε οι Α.Ρ.Δημοσιογράφοι και τα μέσα μαζικής εξημέρωσης θεωρούν – σωστά ίσως – ότι η συλλογική Δύση έχει φτάσει σε σημείο που δεν αποτελεί είδηση η απόλυτη σήψη αλλά η έλλειψή της, είτε θεωρούν ότι τέτοιας ολκής σκάνδαλα δεν πρέπει να δημοσιοποιούνται γιατί θα έβαζαν σε κίνδυνο την καθεστηκυία τάξη. Αν υπάρχει και τρίτη ερμηνεία, περιμένω ανυπόμονα αυτόν που θα με αποσκοτίσει.
Η αλήθεια είναι ότι και εγώ το πήρα χαμπάρι με καθυστέρηση. Ανάλογα από πότε μετράει κανείς, καθυστέρηση δύο περίπου μηνών (από τη σχετική συνεδρίαση του κατοχικού κυνοβουλίου (*)), τριών μηνών από την πρώτη σχετική δημοσίευση. Το ότι άργησα τόσο να το πάρω χαμπάρι, παρότι παρακολουθώ – είναι αλήθεια όχι καθημερινά – το σιωνιστικό τύπο, εξηγείται με το ότι το “συμβάν” πέρασε στα ψιλά. Και καλά, στην υπόλοιπη Δύση είναι κατανοητό ότι οι Α.Ρ.Δ. δε θέλουν να μπλέξουν με το σιωνιστικό λόμπι. Στο ίδιο το μόρφωμα όμως, αφού το θέμα έφτασε στο κυνοβούλιο, πολύς κόσμος το έμαθε. Θα έπρεπε να έχει βουήξει ο τόπος. Φαίνεται όμως ότι δεν προκλήθηκε η ηθική αγανάκτηση που θα περίμενε κανείς. Πράγμα που λέει περισσότερα για το μόρφωμα, ακόμη και από τη διαγωγή των “ελίτ” του.
Δε γνωρίζω που οδήγησε η κυνοβουλευτική διερεύνηση. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι στους δυο μήνες που πέρασαν, δεν αποτέλεσε πρώτη είδηση, δεν βράζει η κοινωνία της σιωνιστικής οντότητας, τα ονόματα των θυμάτων δεν έχουν γίνει λήμματα στη wikipedia. Τίποτα από όλα αυτά. Ακόμη και ο δημοσιογράφος που πρωτοέβγαλε το θέμα, στα τέλη Απριλίου, δεν ξαναασχολήθηκε – προφανώς αναπαύεται στις δάφνες του scoop του. Business as usual. Εδώ έχουμε ακόμα ένα εκατομμύριο παιδιά να σκοτώσουμε, θα ασχολούμαστε με κάποιες μικροαπρέπειες των εθνοπατέρων;
Ας ελπίσουμε πάντως ότι τα θύματα που είχαν το θάρρος (ή την αφέλεια) να πάνε να καταθέσουν στο κοινοβούλιο του ψευδοκράτους, δε θα αυτοκτονηθούν, όπως έγινε με τη Βιρτζίνια Τζιούφρε…
Είναι αρκετά γνωστή η δήλωση του σημερινού υπουργού υγείας των ΗΠΑ, Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ, ότι η προσωρινή οντότητα “είναι ηθική χώρα”. Η δήλωση έγινε την εποχή που ήταν ακόμη υποψήφιος για την προεδρία των ΗΠΑ και – αν δεν είχε αποσυρθεί – θα του είχε κοστίσει τουλάχιστον 5% των ψήφων που θα είχε πάρει. Όπως και νά ‘χει, Ο Κένεντι “είναι έντιμος άνδρας”, όπως θα έλεγε ο Αντώνιος του Σέξπηρ. Επομένως θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι η γενοκτονία που διεξάγεται μεθοδικά, με την υποστήριξη της σύμπασας Δύσης, στη Γάζα, μάλλον είναι η πιο ηθική γενοκτονία που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα. Αυτό μας λένε, όχι μόνον ο Κένεντι, αλλά οι περισσότεροι από τους δυτικούς ηγέτες – αλλά και οι περισσότεροι από τους ηγέτες της “αντιπολίτευσης” στις χώρες τους. Το έχουμε πλέον εμπεδώσει. Ότι θα μαθαίναμε όμως ότι επιδίδονται και σε ηθικούς τελετουργικούς βιασμούς και βασανισμούς παιδιών (δικών τους, των Αράβων “δε μετράνε”), πραγματικά δεν το είχαμε φανταστεί…
Από το άρθρο που προκάλεσε τη σχετική κυνοβουλευτική συζήτηση, γίνεται σαφές ότι οι τελετουργικοί βιασμοί-βασανιστήρια παιδιών είναι ευρέως διαδεδομένοι στο παιδοκτονικό ψευδοκράτος. Γίνεται επίσης σαφές ότι το φαινόμενο είναι γνωστό στις αρχές, που όμως παγίως επιλέγουν να κουκουλώσουν ακόμη και τις ελάχιστες καταγγελίες που φτάνουν σε αυτές. Το ζήτημα για αυτές δεν είναι να βγουν από το μεσαίωνα, αλλά να μη φανεί ότι βρίσκονται εκεί. Όπως ακριβώς γίνεται στις ΗΠΑ των φίλων του Επστάϊν (ο οποίος λέγεται ότι λειτουργούσε για λογαριασμό της Μοσάντ) ή την άλλοτε Μεγάλη Βρετανία του προστάτη των παιδοβιαστών, Κιρ Στάρμερ. Φαίνεται ότι η ακραία κοινωνική διαστροφή του σύγχρονου ναζισμού δημιουργεί ψυχοπαθολογικές προσωπικότητες στις οποίες προσιδιάζουν ακραίες σεξουαλικές διαστροφές.
Τα άρθρα που ακολουθούν περιέχουν σκληρές περιγραφές. Όποιος δεν έχει γερό στομάχι, καλύτερα να σταματήσει την ανάγνωση εδώ.
Επιζήσασες καταθέτουν: Βουλευτές συμμετείχαν σε σαδιστικές σεξουαλικές «τελετουργίες» που αφορούσαν ανηλίκους
«Γιατροί, εκπαιδευτικοί, αστυνομικοί και πρώην και νυν μέλη της Κνεσέτ συμμετείχαν σε αυτές τις κακοποιήσεις», λέει επιζώσα.
The Jerusalem post (**), 3 Ιουνίου 2025
(Προειδοποίηση: Το ακόλουθο περιεχόμενο περιέχει ευαίσθητο υλικό, συνιστάται η διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη.)
Αρκετές γυναίκες κατέθεσαν την Τρίτη στην Κνεσέτ για σεξουαλική κακοποίηση που υπέστησαν ως ανήλικες στο πλαίσιο θρησκευτικών τελετών.
Οι μαρτυρίες ήρθαν κατά τη διάρκεια κοινής συνεδρίασης της Επιτροπής της Κνεσέτ για τη Θέση των Γυναικών και την Ισότητα των Φύλων, υπό την προεδρία της βουλευτού Pnina Tameno-Shete (Εθνική Ενότητα), και της Ειδικής Επιτροπής για τους Νέους Ισραηλινούς, υπό την προεδρία της βουλευτού Naama Lazimi (Δημοκρατικοί).
Η κοινή συνεδρίαση διοργανώθηκε μετά από μια ερευνητική έκθεση που δημοσιεύθηκε στις 2 Απριλίου από τον δημοσιογράφο της Israel Hayom, Noam Barkan [σ.τ.μ. – Η πραγματική ημερομηνία της δημοσίευσης φαίνεται να είναι 23 Απριλίου. Παρ’ όλα αυτά, χρειάστηκαν 40 μέρες για να αποφασίσει να επιληφθεί το κυνοβούλιο της παιδοκτονικής οντότητας].
Η Yael Ariel, μία από τις επιζήσασες κακοποίησης, μοιράστηκε: «Έχω βιώσει τελετουργική κακοποίηση για πολλά χρόνια μέχρι τα τέλη της εφηβείας μου και αναγκάστηκα να βλάψω άλλα παιδιά. Επέλεξα να μιλήσω και να κάνω τη φωνή μου να ακουστεί. Δέχτηκα απειλές αφού αποκάλυψα την ιστορία μου. Από την ηλικία των πέντε έως την ηλικία των 20 ετών, κακοποιήθηκα σε αυτές τις τελετές».
Σύμφωνα με την Άριελ, έλαβε μαρτυρίες από αρκετές γυναίκες που ισχυρίστηκαν ότι γιατροί, εκπαιδευτικοί, αστυνομικοί και πρώην και νυν μέλη της Κνεσέτ εμπλέκονταν σε αυτές τις κακοποιήσεις.
«Υπέβαλα καταγγελία στην αστυνομία που έκλεισε μετά από μερικούς μήνες και γνωρίζω και άλλες υποθέσεις που έκλεισαν. Το να μιλήσω σήμερα στην Κνεσέτ είναι μια ιστορική στιγμή», είπε.
Μια άλλη επιζήσασα, η Γιαέλ Σιτρίτ, κατέθεσε: «Δεν έχετε ιδέα τι είναι η τελετουργική κακοποίηση. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν μπορεί να το κατανοήσει. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι σημαίνει να προγραμματίζεις ένα τρίχρονο κορίτσι μέσω βιασμού και σαδισμού, ώστε να μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς να το ξέρει κανείς.
«Η εμπορία μου έγινε σε όλη τη χώρα. Με μετέφεραν από τελετή σε τελετή. Γυμνοί άνδρες στέκονταν σε κύκλο. Η θεραπεύτριά μου, ο σύζυγός της και ο γιος της με κακοποίησαν και υπήρχαν δεκάδες άλλα κορίτσια και αγόρια που με κακοποίησαν.»
«Υπήρξαν τελετές και τελετουργίες που είχαν σκοπό να με κάνουν να ξεχάσω», συνέχισε η Shitrit. «Η αστυνομία το γνώριζε αυτό εδώ και ένα χρόνο, αλλά δεν έχει τα εργαλεία για να το αντιμετωπίσει.
Οι άνθρωποι που θα πέσουν [σ.τ.μ. ελπίζουμε να έχει δίκιο, αλλά δε συμμεριζόμαστε την αισιοδοξία της] είναι πολύ, πολύ υψηλόβαθμα στελέχη. Αυτοί οι άνθρωποι διοικούν κοινότητες και κυβερνητικές υπηρεσίες. Μας απειλούν. Έχω παιδιά που πρέπει να προστατεύσω. Πρέπει να δημιουργηθεί κάτι που να μπορεί να αντιμετωπίσει αυτό.
Προσπάθησαν να μας κάνουν να τους συμπαθήσουμε – τους ανθρώπους που μας προκάλεσαν ατελείωτο πόνο», είπε η Shitrit. «Ο ρόλος σας είναι να σταματήσετε αυτό στη Σαφέντ, στην Ιερουσαλήμ, στη Τζαλτζούλια ή οπουδήποτε αλλού», δήλωσε.
Η ΔΡ. NAAMA GOLDBERG, επικεφαλής μιας ΜΚΟ με την επωνυμία Lo Omdot MeNegged (Εβραϊκά για «Δεν Μένουμε Αμέτοχοι»), η οποία βοηθά τα θύματα της πορνείας, εξήγησε ότι οι περιγραφές είναι μερικές φορές τόσο φρικιαστικές που είναι δύσκολο να τις πιστέψει κανείς, αλλά αυτή η δυσπιστία εξυπηρετεί τους κακοποιητές, οι οποίοι πείθουν τα θύματα να μην παραπονιούνται υποστηρίζοντας ότι δεν θα γίνουν πιστευτά.
«Πριν από αρκετά χρόνια, έλαβα περιγραφές σαδιστικής κακοποίησης παιδιών», είπε η Goldberg. «Οι αφηγήσεις ακούγονταν παράλογες. [Αλλά] οι μαρτυρίες συνέχιζαν να έρχονται και δεν σταματούσαν. Περιέγραφαν ομαδικούς βιασμούς από άνδρες και μερικές φορές από γυναίκες. Η κακοποίηση καταγραφόταν σε βίντεο και χρησιμοποιούνταν ναρκωτικά. Υπήρχαν τελετουργικές πρακτικές και συμβολισμοί.
«Παρουσίασα στην αστυνομία γραπτές μαρτυρίες από πέντε γυναίκες. Μέχρι σήμερα, κανείς δεν έχει επικοινωνήσει μαζί μου. Από την έκθεση και μετά, έχουν εμφανιστεί και πρόσθετες μαρτυρίες», είπε η Goldberg.
Ένας εκπρόσωπος της Ισραηλινής Αστυνομίας, ο αρχιφύλακας Anat Yakir, δήλωσε ότι υπήρχε μια εθνική μονάδα που εξετάζει όλες τις υποθέσεις και ότι οι καταγγελίες ήταν «κορυφαία προτεραιότητα στο τμήμα πληροφοριών».
Αυτές οι μαρτυρίες αποτελούν «ορόσημο».
Οι βουλευτές που παρευρέθηκαν στη συνάντηση συγκλονίστηκαν εμφανώς από ορισμένες από τις μαρτυρίες, με έναν να την αποκαλεί «ορόσημο» και έναν άλλο να αποκαλεί τις αποκαλύψεις «τιτανικές».
Ο Tameno-Shete είπε: «Η πραγματικότητα μας δείχνει ότι η αστυνομία δεν είναι ισχυρή στην αντιμετώπιση σεξουαλικών αδικημάτων. Κανείς δεν θέλει να μιλήσει για βάναυσο βιασμό και βιασμό παιδιών. Υπάρχουν αδιανόητες περιπτώσεις κτηνωδίας εδώ».
Η Lazimi πρόσθεσε: «Δεν μπορούσα να αναπνεύσω όταν άκουσα για ένα δίκτυο τελετουργικής κακοποίησης κατά κοριτσιών και το γεγονός ότι υπάρχει ένας οργανωμένος και επικίνδυνος μηχανισμός και δεν γίνεται τίποτα για να τον σταματήσουμε. Σε αυτό το μέρος, θα συζητήσουμε και θα προσπαθήσουμε να το αποκαλύψουμε για να επιφέρουμε αλλαγή».
Δύο άλλα θύματα μίλησαν στη συνεδρίαση υπό τον όρο της ανωνυμίας.
Μία κατέθεσε ότι ένας ξάδερφός της την εμπορεύτηκε από την ηλικία των 11 ετών. «Στα 14 μου, με πήγε σε σαδιστικά κλαμπ. Υπέμεινα βασανιστήρια και λιμοκτονία στα χέρια γνωστών και εξεχόντων ατόμων. Κακοποιήθηκα με αμέτρητους τρόπους.
«Υπήρχαν δημόσιες εκδηλώσεις και υπήρχαν εσωτερικές τελετές όπου ήμουν δεμένη σε μια ψηλή κολόνα με χειροπέδες. Γύρω μου, υπήρχαν άλλα θύματα με χειροπέδες με τελετουργίες όπως η κατανάλωση αίματος περιόδου και η σφαγή γατών και άλλων ζώων. Μου είπαν ότι κανείς δεν θα με πίστευε αν μιλούσα».
Συνέχισε λέγοντας ότι υπέβαλε καταγγελία στην αστυνομία πριν από πέντε χρόνια. «Η εισαγγελία έκλεισε την υπόθεση λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων, οπότε άσκησα έφεση και έγινε δεκτή. Ήρθα να καταθέσω ενώ ήμουν σε κατάκλιση λόγω εγκυμοσύνης, αλλά η υπόθεση έκλεισε ξανά λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων.
«Είπαν ότι φανταζόμουν πράγματα. Παρουσίασα μια ηχογραφημένη κατάθεση από κάποια που παραδέχτηκε ότι με κακοποίησε, αλλά δεν κλήθηκε ποτέ για ανάκριση. Αντιμετωπίστε το ως τρομοκρατία».
Ακολουθούν αποσπάσματα από το άρθρο που έβγαλε προσωρινά στην επιφάνεια το παρ’ ολίγον σκάνδαλο. Το πλήρες άρθρο μπορείτε να διαβάσετε εδώ.
«Ο βυθός του σκότους»: Παιδιά που βιάστηκαν σε τελετουργικές τελετές αποκαλύπτουν τις φρικαλεότητες
Πολλές γυναίκες αφηγούνται οργανωμένη κακοποίηση, συμπεριλαμβανομένων τελετουργικών τελετών που πραγματοποιήθηκαν από άτομα που γνώριζαν, ακόμη και στενά μέλη της οικογένειάς τους – μετά από μήνες συνεντεύξεων με τα θύματα, τις οικογένειές τους, επαγγελματίες θεραπείας και ειδικούς στο Ισραήλ και στο εξωτερικό, προκύπτει μια ανησυχητική εικόνα με περιγραφές που είναι δύσκολο να διαβαστούν.
Israel Hayom (**), 23 Απριλίου 2025
«Υπέστην οδυνηρό σοδομισμό, ένιωθα πραγματικά σαν να με σκίζαν στα δύο. Είναι μια τρομερή εμπειρία, αλλά υπάρχει κάτι σε αυτά τα πράγματα, ίσως στην παραδοξότητά τους, που είναι σαν… ίσως το πιο δύσκολο στοιχείο είναι ότι αν πεις στους ανθρώπους για αυτά τα πράγματα, θα σε θεωρήσουν τρελό. Θυμάμαι πολλά είδη σοβαρής σεξουαλικής κακοποίησης, αλλά υπάρχει κάτι σε αυτές τις τελετουργικές κακοποιήσεις που τις καθιστά τον βυθό του σκότους».
Με άμεσα λόγια και καθαρή φωνή, η Emunah (ψευδώνυμο, όπως όλα τα ονόματα των θυμάτων σε αυτό το άρθρο) περιγράφει τη σοβαρή κακοποίηση που φέρεται να βίωσε στην παιδική της ηλικία. Οργανωμένη σεξουαλική κακοποίηση που περιελάμβανε «τελετές» με υποτιθέμενη θρησκευτική σημασία. Φρικιαστικές τελετές στις οποίες θρησκευόμενοι άνθρωποι, μερικοί από την οικογένειά της, τη θυσίασαν ως προσφορά για πνευματική υπέρβαση ή λύτρωση.
Η Emunah δεν είναι μόνη. Περισσότερες από δέκα γυναίκες ηλικίας 20-45 ετών με τις οποίες μιλήσαμε περιγράφουν ένα σοβαρό φαινόμενο που εγείρει σοβαρή ανησυχία ότι στο Ισραήλ, όπως και σε πολλές χώρες παγκοσμίως, η οργανωμένη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών συμβαίνει ακριβώς κάτω από τη μύτη όλων.
«Ίσως ο κόσμος γνωρίζει ότι συμβαίνει βιασμός, ότι υπάρχει αιμομιξία, αλλά αυτό ο κόσμος δεν το γνωρίζει», είπε η Emunah. «Αυτές οι πράξεις κρατιούνται μυστικές για χρόνια, ίσως λόγω της τρέλας τους… ήταν πάντα πολύ, πολύ παράξενο. Σαν να υπήρχε μια εσωτερική λογική, αλλά ήταν τόσο τρελό… πολύ παράξενα πράγματα συμβαίνουν εκεί, ομαλοποιημένα με έναν τελετουργικό και τακτικό τρόπο. Υπάρχει μια συγκεκριμένη ώρα, υπάρχει πότε να πεις αυτό το εδάφιο και πότε να πεις εκείνο το εδάφιο, υπάρχει μια τάξη σαν τα πράγματα να υποτίθεται ότι πρέπει να γίνονται έτσι…»
Κάθε γυναίκα που πήραμε συνέντευξη κατά τη διάρκεια της έρευνάς μας έχει μια διαφορετική ιστορία ζωής. […]
Αυτές οι γυναίκες δεν γνωρίζονταν προηγουμένως, μεγάλωσαν σε διαφορετικές κοινότητες και προέρχονται από διαφορετικούς τομείς και θρησκευτικά ρεύματα. Ωστόσο, οι ιστορίες τελετουργικής κακοποίησης που περιγράφουν είναι παρόμοιες με τρόπους που μας αναγκάζουν να τις ακούσουμε και να μην τις αγνοήσουμε. Κάποιες κακοποιήθηκαν σε εκπαιδευτικά περιβάλλοντα προσχολικής ηλικίας ή σε σχολεία θηλέων, άλλοι στα οικογενειακά τους σπίτια, σε yeshivas (ιουδαϊκά κατηχητικά σχολεία) ή συναγωγές. Σε αυτό το άρθρο, παρουσιάζουμε μόνο ένα πολύ μικρό δείγμα από πολλές ώρες συνεντεύξεων και πληροφοριών, και ορισμένες περιγραφές σε αυτό το άρθρο είναι δύσκολο να διαβαστούν. Ο μεγάλος φόβος που εκφράζουν όλοι όσοι μίλησαν μαζί μας είναι ότι η οργανωμένη σεξουαλική κακοποίηση παιδιών συνεχίζεται ακόμη και σήμερα.
«Ευλογημένος όποιος απελευθερώνει τον δεσμώτη»
Θύμα. Θυσία. Τιμωρία. Διόρθωση. Υπέρβαση. Λύτρωση. Αυτές είναι επαναλαμβανόμενες έννοιες στις μαρτυρίες. Οι προσευχές, τα μουρμουρητά, η έκσταση που περιβάλλει τα θύματα. Ο ακραίος πόνος, η ταπείνωση και τα βασανιστήρια. Η συντριβή της προσωπικότητας και της ψυχής. Μαρτυρίες μετά μαρτυρίες από γυναίκες που βίωσαν οργανωμένη κακοποίηση στην παιδική ηλικία, η οποία περιελάμβανε ομαδικό βιασμό που τελούνταν σε τελετουργικά πλαίσια.
[…]
Οι περισσότερες γυναίκες που πήραμε συνέντευξη προέρχονται από θρησκευτικές σιωνιστικές ή υπερορθόδοξες κοινότητες, αν και η Shishabbat έλαβε πρόσθετες μαρτυρίες για παρόμοιες υποθέσεις σε κοσμική κοινωνία. Επομένως, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι αυτά τα ευρήματα δεν στοχεύουν σε κανέναν συγκεκριμένο τομέα, αλλά μάλλον κατευθύνουν μια δέσμη φωτός προς ύποπτα εγκλήματα του πιο σοβαρού είδους που μπορεί να φανταστεί κανείς – εγκλήματα που διαπράττονται σε έναν παράλληλο κόσμο διαφανή στο μάτι, αν και βαθιά σκοτεινό και δυσοίωνο.
Αρκετά ονόματα ραβίνων εμφανίζονταν επανειλημμένα σε ορισμένες μαρτυρίες. Πολλαπλές καταγγελίες που υποβλήθηκαν σε διαφορετικά αστυνομικά τμήματα σε όλη τη χώρα έκλεισαν σχετικά γρήγορα. Ακόμα και όταν προέκυψαν προηγουμένως υποψίες για ένα δίκτυο που κακοποιεί παιδιά στην Ιερουσαλήμ, οι αστυνομικοί ερευνητές, στην καλύτερη περίπτωση, δεν διέθεταν επαρκή εργαλεία ή γνώσεις για να διερευνήσουν σωστά.
Σε αυτήν την υπόθεση, η οποία αποκαλύφθηκε εκτενώς το 2019 στην τηλεοπτική εκπομπή The Source, προέκυψαν υποψίες για ένα δίκτυο παιδεραστών που κακοποίησε δεκάδες παιδιά στη γειτονιά Nahlaot. Οι ανακριτές έτειναν να την απορρίπτουν ως «εφεύρεση», «υπερβολή» ή «πανικό» από γονείς και επαγγελματίες θεραπείας και έκλεισαν την υπόθεση σχεδόν χωρίς να απαγγελθούν κατηγορίες.
Ένας άνδρας ονόματι Benjamin Satz δικάστηκε και καταδικάστηκε το 2013 σε φυλάκιση για διάπραξη άσεμνων πράξεων και σοδομισμού εναντίον κοριτσιών και αγοριών ηλικίας 5 έως 8 ετών. Ένας άλλος ύποπτος αθωώθηκε λόγω εύλογης αμφιβολίας. Στην πράξη, δεκάδες παιδιά παρέμειναν τραυματισμένα και χρειάστηκαν χρόνια συναισθηματικής θεραπείας.
«Όχι ξένοι στην κοινότητα»
«Θυμάμαι μια πεντάλφα στο πάτωμα, συνήθως με κόκκινο χρώμα. Όταν η τελετή γινόταν στο δάσος, η πεντάλφα ήταν σημαδεμένη με μια τσάπα και περιβαλλόταν από αναμμένα κεριά σε κύκλο. Ο ραβίνος ευλογούσε, «Ευλογημένος όποιος απελευθερώνει τους δεσμώτες», άντρες τριγύρω προσευχόντουσαν με μαντήλες προσευχής, μερικές φορές ντυμένοι στα μαύρα, ενώ ο ραβίνος φορούσε μια λευκή ρόμπα. Υπήρχαν αρκετοί άντρες και αγόρια ηλικίας περίπου 16-17 ετών που συμμετείχαν σε τελετές πνευματικής υπέρβασης.
«Μια φορά μου ζήτησαν να σκάψω μια τρύπα και να ξαπλώσω μέσα. Άλλες φορές, μου έκαναν ένεση με κάτι και έλεγαν: «Τώρα θα νιώσεις καλύτερα», μετά από την οποία το σώμα μου παρέλυε. Διάβαζαν επανειλημμένα Ψαλμούς, όπως «Ψαλμός του Δαβίδ, ο Κύριος είναι ο ποιμένας μου, δεν θα μου λείψει τίποτα». Μου έλεγαν «είσαι ξεχωριστή, είσαι εκλεκτή» και έβαζαν… Θυμάμαι ένα κλαδί φοίνικα, κεριά Χανουκά, ένα σοφάρ».
Η Λιμόρ (ψευδώνυμο) μεγάλωσε σε ένα θρησκευόμενο-υπερορθόδοξο σπίτι. […]
Σύμφωνα με την κατάθεσή της, ο πατέρας της ήταν αυτός που την έφερνε σε αυτές τις «τελετές». Η παράδοση από μέλη της οικογένειας είναι χαρακτηριστικό πολλών μαρτυριών που συγκεντρώσαμε. […] Σε πολλές μαρτυρίες που καταγράψαμε, γυναίκες συμμετέχουν επίσης στις τελετές και την κακοποίηση.
[…]
Ο Boaz (ψευδώνυμο), ανώτερος επαγγελματίας θεραπείας στη θρησκευτική κοινότητα, συμφωνεί: «Οι κακοποιητές συνήθως δεν είναι ξένοι στην κοινότητα. Μια ασθενής μου είπε: “Καταλάβετε, αυτός είναι που φυσάει το σοφάρ στο Ρος Χασανά”. Το σοφάρ συμβολίζει ένα κανάλι – το άτομο που θεωρείται πιο πνευματικά άξιο φυσάει το σοφάρ επειδή είναι πιο κοντά στον Θεό. Και αυτός είναι που της λέει ότι είναι κακή, ότι τη βοηθάει με την εξιλέωσή της σε αυτή τη ζωή. Καταλαβαίνετε την παραμόρφωση;»
«Έγκλημα χωρίς μάρτυρες»
[…]
«Αυτό που έχω παρατηρήσει όλα αυτά τα χρόνια», είπε η Δρ. Gur, «είναι ότι όποιος υπομένει αυτά τα πράγματα υφίσταται καταστροφική ζημιά. Αυτή είναι επίσης μια από τις προκλήσεις με την έκθεση – τα θύματα είναι τόσο συντετριμμένα που είναι δύσκολο να τα πιστέψει κανείς. Όσο πιο σκληροί και σαδιστές είναι οι κακοποιητές και όσο νεότερα είναι τα θύματα, και όσο πιο τρομακτική είναι η κακοποίηση, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα οι δράστες να αντιμετωπίσουν τη δικαιοσύνη, επειδή δεν έχει μείνει κανείς για να καταθέσει. Οι κακοποιητές καταστρέφουν τόσο ολοσχερώς τις ψυχές των θυμάτων που γίνεται έγκλημα χωρίς μάρτυρες, κάτι που φυσικά εξυπηρετεί μια κοινωνία που συνεχίζει να κακοποιεί ή να διατηρεί αυτές τις τελετουργίες».
Η Δρ. Τζοάνα Σίλμπεργκ, […], καθοδήγησε τη θεραπεία 70 παιδιών που φέρονται να έπεσαν θύματα οργανωμένης κακοποίησης στο Ισραήλ για πέντε χρόνια. Στο Κεφάλαιο 14 του βιβλίου της “Το Παιδί που Επιζεί”, περιγράφει τα σοβαρά συμπτώματα που υπέστησαν τα παιδιά “λόγω πολλαπλών μορφών κακοποίησης – σωματικής, σεξουαλικής, συναισθηματικής και πνευματικής”.
[…]
«Οι νεότεροι και πιο ευάλωτοι»
[…]
«Με άλλα λόγια», γράφει ο Ραβίνος Furman στο άρθρο του, «η τελετουργική κακοποίηση συμβαίνει όταν μια θρησκευτική, πολιτική ή πνευματική αρχή χρησιμοποιεί τη θέση ισχύος της για να χειραγωγήσει τα συστήματα πεποιθήσεων των θυμάτων και έτσι να τα ελέγξει». Σύμφωνα με τον ίδιο, «η τελετουργική κακοποίηση είναι κυρίως μια στρατηγική που χρησιμοποιείται από ομάδες που εμπλέκονται στην παραγωγή εικόνων παιδικής κακοποίησης, παιδικής πορνείας και άλλων μορφών οργανωμένης κακοποίησης και δεν αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία βίας».
[…]
«Οι ερευνητές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι ιδεολογίες είναι κυρίως μέσα για τη δικαιολόγηση της οργανωμένης σεξουαλικής βίας», δήλωσε ο Ραβίνος Φρόμαν. Ωστόσο, στο άρθρο του, ο Φρόμαν υποστηρίζει ότι ορισμένες αναφορές στο Ισραήλ υποδηλώνουν ότι η ιδεολογία δεν ήταν απλώς ένα μέσο για τη δικαιολόγηση της οργανωμένης σεξουαλικής βίας, αλλά αποτέλεσε το θεμέλιο της κακοποίησης.
Ο Ραβίνος Φούρμαν αναφέρεται, για παράδειγμα, στην υπόθεση Nahlaot, η οποία «είναι μόνο μία από τις πολλές παρόμοιες περιπτώσεις, που συμβαίνουν κυρίως σε υπερορθόδοξες γειτονιές. Για παράδειγμα, ένα ιδιωτικό υπερορθόδοξο δικαστήριο γράφει ότι η τελετουργική σεξουαλική κακοποίηση είναι σκληρή και συχνή, συνοδευόμενη από τραυματικές, κατηγορητικές και συγκεχυμένες τελετές. Η κακοποίηση διαπράττεται από μεγάλες εγκληματικές οργανώσεις ή/και αιρέσεις ή/και μυστικές οργανώσεις, με οικονομικές επενδύσεις και στρατολόγηση βοηθητικού προσωπικού. Η κακοποίηση αποφέρει στους δράστες σημαντικά κέρδη, όπως ικανοποίηση αποκλίνουσων ορμών, εμπόριο και πορνογραφία, απειλές και εκβιασμούς και άλλα».
Σύμφωνα με τον Φούρμαν, το δικαστικό έγγραφο περιγράφει την πρακτική της οργανωμένης κακοποίησης: «Από την προετοιμασία της σκηνής, μέσω της στρατολόγησης συνεργατών από εκπαιδευτικά ιδρύματα και οδηγούς μεταφορών, μέχρι τις ίδιες τις τελετές… Η τελετή λαμβάνει χώρα υπό την ηγεσία ενός σημαντικού ραβίνου. Μετά από ένα μάθημα Τορά, περίπου κάθε δύο εβδομάδες, οι γονείς συγκεντρώνονται με τα παιδιά για αυτό που ονομάζεται «διόρθωση της ψυχής». Όλα τα ζευγάρια απαγγέλλουν μαζί Ψαλμούς, τραγουδούν επανειλημμένα στίχους με μελωδία, όλα αυτά ενώ στέκονται χωρίς ρούχα. Στέκονται σε κύκλο, γυμνοί, προσεύχονται, ανάβοντας κεριά. Τα παιδιά τοποθετούνται στη μέση του κύκλου, επίσης γυμνά.
Στο έγγραφο, που απευθύνεται σε γονείς, εκπαιδευτικούς και ραβίνους, το υπερορθόδοξο δικαστήριο “Shaarei Mishpat” στην Ιερουσαλήμ περιγράφει λεπτομερώς πολυάριθμες μεθόδους και ενέργειες που έλαβαν οι κακοποιητές, με στόχο να προειδοποιήσουν και να ευαισθητοποιήσουν σχετικά με αυτό το φαινόμενο που εξαπλώνεται και να προστατεύσουν τα παιδιά. Μεταξύ άλλων, το έγγραφο αναφέρει ότι για να προστατευτούν από την έκθεση, οι κακοποιητές ενεργούν σκόπιμα με ακραίους τρόπους αντίθετους με τη λογική, “έτσι ώστε ακόμα κι αν τα παιδιά μιλήσουν, να ακούγονται εντελώς παραληρηματικά”.
Σε μια “μερική” λίστα, περιγράφονται ενέργειες, συμπεριλαμβανομένων των κακοποιητών που χρησιμοποιούν μεταμφιέσεις και μάσκες, μαζί με σαδιστικά βασανιστήρια, όπως το να βυθίζουν τα χέρια των παιδιών σε βραστό νερό, να τα βυθίζουν κάτω από το νερό για αρκετά δευτερόλεπτα ή να τα απειλούν με επιθετικά ζώα για να τα τρομάξουν και να εντείνουν το τραύμα. Επιπλέον αναφερόμενες ενέργειες περιλαμβάνουν την εισαγωγή αντικειμένων και εργαλείων εργασίας ή κουζίνας στα παιδιά.
Για να ταπεινώσουν τα παιδιά και να ενσταλάξουν αισθήματα ενοχής και ντροπής, οι δράστες τους δείχνουν γυμνές φωτογραφίες τους ή τους δίνουν φαγητό λέγοντάς τους ότι έφαγαν «ψοφίμια», οργανώνουν ψεύτικες «γαμήλιες» τελετές μεταξύ παιδιών, τα αναγκάζουν να τρώνε περιττώματα και σκηνοθετούν τις ταφές τους.
[…]
Σε συνομιλία με το Israel Hayom, η Δρ. Silberg τονίζει την εξαιρετική δυσκολία στην παρακολούθηση μελών τέτοιων οργανώσεων, καθώς η περισσότερη δραστηριότητα λαμβάνει χώρα στο dark web.
«Είχα την ελπίδα ότι στο Ισραήλ θα υπήρχε η κατανόηση ότι πρόκειται για ένα διεθνές φαινόμενο και ότι θα υπήρχε συνεργασία μεταξύ των ισραηλινών αρχών και άλλων χωρών», είπε, αλλά στην πράξη, «όταν φτάνει μια καταγγελία και ανοίγει μια υπόθεση στο Ισραήλ – η αστυνομία δεν διεξήγαγε σωστά την έρευνα. Οι ερευνητές αντιμετώπισαν κάθε υπόθεση σαν να ήταν μεμονωμένη. Αν διαχωρίσετε κάθε υπόθεση και δεν εξετάσετε τη συνολική εικόνα, δεν ρωτάτε πού οδηγούν όλες οι τελείες.
[…]
Αποσύνδεση
Τα λόγια της Αγιάλα αναμειγνύονται με δάκρυα. […] Αν και χρονολογικά είναι 25 ετών, τώρα είναι 9 και τίποτα δεν μπορεί να την πείσει ότι ο κίνδυνος έχει περάσει. Ακόμα και όταν ο σύντροφός της τής υπενθυμίζει, «Ξέρεις ότι μεγάλωσες τώρα;», προσπαθώντας να την επαναφέρει στο παρόν, παραμένει τρομοκρατημένη. Τρέμει βαθιά στο παρελθόν.
[…]
Ο καθηγητής Daniel Brom, κλινικός ψυχολόγος και διευθυντής και ιδρυτής του «Metiv», του Ισραηλινού Κέντρου για Ψυχοτραύματα στην Ιερουσαλήμ, άκουσε μια ηχογράφηση στην οποία ακούγεται η Ayala κατά τη διάρκεια μιας κρίσης μνήμης, να περιγράφει πώς την πηγαίνουν από το σχολείο σε ένα τρομακτικό μέρος, όπου την χτυπούν, την δένουν και την οδηγούν σε ένα μέρος όπου συμβαίνουν πράγματα που της προκαλούν πόνο.
«Μιλάει για ραβίνους που την κακοποιούν και την ελέγχουν με δηλώσεις για άμεση σύνδεση με τον Θεό», έγραψε η καθηγήτρια Brom. «Η μορφή συζήτησης μου είναι οικεία ως συζήτηση με μια γυναίκα με διαταραχή διασχιστικής ταυτότητας. Έχω δει τέτοια φαινόμενα στην κλινική αρκετά συχνά. Από το 1990, έχω επανειλημμένα συναντήσει παιδιά και ενήλικες που μιλούν για οργανωμένη κακοποίηση από άνδρες που όχι μόνο κακοποιούν σεξουαλικά, αλλά και βιντεοσκοπούν τις πράξεις τους.»
«Σιωπή, απόκρυψη, σβήσιμο, μετακίνηση»
«Κάποια κακοποίηση συνέβη σε ένα κτίριο και κάποια στο δάσος», συνεχίζει η Αγιάλα, «κάποια σε ένα νεκροταφείο και κάποια σε μια συναγωγή, σε κάθε είδους ασυνήθιστα μέρη. Στο κτίριο, κατεβαίνεις κάτω και φτάνεις σε ένα πολύ ακατάστατο δωμάτιο με πολλά εργαλεία, δοχεία μπογιάς και πολλές σανίδες. Στη μέση του δωματίου υπάρχει ένα κρεβάτι, περισσότερο σαν ξύλινο τραπέζι. Φαίνεται ότι υπάρχουν περισσότερα δωμάτια εκεί, επειδή υπάρχουν περιστατικά όπου θυμάμαι καθαρά ότι ήμουν σε ένα δωμάτιο και άκουσα ένα παιδί να κακοποιείται σε ένα άλλο δωμάτιο, και τότε ξέρω τι θα μου κάνουν.
«Ακούω παιδιά να ουρλιάζουν, να κλαίνε. Είναι πάντα ένα σκοτεινό μέρος. Υπάρχουν έξι έως εννέα άντρες εκεί. Με δένουν στο κρεβάτι από τα χέρια και τα πόδια μου, στέκονται σε κύκλο, μουρμουρίζουν προσευχές ή ευλογίες, και υπάρχει ο ραβίνος που πάντα ηγείται της κατάστασης και λέει σε όλους τι να κάνουν, και όλοι τον ακούν. Υπάρχει μια τελετή, και ο καθένας από αυτούς με βιάζει.
«Μερικές φορές φτάνει ο μεγάλος ραβίνος και μετά ηγείται της τελετής. Μιλάει με τον Θεό και ο Θεός του λέει τι να κάνει. Βάζει το ένα χέρι στην καρδιά μου, το άλλο στα γεννητικά μου όργανα και με πονάει όταν μιλάει στον Θεό. Υπάρχουν φορές που ουρλιάζω και υπάρχουν καταστάσεις που σταματάω επειδή ξέρω ότι θα με χτυπήσουν στο κεφάλι. Υπήρχαν περιπτώσεις που δεν συνεργάστηκα ή έκλαψα και ήξερα ότι άξιζα τιμωρία. Υπήρχαν διάφορες τιμωρίες, παράξενα πράγματα: έβαζαν το κεφάλι μου σε έναν κουβά με νερό για πολλή ώρα, με χτυπούσαν με ένα καλώδιο, υπήρχε επίσης ένα τελετουργικό λουτρό και καθαρισμός, όπου με καθαρίζουν καλά και μετά με βυθίζουν σε μια πηγή νερού και μου εξηγούν ότι πρέπει να είμαι αγνή.
«Υπήρξε μια φορά που έβγαλαν έναν κύλινδρο Τορά και τον άνοιξαν στην περιγραφή του δεσίματος του Ισαάκ. Ένας από αυτούς διάβασε και απλώς έκαναν αυτό που μου διάβαζαν. Με έδεσαν, έβαλαν το μαχαίρι στο λαιμό μου και ο Θεός είπε να κατεβάσουν το μαχαίρι. Μετά ακολούθησε βιασμός.
«Έγινε ένα γεγονός στο νεκροταφείο και είδα ένα μέρος με πέτρες που είχαν γραμμένες πολλές λέξεις πάνω τους, και μετά μου είπαν να μπω σε μια τρύπα και με κάλυψαν με άμμο. Δεν μου είναι σαφές πώς παρέμεινα ζωντανή».
Η Νόγια κακοποιήθηκε σεξουαλικά από εκπαιδευτικούς που τη φρόντιζαν στην πρώιμη παιδική ηλικία. Αυτοί οι άνθρωποι, λέει, προσκάλεσαν επιπλέον άνδρες στο περιβάλλον που συμμετείχαν σε τελετουργική κακοποίηση. Οι κακοποιητές ενήργησαν με σοβαρή βία και χρησιμοποίησαν ακραία και ισχυρά αισθητηριακά ερεθίσματα, τα οποία βοήθησαν τη συνείδησή της να διασπαστεί.
[…]
Σαν το ίδιο το κακό να έχει διαίσθηση
[…]
«Νομίζω ότι οι κακοποιητές που συνάντησα μέσω των ασθενών μου ήταν διαβολικά εκλεπτυσμένοι, αλλά κατά τη γνώμη μου, δεν έμαθαν αυτές τις μεθόδους από κάποιο εγχειρίδιο – τις ανέπτυξαν μέσω της διαίσθησης. Είναι σαν το ίδιο το κακό να έχει διαίσθηση. Σε μια περίπτωση, μια ασθενής υπέστη μαζική κακοποίηση που προκάλεσε σωματική βλάβη, ακραία ταπείνωση και περιφρόνηση. Ακόμα και σήμερα, δεκαετίες αργότερα, πιστεύει ότι είναι ένα πλάσμα από έναν άλλο κόσμο. Αν και διανοητικά καταλαβαίνει ότι αυτό δεν είναι αλήθεια, συναισθηματικά αισθάνεται προορισμένη για αυτόν τον ρόλο.
[…]
«Οργανωμένη, σχεδιασμένη τελετή»
Καθώς ετοιμαζόμαστε να αποχωριστούμε, η μητέρα της Έντεν μου δείχνει μια φωτογραφία της κόρης της με ένα πλατύ χαμόγελο και γελαστά μάτια. «Κοίτα τι παιδί έχασα», λέει με πόνο. «Γράψε για χάρη της».
«Όταν η Έντεν ήταν 25 ετών, άρχισε να θυμάται τον βιασμό της παιδικής της ηλικίας», είπε η Κορίν, η μητέρα της. «Ήταν εξαιρετικά ασυνήθιστο. Το περιέγραψε ως ομαδικό βιασμό που διεξήχθη σαν θεατρική παράσταση όπου ο καθένας έπαιζε έναν ρόλο. Όταν συνέβησαν αναδρομές στο παρελθόν, αναδύθηκαν αναμνήσεις και αποκάλυψε συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Άνδρες από τον οικισμό να δρουν μαζί, διαπράττοντας ομαδικό βιασμό με ακραία βία, ναρκωτικά και γυμνό. Κάπως, μετά, επέστρεψε σπίτι καθαρή και άθικτη – δεν είναι σαφές πώς. Υπέβαλε καταγγελία στην αστυνομία, η οποία στη συνέχεια έκλεισε. Κατέρρευσε εντελώς από την εμπειρία».
[…]
Πολλές γυναίκες που πήραμε συνέντευξη περιέγραψαν τελετές που περιελάμβαναν υποτιθέμενες αναπαραστάσεις βιβλικών ιστοριών. Η αναπαράσταση του «δεσίματος του Ισαάκ», για παράδειγμα, εμφανίζεται σε πέντε ξεχωριστές μαρτυρίες.
Η Νουρίτ περιγράφει: «Με έδεσαν, δημιουργώντας μια απομίμηση του «δεσίματος του Ισαάκ», αν και δεν ήταν ακριβώς το ίδιο επειδή είμαι γυναίκα. Πήραν ένα συγκεκριμένο σύμβολο, το χρησιμοποίησαν όπως ήθελαν και το συνέδεσαν με μια μορφή περιτομής… Τίποτα στον εβραϊκό νόμο δεν απαιτεί την εκτέλεση του δεσίματος του Ισαάκ με αυτόν τον τρόπο. Παρ ‘όλα αυτά, ένιωσα ότι διάβαζαν κείμενα, απήγγειλαν αποσπάσματα, διεξήγαγαν μια σκόπιμα οργανωμένη, σχεδιασμένη τελετή με μια συγκεκριμένη διαδικασία. Χρησιμεύει στη νομιμοποίηση του κακού».
Ο Άρνον, ανώτερος κλινικός ψυχολόγος που καθοδηγεί θεραπευτές τραύματος, αντιμετώπισε ενδείξεις τελετουργικής κακοποίησης πριν από τέσσερις δεκαετίες και αρκετές σαφείς περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, γεγονός που τον οδήγησε στον «φόβο ότι αυτό αντιπροσωπεύει κάποιο είδος δικτύου».
[…]
Η στέρηση της πίστης
[…] Επομένως, κάθε μαρτυρία που ακούτε αντιπροσωπεύει μόνο ένα κλάσμα αυτού που πραγματικά συνέβη. Ο πνευματικός τραυματισμός είναι εντελώς αφόρητος. Όπως η σεξουαλική κακοποίηση βλάπτει την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, έτσι και ο πνευματικός τραυματισμός στερεί από ένα παιδί την πίστη. Στην επαγγελματική μου αξιολόγηση, η πίστη εξυπηρετεί μια θεμελιώδη λειτουργία στην ανθρώπινη ψυχή – και όποιος έχει υποστεί κλοπή αυτής της πίστης θα κουβαλάει αυτή την πληγή για πάντα».
Η Noga, η οποία αναφέρει ότι ήταν μέλος μιας «αίρεσης» που διεξήγαγε οργανωμένη τελετουργική κακοποίηση παιδιών μέχρι τα τέλη της παιδικής ηλικίας, εξηγεί ότι «υπάρχει κάποια συμφωνία με τους θεούς. Ολόκληρη η θεωρία περιστρέφεται γύρω από τη «διόρθωση». Η φράση «η μεγάλη διόρθωση» επαναλαμβάνεται συνεχώς. Για να επιτευχθεί η μεγάλη διόρθωση, κάποιος πρέπει να υποφέρει, κυρίως επειδή ο πόνος καθαρίζει και προάγει τη λύτρωση…
«Οι θεοί που θυμάμαι είναι ο Βάαλ Φεώρ και η Αστορέθ. Θυμάμαι αμυδρά αγάλματα. Τους θυμάμαι να λένε «ο κύριός μας Φεώρ και η κυρία μας Αστορέθ». Αυτό που το κάνει πραγματικά ανησυχητικό είναι ότι αυτοί είναι πιστοί Εβραίοι που ακολουθούν σχολαστικά τις εβραϊκές εντολές, μικρές και μεγάλες, όχι ως παράσταση. Τηρούν γνήσια τις εντολές της Τορά σύμφωνα με την ορθόδοξη παράδοση. Εκφράζουν περιφρόνηση για τους Μεταρρυθμιστές Εβραίους, ενώ ταυτόχρονα, σε μια παράλληλη ύπαρξη, ασκούν κυριολεκτική λατρεία ειδώλων.
[…]
Τα φερόμενα εγκλήματα που περιγράφονται σε μαρτυρίες που συνέλεξε η Israel Hayom δεν έφτασαν ποτέ σε δικαστική συζήτηση ή σε διεξοδική έρευνα. Αν και αυτά τα σοβαρά αδικήματα μπορεί να μην έχουν συγκεκριμένη νομική διατύπωση, τα υπάρχοντα νομικά πλαίσια -συμπεριλαμβανομένων των νόμων περί εμπορίας ανθρώπων και βιασμού- υποχρεώνουν τις αρχές επιβολής του νόμου να διερευνούν καταγγελίες για τερατώδες κακό που δεν περιγράφεται.
Απαντήσεις
Η Ισραηλινή Αστυνομία δήλωσε: «Κάθε καταγγελία που λαμβάνεται υποβάλλεται σε διεξοδική και επαγγελματική εξέταση, με τους ερευνητές να εργάζονται όπως απαιτείται για να εντοπίσουν πιθανές συνδέσεις μεταξύ παρόμοιων υποθέσεων, σύμφωνα με τα ευρήματα που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της έρευνας. Το θέμα που αναφέρεται στην έρευνά σας είναι γνωστό στην αστυνομία και βρίσκεται υπό εξέταση. Φυσικά, σε αυτό το στάδιο δεν μπορούμε να επεκταθούμε περαιτέρω».
Η Δρ. Naama Goldberg, Διευθύνουσα Σύμβουλος της «Not Standing By – Assisting Women in the Prostitution Circle», δήλωσε: «Δυστυχώς, ακούω παρόμοιες μαρτυρίες εδώ και πολλά χρόνια που περιγράφουν πανομοιότυπα μοτίβα κακοποίησης. Μερικές φορές είναι τόσο σοκαριστικές που δημιουργούνται αμφιβολίες σχετικά με την αξιοπιστία τους. Ωστόσο, δεδομένου ότι αυτές οι αναφορές επαναλαμβάνονται συνεχώς σε θύματα που δεν γνωρίζονται απαραίτητα μεταξύ τους και προέρχονται από διαφορετικές περιοχές της χώρας, φαίνονται βάσιμες.
«Επιπλέον, από την επαγγελματική μου εμπειρία στην εργασία με θύματα εγκλημάτων, όσοι με έχουν προσεγγίσει όλα αυτά τα χρόνια εμφανίζουν συμπεριφορικά πρότυπα που συνάδουν με τα προφίλ ατόμων που κακοποιήθηκαν σαδιστικά στην παιδική ηλικία.
[…]
Η Orit Sulitzeanu, Διευθύνουσα Σύμβουλος του Συνδέσμου Κέντρων Κρίσης Βιασμού στο Ισραήλ, δήλωσε: «Τα τελευταία χρόνια, ο Σύνδεσμός μας έχει λάβει ερωτήματα σχετικά με τελετουργικές σεξουαλικές κακοποιήσεις. Αυτές οι παραβιάσεις συμβαίνουν συνήθως σε κλειστές κοινότητες με το πρόσχημα θρησκευτικών τελετών. Αναμφίβολα, η συνωμοσία σιωπής εντός της θρησκευτικής κοινωνίας συχνά εμποδίζει την αποκάλυψη σοβαρών περιστατικών εκμετάλλευσης και κακοποίησης, καθιστώντας εξαιρετικά σημαντικό να έρθουν στο φως αυτές οι παραβιάσεις, να δοθεί λόγος για το τι συμβαίνει και να επιτραπεί στα θύματα να αποκαλύψουν τα μυστικά τους».
(*) Η αλήθεια είναι ότι ο όρος κυνοβούλιο, μόνο καταχρηστικά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το νομοθετικό σώμα του κατοχικού μορφώματος – αν κανείς είχε αμφιβολίες, πιστεύω ότι το άρθρο αυτό θα έπρεπε να τις διαλύσει. Σε κάθε περίπτωση, ζητάω συγγνώμη από τα συμπαθή τετράποδα, των οποίων η ηθική δεν έχει καμία σχέση με αυτήν των δίποδων κτηνών που απαρτίζουν τα μέλη της “κνεσέτ”.
(**) Δε συνηθίζουμε να αναδημοσιεύουμε κείμενα από το σιωνιστικό τύπο. Ελπίζω ότι ο λόγος είναι αυτονόητος. Είναι ο ίδιος που αν ζούσαμε στη δεκαετία του 1920 ή του 1930 δε θα αναδημοσιεύαμε κείμενα του Völkischer Beobachter. Στη συγκεκριμένη περίπτωση όμως, αυτά που περιγράφονται είναι τόσο απίστευτα που αν οι αποκαλύψεις προερχόντουσαν από αντισιωνιστικές πηγές, θα ήταν εύκολο να πιστέψει κανείς ότι αποτελούν αποκύημα αρρωστημένης φαντασίας βλαμμένων αντισημιτών. Δυστυχώς η αρρωστημένη φαντασία των σιωνιστών την ξεπερνάει…