“Κήρυγμα” του Χρήστου Καλού
“Μην επιζητείτε το χρήμα”
είπε ο πνευματικός ηγέτης στο ποίμνιό του,
ύστερα μπήκε στο ιδιωτικό του ελικόπτερο και χάθηκε ψηλά από κει που ήρθε
Τα συμπεράσματα,μετά τις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για το έγκλημα των Τεμπών πολλά. Προσπαθείται η ανίχνευση του διακυβεύματος,η ανάλυση για το τι ήταν αυτό που έβγαλε τον κόσμο στους δρόμους μαζικά και ποιο είναι τελικά το ζητούμενο. Αν κάτι διαφαίνεται ξεκάθαρα, αυτό είναι η γύμνια.
Η γύμνια καταρχήν του πολιτικού συστήματος που αδυνατεί να εκπροσωπήσει μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων,οι οποίοι καταφεύγουν στην αποχή για να στείλουν έτσι το μήνυμα της δυσαρέσκειας αλλά και της απογοήτευσης. Μια εκπροσώπηση όμως που είναι απαραίτητη αν θέλουμε να μιλάμε για δημοκρατία και λαϊκή νομιμοποίηση.
Κατά δεύτερον αδυνατεί να προτείνει λύσεις, είτε γιατί ένα μεγάλο κομμάτι του περιοδινούμενο σε διασπάσεις και “εμφύλιες” έριδες ολοένα αποδυναμώνεται, είτε γιατί το υπόλοιπο αποτελεί μέρος των διαπλεκόμενων, φέρει ευθύνη για τη διάλυση των υποδομών, αλλά και για την επικίνδυνη εξωτερική πολιτική που έχει ακολουθήσει η οποία θέτει σε κίνδυνο την εθνική κυριαρχία.
Ένα πολιτικό σύστημα που ταλανίζεται ακόμα και είναι δέσμιο της πελατοκρατίας, αλλά πολύ περισσότερο δέσμιο των μεγάλων συμφερόντων των οικονομικών ολιγαρχών. Ένα αέναο δούναι και λαβείν,ένα παιχνίδι εξουσίας ολίγων καρεκλοκένταυρων που παίζεται στην πλάτη της κοινωνίας, αλλά δυστυχώς και με τις ευλογίες της.
Η νεοφιλελεύθερη πολιτική,την οποία ασπάστηκαν και εφάρμοσαν με ολέθρια αποτελέσματα για τη χώρα, και σοσιαλιστικές κυβερνήσεις, διέλυσε ακόμη και την κοινωνική συνοχή. Διαχείριση πακτωλού χρημάτων, μοίρασμα εργολαβιών χωρίς καμία διαφάνεια,σε όλα αυτά συνένοχος η κοινωνία.
Γι’αυτό και η γύμνια αφορά και την κοινωνία,η οποία αφέθηκε να πλανηθεί,ασπάστηκε το αφήγημα της “Γης της Επαγγελίας” ήτοι Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού είδε εκεί όχι υψηλά ιδανικά, αλλά ευκαιρία για πλουτισμό. Έζησε επί μακρόν μέσα σε μια επίπλαστη τρυφηλότητα αδιαφορώντας για το τίμημα,απέταξε τις ιδεολογίες και κοιμήθηκε τον ύπνο του δικαίου όταν θα έπρεπε να έχει αντισταθεί. Να αντισταθεί στην λαίλαπα του “πάνω από όλα το κέρδος και οι αγορές”, να αντισταθεί όταν η παιδεία μετατρεπόταν σε διαδικασία παραγωγής υπηκόων και επαγγελματιών, όταν ο συνδικαλισμός γινόταν σκαλοπάτι μεταπήδησης στην πολιτική καριέρα, όταν οι ιδιωτικοποιήσεις ήταν εκσυγχρονισμός (επ αγαθόν της κοινωνίας βεβαίως βεβαίως) ξεδοντιάζοντας αργά και σταθερά τις υποδομές και τον δημόσιο χαρακτήρα αγαθών όπως η υγεία και η παιδεία.
Σε όλα αυτά η κοινωνία, που με δίκαιη οργή διαδήλωσε στις 28/2 , ήταν απούσα ή ακόμα χειρότερα,συγκάλυπτε. Οι λίγες φωνές που προειδοποιούσαν ήταν στο περιθώριο και χαρακτηρίζονταν αντιδραστικές, ενάντιοι της προόδου. Όσο το χρήμα έρεε άφθονο (ψεύτικο χρήμα) όλα ήταν καλά και οι αποφάσεις που αποδιοργάνωναν τη χώρα περνούσαν απαρατήρητες. Το δόλωμα της αγοραστικής ικανότητας δούλευε καλά,καλύπτοντας ουσιαστικά προβλήματα (υπαρξιακά της ίδιας της υπόστασης της χώρας αλλά και της α-παιδείας η όποια μεθοδικά καλλιεργήθηκε).
Την κατάρρευση των θεσμών και των αξιών ήρθε να υπενθυμίσει ένα τραγικό γεγονός. Οι αξίες όμως ήταν πάντα παρούσες, εμείς τους γυρίσαμε την πλάτη. Ίσως λοιπόν το ζητούμενο να είναι αυτό ακριβώς,να θέσουμε ξανά ως άτομα αλλά και ως κοινωνία τις αξίες και τους θεσμούς στην υψηλότερη θέση,αν θέλουμε να έχουμε ένα βιώσιμο μέλλον.
