Μια πόλη στο Τέξας βλέπει από πρώτο χέρι το τεράστιο πρόβλημα της συσσώρευσης απορριμμάτων που δημιουργούνται από τα χρησιμοποιημένα πτερύγια των ανεμογεννητριών, οι οποίες «ανθούν» και στην Ελλάδα.
Είναι ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν πολλές αμερικανικές; Πολιτείες εδώ και χρόνια, με διάφορες προτάσεις για την λύση του ζητήματος.
Ενώ ορισμένες εταιρείες λένε ότι ελπίζουν να επαναχρησιμοποιήσουν το υλικό τίποτα δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί.
Ο Mike Gill, ένας μηχανολόγος μηχανικός που εργάστηκε στη βιομηχανία κατασκευής στροβίλων, είπε στην Cowboy State Daily ότι το υλικό είναι τόσο σκληρό που η επαναχρησιμοποίησή του είναι απίθανο να είναι οικονομική σύντομα.
«Είναι χάσιμο χρόνου», είπε.
Το περιοδικό Texas Monthly ανέφερε την περασμένη εβδομάδα ότι το Sweetwater του Τέξας έχει πλημμυρίσει από πτερύγια ανεμογεννητριών. Η Global Fiberglass Solutions με έδρα την Ουάσιγκτον προσπαθεί να δημιουργήσει μια επιχείρηση ανακύκλωσης των πτερυγίων. Το σχέδιο είναι να τεμαχιστούν για να χρησιμοποιηθούν ως υλικό για πράγματα όπως παλέτες, σιδηροδρομικοί δεσμοί και πάνελ δαπέδου.
Η εταιρεία άρχισε να αποθηκεύει μεταχειρισμένα πτερύγια στην πόλη σε μερικές τοποθεσίες. Έχει επίσης συλλέξει τεράστιους σωρούς σε πόλεις της Αϊόβα.
Σύμφωνα με το Texas Monthly, το εργοστάσιο της εταιρείας στο Sweetwater έχει ανακυκλώσει μόνο μερικές από τις λεπίδες-πτερύγιοα, αν και εκπρόσωπος διαβεβαίωσε ότι σχεδιάζει να αυξήσει την παραγωγή σύντομα.
Μέρος του λόγου που συσσωρεύονται τα πτερύγια είναι επειδή οι εταιρείες ανεμογεννητριών έχουν εκπτώσεις σε φόρο κατά τα πρώτα 10 χρόνια λειτουργίας ενός αιολικού πάρκου, αλλά οι εταιρείες μπορούν επίσης να ξεκινήσουν ξανά αυτή τη χρονική περίοδο (άρα και να έχουν νέα έκπτωση) με την «επανατροφοδότηση» των ανεμογεννητριών.
Καθώς οι ιδιοκτήτες αιολικών πάρκων σπεύδουν να επαναφέρουν στο μηδέν το «χρονόμετρο» των 10 ετών για τις φορολογικές τους εκπτώσεις, οι ανεμογεννήτριες με ανανεωμένη ενέργεια ρίχνουν τα πτερύγια σαν φθινοπωρινά φύλλα.
Σύμφωνα με μια μελέτη του 2017, η παγκόσμια αιολική βιομηχανία θα παράγει 43 εκατομμύρια τόνους απορριμμάτων πτερυγίων έως το 2050 – ισοδύναμο με 215.000 ατμομηχανές και έως 800.000 τόνους ετησίως. Οι ΗΠΑ και η Ευρώπη θα αντιπροσωπεύουν το 41% αυτού του ποσοστού.
Ο Don Sylvester, CFO της Xproducts U.S. LLC με έδρα το Τέξας, θέλει να χρησιμοποιήσει το υλικό για υλικά επίστρωσης. Ένα από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αιολικές εταιρείες, είπε ο Sylvester στην Cowboy State Daily, είναι το κόστος μεταφοράς των πτερυγίων από τα αιολικά πάρκα, που βρίσκονται παντού, σε μια κεντρική εγκατάσταση ανακύκλωσης.
Είπε ότι η Xproducts έχει 20 χωματερές που ενδιαφέρονται για τη διαδικασία της εταιρείας.
«Θα ήθελαν πραγματικά να δουν αν έχει νόημα να αρχίσουν να τα αδειάζουν», είπε ο Σιλβέστερ.
Σαν Μπανάνα
Ο Mike Gill, ένας μηχανολόγος μηχανικός που εργάστηκε στη βιομηχανία κατασκευής στροβίλων, έχει κάποιες αμφιβολίες σχετικά με αυτό.
Είπε ότι το Sweetwater, στο Τέξας, έγινε ο χώρος απόρριψης των λεπίδων επειδή δεν είχε βιομηχανία πετρελαίου και φυσικού αερίου, αλλά είχε πολλά αιολικά πάρκα. Εκεί έμαθε να σκαρφαλώνει σε πύργους.
Το πρόβλημα είναι ότι οι τουρμπίνες διαρκούν 15 ή 20 χρόνια. Τα πτερύγια όμως διαρκούν ακόμη λιγότερο, ιδιαίτερα όταν χτυπιούνται από κεραυνό.
«Τα χωρίζει σαν μπανάνα», είπε.
A Vestas V82 1.65 megawatt turbine that has lost a blade at Portland General ElectricÕs Biglow Canyon wind farm in Wasco County on Tues., Feb. 22, 2022. The seven-ton blade became detached on Feb. 1, landing along with a shower of bolts in a neighboring field. The farmÕs Vestas turbines, operational since 2007, have experienced consistent maintenance issues in recent years and are often taken offline even when the wind is blowing. The Oregonian
Οι πύργοι έχουν αλεξικέραυνα για να το αποτρέψουν αυτό, αλλά δεν είναι 100% εγγύηση με έναν πύργο να υψώνεται εκατοντάδες πόδια από την πεδιάδα, είπε ο Gill.
Η ανακύκλωση των λεπίδων, ωστόσο, είναι μια πραγματική πρόκληση. Είπε ότι ο κύριος λόγος είναι ότι είναι 60 στρώματα υφαντού υαλοβάμβακα που συγκρατούνται μαζί με εποξειδικό.
Πριν πάει στην αιολική βιομηχανία, ήταν μηχανικός στην αυτοκινητοβιομηχανία όπου εργάστηκε στη Chevrolet Corvette. Το σώμα από υαλοβάμβακα είχε πάχος τριών στρωμάτων.
Κάποια στιγμή, έκανε έρευνα για την DARPA (Defense Advanced Research Projects Agency), η οποία ήθελε να δει πόσο καλά θα λειτουργούσαν οι λεπίδες ως θωράκιση για σφαίρες.
Η ομάδα του Gill έπρεπε να κόψει τα πτερύγια του στροβίλου για να ρίξει 25 σφαίρες διαμετρήματος 5,56 χλστ. σε αυτά.
Αυτές οι λεπίδες είχαν πάχος λίγο περισσότερο από μισή ίντσα, αλλά οι λεπίδες 60 στρώσεων είναι ακόμη πιο παχιές. Όσον αφορά την ανακύκλωση αυτού του υλικού σε νέες λεπίδες, ο Gill είπε ότι «δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ».