Ένα «φάντασμα» πλανάται πάνω από τον ΣΥΡΙΖΑ, ελπιδοφόρο και αισιόδοξο για τους αφελείς του κόμματος (ειδικότερα άνδρες) αλλά ταυτόχρονα προξενώντας κρυφή ζήλεια και γυναικεία «ματαιοδοξία ζηλοφθονίας» από τις γυναίκες των ΣΥΡΙΖΑΙΩΝ. Ένα φάντασμα ευειδούς θηλυκής μορφής, στυλιζαρισμένης πόζας, μεσοαστικής δηθενιάς και ανύπαρκτης αστικής καταγωγής. Ένα «φάντασμα» που αποτελεί την τελευταία ελπίδα – έτσι νομίζουν….– για τους απελπισμένους και μελλοντικούς πολιτικούς αυτόχειρες ΣΥΡΙΖΑΙΟΥΣ, ένα «φάντασμα» που αποτελεί μια μεγάλη «αναλαμπή των γυναικών» που θα υποστηρίξουν και πάλι, με «φεμινιστικό πείσμα» πως ένα ακόμη «φρούριο», αλώθηκε, αυτό του ΣΥΡΙΖΑ («Έτσι είναι, εάν έτσι νομίζετε»…).
Προφανώς καταλάβατε πως μιλάμε για την Έφη Αχτσιόγλου, την Έφη που ψωνίζει Zeus+ Dion όπως η Μαρέβα Μητσοτάκη, αγοράζει ακριβά ρούχα από την Ερμού, κυκλοφορεί με ψηλοτάκουνα και εντυπωσιακά στιλιστικές ενδυμασίες, δίνοντας ρεσιτάλ στιλιζαρίσματος σε όλες τις εμφανίσεις της ξεκινώντας παραδοσιακά από το περιβάλλον του ίδιου του κόμματός της. Άλλωστε, η «ξεχωριστή» και επιμελώς περιποιημένη και στιλιστικά προχωρημένη ενδυματολογική εμφάνιση στον χώρο της λεγόμενης Αριστεράς, αποτελεί προνομιακό χώρο για όσους, συνειδητά ή ασυνείδητα, θα ήθελαν να «διαπρέψουν ξεχωρίζοντας», αυτοκατατασσόμενοι ως «αστική παρένθεση» στο κόμμα τους. Όπως και να το κάνουμε, το να ντύνεσαι στιλιστικά και ακριβά σε ένα «αριστερό» κόμμα σε κάνει να ξεχωρίζεις. Είτε το επιδιώκεις, είτε όχι…
Εννοείται πως η φράση «αστική παρένθεση» δεν ισχύει για την Έφη Αχτσιόγλου, όσο και αν θα ήθελε – πιθανότατα και υποθετικά μιλώντας– να ισχύει. Δεν κατάγεται από την Αστική Τάξη αλλά το πολύ από την «ανώτερη» Μικροαστική Τάξη των Γιαννιτσών και αν προσθέσουμε πως κατάγεται από την επαρχία τότε το «πράγμα δυσκολεύει». Η εικόνα της δεν αντανακλά το κοινωνικό της είναι – είπαμε, δεν είναι αστή – αλλά ανήκει σε μια «υποδεέστερη» κατηγορία αστισμού, αυτήν της μικροαστικής τάξης. Και μάλιστα της επαρχίας..
Εδώ λοιπόν έρχεται ο μηχανισμός της προσωπικής «φαντασιακής αναπλήρωσης» της Αντλεριανής Ψυχολογίας – «Είμαι αυτό που φαντάζομαι πως είμαι!» – και αλλάζει την πραγματικότητα επί τα βελτίω μέσω του Μηχανισμού «Φαντασιακής αναπλήρωσης, υπεροχής και ανόδου». Δεν ισχύει απλώς το «Είμαι αυτό που φαντάζομαι πως είμαι!» αλλά ισχύει και το «Είμαι σαφέστατα πιο πάνω από εσάς και μου είναι δύσκολο να κατεβώ στο επίπεδό σας!». Γνωστό το Κινεζικό ρητό, «Μια εικόνα, χίλιες λέξεις!». Ε λοιπόν, αντί να «ψυχαναλύουμε» την Έφη Αχτσιόγλου, προσέξτε το ύφος, την στυλιζαρισμένη αύρα του σώματος, την πόζα και την «ατμόσφαιρα» που εκπέμπει το στυλ και στυλάκι της Αχτσιόγλου όταν σαν Υπουργός Εργασίας στις 9/1/2018, αντιμετώπισε τους Συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στο Γραφείο της.
Να «θαυμάσουμε» την θεατρική πόζα του ύφους της, την καλοζωγραφισμένη περιφρόνηση στο πρόσωπό της για τους «απέναντι» προλετάριους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ; Ή μήπως τον πεισματικό αρνητισμό της απέναντι σε οποιαδήποτε πρόταση των συνδικαλιστών αλλά και το καλοζυγιασμένο αφ’ υψηλού» βλέμμα της Μαρίας Αντουανέτας που μας γύρισε πίσω, 200 και παραπάνω χρόνια; Και αν η Μαρία Αντουανέτα ήταν Βασίλισσα, η Έφη Αχτσιόγλου είναι η μικροαστή με διδακτορικό από την Επαρχία Γιαννιτσών. Υπάρχει διαφορά που γεφυρώνεται μόνο φαντασιακά σε προσωπικό επίπεδο και Μηντιακά σε επίπεδο εικόνας. Εκεί βέβαια στήθηκε ένα μεγάλο πανηγύρι… Η συνάντηση με το ΠΑΜΕ υπήρξε η πλήρης απομυθοποίηση της Αχτσιόγλου η δε εικόνα της θα μείνει στη μνήμη μας εσαεί, σαν μια εικόνα μπλαζέ ύφους, εικονικού και καταφανώς «φτιαχτού». Ευτυχώς που υπάρχουν τα Μήντια για να καλύψουν τα κενά, τις ατέλειες και τις «ελλείψεις αυτοπεποίθησης» που δεν κρύβονται, ειδικότερα όταν είσαι πολύ νέα και κυριολεκτικά «εκτοξεύεσαι» αλλά και όταν μεγαλώνεις σε μια μικρή επαρχιακή πόλη με ελάχιστη τριβή στην «μεγάλη πολιτική». Εκεί χρειάζεσαι «υποστήριξη», ψυχολογική, πολιτική και μηντιακή. Χρειάζεσαι μια εικόνα θελκτική στις μεγάλες μάζες, κυρίως νέων γυναικών για να αποτελέσεις «πρότυπο» και παράλληλα ελκτική και στους άνδρες, εικόνα μέσης ομορφιάς και ακριβού ντυσίματος. Εικόνα «ντίβας» που διαχέεται σε όλη την επιφάνεια του πίνακα και «εκπέμπει στη διαπασών» προς όλους και όλες. Η εικόνα σπάνια έχει σχέση με την πραγματικότητα όμως διαθέτει ένα πανίσχυρο όπλο, καλύπτει τις «ατέλειες». Έτσι και εδώ, φτιάχτηκε μια εικόνα με στρογγυλές γωνίες, μανία εξύμνησης προσόντων («υπαρκτών» ή ανύπαρκτων), επιμελώς προσεγμένα ακριβό ντύσιμο, στάσεις σώματος, προσώπου και ύφους, «αθώα» τοποθετημένα και εμβαπτιζόμενα διαρκώς σε κολυμβήθρες αυτοπεποίθησης ύφους, σιγουριάς γυναίκας–«φεμινίστριας» (εισαγόμενη «Αμερικανιά» αλλά αυτό δεν μας πειράζει, άλλωστε όλα είναι εισαγόμενα στην Ελλάδα) και με ύφος δεκαπέντε καρδιναλίων. Η επιχείρηση «κατασκευή εικόνας» προχώρησε πολύ πετυχημένα και επικοινωνιακά στοχευμένα, όμως ας δούμε και τους «Συνήθεις Ύποπτους», τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Από την «Καθημερινή» του Αλαφούζου μέχρι τον Πορτοσάλτε του ΣΚΑΙ, από το ανεκδιήγητο Protagon.gr με τους «ανύπαρκτους» δημοσιογράφους της Μητσοτακειάδας αλλά και το νεοφιλελεύθερο Liberal.gr μέχρι το «Πρώτο Θέμα», και από τον ALPHA μέχρι το MEGA, όλα μα όλα τα Μέσα Ενημέρωσης εν χορώ, ψέλνουν το «Ωσαννά!» υπέρ της Έφης, σε διαρκή βάση με υστερικά μονότονο τρόπο και με «χρώμα» δεκαετίας 1980. «Έφη προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα! Είσαι η τελευταία ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ, κάνεις περήφανες (!) τις γυναίκες και δελεάζεις τους άνδρες να σε ψηφίσουν!» Ποτέ άλλοτε εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ δεν «απολάμβανε» τέτοιας μανιακού τύπου υποστήριξης από τα Μέσα Ενημέρωσης, όσο η Έφη. Αν μάλιστα θυμηθούμε, το μηντιακό και διαρκές προβοκάρισμα με μανία ισοπέδωσης εναντίον του Τσίπρα, την υπερ–τοξικότητα εναντίον του Πολάκη σε διαρκείς και υπερβολικές δόσεις αλλά και την «προσυμφωνημένη αδιαφορία» για τον πραγματικά εντυπωσιακό Τεμπονέρα! Εάν προσθέσουμε δε και τα δημοσιεύματα για επαφές με τον Αμερικανικό παράγοντα της Έφης Αχτσιόγλου αλλά και τις θετικότατες αντιδράσεις όλου του Μηντιακού και Οικονομικού Κατεστημένου που «στάζει μέλι το στόμα του» για χάρη της και «πίνει νερό στο όνομά της», τώρα μάλιστα που ο ΣΥΡΙΖΑ «κόντυνε» πάρα πολύ, λαμβάνοντας το 49% των ποσοστών το 2015 (Από το θριαμβευτικό 36,3% στις 25/1/2015, στη συντριβή του 17,84% στις 25/6/2023). Αλλά γιατί να μην πανηγυρίζει το κατεστημένο ; Η Αχτσιόγλου «μαθαίνει εύκολα τον ρόλο της», είναι υπάκουη και «πολύ φρόνιμη», επιφανειακά «αυτοελεγχόμενη» και «υπολογισμένη στις κινήσεις της». Στο Υπουργείο Εργασίας σαν Υπουργός, υιοθέτησε τον Νόμο Βρούτση του 2012, καταργώντας τις Συλλογικές Συμβάσεις και καθιερώνοντας την παρουσία του 50%+ των μελών των συνδικάτων όταν προσέρχονται για εκλογές, όταν μάλιστα ο Νόμος του Υπουργού της ΝΔ, Λάσκαρη με νόμο του 1976 απαιτούσε μόνο το 25% των μελών να προσέρχονται υποχρεωτικά για την ψηφοφορία ! Αυστηροποίησε δηλαδή τον Νόμο της ΝΔ του 1976, επί τα χείρω!
Σαν εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ το 2019 ήταν μια «άχρωμη, άγευστη και άοσμη» παρουσία. Αμέσως μετά ανέλαβε Υπεύθυνη του Τομέα Οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρξε δηλαδή Τοπάρχης Οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ την περίοδο της αντιπολίτευσης, 2019–2023. Δεχόμενη τα δικαιολογημένα πυρά του πρώην Υπουργού Σπίρτζη για τις αστοχίες της και τις πομφόλυγες που εκτόξευε όσον αφορά την περίοδο αντιπολίτευσης της περιόδου 2019–23, η ίδια δεν τόλμησε να απαντήσει. Όπως δεν πήρε θέση για την πολιτική στα Εθνικά Θέματα που θέλει να υλοποιήσει ο Μητσοτάκης, σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων και συνεννοούμενος με τον Ερντογάν χάριν των Αμερικανικών Συμφερόντων. Για την κ. Αχτσιόγλου, προφανώς η ανεξάρτητη ή έστω – κάπως – αδέσμευτη εξωτερική πολιτική είναι μάλλον «εθνικισμός» και «υπερπατριωτισμός». Και μάλιστα με «αριστερό πρόσημο», αυτό της «Ομπρέλας».
Οι πολιτικές προτάσεις – αόριστες, ουσιαστικά ανύπαρκτες – της Αχτσιόγλου είναι συντηρητικές στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο όπως φάνηκε ανεξίτηλα από την θητεία της στο Υπουργείο Εργασίας και «εθνο–ουδέτερες» ή αδιάφορες για τα Εθνικά Θέματα, η ίδια δε αποτελεί την καλύτερη και πιο επιθυμητή επιλογή του Κατεστημένου και των Αμερικανών στα πλαίσια μάλιστα του νεοφιλελευθέρου Φεμινισμού, δηλαδή της προώθησης γυναικών στην πολιτική, πάντα με δεξιές, «ροζ και σικάτες» και – κυρίως – φιλοαμερικανικές και ευρω/λατρικές απόψεις. Μια πολιτική άκρως συντηρητική που επικεντρώνεται στο φύλο – γυναίκες – και όχι στην Πολιτική, Κοσμοθεωρία, Ταξική και Κοινωνική Εκπροσώπηση. Αν το να επικεντρώνεσαι αποκλειστικά στις γυναίκες δηλαδή στο φύλο δεν είναι «σεξισμός», τότε τι είναι ; Η ιστορική πείρα των τελευταίων 40 ετών έδειξε πως συνήθως και σε μεγάλο ποσοστό με ανάλογη εξαίρεση ποσοστού που επιβεβαιώνει τον κανόνα, πως οι γυναίκες του Αμερικανο/ευρωπαικου Φιλελευθερισμού και της υποτακτικής σοσιαλδημοκρατίας στην πολιτική δεν είναι απλώς «καβαλημένες» ή μη συνεργάσιμες αλλά τοξικές και υπερ/αντιδραστικές. Θέλετε να σας θυμίσουμε μερικά παραδείγματα;
Μάργκαρετ Θάτσερ (καταστροφέας του Κοινωνικού κράτους στην Βρετανία), Χίλαρυ Κλίντον (Δολοφόνος του Μουαμάρ Καντάφι και βομβαρδιστής της Λιβύης), Κοντολίζα Ράις (Βομβαρδιστής αμάχων του Ιράκ), Μαντλίν Ολμπράιτ (Βομβαρδιστής του Ιράκ και δολοφόνος 500.000 παιδιών– Βομβαρδιστής της Σερβίας και δολοφόνος εκατοντάδων/χιλιάδων άμαχων Σέρβων), Βικτώρια Νούλαντ –Υφυπουργός των ΗΠΑ και υποστηρικτής διώξεων και δολοφονιών χιλιάδων Ρώσων και Ρωσόφωνων στην Ουκρανία, Ανγκελα Μέρκελ –Καγκελάριος της Γερμανίας και οικονομικός σχεδιαστής του Οικονομικού στραγγαλισμού της Ελλάδας των Μνημονίων, Κριστίν Λαγκάρντ – Πρόεδρος του ΔΝΤ, καταδικασθείσα πρωτόδικα – γεγονός για το οποίο δεν μιλά κανείς– και σχεδιαστής του οικονομικού στραγγαλισμού Ελλάδας και άλλων χωρών, Ούρσουλα Φον Ντε Λάιεν – «Συνεργάτιδα» της Πφάιζερ, εταιρείας εμβολίων του Άλφρεντ Μπουρλά και άμεσα συμμετοχικά υπεύθυνη στην αμφιλεγόμενη πολιτική της ΕΕ για τον Κορωνοϊό. Ελισάβετ, αποθανούσα Βασίλισσα της Μ. Βρετανίας. Αδιαφόρησε για τις ζωές νεαρών Κύπριων αγωνιστών 17 και 18 ετών που καταδικαστήκαν σε θάνατο, δεν τους έδωσε χάρη και εκτελεστήκαν από τους Βρετανούς στον Αγώνα Ανεξαρτησίας της Κύπρου 1955–59 (Περίπτωση Ευαγόρα Παλληκαρίδη και άλλων ). Και βέβαια, πως να ξεχάσουμε το «γεράκι» της Γερμανίας, την ΥΠΕΞ Αναλένα Μπέρμποκ που από «Πράσινη ειρηνίστρια» κατέληξε ανθρωποφάγος των Ρώσων που ξερνά μίσος και χολή.
Θέλετε κι άλλες ; Υπάρχουν πάρα πολλές αλλά θα σας κουράσουμε. Όλες οι «κυρίες», με «ύφος και πόζα» δεκαπέντε Καρδιναλίων, «φεμινίστριες» τελευταίας σοδειάς, έσφαξαν άμαχο πληθυσμό χωρίς το παραμικρό συναίσθημα και την ελάχιστη εκδήλωση ανθρωπιάς, ξεπερνώντας σε σκληρότητα τους πλέον γνωστούς δολοφόνους της Παγκόσμιας Ιστορίας. Οι γνωστές μπουρδολογίες περί «Γυναικείας» ευαισθησίας πάνε περίπατο, ειδικότερα όταν η γυναίκα αποκτά πολύ χρήμα και απεριόριστη εξουσία!
Το Σύστημα, για να περάσει την πολιτική του πιο εύκολα και ανώδυνα, διαδίδει τον μύθο πως οι γυναίκες και οι μειονότητες – σεξουαλικές, ενωτικές κλπ.– είναι δυνητικοί φορείς «Προόδου». Όταν θέλει να περάσει δύσκολες πολιτικές, προωθεί «αριστερά» κόμματα, έγχρωμους, γυναίκες ή ομοφυλόφιλους. Έγχρωμη ήταν η Κοντολίζα Ράις, έγχρωμη η Καμάλα Χάρρις, έγχρωμος και ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, φεμινίστρια η Χίλαρυ Κλίντον που βομβάρδισε και σκότωσε χιλιάδες ανθρώπους στην Λιβύη, «οικολόγα» των λουλουδιών και του Vegan η ΥΠΕΞ της Γερμανίας που συναγωνίζεται τους Χιτλερικούς σε αντι/ρωσισμό, «αριστερό» (υποτίθεται) κόμμα σαν τον ΣΥΡΙΖΑ, ψήφισε το 3ο Μνημόνιο καταργώντας το Όχι του 61%, Gay ο στρατηγικός σύμβουλος επί των Οικονομικών του Κυριάκου Μητσοτάκη. Θέλετε κι άλλα;;; Ο «Δικαιωματισμός» των Gay, των έγχρωμων και ο νεοφιλελεύθερος Φεμινισμός είναι οι Ναυαρχίδες του Συγχρόνου Νεοφιλελεύθερου Καπιταλισμού σε ιδεολογικό/πολιτικό επίπεδο. Τελεία και παύλα!
Έτσι το κυρίαρχο Σύστημα της Ελίτ, ικανοποιεί την καταφανώς πασιφανή, πρόδηλη και προφανή ματαιοδοξία των γυναικών αλλά και την υπέρμετρη φιλοδοξία τους να «αναδειχτούν» και να κουμαντάρουν τα πράγματα ή να κυριαρχήσουν. Συνήθως – κατά πλειοψηφία και πλην ενός θετικού ποσοστού γυναικών, μειοψηφικού και που δεν προβάλλεται ποτέ από τα Μέσα Ενημέρωσης – αποδεικνύονται χειρότερα και από μέτριες, απογοητεύουν γρήγορα και δείχνουν πολλές από αυτές πόσο ανώριμες και επικίνδυνα υπερφιλόδοξες είναι. Λειτουργούν πάντα συντεχνιακά, υπερασπιζόμενες μόνο το φύλο τους, δείχνουν τάσεις ωμού μισανδρισμού και – όσες έχουν αισθητικά προσόντα– τα εκμεταλλεύονται υπέρμετρα, ποντάροντας αποκλειστικά σχεδόν στην αισθητική τους εμφάνιση και ενδυματολογική προτίμηση με στρατηγικές εγκλωβισμού του ανδρικού ματιού. Είναι πρότυπα – σε πολλές περιπτώσεις– αντιδημοκρατικότητας, μη δεχόμενες κριτική σε καμιά περίπτωση και απαντώντας σε κάθε κριτική παρατήρηση με το γνωστό γυναικείο και «φεμινιστικό» κλισέ, «Με κριτικάρουν γιατί είμαι γυναίκα (!) και με αντιμετωπίζουν σεξιστικά(!)». Πιστεύουμε πως ο κατεξοχήν «σεξιστής» είναι οι ίδιες οι γυναίκες που προβάλλουν μόνο το φύλο τους, καταργώντας την κριτική για τις ίδιες, καλυπτόμενες κάτω από το ιδεολόγημα που τις βολεύει, αυτό του δήθεν «σεξισμού». Δεν τολμάς να κάνεις κριτική σε μια πολιτικό, είτε για την πολιτική της είτε για την έξαλλη –πολλές φορές– εμφάνισή της και αμέσως αρχίζουν οι ομοβροντίες των κανονιών «Σεξισμός! Φαλλοκρατισμός! Τοξική Αρρενωπότητα!» και άλλες παρόμοιες ανοησίες. Τα συνηθίσαμε πλέον! Ο κύριος υπεύθυνος είναι η διαδικασία ανάδειξης γυναικών πολιτικών, στηριζόμενη κυρίως σε αισθητικά και ενδυματολογικά «προσόντα», διαδικασία υπερτονισμένη από τα Μέσα Ενημέρωσης. Διαγράφονται όποια άλλα προσόντα, όπως της αληθινής πνευματικότητας, ουσιαστικής και όχι τυπικής μόρφωσης αλλά και πολιτικής επάρκειας και οξυδέρκειας του νου. Όμως δεν φταίνε μόνο τα Μέσα αλλά και οι ίδιες οι γυναίκες πολιτικοί που ανέχονται τις μεθόδους των Μέσων Ενημέρωσης, για να μην πούμε πως ένα μεγάλο ποσοστό από αυτές, προωθεί, σιγοντάρει και υποθάλπει τέτοιες μεθόδους προβολής ενώ επιφανειακά, «διαμαρτύρονται» για το αντίθετο.
Έτσι και η ίδια η Έφη Αχτσιόγλου, παραπονέθηκε σε εκδήλωση «Γυναικών Πολιτικών» πως «Για μένα είχαν διαδώσει πως είχα σχέση με τον Κατρούγκαλο, δεν μπορούν να παραδεχτούν πως μια γυναίκα προωθείται μόνη της».
Ειλικρινά, δεν γνωρίζουμε την ιστορία των προσωπικών σχέσεων της Έφης Αχτσιόγλου αλλά δεν μας αφορά και μάλλον είναι κουραστικό για να γίνουμε ντεντέκτιβ και Ηρακλής Πουαρό «επί των προσωπικών θεμάτων». Εκείνο όμως που μπορούμε να βεβαιώσουμε με σιγουριά και εξ όσων γνωρίζουμε για το βιογραφικό της Αχτσιόγλου, είναι το γεγονός πως όλοι οι άνθρωποι και κυρίως άνδρες που βρεθήκαν δίπλα της, είτε σαν μέντορας, είτε σαν πρόεδρος κόμματος είτε σαν σύζυγος, είτε σαν συνάδελφος-υπουργός, όλοι μα όλοι την προώθησαν βοηθώντας την «με το παραπάνω» και μάλιστα «υπέρ το δέον». Καλύτερα να μην παραπονιέται.
Ο Αλέξης Τσίπρας την προώθησε στο κόμμα με το παραπάνω, δίνοντάς της θέσεις–κλειδιά. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος το ίδιο – και με το παραπάνω– υποστηρικτικός. Ο Γιώργος Κατρούγκαλος, λειτούργησε σαν Μέντορας συγγράφοντας μαζί της άρθρο για τις «Συλλογικές Συμβάσεις επί Μνημονίων», προσκαλώντας την στις Βρυξέλλες και διορίζοντάς την στο Υπουργείο Εργασίας μόλις ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Κυβέρνηση. Το 2016, ο Κατρούγκαλος, σε ηλικία 31 ετών την «εκτοξεύει» στην θέση της Υπουργού Εργασίας ως το τέλος της Κυβερνητικής θητείας του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτός που καθόρισε την εξέλιξή της και χωρίς αυτόν η Έφη των Γιαννιτσών θα είχε «άλλη εξέλιξη». Η Χριστίνα Ταχιάου σε άρθρο της στο Protagon γράφει πως η Έφη Αχτσιόγλου εξαφανίζει τα «αντι–μνημονιακά» άρθρα μόλις έγινε υπουργός, προσποιούμενη «κάτι» διαφορετικό από όσα υποστήριζε παλαιότερα. Γράφει η Χριστίνα Ταχιάου– προφητικά– ήδη από το 2016 για Κατρούγκαλο–Αχτσιόγλου
«Μάλιστα, το 2012 είχαν δημοσιεύσει από κοινού τη μελέτη «Μνημονιακές Πολιτικές και Εργατικό Δίκαιο» στην Επιθεώρηση Δικαίου. Για έναν περίεργο λόγο, όμως, η εν λόγω δημοσίευση είναι ανάμεσα σε εκείνες που έχουν διαγραφεί από την προσωπική της ιστοσελίδα. Φαίνεται πως η πρώτη κίνηση της νέας υπουργού ήταν να προσποιηθεί ότι διαγράφει μέρος του παρελθόντος της. Του αντιμνημονιακού παρελθόντος της όπως αυτό εκφραζόταν κυρίως μέσω του twitter, όπου ο λογαριασμός της διαγράφηκε το βράδυ που ανακοινώθηκε η υπουργοποίησή της. Η Εφη Αχτσιόγλου ενώ υπογράφει την υπουργοποίησή της (photo Nikos Libertas / SOOC) Η κίνησή της αυτή προκαλεί ερωτήματα, καθώς ό,τι γράφεται στο Διαδίκτυο δεν σβήνεται ουσιαστικά. Πηγή: Protagon.»
Κίνηση που δεν την λες «συνεπή», «σταθερή» κλπ. κλπ. αλλά βαθύτατα οππορτουνίστικη, προσαρμοστική στα κυρίαρχα συμφέροντα και καιροσκοπική.
Ο Κώστας Τζανακόπουλος, μετέπειτα σύντροφός της, την προωθεί με κάθε τρόπο στο κόμμα μαζί με όλους τους προηγούμενους και τώρα πλέον ως αρχηγό σύμφωνα με δημοσιεύματα.
Όλοι τους ήταν πρόθυμοι να βοηθήσουν, πανέτοιμοι να ζητωκραυγάσουν υπέρ της αλλά κανένας δεν σκεφτόταν να της κάνει κριτική όσο ήταν καιρός. Την θεωρούσαν ένα είδος «μασκότ» του κόμματος, κατάλληλη για «επαίνους» με το παραμικρό αλλά υποδειγματικά διστακτικοί να σηκώσουν το γάντι της κριτικής. Ίσως να ήταν και έτοιμοι να μην «παρατηρούν» τις εμφανέστατες ατέλειες και τα βαρύτατα λάθη της Αχτσιόγλου γιατί προείχε να «βοηθηθεί» η νεαρή συντρόφισσα. Άλλωστε ήταν γυναίκα και οι γυναίκες πρέπει πάντα να «βοηθιούνται». Έτσι νόμιζαν, τώρα είναι μάλλον αργά…
Χωρίς όλους τους προαναφερθέντες, η Έφη Αχτσιόγλου –στην καλύτερη των περιπτώσεων– θα ήταν μια δικηγόρος με διδακτορικό, τίποτε παραπάνω. Καλές οι όποιες ικανότητες εφόσον και αν υπάρχουν. Όμως, καλύτεροι οι διαμεσολαβητές και οι προωθητές στην πολιτική καριέρα. Πολλοί ξεκίνησαν με «προσόντα», όποια ήταν αυτά. Όμως «έμειναν στα μισά του δρόμου» είτε γιατί δεν τους προώθησε κανένας είτε γιατί τους «έτυχε μια στραβή στη βάρδια τους» όπως είπε κάποτε η Δούρου για τον εαυτό της. Τα όποια προσόντα, πραγματικά ή φαντασιακά, ειδικότερα στην Ελλάδα δεν καρποφορούν χωρίς ανάλογη υποστήριξη.
Η Έφη Αχτσιόγλου στάθηκε ίσως από τους πιο τυχερούς ανθρώπους σε αυτό τον κόσμο. Την βοήθησαν όλοι, ιδιαίτερα όσοι είχαν «ειδικό βάρος και επιρροή», της συμπαραστάθηκαν ακόμη περισσότεροι, όλα δε τα Μήντια σχεδόν εξαρχής ήταν μαζί της και τελευταία, έχουν γίνει προσωπικοί Φαν – τα Μήντια– της Αχτσιόγλου. «Στραβή στη βάρδια» δεν της έτυχε ποτέ, της ήρθαν όλα δεξιά, γενικά δεν μπορούμε να πούμε πως δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα στη ζωή της. Δεν είναι λίγο, να ξεκινήσεις επαρχιώτισσα από τα Γιαννιτσά και να γίνεις Υπουργός στα 31 με ανάλογη χλιδάτη ζωή. Θέλει βοήθεια και προώθηση την οποία είχε με το παραπάνω, ανθρώπους γύρω της να την βοηθάνε ανά πάσα στιγμή και «όλα να πάνε κατ’ ευχή». Τα είχε όλα σε υπερβολικό βαθμό, στο δε τομέα της τύχης, ήταν μάλλον ασυναγώνιστη. Είπαμε, ας μην παραπονιέται!
Ειρήσθω εν παρόδω, θα θέλαμε να κάνουμε δυο ερωτήσεις στην κ. Έφη Αχτσιόγλου. Παραπονέθηκε παλαιοτέρα για τον υποτιθέμενο «σεξισμό» των Μέσων Ενημέρωσης. Όταν όμως τα Μέσα Ενημέρωσης, προωθούν σχεδόν αποκλειστικά την εικόνα μιας αεράτης «Ντίβας» –της ίδιας δηλαδή – που ντύνεται με την τελευταία λέξη της μόδας και με πανάκριβα ρούχα, προβάλλουν τα «προσόντα μανεκέν» της εμφάνισής της και το πρότυπο γυναίκας «Αμερικανικού τύπου» που προωθεί οικογενειακές εικόνες και προφανώς ανάλογες «θριαμβευτικού χαρακτήρα επιτυχίες σε όλους τους τομείς(!)», γεγονότα που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, η ίδια η Έφη Αχτσιόγλου, ποια στάση τήρησε; Διαμαρτυρήθηκε στα Μέσα Ενημέρωσης για την μονομερή προώθηση μιας Life style εικόνας; Η προώθηση μιας εικόνας στα Μέσα Ενημέρωσης που επικεντρώνεται σχεδόν αποκλειστικά στα ενδυματολογικά και αισθητικά προσόντα δεν είναι «σεξισμός»; Τότε τι είναι; Η ίδια διαμαρτυρήθηκε για αυτή την εικόνα που δεν συνάδει με την προσωπικότητα κάθε ανθρώπου και όχι μόνο της κάθε γυναίκας; Και αν δεν διαμαρτυρήθηκε – όπως πραγματικά συνέβη– μήπως την ανέχτηκε και άφησε διπλωματικά αυτήν την εικόνα «να την πάρει το ποτάμι» δηλαδή να προωθηθεί, νομίζοντας πως τα πολλά χαμόγελα, τα ακριβά ρούχα και το ύφος Μαρίας Αντουανέτας όπως έδειξε το 2018 στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ θα την βοηθήσουν στην κούρσα διαδοχής;
Η πρώτη ερώτηση δεν απαντήθηκε από την κ. Αχτσιόγλου. Υπάρχει όμως και άλλη. Αλήθεια, δεν ενοχλήθηκε η «Έφη από τα Γιαννιτσά» για την σκανδαλώδη εύνοια των Μέσων Ενημέρωσης που απολαμβάνει, συγκριτικά με τους άλλους υποψήφιους για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ; Και μάλιστα από τα Μέσα Ενημέρωσης που πολέμησαν λυσσαλέα τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη Τσίπρα; Για να μην μιλήσουμε για την «μηδενιστική αδιαφορία» που έδειξαν για τον Τεμπονέρα και την ασύστολη εκτόξευση λάσπης εναντίον του Πολάκη! Είναι «αριστερή στάση» να σε υποστηρίζουν το ΒΗΜΑ, το ΣΚΑΙ, το Protagon.gr, o Άρης Πορτοσάλτε «Πρώτο Θέμα», η iefimerida και όλα τα όρνεα της νεοφιλελεύθερης προπαγάνδας; Δεν σας απασχόλησε κ. Αχτσιόγλου αυτή η υποστήριξη; Δεν σας απασχόλησε η υποστήριξη που έχετε από τον Νίκο Μαραντζίδη, καθηγητή στο ΠΑΜΑΚ, ο όποιος μαζί με τον επίσης καθηγητή Καλύβα έχουν «ξεπλύνει» τους Ταγματασφαλίτες της Κατοχής με ελεεινό τρόπο; Δεν θίχθηκε η (δήθεν) «αριστεροσύνη» της Μαρίας Αντουανέτας των Γιαννιτσών από την υποστήριξη του εσμού των ακρο/νεοφιλελεύθερων και του σιναφιού των «θεωρητικών των ταγματασφαλιτών»; (ιστοσελίδες «ατέχνως» και «ημεροδρόμος»)
Αλλά και οι δικές σας απόψεις – πέρα από γενικολογίες περί «Κυβέρνησης των πολλών» – ποιες είναι για την οικονομία, για τα εθνικά θέματα, για τον πόλεμο Ρωσίας/Αμερικής στην Ουκρανία κλπ.; Και μήπως είστε περήφανη για το «έργο» σας στο Υπουργείο Εργασίας ; Ας κλείσουμε με μια κριτική για το νομοσχέδιο που υπογράψατε το 2017.
«Οι νόμοι 4512/2018 και 4564/2018 ονομάστηκαν «Νόμοι Αχτσιόγλου–Βρούτση» καθώς αποτυπώνουν τη θεσμική σύμπλευση των μνημονιακών συγκυβερνήσεων ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ και ΝΔ–ΠΑΣΟΚ στο αντεργατικό οπλοστάσιο. Με το νόμο 4512 η υπουργός Εργασίας Έφη Αχτσιόγλου κατάφερε να ξεπεράσει τον αλήστου μνήμης υπουργό Εργασίας Κωνσταντίνο Λάσκαρη της πρώτης μεταπολιτευτικής κυβέρνησης της ΝΔ στο χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος. Ενώ με το νόμο 4564 έθεσε σε εφαρμογή τις «Διατάξεις για τον κατώτατο μισθό», του ν.4172/2013 του Γιάννη Βρούτση, υπουργού Εργασίας της συγκυβέρνησης ΝΔ–ΠΑΣΟΚ, με τον οποίο καταργούνται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις!» (Από άρθρο του Γιώργου Μούσγα στην ιστοσελίδα Ατέχνως).
Εν κατακλείδι, με αντιλήψεις «αριστερού νεοφιλελευθερισμού» ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταλήξει σε μονοψήφια ποσοστά. Αλλά και με πολιτικούς «αρχηγούς» που αποτελούν συμβατικές μετριότητες της πολιτικής που απέτυχαν σε όλους τους τομείς που ανέλαβαν είτε σαν Υπουργοί είτε σαν εκπρόσωποι τύπου είτε σαν υπεύθυνοι Τομέα Οικονομικών όπως η Αχτσιόγλου, ο ΣΥΡΙΖΑ θα καταλήξει στα αζήτητα, σαν κόμμα περιττής νεοφιλελεύθερης «αριστεροσύνης» που στρογγυλεύει τις γωνίες για να ικανοποιήσει τους περισσότερους και τελικά δυσαρεστεί τους πάντες.
Η ολιγαρχία θέλει μια Αντιπολίτευση δικής της «ιδεολογικής εμβέλειας», λειψή σε κοσμοθεωρία, θολή στις κοινωνικές της εκπροσωπήσεις και αρνητική στα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων τάξεων όπως απέδειξε η ίδια η Αχτσιόγλου με την στυγνή αντεργατική πολιτική της και την οποία θρασύτητα βάφτισε «αριστερή» !!! Τα ριζοσπαστικά στρώματα του πρώην ΠΑΣΟΚ που «παρέμειναν» στον ΣΥΡΙΖΑ, ήδη μετακινούμενα, τα «ορέγονται» και το ΠΑΣΟΚ αλλά και η ΝΔ. Εάν ένα ποσοστό τους παραμείνει στον ΣΥΡΙΖΑ, μια «βολική» πρόεδρος όπως η Αχτσιόγλου, θα ήταν κατάλληλη για τα συμφέροντα της Ολιγαρχίας και για τα μελλοντικά της σχέδια. Η Αχτσιόγλου, με ψευδοαριστερό προσωπείο είναι το πλέον αγαπητό πρόσωπο της Ολιγαρχίας και των στρατηγικών πολιτικών της Αστικής Τάξης. Ήδη ο Πρωθυπουργός στη Βουλή, προχθές, την αποκάλεσε «Μελλοντική Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ»! Φαίνεται πως βιάζεται πολύ ο Μητσοτάκης για την Αχτσιόγλου και δεν «κρύβεται»…
Εάν οι εναπομείναντες ΣΥΡΙΖΑΙΟΙ εκλέξουν σαν πρόεδρό τους την Μαρία Αντουανέτα των Γιαννιτσών, θα είναι άξιοι της μοίρας τους και θα υποστούν τις συνέπειες. Λυπούμαστε αλλά θα το αξίζουν.
