Δύο ειδήσεις μπορεί κανείς να γράφει με κλειστά μάτια, κάθε μέρα, χωρίς κίνδυνο να διαψευστεί. Και οι δύο είναι στην πραγματικότητα ιδιαίτερα σημαντικές, επειδή όμως επαναλαμβάνονται καθημερινά είναι και εξαιρετικά βαρετές.
Η πρώτη, βέβαια, είναι ότι οι ένοπλες δυνάμεις της Υεμένης έπληξαν με πυραύλους και drones στόχους του σιωνιστικού ψευδοκράτους και πλοία που συνδέονται με αυτό. Δε χρειάζεται κανείς να διαβάζει τις πρωτότυπες πηγές. Μπορεί να γράψει καθημερινά ένα άρθρο με αυτό το θέμα και είναι σίγουρο ότι θα πέσει μέσα. Αν γράψει και ότι έκλεισε για κάποιες ώρες το αεροδρόμιο Μπεν Γκουριόν, μάλλον πάλι μέσα θα πέσει.
Η δεύτερη είναι ότι ο Τραμπ έκανε μια εξευτελιστική κυβίστηση που θα έκανε τον Τσίπρα να πρασινίσει από ζήλια. Μετά από λεονταρισμούς που (υποτίθεται) έκαναν τους εχθρούς του να τρέμουν, ο Τραμπ σε σχεδόν καθημερινή βάση δηλώνει ότι πέτυχε μεγάλη νίκη και στη συνέχεια – με ευλυγισία εντυπωσιακή για την ηλικία του, κάνει μια εξαιρετικής τεχνικής κυβίστηση, ενίοτε στον αέρα.
Να αναφέρουμε τη στροφή των αεροπλανοφόρων – τόσο απότομη που τους έπεσαν 2-3 αεροπλάνα στη θάλασσα – μετά από τα απανωτά πλήγματα από τους Ανσάρ Άλλαχ; Την κατάληψη του Παναμά και της Γροιλανδίας; Την προσάρτηση του Καναδά; Τους δασμούς 145% στην Κίνα; την επίθεση στο Ιράν; Το φάκελλο Επστάϊν; την ειρήνη στην Ουκρανία μέσα σε 24 ώρες; Γελάνε και τα τσιμέντα πια και ο κλόουνεδρος νομίζει ότι τον επευφημούν.
Η χθεσινή κυβίστηση, παρ’ όλα αυτά, είναι από τις πιο σημαντικές. Ο peace through strength κλόουνεδρος παραδόθηκε άνευ όρων στους Κινέζους. Και όχι σε ένα, αλλά σε δύο τομείς.
Ο ένας είναι ότι απαγόρευσε στον “πρόεδρο” της Ταϊβάν Λάι Τσινγκ-Τε να προσγειωθεί στη Νέα Υόρκη και το Ντάλας καθ’ οδόν προς τρεις λατινοαμερικάνικες χώρες στη διάρκεια ταξιδιού που προγραμμάτιζε για τον Αύγουστο. Κατόπιν αυτού, ο Λάι ανέβαλε επ’ αόριστον ολόκληρο το ταξίδι, “για να συντονίσει την αντίδραση της χώρας του στο κύμα κακοκαιρίας που έρχεται”.
Ο δεύτερος είναι ότι ακύρωσε τους περιορισμούς εξαγωγής εξελιγμένων επεξεργαστών στην Κίνα. Η τεχνολογία των μικροηλεκτρονικών είναι ίσως ο μόνος τομέας όπου η Δύση συνεχίζει να έχει τα πρωτεία. Όταν πρόκειται για εξελιγμένους επεξεργαστές, χώρες όπως η Κίνα, το Ιράν και η Ρωσία είναι υποχρεωμένες – ακόμη – είτε να αγοράζουν δυτικά προϊόντα, είτε να αρκούνται σε πολύ υποδεέστερων χαρακτηριστικών δικά τους προϊόντα.
Πρόσφατα ο Τραμπ είχε απαγορέψει στην Αμερικανικών συμφερόντων εταιρεία Nvidia να πουλάει στην Κίνα το μοντέλο προηγμένων επεξεργαστών γραφικών H20, το οποίο η εταιρεία είχε σχεδιάσει ειδικά για την Κινεζική αγορά, αφού η προηγούμενη κυβέρνηση Μπιντέν της είχε απαγορέψει να εξάγει στην τεράστια αυτή αγορά τα τότε κορυφαία μοντέλα της. Παρότι το H20 είχε σχεδιαστεί επί τούτου για να μην παραβιάζει τις κυρώσεις, ο Τραμπ τράβηξε το χαλί κάτω από τα πόδια της αλλάζοντας τους κανόνες. Αυτό υποχρέωσε τον πρόεδρο της Nvidia να συναντηθεί με τον κλόουνεδρο των ΗΠΑ και να (προσπαθήσει να) του εξηγήσει ότι, πέρα από τη ζημία στην εταιρεία του (μερικών δις δολαρίων), η κίνηση αυτή θα υποχρέωνε τους Κινέζους να επιταχύνουν την ανάπτυξη δικής τους τεχνολογίας για να καλύψουν οι ίδιοι τις ανάγκες τους. Δεν ξέρουμε τι κατάλαβε ο πολυνίκης αθλητής στο άθλημα της κυβίστησης, αλλά μερικές μέρες μετά ακύρωσε την απαγόρευση πώλησης του H20.
Εχθές οι Financial Times έγραψαν ότι ο Τραμπ παγώνει τους ελέγχους εξαγωγών στην Κίνα για να πετύχει μία εμπορική συμφωνία μαζί της. Φαίνεται ότι, προς έκπληξή του, ο Αμερικανός πρωταθλητής διαπίστωσε ότι α) Ο Σι Τζινπίγκ δεν τον φοβάται, β) Οι Κινέζοι δεν αρέσκονται να υποχωρούν μπροστά σε αγροίκους και, το χειρότερο, γ) ότι είναι ο ίδιος που θα έπρεπε να φοβάται τους Κινέζους.
Ένας από τους λόγους της υποχώρησης είναι ότι οι Κινέζοι τον ειδοποίησαν ότι, αν δεν αποσύρει τους ελέγχους εξαγωγών, θα επιβάλλουν και αυτοί ελέγχους εξαγωγών σε απαραίτητες για τη δυτική βιομηχανία πρώτες ύλες, όπως οι σπάνιες γαίες και το λίθιο, ενδεχόμενο που θα είχε καταστροφικές επιπτώσεις για την τελευταία. Δεύτερος λόγος λέγεται ότι είναι ότι ο Αμερικανός καραγκιόζεδρος επιθυμεί διακαώς να συμμετάσχει σε συνάντηση κορυφής με το Σι Τζινπίγκ, για να δείξει ότι οι μεγάλοι τον παίρνουν στα σοβαρά. Για να το πετύχει, κάνει ότι μπορεί να τον καλοπιάσει.
Το αστείο είναι ότι όσες κυβιστήσεις και να κάνει, δεν καταφέρνει να αναιρέσει τις καταστροφικές συνέπειες των αποφάσεων που βγάζει από την κοιλιά του και υπογράφει με τα πόδια. Για παράδειγμα, η Nvidia δήλωσε ότι αφού πουλήσει το στοκ H20 που έχει, δεν πρόκειται να προχωρήσει σε παραγωγή νέων – πώς να προχωρήσει σε μια τέτοια επένδυση, όταν κινδυνεύει να χάσει μερικά δις ανάλογα με το πώς θα ξυπνήσει ο Τραμπ; Από τη μεριά τους, οι Κινέζοι δεν υπάρχει περίπτωση να μην εντείνουν τις προσπάθειές τους για ταχύτερη ανάπτυξη τεχνολογίας κατασκευής προηγμένων ημιαγωγών, όταν ξέρουν ότι σε αυτό τον τομέα εξαρτώνται από το πώς θα ξυπνήσει ένας διανοητικά ασταθής “πολιτικός”. Και βέβαια, καμία σοβαρή χώρα δεν είναι δυνατόν να στηριχτεί σε τυχόν συμφωνία με τις ΗΠΑ μετά τις δύο τούμπες που έχει κάνει με το Ιράν: Την πρώτη, στην πρώτη θητεία του, όταν αποχώρησε μονομερώς από τη συμφωνία JCPOA, αποδεικνύοντας ότι η υπογραφή της χώρας του σε μία συμφωνία αξίζει λιγότερο και από το χαρτί στο οποίο μπήκε. Και τη δεύτερη και χειρότερη, με τις “διαπραγματεύσεις” για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, τις οποίες χρησιμοποίησε – με τη συνενοχή του Τραμπ – ο Νετανιάχου σαν προκάλυμμα για την ατυχούς έκβασης επίθεση ενάντια στην Ισλαμική Δημοκρατία.
Ευτυχώς για τον Τραμπ, όσο απίστευτο και αν φαίνεται, υπάρχουν ακόμη στην παγκόσμια σκηνή “ηγέτες” που τον παίρνουν στα σοβαρά και υποχωρούν στους εκβιασμούς του. Όπως η καταδικασμένη απατεώνας Φον ντερ Λάγιεν και τα αθύρματα που την περιβάλλουν. Και θα μπορούσε μεν να πει κανείς ότι οι υπογραφές των τελευταίων έχουν ελάχιστα μεγαλύτερη αξία από του κλουνέδρου, αφού δεν έχουν τα λεφτά που υποσχέθηκαν να επενδύσουν στη χώρα του, αλλά αυτό θα ήταν εκτός θέματος. Ο καραγκιόζεδρος παίζει σε ένα ταμπλό εικονικής πραγματικότητας, όπου σημασία έχει το τι θα δηλώσεις. Αφού η Ντερ Λάγιεν και ο Τραμπ συμφώνησαν δημοσίως ότι ο τελευταίος κέρδισε, αυτό φτάνει. Του δίνει μερικούς πόντους στο εσωτερικό, με τους οποίους ελπίζει να κερδίσει λίγο χρόνο. Όταν περάσει και αυτός, θα παρακαλέσει τον Σι να του παραχωρήσει ακρόαση και οι υποτακτικοί του θα την ονομάσουν σύνοδο κορυφής.
Έτσι ελπίζει ότι θα συνεχίσει να πορεύεται μέχρι το τέλος της θητείας του. Δεν ξέρει ότι το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Και όταν το μάθει θα είναι αργά.