Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με την αυταρχική της γραφειοκρατία και την προκλητική της
αδιαφορία για τη βούληση των πολιτών, ετοιμάζεται να εφαρμόσει μια από τις πιο
επικίνδυνες οικονομικές πολιτικές της τελευταίας δεκαετίας.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αναμένεται να ανακοινώσει την”Ένωση Αποταμιεύσεων
και Επενδύσεων”(Savings & Investments Union), ένα σχέδιο που, πίσω από τις
περίτεχνες λέξεις, κρύβει την ωμή παρέμβαση στις ιδιωτικές αποταμιεύσεις των
πολιτών.
Το σχέδιο αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια συντονισμένη προσπάθεια
δέσμευσης των χρημάτων των Ευρωπαίων για σκοπούς που ουδέποτε ενέκριναν.
Παρουσιάζεται ως ένας «μηχανισμός ανάπτυξης», αλλά στην πραγματικότητα
πρόκειται για ένα εργαλείο οικονομικής εκμετάλλευσης, το οποίο επιτρέπει στις
Βρυξέλλες να αναδιανείμουν τον πλούτο κατά το δοκούν, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη
τους πολίτες.
Ποιος έδωσε άδεια να πειραχθούν οι αποταμιεύσεις των
πολιτών;
Η απάντηση είναι απλή: Κανείς.
Οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν ρωτήθηκαν ποτέ αν επιθυμούν τα χρήματά τους να
μετατραπούν σε "επενδύσεις" υπό τον έλεγχο των Βρυξελλών.
Δεν υπήρξε κανένα δημοψήφισμα, καμία διαβούλευση, καμία δημοκρατική
διαδικασία.
Η απόφαση αυτή δεν ελήφθη με ομοφωνία, όπως απαιτείται
για κρίσιμα ζητήματα, αλλά επιβλήθηκε από μια μικρή ελίτ
που διαχειρίζεται την Ένωση σαν ιδιωτικό της φέουδο.
Η λογική είναι απλή: οι γραφειοκράτες και τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα
έχουν ανάγκη από νέα κεφάλαια.
Και τι καλύτερο από το να βάλουν χέρι στις οικονομίες των απλών πολιτών,
βαφτίζοντας τη διαδικασία «ανάπτυξη»;
Αν αυτή η πρακτική θυμίζει τον χρηματοοικονομικό εκβιασμό της Κύπρου το 2013,
όπου οι καταθέτες είδαν τις αποταμιεύσεις τους να «κουρεύονται» μέσα σε μια νύχτα,
είναι επειδή πρόκειται για το ίδιο ακριβώς μοντέλο, απλώς σε πανευρωπαϊκή
κλίμακα.
Πού θα πάνε τα χρήματα αφού η Ε.Ε υποστηρίζει ότι τα κεφάλαια αυτά θα
χρησιμοποιηθούν για «επενδύσεις», αλλά η πραγματικότητα δείχνει ότι θα
διοχετευθούν σε τομείς που εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Οι βασικοί προορισμοί των χρημάτων αυτών είναι:
1. Η στρατιωτική βιομηχανία: Η Ευρώπη έχει απομακρυνθεί από τις αρχές της
ειρήνης και πλέον επενδύει μαζικά στον επανεξοπλισμό της.
Όμως, αντί να χρησιμοποιηθούν κρατικοί προϋπολογισμοί για αυτό,
επιστρατεύονται οι αποταμιεύσεις των πολιτών.
2. Οι μεγάλες ενεργειακές εταιρείες: Τα χρήματα δεν θα πάνε σε πολιτικές που
μειώνουν το κόστος ενέργειας για τους πολίτες, αλλά στις μεγάλες
πολυεθνικές που ήδη έχουν επωφεληθεί από την ενεργειακή κρίση,
μεταφέροντας το βάρος στους απλούς καταναλωτές.
3. Οι τράπεζες και οι αγορές: Οι ίδιες τράπεζες που προκάλεσαν την κρίση του
2008 και διασώθηκαν με χρήματα φορολογουμένων, τώρα αποκτούν έναν νέο
μηχανισμό πρόσβασης σε ιδιωτικά κεφάλαια, χωρίς να απαιτείται καν η
συναίνεση των καταθετών.
Η παγίδα του χρέους η αλλιώς η οικονομική υποδούλωση μέχρι το 2032
είναι το αφήγημα της «ανάπτυξης» και δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας μηχανισμός
επιβολής νέων οικονομικών δεσμεύσεων στους λαούς της ΕΕ.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις, το σχέδιο αυτό θα φορτώσει τους Ευρωπαίους με
τεράστια χρέη και τόκους, που θα πρέπει να αποπληρώνουν μέχρι το 2032.
Όταν έρθει η στιγμή του λογαριασμού, οι πολίτες θα
ακούσουν τις γνωστές δικαιολογίες: «οι συνθήκες είναι
δύσκολες», «χρειάζονται μεταρρυθμίσεις», «απαιτούνται
θυσίες».
Και, φυσικά, η λύση θα είναι περισσότερη λιτότητα, περισσότερη φορολογία και
ακόμη μεγαλύτερος έλεγχος στις οικονομίες των πολιτών.
Πού θα οδηγήσει αυτή η πολιτική αν σήμερα επιτρέψουμε στην Ε.Ε να βάλει
χέρι στις αποταμιεύσεις μας, ποιος μας διαβεβαιώνει ότι αύριο δεν θα επιβάλλει
ακόμη πιο ακραία μέτρα οικονομικού ελέγχου;
Η διαδικασία είναι ξεκάθαρη:
1. Ξεκινά με ”οικειοθελείς επενδύσεις”
2. Μετατρέπεται σε ”υποχρεωτική συμμετοχή” για το ”κοινό καλό”;.
3. Καταλήγει σε πλήρη δέσμευση περιουσιών και ελέγχου της οικονομικής
ζωής των πολιτών.
Σήμερα, μπορεί να δεσμεύσουν ένα μικρό μέρος.
Αύριο, τίποτα δεν τους εμποδίζει να επεκτείνουν το μέτρο, εφόσον το έχουν ήδη
εφαρμόσει μία φορά.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Θα το αποδεχθούμε ή θα το σταματήσουμε πριν να
είναι πολύ αργά;
Η μόνη λύση είναι η Απόρριψη και αντίσταση διότι οι πολίτες της Ευρώπης
οφείλουν να αντιδράσουν τώρα, πριν η κατάσταση γίνει μη αναστρέψιμη.
Δεν είναι απλώς μια οικονομική πολιτική.
Είναι μια μεθοδευμένη προσπάθεια περιορισμού της οικονομικής ελευθερίας των
πολιτών.
Αν η Ε.Ε χρειάζεται κεφάλαια, υπάρχουν άλλοι τρόποι να τα βρει:
Να μειώσει τη διαφθορά και τα σκανδαλώδη προνόμια των Ευρωπαίων
αξιωματούχων.
Να επιβάλει αυστηρή φορολόγηση στις πολυεθνικές που αποκομίζουν
κέρδη χωρίς να συνεισφέρουν στις κοινωνίες.
Να σταματήσει να διοχετεύει δημόσιο χρήμα σε αποτυχημένα και
διεφθαρμένα προγράμματα ”ανάπτυξης”.
Αν επιτρέψουμε σήμερα στις Βρυξέλλες να μετατρέψουν τις αποταμιεύσεις μας σε
”επενδύσεις”, αύριο δεν θα υπάρχει όριο στο τι μπορούν να κάνουν.
Η στιγμή να πούμε ”όχι” είναι τώρα.
Αλλιώς, σύντομα, οι οικονομίες μιας ζωής θα γίνουν απλώς ένα ακόμα εργαλείο στα
χέρια εκείνων που διαχειρίζονται την Ε.Ε σαν ιδιωτική τους επιχείρηση.
