[Σημείωση του μεταφραστή: Το άρθρο που ακολουθεί γράφτηκε στις 11 Νοεμβρίου και δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα almayadeen.net. Το αναδημοσιεύουμε, έστω και με καθυστέρηση, επειδή διατηρεί όλη την επικαιρότητά του.]
Όσοι θα ανέμεναν από την Παλαιστινιακή αντίσταση και τις παρατάξεις της να μην επιτρέψουν στον σιωνιστικό εχθρό να προχωρήσει ούτε μια ίντσα στη Λωρίδα της Γάζας, απλά δεν έχουν δεν διαβάσει καλά τη φύση της μάχης από στρατιωτική άποψη
Δεν υπάρχει φόβος για τη Γάζα και την αντίστασή της εάν ο σιωνιστής εχθρός μπορέσει να διεισδύσει σε αυτήν από ξηρά σε ορισμένα σημεία. Το ηθικό δεν πρέπει να καταρρεύσει ακόμα κι αν οι αναφορές, οι χάρτες και τα βίντεο που κάνουν λόγο για επέκταση του εχθρού στην ακτή της προς το στρατόπεδο Al-Shati, στο μακρινό βορειοδυτικό τμήμα της, ή για επέκτασή του από την κατεύθυνση του Beit Hanoun, στο βορειοανατολικό της άκρο, είναι αλήθεια ή αν προωθηθούν ώστε να περικυκλώσουν την πόλη της Γάζας από τα νότια, από την κατεύθυνση της περιοχής του Χατζάρα αλ Ντικ, καθώς πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τα εξής:
Α – Η διείσδυση, από μόνη της, δεν σημαίνει απαραίτητα έλεγχο της περιοχής όπου έγινε η διείσδυση.
Β – Η αντίσταση συνεχίζει να διατηρεί ανέπαφες τις βασικές της δυνάμεις, συνεχίζει τον ένοπλο αγώνα και δεν δείχνει σημάδια κόπωσης.
Γ – Η αντίσταση διατηρεί την ικανότητα να βομβαρδίζει καθημερινά με πυραύλους το τμήμα της Παλαιστίνης που κατακτήθηκε το 1948 [στμ: το λεγόμενο «Ισραήλ»].
Δ – Η αντίσταση αντιδρά στις χερσαίες εισβολές του εχθρού προκαλώντας μεγάλες απώλειες στα τεθωρακισμένα, τα οχήματα και τους στρατιώτες του.
Αν υποθέσουμε για λόγους επιχειρηματολογίας ότι ο Σιωνιστικός εχθρός διείσδυσε από ξηρά στη Λωρίδα από βορρά προς νότο και ότι οι δυνάμεις του διείσδυσαν μέσα από αυτήν σαν ταινία [σ.τ.μ. “ταινία” εννοεί το σκουλήκι-παράσιτο], αυτό δεν σημαίνει ότι η σιωνιστική οντότητα μπόρεσε να τον καταλάβει, καθώς:
A – Η είσοδος σε ανοιχτούς χώρους, υπό κάλυψη αέρα και πυραύλων, διαφέρει από την είσοδο σε πολυσύχναστους οικιστικούς χώρους.
Β – Υπάρχει μια άλλη πόλη κάτω από τη Γάζα, και η είσοδος στα συγκροτήματα τούνελ είναι κάτι πολύ διαφορετικό από την κίνηση στην επιφάνεια.
Γ – Η πολιορκία πόλεων και πυκνοκατοικημένων τόπων απαιτεί πάγωμα σημαντικών οικονομικών και στρατιωτικών πόρων, ενώ σημάδια εξάντλησης εμφανίζονται ήδη στη σιωνιστική οικονομία.
Δ – Η επέκταση των δυνάμεων και των οχημάτων του εχθρού σε όλη τη Λωρίδα παρέχει τις καλύτερες συνθήκες για την αντίσταση να εξουδετερώσει μέρος της τεχνολογικής και στρατιωτικής υπεροχής του.
Ε – Το να επιτραπεί στον εχθρό να επεκταθεί εντός της Λωρίδας της Γάζας είναι χρήσιμο για τη μείωση των εγκληματικών σιωνιστικών βομβαρδισμών εναντίον αμάχων και υποδομών, και αυτό είναι ένα ουσιαστικό σημείο υπό το πρίσμα της συνενοχής των ομαλοποιητών και της συμμετοχής των δυτικών ελίτ στη συγκάλυψη αυτών των σφαγών.
Ο στρατιωτικός χαρακτήρας της μάχης στη Γάζα
Όσοι θα ανέμεναν από την Παλαιστινιακή αντίσταση και τις παρατάξεις της να μην επιτρέψουν στον σιωνιστικό εχθρό να προχωρήσει ούτε μια ίντσα στη Λωρίδα της Γάζας, απλά δεν έχουν διαβάσει καλά τη φύση της μάχης από στρατιωτική άποψη, καθώς αυτό που συμβαίνει εδώ δεν είναι μια παραδοσιακή μάχη μεταξύ δύο τακτικών στρατών που συμμετείχαν σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων, στον οποίο τα κέρδη και οι ζημίες μετριώνται σε μέτρα όπως συνέβαινε στο δυτικοευρωπαϊκό θέατρο στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, για παράδειγμα.
Αυτό που συμβαίνει στη Γάζα, όπως αυτό που συνέβη στη Βηρυτό το 1982, είναι ένας αγώνας μεταξύ ενός τακτικού στρατού που κατέχει το πιο σύγχρονο οπλοστάσιο που έχει η συλλογική Δύση και μαζί με αυτό μια άδεια από τους δυτικούς να σκοτώνει ανεξέλεγκτα, από τη μία πλευρά, και ενός κινήματος αντίστασης, από την άλλη πλευρά, που βασίζεται στρατιωτικά σε πολύ πιο περιορισμένους πόρους, σε σύγκριση με τους τακτικούς στρατούς, ειδικά τον Σιωνιστικό, και βασίζεται υλικοτεχνικά σε μια φτωχή και πολιορκημένη λαϊκή βάση, που με τη σειρά της αποτελείται στην πλειονότητα της από εκτοπισμένους.
Η σοβαρή ανισορροπία δυνάμεων αναγκάζει το αντιστασιακό κίνημα και τις παρατάξεις του σε τέτοιες συνθήκες να διεξαγάγουν έναν ασύμμετρο πόλεμο και να μην εμπλακούν σε μεγάλες ανοιχτές αντιπαραθέσεις, γιατί αυτό θα αποτελούσε αυτοκτονία. Εδώ δημιουργείται ένας χώρος για την εξάσκηση του ανταρτοπόλεμου. Είναι ένας πόλεμος στον οποίο οι αγωνιστές της αντίστασης βασίζονται στα παρακάτω:
A – Μην δίνετε στον επιτιθέμενο εχθρό σταθερούς στόχους που είναι εύκολο να χτυπηθούν και δύσκολο να τους υπερασπίσετε. Η αντίσταση εδώ πρέπει να «πετάει σαν πεταλούδα και να τσιμπάει σαν μέλισσα» (σύμφωνα με την περιγραφή του Μοχάμεντ Άλι για τη σχολή του μποξ).
Β – Να βασίζεστε σε ενέδρες, επιδρομές, βομβαρδισμούς, σκοπευτές και τακτικές «χτύπησε και τρέξε» γενικά για να επιτεθείτε στα πιο εκτεθειμένα και λιγότερο οχυρωμένα σημεία του εχθρού, αποφεύγοντας ταυτόχρονα μια σύγκρουση πρόσωπο με πρόσωπο με τις βασικές του δυνάμεις.
Γ – Οργάνωση των αντιστάσεων σε μικρές μονάδες που έχουν μεγαλύτερη ικανότητα κίνησης και βασίζονται στα στοιχεία της μυστικότητας, του αιφνιδιασμού, της ταχύτητας και της ευελιξίας και επωφελούνται από το έδαφος και την καλύτερη γνώση του από την αντίσταση, και επίσης επωφελούνται από την κοινωνική θερμοκοιτίδα που γίνεται, για την αντίσταση, σαν νερό για τα ψάρια, σύμφωνα με την έκφραση του Μάο Τσε Τουνγκ.
Ας αναφερθεί εδώ ότι στη σύγχρονη αραβο-ισλαμική μας κληρονομιά έχουμε μια πλούσια πηγή για τον ανταρτοπόλεμο, που είναι η εμπειρία του πολέμου του Ριφ στο Μαρόκο μεταξύ 1920 και 1927, υπό την ηγεσία του Μοχάμαντ Μπιν Αμπνταλκαρίμ αλ Χατταμπί, στον οποίο οι τακτικές ανταρτοπόλεμου αναμίχθηκαν με τον πόλεμο σε σήραγγες κατά του ισπανικού και γαλλικού στρατού (ο δεύτερος εισήλθε στη σύγκρουση το 1924), οι οποίοι χρησιμοποίησαν δηλητηριώδη αέρια κατά της μαροκινής αντίστασης και της κοινωνικής θερμοκοιτίδας της χωρίς ενδοιασμούς, σύμφωνα με τη δυτική παράδοση της υποστήριξης των ιδανικών της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ο Πόλεμος του Ριφ άφησε μεγάλο αντίκτυπο στις εμπειρίες των ανταρτοπόλεμων από τη Νότια Αμερική μέχρι την Κίνα και τη Νοτιοανατολική Ασία και επηρέασε βαθιά τη συνείδηση των ηγετών τους όπως ο Τσε Γκεβάρα, ο Μάο Τσε Τουνγκ και ο Χο Τσι Μινχ, ειδικά μετά τις συντριπτικές νίκες που πέτυχε έναντι του ισπανικού στρατού, ο οποίος υπερτερούσε σε αριθμούς και πόρους στην πρώτη του φάση, ιδιαίτερα στη μάχη του Άνουαλ, στην οποία ο ισπανικός στρατός συντρίφτηκε ανηλεώς.
Αυτό είναι ένα ουσιαστικό σημείο που πρέπει να τονιστεί πριν αναφερθεί μια από τις πιο σημαντικές αρχές του ανταρτοπόλεμου, έχοντας κατά νου τη Γάζα, όπως διατυπώθηκε από τον Μάο Τσε Τουνγκ: «Όταν ο εχθρός προχωρά, υποχωρούμε. Όταν στρατοπεδεύει, τον παρενοχλούμε. Όταν ο εχθρός κουράζεται, επιτιθέμεθα, όταν υποχωρεί, τον καταδιώκουμε».
Οι μαχητές της αντίστασης της Γάζας έχουν μάθει καλά το μάθημά τους και δεν χρειάζεται απαραίτητα να καταβάλουν όλες τους τις δυνάμεις για να αντιμετωπίσουν κάθε σιωνιστική χερσαία εισβολή στη Γάζα, όπως φαντάζονται ορισμένοι, επειδή αυτό είναι μέρος του αλφαβήτου του ανταρτοπόλεμου.
Πρόσθετα διδάγματα από την εμπειρία της αντίστασης της Γάζας στη σιωνιστική επιθετικότητα
Οι μαχητές της αντίστασης της Γάζας πρόσθεσαν επίσης νέα μαθήματα στην κληρονομιά του ανταρτοπόλεμου που θα μπουν στα βιβλία της στρατιωτικής ιστορίας από τις ευρύτερες δυνατές ενότητες. Αυτές είναι προσθήκες που πρέπει να δούμε από δύο συγκεκριμένες οπτικές γωνίες:
Πρώτον, η αντιπαράθεση με τις εχθρικές δυνάμεις στη Γάζα αποκτά όλο και περισσότερο αστικό χαρακτήρα, βασισμένη στις μάχες σε κατοικημένες περιοχές στα αστικά κέντρα πληθυσμού, σύμφωνα με την έννοια του αντάρτικου πόλεων, που είναι η επόμενη φάση του ανταρτοπόλεμου που βασίστηκε στην αρχή του στην ύπαιθρο και στους αγρότες και εκμεταλλευόταν το βάθος της υπαίθρου για να αποφύγει μια άμεση σύγκρουση με τις κύριες δυνάμεις ενός ισχυρότερου εχθρού που δεν μπορεί όμως να εξασφαλίσει ταυτόχρονα το μέτωπο, τις πίσω βάσεις και τα σημεία φρουράς του καλά σε όλες αυτές τις ευρείες γεωγραφικές περιοχές, και επομένως είναι εύκολο να πληγεί.
Με την αυξανόμενη εκβιομηχάνιση των κοινωνιών και τη μετατόπιση του κέντρου βάρους από την ύπαιθρο στην πόλη, οικονομικά, δημογραφικά και πολιτικά, η απόσταση από τα μεγάλα πληθυσμιακά κέντρα οδήγησε σε απομόνωση των αντιστάσεων από τις κοινωνικές θερμοκοιτίδες τους, ενώ η φτωχοποίηση, ειδικά στα προάστια των μεγάλων πόλεων και τα στρατόπεδα προσφύγων και εκτοπισμένων, έγινε το φυσικό έδαφος για τη ζύμωση των επαναστατικών κινημάτων. Ορισμένοι θεωρητικοί του ανταρτοπόλεμου πιστεύουν ότι η αποτυχία του πειράματος του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία, που τελείωσε με το μαρτύριό του το 1967, σηματοδότησε την αρχή της μετατόπισης του κέντρου βάρους από την ύπαιθρο στην πόλη στην οικονομία, την κοινωνία και τον πόλεμο.
Οι Βιετναμέζοι μαχητές της αντίστασης συνδύασαν στη συνέχεια την ύπαιθρο και την πόλη, το κάλυμμα της ζούγκλας και του τούνελ και το κομματικό έργο μεταξύ των μαζών με στρατιωτική δράση κατά των κατακτητών, μέχρι που πέτυχαν μια ηχηρή νίκη επί των Ηνωμένων Πολιτειών με την επίσημη αποχώρησή τους το 1973 , και με την κατάρρευση του καθεστώτος που στήριζαν το 1975. Αλλά το πρόσωπο του ανταρτοπόλεμου άλλαξε για πάντα μετά το Βιετνάμ καθώς καθίσταται πλέον ένα μόνον από τα συστατικά ενός μακροχρόνιου λαϊκού απελευθερωτικού πολέμου με ολοκληρωμένες στρατιωτικές, πολιτικές και ιδεολογικές διαστάσεις.
Ένας λαός κινητοποιημένος και ενωμένος στην αντίστασή του έγινε προϋπόθεση για τη νίκη απέναντι σε έναν εχθρό τυπικά ισχυρότερο. Η απόδειξη είναι ότι υπάρχουν δεκάδες κινήματα που υιοθέτησαν μια στρατηγική ανταρτοπόλεμου σε όλες τις ηπείρους, και που λειτουργούν εδώ και δεκαετίες, χωρίς να κερδίσουν, επειδή δεν εξέλιξαν την αντίληψή τους για τον ανταρτοπόλεμο στο επίπεδο ενός μακροχρόνιου λαϊκού πολέμου, ενώ η ενότητα του λαού και η αντίσταση έχει αποδειχτεί ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες σταθερότητας της Γάζας. Παρά τις πρακτικές μαζικών δολοφονιών και την εγκληματική τρέλα της κατοχής με δυτική άδεια.
Αξιοσημείωτο βέβαια είναι ότι ο ιμπεριαλισμός μελέτησε καλά τις εμπειρίες των ανταρτοπόλεμων και τις χρησιμοποίησε για να ξεκινήσει την τέταρτη γενιά πολέμων εναντίον ανεξάρτητων χωρών.
Στρατιωτικά, η σημασία της σήραγγας έχει αυξηθεί στο βαθμό που έχει αναπτυχθεί η στρατιωτική τεχνολογία και η καταστροφική δύναμη των πυραύλων, με τρόπο που επιτρέπει την κατεδάφιση κτιρίων εν ριπή οφθαλμού. Πρόκειται για κομβικό σημείο στη μάχη της Γάζας, τα αποτελέσματα του οποίου αναμένεται να αποκαλυφθούν τις επόμενες ημέρες. Να είστε υπομονετικοί, γιατί η μάχη της Γάζας είναι ακόμα στα πρώτα της στάδια. Θυμάστε όταν κάποιοι νόμιζαν ότι η Βαγδάτη «έπεσε;» Τι συνέβη μετά στην αμερικανική κατοχή στο Ιράκ;
Η επιχείρηση «Πλημμύρα Al-Aqsa» ως εξέγερση φυλακών
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πυκνότητα πληθυσμού στις κατοικημένες περιοχές στη Λωρίδα της Γάζας ξεπερνά τα 21.000 άτομα ανά τετραγωνικό μίλι, που είναι ένα από τα υψηλότερα ποσοστά σε ολόκληρο τον κόσμο, μετά την Ντάκα, την πρωτεύουσα του Μπαγκλαντές, το Μακάο στην Κίνα και τη Σιγκαπούρη. Αν πάρουμε την πυκνότητα πληθυσμού στο σύνολο της Λωρίδας της Γάζας, με 15.000 άτομα ανά τετραγωνικό μίλι, έρχεται πέμπτη, μετά τις τρεις προαναφερθείσες θέσεις, και το Χονγκ Κονγκ βρίσκεται στην τέταρτη θέση.
Η διαφορά μεταξύ της Γάζας και άλλων παραμένει ότι άλλα πυκνοκατοικημένα μέρη στον κόσμο δεν πολιορκούνται ούτε στραγγαλίζονται από ξηρά, θάλασσα και αέρα. Η Γάζα είναι η μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή στον κόσμο, επομένως η αντίστασή της μοιάζει περισσότερο με εξέγερση φυλακών, και η επιχείρηση «Πλημμύρα του αλ Άκσα» μπορεί να παρομοιαστεί με ένα κίνημα εξέγερσης μέσα σε μια φυλακή που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά που διακρίνουν αυτές τις εξεγέρσεις, από τη «σύμπνοια» μεταξύ κρατουμένων, τη μετατροπή των απλούστερων εργαλείων σε θανατηφόρα όπλα, στις δύσκολες συνθήκες των κρατουμένων, που προκύπτουν από τον υπερπληθυσμό των ίδιων, που τους εξωθεί στο να πραγματοποιήσουν μια τέτοια εξέγερση.
Η διείσδυση της Λωρίδας της Γάζας στην επιχείρηση «Πλημμύρα του αλ Άκσα» μπορεί να παρομοιαστεί με την επιχείρηση «Τούνελ της ελευθερίας», την απόδραση από της φυλακές Γκιλμπόα, στις 6 Σεπτεμβρίου 2021, η οποία ξεπέρασε τις πιο γόνιμες προσπάθειες που έγιναν από τη φαντασία του Χόλιγουντ σε αυτό το επίπεδο στην ταινία The Shawshank Redemption (1994), με κοινό στοιχείο το ότι η απόδραση από τη φυλακή και στις δύο περιπτώσεις, την αληθινή παλαιστινιακή και τη χολιγουντιανή ψευδαίσθηση, έγινε μέσα από ένα τούνελ.
Όσο για την περίπτωση της «Πλημμύρας του αλ Άκσα», οι πόρτες της φυλακής της Γάζας άνοιξαν αναγκαστικά, με όχι λιγότερο δημιουργικό τρόπο, αλλά το δίκτυο των σηράγγων κάτω από τη φυλακή ήταν αυτό στο οποίο μεταφέρθηκαν μερικοί από τους δεσμοφύλακες που είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι από τους κρατούμενους και αυτές οι σήραγγες παραμένουν η πεισματική βάση που θα συνεχίσει να προβληματίζει την κατοχή ακόμα κι αν νομίζει ότι έχει αποκτήσει τον έλεγχο.
Δεν ξεχνάμε, βέβαια, ότι αυτή η φυλακή είναι ερμητικά κλειστή από τις δύο πλευρές, κυρίως από τους Σιωνιστές, αλλά και από την πλευρά της διάβασης της Ράφα, η οποία είναι μια τραγωδία του αραβικού συστήματος κατακερματισμού που έχει προηγουμένως συζητηθεί αλλού. Το αναφέρω εδώ μόνο για να επισημάνω ότι το αραβικό επίσημο σύστημα είναι είτε ανίκανο, είτε συνένοχο, είτε παράλυτο.
Επομένως, το βάρος της ευθύνης πέφτει στον αραβικό λαό γενικά να ξεριζώσει τις σιωνιστικές πρεσβείες από τα αραβικά εδάφη. Όσον αφορά το άνοιγμα του περάσματος της Ράφα, αφορά ιδιαίτερα τον μεγάλο αιγυπτιακό λαό, και ήρθε η ώρα οι Αιγύπτιοι να κινηθούν αυτή τη φορά όχι για να ανατρέψουν το καθεστώς, αλλά για να αποκαταστήσουν την αιγυπτιακή κυριαρχία στο πέρασμα της Ράφα υπό την προστασία των αδελφών τους στο στρατό και τις δυνάμεις ασφαλείας.
Τελευταίο, αλλά εξίσου σημαντικό, όλες οι συζητήσεις για μια «πολιτική λύση» στη Γάζα είναι άνευ σημασίας αυτή τη στιγμή με δεδομένη την επιμονή της κυβέρνησης έκτακτης ανάγκης της Σιωνιστικής οντότητας να ξεριζώσει την αντίσταση με όλες τις παρατάξεις της από τη Γάζα.
Εάν ο σιωνιστής εχθρός δεν χάσει χιλιάδες ανθρώπους σκοτωμένους στην προσπάθεια να υποτάξουν τη Γάζα, την εξεγερμένη φυλακή, η κοινή γνώμη του δεν θα διχαστεί στο θέμα της «πολιτικής λύσης», όπως ακριβώς συνέβη στη γαλλική κοινή γνώμη κατά τη διάρκεια της κατοχής της Αλγερίας, ή της αμερικανικής κοινής γνώμης κατά τη διάρκεια της κατοχής του Βιετνάμ. Επομένως, η συζήτηση τέτοιων ζητημάτων είναι εντελώς άκαιρη, υπό τις παρούσες συνθήκες. Εμπιστευτείτε λοιπόν την αντίσταση και σταθείτε μαζί της με λόγια και έργα, γιατί έχει δώσει παράδειγμα ηρωισμού και ανδρείας, και δεν πρόκειται να παραδοθεί ή να παραδώσει «την κεφαλή της επί πίνακι» στον εχθρό.