Μετά από πολύ καιρό επιστρέφοντας στην Ιταλία όπου έζησα τα ωραιότερα χρόνια της νιότης μου, με θλίψη διαπίστωσα ότι η , η φτώχεια και ο φόβος για το αύριο κυριαρχούν στην σημερινή κοινωνική πραγματικότητα αυτής της χώρας!
Είναι γνωστό ότι η Ιταλία σήμερα περνά μια βαθιά οικονομική κρίση όπως και άλλες χώρες της Ε.Ε. Το ΑΕΠ της μειώθηκε και η ανεργία διαμορφώθηκε στο 7,9% τον Δεκέμβριο του 2022! Στον ιταλικό Νότο το 35% των γυναικών 15 ως 24 ετών, είναι άνεργες. Το ποσοστό ανεργίας των νέων σε εθνικό επίπεδο την ίδια περίοδο έφτασε το 25,5%. (ISTAT)
Μεγάλες βιομηχανικές μονάδες κλείνουν η μια πίσω από την άλλη λόγο και του μεγάλου κόστους της ενέργειας στην παραγωγική διαδικασία με αποτέλεσμα χιλιάδες Ιταλοί εργαζόμενοι να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της απόλυσις της ανεργίας και της εξαθλίωση.
Ο πληθωρισμός σημείωσε αισθητή άνοδο σε ετήσια βάση και άγγιξε το 3,2%, ενώ οι τιμές των βασικών καταναλωτικών προϊόντων αυξήθηκαν κατά 4,3%! Αυτοί είναι ορισμένοι δείκτες που καταμαρτυρούν την σημερινή κατάσταση.
Με την απειλή ότι η Ιταλία μπορεί να καταντήσει σαν την Ελλάδα αν δεν παρθούν μέτρα σκληρής λιτότητας, από την Confindustria τον σύλλογο των Ιταλών Βιομηχάνων, προωθούνται και νομιμοποιούνται εύκολα από την σημερινή ακροδεξιά κυβέρνηση αντεργατικές πολιτικές πρωτόγνωρες για την Ιταλία!
Οι περικοπές των κοινωνικών δικαιωμάτων, η συρρίκνωση της δημόσιας υγείας και παιδείας, οι ελαστικές μορφές εργασίας και το κτύπημα των εργασιακών σχέσεων πλασάρονται ως μέτρα αποτελεσματικά για την αντιμετώπιση της ύφεσης και της κρίσης!
Η δεξιά των Μπερλουσκόνι – Σαλβίνι – Μελονι στην κυβέρνηση με την ψήφιση και του νέου προϋπολογισμού ξεκίνησε την άγρια επίθεσή της ενάντια στις εργατικές κατακτήσεις δεκαετών και στην κάθε μορφή κοινωνικών δικαιωμάτων συμπεριλαμβανομένου για παράδειγμα ακόμα και του δικαιώματος των γυναικών στην έκτρωση που είχε κατακτήσει με αγώνες σκληρούς το φεμινιστικό δημοκρατικό κίνημα αυτής της χώρας σε πείσμα της πανίσχυρης Καθολικής Εκκλησίας που ήταν και είναι κάθετα αντίθετη με τις εκτρώσεις των γυναικών ακόμα και γι΄ αυτές που πρέπει να γίνουν για λόγους υγείας της ίδιας της γυναίκας!!
Βέβαια το άγριο κτύπημα στον κόσμο της εργασίας και στα πλατιά λαϊκά στρώματα της Ιταλίας δεν ξεκίνησε μόνο σήμερα αλλά έρχεται από τις προηγούμενες δεκαετίες και είναι αποτέλεσμα μιας γενικευμένης εργατικής αντι-μεταρρύθμισης εδώ και πολλά χρόνια! Προωθήθηκε αυτή η αντι-μεταρρύθμιση και από τις σκληρές προηγούμενες κυβερνήσεις όπως αυτή του τραπεζίτη Ντράγκη αλλά και άλλων κυβερνήσεων που είχαν στις γραμμές τους την συμμετοχή και κεντροαριστερών πολιτικών στελεχών τύπου Οκεττο -Ρένζι-Τζεντιλονι-Λεττα κ.λ.π! Βασικά όμως όλες σχεδόν αυτές οι κυβερνήσεις είχαν και έγιναν με την συμμετοχή και την στήριξη και του Δημοκρατικού Κόμματος ( P.D ) και φυσικά με τις “πλάτες” του πρώην προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας και μέντορα αυτής της πολιτικής συμμαχιών της “αριστεράς” Τζ. Ναπολιτάνο! Όλης δηλαδή της δεξιάς πλειοψηφικής πτέρυγας του παλιού ΚΚΙ που με το συνέδριο της Μπολονίνας διέλυσε το ιστορικό κόμμα του PCI και απο – ιδεολογικοποίησε το σύνολο σχεδόν της Ιταλικής αριστεράς με εξαίρεση την Κομμουνιστική Επανίδρυση του Κοσσουτα! Στην πραγματικότητα το Δ.Κ ήλθε σε σύγκρουση με την ταξική και ηθικό-κοινωνική διαφορετικότητα της αριστεράς και ενσωματώθηκε πλήρως στο σύστημα!
Επομένως σήμερα από την άλλη μεριά της “όχθης” της άρχουσας τάξης ότι έχει απομείνει από τις δυνάμεις της αριστεράς και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος είναι στην κυριολεξία γονατισμένες από την πλήρη ιδεολογική και πολιτική σύγχυση που επικρατεί συνολικά στις γραμμές τους τις τελευταίες δεκαετίας!
Η λογική του λεγόμενου “ ιστορικού συμβιβασμού” στην κοινωνικό ταξική αντιπαράθεση και ο άκρατος κυβερνητισμός χωρίς ουσιαστικό ταξικό πολιτικό προσανατολισμό, οδήγησαν την σημερινή Ιταλική αριστερά σε συνεχείς πολιτικές και εκλογικές ήττες, σπαταλώντας την κληρονομιά της μεγάλης λαϊκής συγκατάθεσης του Κομμουνιστικού Κόμματος της εποχής των Τολιάττι – Λόνγκο -Μπερλικουερ και όχι μόνο. Η λογική του όλοι το ίδιο είναι “δεξιά και αριστερά” κυριάρχησε στην κοινωνία με αποτέλεσμα ηττών και η αριστερά να χάσει ένα σημαντικό μέρος του κόσμου της!
Όλα αυτά οδήγησαν σήμερα στην Ιταλία να έχουμε μια κυβέρνηση ακροδεξιά με δεσμούς με τα νεοφασιστικά κυκλώματα, νοσταλγό της Μουσολινιακής εποχής και φανατικό υποστηριχτή των Νατοϊκών φιλοπόλεμων εγκληματικών επιλογών στον Ουκρανο- Ρωσικό πόλεμο που στοιχίζει πανάκριβα και στην Ιταλία
Τέλος ένας πολιτικός αναλυτής που έζησε πολλές δεκαετίες σ΄ αυτή τη χώρα δεν μπορεί να μην διαπιστώσει ότι το παλιό πολιτικό σύστημα της Ιταλίας με όλες τις αντιφάσεις του και τα αστικοδημοκρατικά ελλείμματά του αποδεικνύεται τώρα οτι ήταν μέσα στα πλαίσια του Καπιταλισμού πολύ ποιο αξιόπιστο και αποτελεσματικό για τις ανάγκες του Ιταλικού λαού!
Τα ιστορικά κομματικά υποκείμενά του ΚΚΙ ,του Χριστιανοδημοκρατικού (D.C) του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PSI) κ.λ.π με τις εξέχουσες πολιτικές τους προσωπικότητες όπως ήταν ο Ντε Γκασπερι, ο Μόρο, ο Π. Τολιάττι ο Λ. Λονγκο, ο Μπερλινγκουέρ, ο Ινγκράο ο Κοσσούττα,ο Λα Μάλφα αλλά και ο Νένι της μεταπολεμικής μεταφασιστικής αστικής Ιταλικής δημοκρατίας δεν υπάρχει πια ! Η νέα φουρνιά της Ιταλικής πολιτικής ηγεσίας κεντροαριστερή και κεντροδεξιά είναι κατά κοινή ομολογία ανεπαρκέστατη για να επιλύσει τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ιταλικός λαός στην ίδια του την χώρα, την Ευρώπη με τα τελευταία εμετικά σκάνδαλα του Ε.Κ αλλά και στα μεγάλα διεθνή ζητήματα! Στα ζητήματα του πολέμου και της ειρήνης που αντιμετωπίζει και η Ιταλία με το Ουκρανικό δράμα μαζί με το τρομερό ενεργειακό ζήτημα που στην κυριολεξία στραγγαλίζει την Ιταλική Βιομηχανία με ότι αυτό συνεπάγεται για την ευημερία του λαού!
Η Ιταλία του χθες και η πολιτικη της ηγεσία εκείνης της εποχής ήταν σίγουρα πολύ ποιό ανώτερη από την Ιταλία του σήμερα της Μελονι και του ακροδεξιού συρφετού που την ακολουθεί !
Πριμικηρης Βασίλης
Αριστερό Ρεύμα
