“Όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη γκαστρωμένη” για την αμερικάνικη βοήθεια στην Ουκρανία.
Η αναφορά του Γενικού Επιθεωρητή του Πενταγώνου που δημοσιοποιήθηκε την Πέμπτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι αγνοείται η τύχη του 59% από τα 1.7 δις σε στρατιωτικό εξοπλισμό που έχει δοθεί στην Ουκρανία. Μάλλον κάπου θα έχουν παραπέσει…
Πρόκειται για το κομμάτι της στρατιωτικής βοήθειας που σύμφωνα με τη νομοθεσία των ΗΠΑ υπόκειται σε “ενισχυμένη παρακολούθηση τελικής χρήσης” (EEEM – Enhanced end-use monitoring) που απαιτεί πρόσθετα επίπεδα επαλήθευσης και προστασίας για ορισμένα αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων των πυραύλων Stinger και Tomahawk, drones και βομβών μικρού διαμετρήματος. Μπορεί να φανταστεί κανείς τι γίνεται με την υπόλοιπη βοήθεια, που υπόκειται σε λιγότερο αυστηρούς ελέγχους.
Θυμίζουμε ότι πέρσι, το CBS είχε δημοσιεύσει ντοκιμαντέρ σύμφωνα με το οποίο περίπου το 70% των όπλων που δίνει η Δύση στην Ουκρανία δε φτάνει ποτέ στο μέτωπο. Το ντοκιμαντέρ αποσύρθηκε μέσα σε μερικές ώρες, και το κανάλι δημοσίευσε ανασκευή σύμφωνα με την οποία τα δεδομένα του ντοκιμαντέρ ήταν παλιά και εν τω μεταξύ η κατάσταση είχε βελτιωθεί, έμειναν όμως τα “ίχνη” του.
Το στράτευμα είναι ο θεσμός που χαίρει μεγαλύτερου σεβασμού στις ΗΠΑ. Οι ρεπουμπλικάνοι παραδοσιακά είχαν μία σχεδόν θρησκευτική λατρεία προς τους στρατιώτες και τους αξιωματικούς τους, που στη φαντασία τους υπερασπιζόντουσαν την πατρίδα τους από τις επιβουλές κακόβουλων δυνάμεων από τον υπόλοιπο κόσμο, ξεχνώντας βολικά τις προειδοποιήσεις του δικού τους (και κομματικά) προέδρου Ντουάιτ Αϊζενχάουερ για το “στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα” που υπήρχε κίνδυνος να αποκτήσει τεράστια εξουσία. Από τη μεριά τους οι Δημοκρατικοί, από την εποχή της προεδρίας του Κλίντον, άρχισαν να υποκαθιστούν τους ρεπουμπλικάνους στο ρόλο του “κόμματος του πολέμου”, την ίδια στιγμή που στο ρεπουμπλικανικό κόμμα υπάρχουν αντίρροπες τάσεις. Η άνοδος της επιρροής του “tea party” και ιδιαίτερα η εκλογή του Τραμπ σηματοδότησαν, υποβοηθήσαν και υποβοηθήθηκαν από τη διαδικασία αυτή κατά την οποία σε πολλά σημαντικά ζητήματα τα κόμματα αντάλλαξαν θέσεις – ένα είδος πολιτικού “μεγάλου ροκέ”. Ένα επί μέρους αποτέλεσμα είναι ότι οι ανώτατοι αξιωματικοί συντάσσονται πλέον ανοιχτά υπέρ του Δημοκρατικού κόμματος και το δημοκρατικό κόμμα υπέρ της πλήρους στρατιωτικοποίησης της κοινωνίας. Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι ο στρατός είναι στο απυρόβλητο και των δύο κομμάτων.
Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι ο στρατός και τα σχετιζόμενα με αυτόν συμφέροντα έχουν τυλίξει ολόκληρη την Αμερικάνικη κοινωνία όπως ο βόας το θύμα του, και προχωρούν στην αφαίμαξη και το στραγγαλισμό της. Είναι χαρακτηριστικό ότι η προκαταρκτική συμφωνία μεταξύ των προέδρων της βουλής και της γερουσίας για την παράταση της χρηματοδότησης της κυβέρνησης, η οποία επιτεύχθηκε πριν μερικές μέρες, προβλέπει για το τρέχον οικονομικό έτος 886 δις δολάρια για “στρατιωτικές” δαπάνες και 773 δις για όλες τις υπόλοιπες κρατικές δαπάνες – αναλογία αδιανόητη για χώρα της οποίας η ακεραιότητά δεν απειλείται από εξωγενείς παράγοντες.
Είναι ίσως φυσικό ότι όπου γίνεται τέτοιος χορός δισεκατομμυρίων θα υπάρχει και τεράστια διαφθορά. Και αυτό ισχύει στο αμερικάνικο στράτευμα περισσότερο ίσως και απ’ όσο θα περίμενε κανείς.
Μετά την κατάρρευση της Ε.Σ.Σ.Δ., έπαψε να υπάρχει ο φόβος ότι ο αντίπαλος θα έβγαινε μπροστά και θα γκρέμιζε την ισορροπία με καταστροφικές συνέπειες. Επειδή όμως το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα έπρεπε να δικαιολογήσει τη διατήρηση των προνομίων και των εισοδημάτων του, εφευρέθηκαν φανταστικοί εχθροί προς λαϊκή κατανάλωση. Ακριβώς όμως επειδή ήταν φανταστικοί, δεν υπήρχε στους ιθύνοντες η ίδια αίσθηση κινδύνου. Οι διαπλεκόμενες βιομηχανίες συνέχισαν να παίρνουν συμβόλαια για την ανάπτυξη πιο σύγχρονων οπλικών συστημάτων, οι ιθύνοντές τους όμως δεν ένιωθαν πλέον την ανάγκη να ικανοποιήσουν τα συμβόλαια για να προστατεύσουν το σύστημα που τους τρέφει. Το αποτέλεσμα ήταν όλο και μεγαλύτερο μέρος των στρατιωτικών δαπανών να πηγαίνουν σε τσέπες στελεχών του ιδιωτικού και του δημοσίου τομέα (που έτσι κι αλλιώς στις ΗΠΑ εναλλάσσονται, αφού τα στελέχη του ενός πολύ εύκολα μεταπηδούν στον άλλο). Ενώ λοιπόν οι δαπάνες συνεχώς αυξάνονται, αυτά που πραγματικά παίρνει το στράτευμα έναντι αυτών των δαπανών όλο και μειώνονται τόσο σε ποσότητα, όσο και σε ποιότητα. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που φτάσαμε να μπορεί από μόνη της η Ρωσία (μία χώρα της οποίας το ΑΕΠ, όπως έλεγαν πριν μερικά χρόνια) να αντιμετωπίσει στρατιωτικά ολόκληρο το ΝΑΤΟ. Το ότι η συλλογική δύση δε μπορεί πλέον ούτε να ονειρευτεί ότι θα πλησίαζε την παραγωγή πυρομαχικών της “μικρής” (οικονομικά) Ρωσίας είναι ένα επι μέρους σύμπτωμα αυτής της πορείας.
Στη χώρα που εφηύρε τον όρο “δημιουργική λογιστική” (και βέβαια ο όρος εφευρέθηκε για να περιγράψει μία υπάρχουσα πρακτική) θα περίμενε κανείς ότι όλες οι ρεμούλες καταγράφονται στα κιτάπια με τρόπο που να πείθει ότι όλα πάνε καλά. Όσο εκπληκτικό και αν είναι όμως, το αντίθετο συμβαίνει: Το Πεντάγωνο είναι μία μαύρη τρύπα που τα τελευταία χρόνια οι ελεγκτικές αρχές αρνούνται να κουκουλώσουν. Με απλά λόγια, όχι απλά κανείς δεν ξέρει τι γίνονται τα χρήματα που μπαίνουν στα χρηματοκιβώτια του Πενταγώνου, αλλά ούτε καν ισχυρίζεται κανείς ότι το ξέρει.
Πολύς λόγος γίνεται τελευταία (και εκ του πονηρού) για τη διαφθορά του καθεστώτος Ζελένσκι. Ελάχιστοι όμως παραδέχονται ανοιχτά ότι όπως η χούντα του Ζελένσκι είναι απλά παράρτημα της κυβέρνησης Μπάιντεν, έτσι και η διαφθορά της “Ζελένσκι κ σία Α.Ε” είναι απλά απόρροια και ειδική περίπτωση της διαφθοράς της “Μπάιντεν κ σία Α.Ε.”.
Πολλά έχουν γραφτεί, και στις ΗΠΑ, για το ότι μικρό μόνον ποσοστό από τα όπλα που παραδίδονται στην Ουκρανία φτάνει στο μέτωπο (υπονοώντας, σωστά, ότι το υπόλοιπο καθ οδόν πουλιέται σε όποιον έχει τη διάθεση να το αγοράσει), ελάχιστα όμως έχουν γραφτεί για το ότι μεγάλο μέρος των όπλων και των χρημάτων εκτρέπεται πριν καν πλησιάσει την Ουκρανία. Το ότι ο Αμερικανός φορολογούμενος γεμίζει τους υπεράκτιους λογαριασμούς του Ζελένσκι και καλύπτει τα έξοδα της χρήσης ουσιών από τον πρόεδρο-κλόουν και όλο το κόμμα του είναι κοινό μυστικό, αλλά το ότι επίσης γεμίζει τις τσέπες και τους λογαριασμούς της Φαμίλιας Μπάιντεν και τις καταχρήσεις των μελών της και του περίγυρού τους ελάχιστοι το παραδέχονται, έστω και στον εαυτό τους.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν πάντως δήλωσε ότι δεν υπάρχει απόδειξη ότι το 1 δις σε οπλισμό έχει κλαπεί ή καθ’ οιονδήποτε τρόπο εκτραπεί από τον αρχικό προορισμό του.
Σαν να λένε “Δεν ξέρουμε που είναι, αλλά θα μπορούσε και να μην έχει κλαπεί”…