ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΜΙΑ ΕΠΕΤΕΙΟ…
Γράφει ο
Ήταν 13 του Μάρτη του 2000, πριν 25 ακριβώς χρόνια, όταν μέσα από την πολιτική πρωτοβουλία του κορυφαίου ιστορικού στελέχους του ΠΑΣΟΚ, αείμνηστου Μιχάλη Χαραλαμπίδη, επιχειρήσαμε να δώσουμε μια πρόταση πολιτικής διεξόδου στον κατήφορο της χώρας που βούλιαζε τότε στα εκσυγχρονιστικά σκάνδαλα και στην επίπλαστη ευμάρεια με δανεικά, που δέκα χρόνια αργότερα τα πληρώσαμε με την δουλεία ενός εκατονταετούς χρεοστασίου
Η «Δημοκρατική Περιφερειακή Ένωση» έρχονταν στο φαύλο πολιτικό σκηνικό της χώρας όχι σαν κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά σαν πολιτικός φορέας αναγέννησης και αλλαγής που επιδίωκε να κινητοποιήσει δημιουργικά τις πολλές δυνατότητες της χώρας και της κοινωνίας της
Επιδίωκε να είναι μια πολιτική πρωτοβουλία με αρχές και σχέδιο εξόδου από τον βάλτο του πολιτικού μεταπρατισμού που για δεκαετίες, με ελάχιστες περιόδους εξαίρεσης, βυθίζονταν η χώρα.
Επιδίωκε να αποτελέσει τον πολιτικό φορέα αφύπνισης και έγερσης μιας κοινωνίας βαθιά διχασμένης και ταυτόχρονα βαθιά απογοητευμένης, αφού η πολιτικοκοινωνική δυναμική της ανατροπής του καθεστώτος της πολιτικομεταπρατικής προχουντικής φαυλότητας – αυτό που στην ουσία «γέννησε» την χούντα του 1967 και χαρακτήριζε την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο – είχε ατονήσει και η πολιτική ζωή της χώρας ξαναζούσε τα παρακμιακά φαινόμενα της κομματοκρατίας, που έβλεπε το κράτος και την εξουσία σαν λάφυρο, θυσιάζοντας τις προοπτικές αυτού του τόπου στην λογική της συναλλαγής και των εξυπηρετήσεων.
Ήταν πάγια πολιτική άποψη του υπογράφοντος αυτές τις γραμμές εκφρασμένη ήδη από την δεκαετία του ’80 ότι μεταπολίτευση στην χώρα δεν υπήρξε κατ’ ουσία ποτέ
Αυτό που το εθελόδουλο πολιτικομεταπρατικό σύστημα ονόμασε «μεταπολίτευση» ήταν η κατ’ ουσία παλινόστηση της προχουντικής φαυλότητας, με τις ίδιες πολιτικές οικογένειες αναβαπτισμένες στο κλίμα της εποχής, αλλά με την ίδια νοοτροπία και τους ίδιους μηχανισμούς που κινητοποιήθηκαν για την ανακατάληψη του κράτους
Την αλλαγή στην «φρουρά» της εθελόδουλης εξουσίας την σηματοδότησε η ουσιαστική και τυπική παράδοση του κράτους στον Καραμανλή από τον στρατηγό της χούντας Γκιζίκη τον Ιούλιο του 1974, αφού είχε προηγηθεί ένα παρασκήνιο συνεννοήσεων με τον «αυτοεξόριστο» αρχηγό της γνωστής προχουντικής ΕΡΕ, των «εθνικοφρόνων» και των παρακρατικών μηχανισμών της, των οποίων η δράση ήταν γνωστή και στον ίδιο
Όλα αυτά πάντα και πάντοτε μακριά, δυστυχώς και διαχρονικά, από την λαϊκή συμμετοχή και έγκριση
Έτσι μετά το επώδυνο «διάλειμμα» της στρατοκρατικής χούντας επιχειρήθηκε η αναβίωση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος – από το διάδοχο σχήμα της ΕΡΕ που άλλαξε όνομα σαν κόμμα – ΝΔ το είπαν – όχι όμως και νοοτροπία
Το εμφυλιοπολεμικό κλίμα αποτελούσε την τοξική συγκολλητική ουσία που συντηρούσε την προτεκτοροποίηση της χώρας, εξάρτημα της Αμερικανικής νεοαποικιακής πολιτικής, κρατώντας χώρα και κοινωνία μακριά από τις δυναμικές εξελίξεις των αλλαγών που συντελούνταν στον κόσμο και στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου και με χαίνουσα την πληγή της Κυπριακής τραγωδίας, που ήταν το αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου εθελοδουλίας των πολιτικών διαχειριστών της χώρας.
Το 1974 το ΠΑΣΟΚ έρχεται σαν καταλύτης μέσα από μια εμπνευσμένη ιδρυτική διακήρυξη, που εκ των συντακτών της ήταν ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, να δώσει ελπίδες ανατροπής της χρόνιας οπισθοδρομικής πορείας της χώρας και ανάσες δημοκρατίας και συμφιλίωσης, επιχειρώντας να ενώσει τους Έλληνες και να ελαχιστοποιήσει το δηλητηριώδες κοινωνικό χάσμα του εμφυλίου που τραβάει πίσω την Ελλάδα μέχρι και σήμερα
Ένα ιστορικό εγχείρημα που όμως βάλτωσε και παράκμασε γρήγορα μέσα από τις πλειοψηφικά επικρατούσες παλαιοκομματικές λογικές του κράτους – λάφυρο και στην συνέχεια αφού παραμορφώθηκε πολιτικά, μέσα από την πολιτική λογική ενός νεοφιλελεύθερου μετασχηματισμού του που το καθιστούσε ξένο και ως προς την ιδρυτική του πολιτική βάση, έφτασε στην ευτέλεια αφού ήταν ο πολιτικός χώρος που σαν εξουσία οδήγησε την χώρα στον καιάδα ενός, αδιερεύνητου έως σήμερα, εκατονταετούς χρεοστασίου υποθηκεύοντας κάθε προοπτική για την χώρα και την κοινωνία της
Από το 2010 η χώρα πορεύεται μέσα σε μια πρωτοφανή πολιτική, οικονομική και κοινωνική παρακμή, σε μια μνημονική κατ’ ουσία κατοχή, στην οποία αποδρομήθηκαν βασικά συνταγματικά δικαιώματα και κάτω από το καθεστώς μιας κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας με την μεγιστοποίηση της έννοιας κράτος – λάφυρο, εξυπηρετείται το παρατεταμένο χρεοστάσιο που της επιβλήθηκε από τους δήθεν συμμάχους της και στο οποίο βρίσκεται σήμερα η χώρα ευτελιζόμενη και περιθωριοποιούμενη
Η πιθανότατη ένταξη της Τουρκίας στον πολεμικό νεοταξικό σχεδιασμό της δυστοπικής Ευρωπαϊκής κολεκτίβας εναντίον της Ρωσίας και του Παγκόσμιου Νότου, θα δώσει την χαριστική βολή στην χώρα – χρεοστάσιο και κατά παράδοση δυστυχώς Αμερικανικό προτεκτοράτο και θα διακυβεύσει μετά σχεδόν βεβαιότητας την εθνική της κυριαρχία, αφού θα αποτελεί ένα κράτος παρία – βαρίδι για την νεοταξική ΕΕ και τους εντολοδοχικούς δυστοπικούς σχεδιασμούς της
Τούτο διαπιστώνεται πλέον καθαρά , αφού η χώρα απαξιώνεται και απουσιάζει από τους ολέθριους πολιτικούς σχεδιασμούς του νεοταξικού Ευρωπαϊκού διευθυντηρίου.
Θεωρείται πειθήνιο χρεοστάσιο και δεδομένος χώρος
Όλες αυτές όμως οι δυστυχείς για την Ελλάδα εξελίξεις, για κάποιους από εμάς, υπήρξαν ήδη από χρόνια προλεχθείσες πολιτικές προβολές σε ωτα μη ακουόντων
Στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ το 1996 το ιστορικό κορυφαίο στέλεχος, ο αείμνηστος Χαραλαμπίδης είχε επισημάνει – μέσα από μια εμπνευσμένη μακροπολιτικής υφής ομιλία – αυτό που έρχονταν σε βάρος της προοπτικής της χώρας, σηματοδοτώντας με τον τρόπο αυτό την εξαίρεση στον κανόνα της τότε επίπλαστης εφορείας του κυβερνητισμού, που έβλεπε το κράτος ως μέσον διατήρησης μιας εξουσίας – φέουδο για τους λίγους.
Από το μακρινό πια 2000, μέσα από την πολιτική πρωτοβουλία της «Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης», που αποτέλεσε την πολιτική προσπάθεια μιας φωτεινής μειοψηφίας πολιτικών στελεχών της περιόδου της ονομαζόμενης – κακώς- μεταπολίτευσης, όλα αυτά που σηματοδοτούσαν τον δρόμο της ήττας και της οπισθοδρόμησης της χώρας, είχαν λεχθεί εμφατικά και από τον υπογράφοντα το παρόν σημείωμα
Προσπαθήσαμε τότε με το εγχείρημα της ΔΠΕ να προειδοποιήσουμε τους Έλληνες για τον εφιάλτη της υποταγής και της οπισθοδρόμησης που ΒΛΕΠΑΜΕ ΤΟΤΕ ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ και που δυστυχώς δέκα χρόνια αργότερα μας επιβεβαίωσε τραγικά, μέσα από το μνημόνιο χρηματοπιστωτικής δουλείας, που αποτέλεσε ένα είδος ληξιαρχικής πράξης απομείωσης της πατρίδας και της κοινωνίας των νεοελλήνων
Ήταν μια πολιτική πρόταση ανάταξης της χώρας σε έναν κόσμο που άλλαζε ταχύτατα και που δυστυχέστατα για την προοπτική της χώρας δεν είχε την τύχη της αποδοχής από την πλειοψηφία των νεοελλήνων, που ζούσαν την «ευτυχία» της υποθήκης του μέλλοντος τους, μέσα από τις χρηματιστηριακές φούσκες και το τσουνάμι των δανείων για κάθε χρήση
Βρέθηκα από την πρώτη στιγμή δίπλα στον αξέχαστο Μιχάλη Χαραλαμπίδη που με τιμούσε με την εμπιστοσύνη και την φιλία του και μαζί δώσαμε και αυτόν τον αγώνα αφύπνισης μιας κοινωνίας που πλειοψηφικά όμως δεν άκουσε την αγωνιώδη πολιτική κραυγή – προειδοποίηση για τον κατήφορο και την υποθήκη που της επεφύλασσαν οι εθελόδουλοι πολιτικοί μεταπράτες των Αθηνών
Είκοσι πέντε χρόνια μετά θρηνούμε πάνω από τα απομεινάρια μιας χώρας που – με την εκούσια ή ακούσια συμβολή της κοινωνικής πλειοψηφίας ενός ανελεύθερου και ακόμα αχειραφέτητου λαού – απομειώνεται
Είκοσι πέντε χρόνια μετά θρηνούμε τα βλαστάρια που χάθηκαν στο έγκλημα των Τεμπών και ζητούμε δικαιοσύνη και η σωρευμένη οργή για το εμφανές κατάντημα της χώρας γεμίζει ασφυκτικά τις πλατείες με ένα σύνθημα που έρχεται και αυτό δυστυχώς καθυστερημένα να αποδώσει μια αλήθεια:
Η ΧΩΡΑ «ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΞΥΓΟΝΟ» … ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΞΥΓΟΝΟ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ !
Η ποιοτική μεταβολή που συντελείται στην κοινωνία με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, σηματοδοτείται από τις μεγαλύτερες λαϊκές συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης, όπου αυθόρμητα οι πολίτες χωρίς κομματικές σημαίες διαδηλώνουν το αίτημα της απονομής του δίκαιου και της παραπομπής των υπεύθυνων για το σιδηροδρομικό δυστύχημα – έγκλημα πολιτικών προσώπων.
Δέκα πέντε χρόνια τώρα το πολιτικό προσωπικό της χώρας, αυτό που οδήγησε την χώρα στην χρεοκοπία, παραδίδει τις υποδομές της χώρας σε ιδιωτικά συμφέροντα, κατά την πάγια μνημονιακή εντολή, με μια κοινωνία σε παραίτηση που φαίνεται ότι η τραγικότητα του εγκλήματος των Τεμπών – που αποτελεί μια ακόμα συνέπεια της μνημονιακής απορρύθμισης της χώρας – την επανακινητοποιεί
Η χώρα ιδιωτικοποιήθηκε μέσα από τις συμβάσεις της μνημονιακής δουλείας και περιθωριοποιήθηκε σε βαθμό που – αβίαστα και όχι καθ’ υπερβολή – σήμερα να μιλάμε περισσότερο για χώρο παρά για χώρα
Αυτή η ουσιαστική μεταβολή της κοινωνίας, που σηματοδότησαν οι ογκώδεις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας του Φλεβάρη, συντελείται μέσα σε συνθήκες ουσιαστικού πολιτικού κενού, που είναι το αποτέλεσμα μιας σοβούσας βαθιάς πολιτικής κρίσης που συνοδεύεται και από την κρίση εμπιστοσύνης του πολίτη στους θεσμούς του κράτους
Το μεταχουντικό Ελληνικό κράτος λειτούργησε σαν μηχανισμός επιβολής προς τον πολίτη, παραμένοντας σταθερά ανέγγιχτο, αναξιολόγητο και κυρίως ατιμώρητο
Οι πολιτικοί μεταπράτες των Αθηνών διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο εξουσίας που κατ’ ουσία αδιαφορεί για τις ανάγκες της κοινωνίας και λειτουργεί, χρόνια τώρα, σαν φέουδο νομής μιας απολυταρχικής σχεδόν εξουσίας που την καρπώνονται λίγοι
Με αφορμή το τραγικό σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη αναδείχτηκε μέσα από τις παλλαϊκές συγκεντρώσεις καθαρά το χάσμα μεταξύ πολιτικής, πολιτικών και κοινωνίας
Η αυτονόητη λογοδοσία που οφείλουν οι πολιτικοί διαχειριστές του κράτους προς την κοινωνία, αποτελεί μια άγνωστη λέξη για τα πολιτικά και κυβερνητικά επιτελεία των κομμάτων εξουσίας και αυτό εμφατικά έγινε αντιληπτό σε όλο το διάστημα της μνημονιακής περιόδου
Ζούμε μια παρατεταμένη περίοδο πολιτικής κρίσης, αφού οι πολιτικομεταπρατικοί φορείς – τα κόμματα όπως συγκροτήθηκαν, λειτούργησαν και παράκμασαν δηλαδή – δεν μπορούν να ανταποκριθούν ούτε στις ανάγκες της κοινωνίας, ούτε και στις ανάγκες που επιτάσσουν οι συνθήκες στο διεθνές περιβάλλον και αφορούν την χώρα και την προοπτική της
Λειτουργούν σαν εντολοδοχικοί μηχανισμοί ικανοποίησης αλλότριων συμφερόντων που αφορούν τις πολιτικές στοχεύσεις των «συμμάχων» και τις τοκογλυφικές απαιτήσεις των «δάνειων δυνάμεων»
Η χώρα ζει μια πολλαπλή χρεοκοπία κοινωνική, οικονομική και αντιπροσώπευσης και στις δεδομένες συνθήκες φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να την υπερβεί
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η πατρίδα «κοιμήθηκε» και το θαύμα της «Ανάστασης» μοιάζει δύσκολο να πραγματοποιηθεί, αν οι πολίτες δεν αντιληφθούν ότι και με δική τους ευθύνη ζούμε μια πολιτική, κοινωνική και θεσμική παρακμή, που θα είναι μοιραία για την εξέλιξη της χώρας στον ταραγμένο και γεμάτο κοσμογονικές αλλαγές αιώνα που διανύουμε και αν αυτή η αντίληψη της συνευθύνης, δεν γίνει η ζωογόνος κινητήρια δύναμη για την αναστροφή από τον κατήφορο και την εθνική απαξία
Πολιτικά ο αξέχαστος Μιχάλης Χαραλαμπίδης και όσοι αγωνιστήκαμε χρόνια και με συνέπεια στις αρχές μας δικαιωθήκαμε και γι’ αυτό ο θρήνος μας μέσα στην μίζερη καθημερινότητα της χώρας – χώρου – όπως η παρατεταμένη πολιτική φαυλότητα κατάντησε την πατρίδα – γίνεται πολλές φορές δύσκολα διαχειρίσημος
Τώρα και οι απ’ έξω «βάρβαροι» δεν αποτελούν μια κάποια λύση στον κατήφορο μας
Η αφύπνιση έρχεται αργά και επώδυνα για χώρα και κοινωνία
Τελευταία ελπίδα είναι αυτή η αφύπνιση, που εκφράστηκε στις αυθόρμητες παλλαϊκές διαδηλώσεις, με αφορμή το έγκλημα των Τεμπών, να είναι η κινητήριος δύναμη της αντιστροφής στην πορεία μιας καθολικά απομειούμενης πατρίδας
