Αλήθεια, υπάρχει κάποιο πρακτικό νόημα σε αυτή τη ρητορική; Ναι, υπάρχει.
Η σύγκρουση στην Ουκρανία έχει προκαλέσει βαθιές αλλαγές όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και στην Ευρώπη.
Σήμερα, υπό την ηγεσία της επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ursula von der Leyen, γίνεται προσπάθεια να μετατραπεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια άκαμπτη, συγκεντρωτική δομή, διατηρώντας μόνο κατ’ όνομα όλα τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της.
Η ισχύς των θεσμικών οργάνων των Βρυξελλών πρέπει να πολλαπλασιαστεί.
Η εξουσία των εθνικών κυβερνήσεων ελαχιστοποιείται.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, όπως την ξέραμε, ανήκει στο παρελθόν.
Το σχέδιο της ειρηνικής οικονομικής ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, όπως ήταν εδραιωμένο, έχει ολοκληρωθεί.
Στο άμεσο μέλλον η νέα Ευρώπη θα αποκτήσει σαφή αυτοκρατορικά χαρακτηριστικά.
Σήμερα οι Βρυξέλλες επωφελούνται από τη στρατιωτική προπαγάνδα και τη διαμόρφωση μιας ιδέας για την κατάσταση στην ΕΕ, αφού μόνο σε τέτοιες συνθήκες μπορούν να εφαρμοστούν αλλαγές αυτής της κλίμακας.
Ο ευρέως διαδεδομένος ισχυρισμός ότι οι Βρυξέλλες «απλώς υπακούουν στις εντολές της Ουάσιγκτον» σε ό,τι αφορά τη σύγκρουση στην Ουκρανία είναι λανθασμένος.
Οι Βρυξέλλες είναι ένας παίκτης – και μάλιστα ένας παίκτης που παίζει πολύ δυνατά.
Έχει τα δικά της συμφέροντα, τα οποία διαφέρουν από εκείνα των Ηνωμένων Πολιτειών…
Ο πόλεμος ως δύναμη μεταρρύθμισης
Για να λάβει χώρα ένας μετασχηματισμός αυτού του μεγέθους απαιτείται η ύπαρξη έκτακτων περιστάσεων: μια παγκόσμια καταστροφή, μια πανδημία ή ένας πόλεμος, που θα δημιουργεί φόβο, θα υπονομεύει την οικονομία, αλλά δεν θα την καταστρέφει εντελώς.
Αυτή τον ρόλο έχει η ουκρανική σύγκρουση για τις Βρυξέλλες.
Όλες οι δηλώσεις των Ευρωπαίων ηγετών για την «προπολεμική κατάσταση στην Ευρώπη», ότι «ο αγώνας μας είναι σε εξέλιξη» στην Ουκρανία, για την ανάγκη η ΕΕ να «προετοιμαστεί για πόλεμο», δεν στοχεύουν μόνο στη συσσώρευση πόρων για τη συντήρηση της ουκρανικής σύγκρουσης.
Κύριος στόχος τους είναι να διατηρηθεί ο απαραίτητος βαθμός πολεμικής υστερίας και φόβου, ο οποίος θα επιτρέψει την απεμπόληση εξουσίας από τα κράτη έθνη και τη μεταβίβασή της στις Βρυξέλλες… που θα πρέπει να συμβιβαστούν με την επερχόμενη σοβαρή πτώση του βιοτικού επιπέδου, η οποία συνδέεται με τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας.
Σχετικά με τον ρόλο της von der Leyen
Η διαδικασία ιδιοποίησης της εξουσίας εφαρμόζεται από Ευρωπαίους γραφειοκράτες επί δεκαετίες – όλες οι προηγούμενες κρίσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν χρησιμοποιηθεί για τον σκοπό αυτό (περισσότερα για αυτό παρακάτω).
Αλλά μόνο η Von der Leyen μπόρεσε να πάρει τον έλεγχο της Ευρώπης.
Ξεκίνησε αυτό το έργο από τη στιγμή του διορισμού της ως επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (με απόφαση της συνόδου κορυφής της ΕΕ τον Ιούνιο του 2019).
Μόλις άρχισε να ασκεί τις εξουσίες της, ανακοίνωσε ότι από εδώ και πέρα η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα οικονομικό, αλλά ένα «γεωπολιτικό έργο».
Χρησιμοποίησε αποτελεσματικά την κρίση του κορωνοϊού για να αποδυναμώσει τα κράτη και τις εθνικές κυβερνήσεις.
Επί προεδρίας της ελήφθησαν σημαντικές αποφάσεις στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης υπό τον έλεγχο της Κομισιόν.
Και το πιο σημαντικό: εισήγαγε για πρώτη φορά ένα σύστημα κεντρικής προμήθειας εμβολίων, στο οποίο η Επιτροπή εκπροσωπούσε όλες τις χώρες της ΕΕ, καθορίζοντας κατά την κρίση της τους όρους των συμβάσεων για λογαριασμό τους.
Ταυτόχρονα, οι χώρες πλήρωναν από τους προϋπολογισμούς τους.
Χωρίς την πανδημία COVID-19, τίποτα τέτοιο δεν θα μπορούσε συμβεί.
Μέχρι σήμερα έχει επαναλάβει το τέχνασμα του εμβολίου τουλάχιστον δύο φορές.
Έχει ήδη δημιουργήσει μια παρόμοια πλατφόρμα για την αγορά υγροποιημένου αερίου, ενώ μαζί με τον επικεφαλής της διπλωματικής υπηρεσίας, Josep Borrell, ο οποίος αυτοαποκαλείται ήδη υπουργός Εξωτερικών ή Υπουργός Άμυνας της ΕΕ, σκοπεύουν να εισαγάγουν το ίδιο γενικό σύστημα για αγορές όπλων – πρώτα για τις ανάγκες της Ουκρανίας και μετά για τις ανάγκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Von der Leyen έχει ήδη ανακοινώσει ότι θα καταλάβει τη θέση της Ευρωπαίας Επιτρόπου Άμυνας στη νέα Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Και δεν υπήρξαν αντιρρήσεις.
Παρά το γεγονός ότι η αμυντική πολιτική ήταν μέχρι το 2022 το ιερό δισκοπότηρο των εθνικών κυβερνήσεων των ευρωπαϊκών χωρών, στις οποίες τα θεσμικά όργανα της ΕΕ δεν επέτρεπαν την πρόσβαση, του ΝΑΤΟ εξαιρουμένου, ξαφνικά όλα άλλαξαν.
20 χρόνια κρίσεων
Ο μετασχηματισμός του ευρωπαϊκού κράτους δεν ξεκίνησε χθες – τον προετοιμάζουν από το 2004, όταν η Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση των 15 κρατών επεκτάθηκε και απορρόφησε αμέσως 10 χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης.
Παρεμπιπτόντως, δεν ήταν καθόλου σύμπτωση ότι εκείνη τη χρονιά έγινε το πρώτο «Μαϊντάν» στην Ουκρανία – η «Πορτοκαλί Επανάσταση», διά της οποίας εξοβελίστηκε ο Viktor Yanukovych και ανέλαβε την εξουσία εθνικιστής Viktor Yushchenko.
Είμαι πεπεισμένος ότι το 2004 σηματοδότησε την κορύφωση του ευρωπαϊκού σχεδίου οικονομικής ολοκλήρωσης.
Η στιγμή της ενοποίησης υπό τον σχετικό (τότε) έλεγχο των Βρυξελλών του μεγαλύτερου μέρους της Ευρώπης έγινε το υψηλότερο σημείο της ανόδου του.
Αλλά την κορυφή ακολουθεί πάντα μια πτώση.
Και με τη διεύρυνση του 2004 ξεκίνησε η κρίση, ή μάλλον μια σειρά από κρίσεις, στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κάθε κράτος είδε σταδιακή επέκταση των εξουσιών των Βρυξελλών.
Η θεσμική κρίση του 2005 – 2009 ήταν δημιουργία της ενιαίας διπλωματικής υπηρεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία σταδιακά αναλάμβανε τον έλεγχο ολόκληρης της εξωτερικής πολιτικής των κοινοτικών χωρών.
Ακολούθησαν η κρίση του ευρώ την περίοδο 2010-2014 και η εισαγωγή νέων κανονισμών για το δημόσιο χρέος για τις χώρες της ΕΕ, που πρόσφερε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μερικό έλεγχο στους προϋπολογισμούς των κρατών μελών.
Η ουκρανική κρίση του 2014-2015 ήταν απότοκο της πρακτικής των κυρώσεων.
Η μεταναστευτική κρίση του 2015–2017 – η διεύρυνση του ρόλου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στα μεταναστευτικά ζητήματα, η εισαγωγή της αρχής της εγκατάστασης των ποσοστώσεων των μεταναστών στις χώρες της ΕΕ.
Η κρίση ως απάντηση στην πανδημία του κορωνοϊού 2020-2021 είναι η μεταφορά στον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την υγεία και η αρχή της κοινής προμήθειας εμβολίων.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σφυροκοπούσε κυριολεκτικά όλα αυτά τα χρόνια.
Ωστόσο, καμία από αυτές τις κρίσεις δεν επιλύθηκε, και η ευρωπαϊκή κοινότητα εξακολουθεί να αισθάνεται τις συνέπειες καθεμιάς από αυτές.
Η σχέση με το Brexit;
Παρεμπιπτόντως, η δυναμική επέκτασης εξουσιών των Βρυξελλών, όπως περιγράφεται παραπάνω, εξηγεί την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το Λονδίνο έχει τεράστια εμπειρία στη διεθνή χειραγώγηση, τη συγκέντρωση επιρροής και τη χρήση ξένων κρατών για τα δικά του συμφέροντα.
Η βρετανική ελίτ αισθάνεται άμεσους και κρυφούς μηχανισμούς εξουσίας σχεδόν σε υποσυνείδητο επίπεδο.
Και, φυσικά, η γενετική της πρώην μεγαλύτερης αποικιακής αυτοκρατορίας στην Ευρώπη δεν επιτρέπει στη σκέψη του Λονδίνου να κουμαντάρεται, για παράδειγμα, από τους Γερμανούς στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Η Βρετανία δεν υπήρξε ποτέ μεγάλος υποστηρικτής του ευρωπαϊκού εγχειρήματος.
Προφανώς, μόλις οι Βρετανοί ένιωσαν ότι η διαδικασία της υποτίμησης των κρατών και η ενίσχυση των υπερεθνικών δομών άρχισε να αποκτά δυναμική στη γηραιά ήπειρο, προτίμησαν να κατέβουν γρήγορα από το τρένο.
Ακριβώς μεταξύ της μεταναστευτικής κρίσης και της έναρξης της πανδημίας του κορωνοϊού.
Επέκταση και Κυριαρχία
Ωστόσο, ποιος είναι ο σκοπός αυτής της νέας υπερεθνικής οντότητας που αναπτύσσεται στο «κέλυφος» της Ευρωπαϊκής Ένωσης;
Οι ίδιοι οι σημερινοί ηγέτες της ΕΕ, η Von der Leyen, ο Borrell και ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Charles Michel, μιλούν πολύ ανοιχτά για αυτό: επέκταση και κυριαρχία.
Η επέκταση θα επιτρέψει σε αυτήν τη νέα δομή να αποκτήσει νέα εδάφη στα Βαλκάνια και στον μετασοβιετικό χώρο υπό τον άμεσο έλεγχό της και η διατήρηση της δυτικής κυριαρχίας στον κόσμο θα παράσχει στην Ευρώπη τους απαραίτητους πόρους.
Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το όραμα που ενυπάρχει στον νου της σημερινής παγκοσμιοποιητικής ελίτ της ΕΕ.
Στα μάτια τους, η Δύση, η Ευρώπη και οι ΗΠΑ είναι ένας «κήπος», με την ορολογία του Borrell, που πρέπει να διαχειριστεί (η ΕΕ προτιμά τον όρο «άμεσο») τη «ζούγκλα».
Δηλαδή στον υπόλοιπο κόσμο.
Όσον αφορά την εξωτερική «ζούγκλα», οι Βρυξέλλες θεωρούν προτεραιότητά τους να απομακρύνουν όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες από την επιρροή των «περιφερειακών αρπακτικών» -Κίνα, Ρωσία, Τουρκία, Ιράν, Ινδία- και να προσδέσουν στο άρμα τους τις «απελευθερωμένες» χώρες.
Πρώτον, ιδεολογικά, με βάση τις αρχές της «δημοκρατίας», των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του «κράτους δικαίου» και του «κόσμου που βασίζεται σε κανόνες».
Δεύτερον, οικονομικά, μέσω συμφωνιών ελεύθερων συναλλαγών.
Οι οποίες, με τη φιλελεύθερη ορολογία της ΕΕ, υποτίθεται ότι είναι επωφελείς για όλους τους συμμετέχοντες.
Στην πραγματικότητα, το ελεύθερο εμπόριο λειτουργεί πάντα προς όφελος της ισχυρότερης οικονομίας, αντλώντας πόρους από την ασθενέστερη πλευρά, μέσω μεταποιημένων αγαθών και άλλων υψηλής προστιθέμενης αξίας που παράγονται από τον ισχυρότερο εταίρο.
Για παράδειγμα, δεν υπάρχει συμφωνία ελεύθερου εμπορίου μεταξύ των κύριων απολογητών των φιλελεύθερων αξιών και των στρατηγικών εταίρων εντός του δυτικού κόσμου – της ΕΕ και των ΗΠΑ.
Επιπλέον, οι «φίλοι» διεξάγουν επί δεκαετίες συνεχείς και έντονους εμπορικούς πολέμους μεταξύ τους, αναζητώντας κάθε ευκαιρία να προσφέρουν πλεονεκτήματα στους παραγωγούς τους.
Για τον ρόλο των ΗΠΑ
Τι ρόλο διαδραματίζουν οι Ηνωμένες Πολιτείες στα γεγονότα γύρω από την Ουκρανία και πώς το βλέπει το ευρωπαϊκό κατεστημένο;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επιρροή των ΗΠΑ στην ΕΕ είναι τεράστια.
Αν μη τι άλλο, η Ουάσιγκτον διαμορφώνει σε μεγάλο βαθμό τις αποφάσεις που λαμβάνει η ελίτ της Ευρωπαϊκής Ένωσης (η αμερικανική επιρροή, τα think tank, η εκπαίδευση και τα μέσα ενημέρωσης εξασφάλισαν τη διαμόρφωση των παγκοσμιοποιητικών της απόψεων).
Όσο για την ουκρανική κρίση, οι Ηνωμένες Πολιτείες ήταν -και όχι η Ευρωπαϊκή Ένωση- που για δεκαετίες ασχολούνταν με την εκπαίδευση Ουκρανών πολιτικών, δημοσίων προσώπων, δημοσιογράφων και μυστικών πρακτόρων, οι οποίοι υποτίθεται ότι κάποια μέρα θα χώριζαν επιτέλους αυτή τη χώρα από τη Ρωσία.
Τώρα μάλιστα προσπαθούν να επωφεληθούν από την ουκρανική κρίση – και συγκεκριμένα εις βάρος της Ευρώπης.
Έτσι, η Ουάσιγκτον ελαχιστοποιεί τη ζημιά από τις δικές της κυρώσεις κατά της Ρωσίας ενώ η ευρωπαϊκή οικονομία δέχεται μέγιστη πίεση.
Οι Αμερικανοί ενθαρρύνουν τη διαρροή κεφαλαίων, εγκεφάλων και ανθρώπινων πόρων, καθώς και την μετεγκατάσταση βιομηχανιών από την Ευρώπη στην Αμερική.
Ταυτόχρονα, η διαταραχή της ευρωπαϊκής βιομηχανίας μειώνει τις ανταγωνιστικές πιέσεις στους κατασκευαστές των ΗΠΑ.
Η Ουάσιγκτον φορτώνει το στρατιωτικοβιομηχανικό της συγκρότημα με παραγγελίες επί δεκαετίες, αφήνοντας τις ευρωπαϊκές χώρες με χαμηλής τεχνολογίας στρατιωτική παραγωγή, κυρίως οβίδες και φυσίγγια, ένα σημαντικό μέρος των οποίων η Ευρώπη δεν θα μπορεί καν να πουλήσει – αλλά πρέπει να αγοράσει με δικά της χρήματα και μεταφορά στην Ουκρανία.
Επιπλέον, οι Ηνωμένες Πολιτείες, προφανώς, έχουν ήδη συνειδητοποιήσει ότι στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές η Ουκρανία, από πολιτική άποψη, δεν είναι περιουσιακό στοιχείο, αλλά υποχρέωση.
Και ως εκ τούτου, ενώ καλούν τις ευρωπαϊκές χώρες με κάθε δυνατό τρόπο να αυξήσουν τις στρατιωτικές προμήθειες και την οικονομική βοήθεια, η Ουάσιγκτον μειώνουν τη συμμετοχή της και προετοιμάζουν τις προϋποθέσεις για περαιτέρω μείωση.
ΝΑΤΟ
Εξαιρετικό παράδειγμα μείωσης της αμερικανικής συμμετοχής και ακόμη και των προετοιμασιών για την απομάκρυνση της Ουάσιγκτον από αυτή την «καθαρά ευρωπαϊκή σύγκρουση» είναι το «σχέδιο Stoltenberg», που εκφράστηκε εν μέρει σε μια συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ στις 3-4 Απριλίου.
Στο ανακοινωθέν υπονοείται ότι οι χώρες του ΝΑΤΟ στη Σύνοδο Κορυφής που έχει προγραμματιστεί για τον Ιούλιο στις Ηνωμένες Πολιτείες θα υιοθετήσουν σε διάστημα πέντε ετών ένα πρόγραμμα στρατιωτικών προμηθειών για την Ουκρανία αξίας 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ταυτόχρονα, οι προμήθειες δεν θα είναι εθελοντικές, όπως τώρα, αλλά υποχρεωτικές.
Επιπλέον, ο συντονισμός για την παραχή προμηθειών στον συνασπισμό Ramstein (την ομάδα επαφής για την άμυνα της Ουκρανίας) θα μεταφερθεί από το Πεντάγωνο, που το χειρίζεται τώρα, στο ΝΑΤΟ.
Σύμφωνα με πηγές, το πιο σημαντικό είναι πως αυτά τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια υποτίθεται ότι θα διανεμηθούν μεταξύ των χωρών του ΝΑΤΟ αναλογικά.
Σε αυτή την περίπτωση, οι Ηνωμένες Πολιτείες θα πρέπει να συνεισφέρουν 16 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή σχεδόν τέσσερις φορές λιγότερο από το ποσό των 60 δισεκατομμυρίων δολαρίων το οποίο το Κογκρέσο δεν έχει καταφέρει να εγκρίνει εδώ και έξι μήνες.
Όλες αυτές οι ενέργειες θα επιτρέψουν στις Ηνωμένες Πολιτείες να αποστασιοποιηθούν από την ουκρανική σύγκρουση δηλώνοντας όλο και πιο ξεκάθαρα ότι πρόκειται για ένα καθαρά ευρωπαϊκό θέμα.
Ταυτόχρονα, η Ουάσιγκτον θα παραμένει ελεύθερη δράσης, όντας στη διακριτική της ευχέρεια να μεταφέρει πρόσθετες αποστολές όπλων στην Ουκρανία εάν της φανεί ωφέλιμο.
Μην παραπλανηθείτε από το γεγονός ότι το σχέδιο δημοσιοποιήθηκε από τον Γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ Jens Stoltenberg και όχι από τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ Antony Blinken ή τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Joe Biden.
Ό,τι γίνεται στο ΝΑΤΟ γίνεται με απόφαση των Ηνωμένων Πολιτειών.
Προφανώς, λοιπόν, πρόκειται για σχέδιο των Ηνωμένων Πολιτειών, που αναπτύχθηκε με κριτήριο το συμφέρον της Ουάσιγκτον.
Αυτοκρατορία και χάος
Το καταλαβαίνουν όλοι στις Βρυξέλλες; Αναμφίβολα.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ φοβούνται απίστευτα την πιθανότητα απομάκρυνσης των ΗΠΑ από την Ευρώπη – ενώ μαίνεται η ουκρανική σύγκρουση.
Σημειώνεται πως η αμερικανική στρατιωτική δύναμη ήταν πάντα μια από τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την ευημερία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ο φόβος της απώλειας υποστήριξης των ΗΠΑ τρομάζει περισσότερο από το γεγονός πως η Ουάσιγκτον αρμέγει την Ευρώπη χάρη στην Ουκρανία.
Για τους Ευρωπαίους παγκοσμιοποιητές, όλες αυτές οι απώλειες μπορούν να αντισταθμιστούν αργότερα εάν η Δύση διατηρήσει την ηγετική της θέση στον κόσμο.
Ωστόσο, ο κίνδυνος να κλείσει «η αμερικανική αμυντική ομπρέλα πάνω από την Ευρώπη» γίνεται όλο και περισσότερο ανησυχητικός.
Αυτός ο φόβος απλώς ενισχύει την εδραίωση των ευρωπαίων παγκοσμιοποιητών γύρω από τη φιγούρα της Von der Leyen.
Ενθαρρύνει επίσης τις εθνικές κυβερνήσεις να δίνουν οικειοθελώς στις Βρυξέλλες όλο και περισσότερες εξουσίες.
Επιπλέον, η ευρωπαϊκή ελίτ είναι έτοιμη για νέες οικονομικές στερήσεις, απώλειες, δάνεια και φόρους στις χώρες της για χάρη της ενοποίησης και της στρατιωτικοποίησης (αύξηση της ισχύος) της Ευρώπης.
Με αυτόν τον τρόπο, οι Ευρωπαίοι προσπαθούν να αποδείξουν για άλλη μια φορά στους Αμερικανούς «φίλους» τους ότι η Ευρώπη είναι μια δύναμη που δεν πρέπει να αγνοηθεί.
Tι θα γίνει αν η Ευρώπη καταφέρει να γίνει η ίδια γεωπολιτικός παίκτης;
Προκειμένου να διατηρηθεί αυτό το φάσμα ευκαιριών, οι χώρες της ΕΕ είναι σήμερα έτοιμες να κάνουν πολύ μεγάλες θυσίες.
Ήδη η ευρωγραφειοκρατία τα δίνει όλα για όλα, τροφοδοτώντας την πολεμική υστερία για να συγκεντρώσει και να αναμορφώσει την Ευρώπη προς τα δικά της συμφέροντα.
Θα επιβιώσει η ευρωπαϊκή οικονομία από αυτή τη διαδικασία;
Θα μπορέσουν οι Βρυξέλλες να προσελκύσουν αρκετά κράτη για να εφοδιαστούν με πόρους;
Θα διατηρήσει η ευρωπαϊκή πολιτική τάξη επαρκές επίπεδο πολιτικής σταθερότητας ώστε η κοινότητα να μην καταρρεύσει κατά τη διάρκεια όλων αυτών των αλλαγών;
Θα μπορέσει η ευρωπαϊκή ελίτ, που υπερθερμαίνεται από τη στρατιωτική ρητορική, να αντέξει το σοκ από τη νίκη της Ρωσίας στη σύγκρουση στην Ουκρανία;
Εάν οι απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα είναι θετικές, τότε η εμφάνιση μιας νέας μεγάλης ευρωπαϊκής αυτοκρατορίας στα δυτικά σύνορα της Ρωσίας θα μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.
Επιπλέον, με μεγάλη πιθανότητα, ο σχηματισμός αυτός δεν θα είναι πολύ ακμαίος από κοινωνικοοικονομική άποψη, αλλά επιθετικός, οπλισμένος και διψασμένος για εκδίκηση.
Διαφορετικά, θα μπορούσαμε να δούμε την κατάρρευση αυτού που κάποτε ήταν η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Και θα λάβει χώρα στο πλαίσιο των οικονομικών προβλημάτων, της άνθησης της παραγωγής όπλων και των παλαιών εδαφικών διαφορών που επανεμφανίζονται.
Όσοι το θεωρούν θετική προοπτική, δεν πρέπει να ξεχνούν ότι δύο κράτη της Παλαιάς Ευρώπης είναι πυρηνικές δυνάμεις.
Φυσικά, η κατάσταση αλλάζει τώρα τόσο γρήγορα που ίσως και άλλα πιθανά σενάρια να εμφανιστούν στην Ευρώπη πολύ σύντομα, αλλά αυτή τη στιγμή αυτές οι δύο επιλογές φαίνονται οι πιο πιθανές.
