Daniele Perra.Reseau Interntional
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού
Στις αρχές Ιουνίου, το Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών με έδρα την Ουάσινγκτον (μια δεξαμενή σκέψης πολύ κοντά στο Υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ και την αμερικανική βιομηχανία όπλων μέσω της οποίας χρηματοδοτείται άφθονα) δημοσίευσε ένα άρθρο του Antony H. Cordesman με τίτλο “Ο μακροπρόθεσμος αντίκτυπος της ουκρανικής σύγκρουσης και η αυξανόμενη σημασία της πολιτικής συνιστώσας του πολέμου”. που περιγράφει καλά τη νέα βορειοαμερικανική προσέγγιση στη σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη.
Αναφέρει: “Τώρα φαίνεται πιθανό ότι η Ουκρανία δεν θα ανακτήσει τα εδάφη της στα ανατολικά και δεν θα λάβει γρήγορα τη βοήθεια που χρειάζεται για την ανοικοδόμηση”. Μια βοήθεια που θα εκτιμηθεί, με πολύ αισιόδοξο τρόπο, στα 500 δισεκατομμύρια δολάρια (ποσό που δεν λαμβάνει υπόψη την εδαφική απώλεια της πλουσιότερης περιοχής της). Επιπλέον, η Ουκρανία θα πρέπει να αντιμετωπίσει μια μόνιμη ρωσική απειλή που θα περιορίσει την ικανότητά της να ανοικοδομήσει τις βιομηχανικές περιοχές της και η οποία, ιδίως ενόψει των εδαφικών απωλειών που αναφέρθηκαν παραπάνω, θα προκαλέσει ορισμένα προβλήματα όσον αφορά το θαλάσσιο εμπόριο (ο κίνδυνος η Ρωσία, μόλις τελειώσουν οι επιχειρήσεις στο Ντονμπάς, να κατευθυνθεί στην Οδησσό, αποκλείοντας εντελώς το Κίεβο από τις ακτές της Μαύρης Θάλασσας, παραμένει πραγματικός).
Το άρθρο αναφέρει επίσης τον τρόπο με τον οποίο η σύγκρουση ανέδειξε, από τη ρωσική πλευρά, μια συντονισμένη και πολύ ευέλικτη χρήση στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών μέσων σε σύγκριση με τα οποία, η απλή χρήση του προπαγανδιστικού πολέμου και του καθεστώτος κυρώσεων από τη δυτική πλευρά φαινόταν να είναι σημαντικά αναποτελεσματική. Ένας παράγοντας που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα αναδιαμορφώσει το παγκόσμιο σύστημα από το τελικό τέλος των συγκρούσεων δεν θα σημάνει το τέλος των μακροπρόθεσμων οικονομικών και γεωπολιτικών επιπτώσεών του. Για να μην αναφέρουμε ότι η Ρωσία και η Κίνα αναπτύσσουν μια αξιοσημείωτη ικανότητα να προσελκύουν αφρικανικές και ασιατικές χώρες στο πλευρό τους (η πρόσφατη περίπτωση του Μάλι, το οποίο επέλεξε να απελάσει τα γαλλικά και ιταλικά αγήματα, με αυτή την έννοια, είναι εμβληματική).
Επιπλέον, σε αντίθεση με τη δυτική προπαγάνδα μέχρι στιγμής, ο Κόρντεσμαν ισχυρίζεται ότι μόνο ένα «μικρό μέρος» των ρωσικών ενεργειών στην Ουκρανία μπορεί να οριστεί επίσημα ως «εγκλήματα πολέμου», παρά τον αντίκτυπό τους στον άμαχο πληθυσμό.
Τώρα, ανεξάρτητα από τις εκτιμήσεις του επικεφαλής ομότιμου στρατηγικού της βορειοαμερικανικής δεξαμενής σκέψης (με την οποία μπορεί κανείς να συμφωνήσει ή όχι), αυτό που είναι προφανές είναι η αλλαγή θέσεως στην αφήγηση του δυτικού κέντρου διοίκησης για τη σύγκρουση.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες (εκείνες που, σύμφωνα με τον Κίσινγκερ, έχουν μόνο συμφέροντα και όχι συμμάχους) δεν είναι αρχάριες σε αυτές τις επιχειρήσεις εγκατάλειψης του «φίλου» όταν έχουν επιτύχει τον στόχο τους ή δεν τον θεωρούν πλέον χρήσιμο (από το Βιετνάμ μέχρι το Αφγανιστάν, τον Παναμά και το Ιράκ, η ιστορία είναι γεμάτη από παρόμοια παραδείγματα). Μένει να δούμε αν οι ΗΠΑ έχουν επιτύχει πραγματικά τους στόχους τους όσον αφορά τη σύγκρουση στην Ουκρανία ή αν αυτή η αλλαγή εκτιμήσεων μπορεί να ερμηνευθεί ως “στρατηγική απόσυρση”.
Έχει επισημανθεί νωρίτερα ότι η σύγκρουση στην Ουκρανία επιφέρει βαθιές αλλαγές στην τρέχουσα οικονομική, χρηματοπιστωτική και γεωπολιτική δομή του κόσμου. Μπορούμε να μιλήσουμε για μια εξέλιξη προς ένα πολυπολικό σύστημα; Η απάντηση είναι ναι, ακόμα κι αν οι ίδιες οι ΗΠΑ προσπαθήσουν να το επιβραδύνουν. Πώς? Σήμερα υπάρχουν τρεις (στο μέλλον, θα μπορούσαν να υπάρχουν τέσσερις με την Ινδία) μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις: οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Ρωσία και η Κίνα (οι δύο τελευταίες θεωρούνται ρεβιζιονιστικές δυνάμεις του μονοπολικού συστήματος). Ωστόσο, ο κύριος παγκόσμιος ανταγωνιστής του δολαρίου είναι το ευρώ. Ο στόχος της Βόρειας Αμερικής, να κερδίσει χρόνο στην φθίνουσα παραβολή της βορειοαμερικανικής αυτοκρατορίας, είναι η συνεχής αποδυνάμωση του ευρωπαϊκού νομίσματος. Εκτός από την Ουκρανία, ποιος είναι ο μεγάλος χαμένος στη σημερινή σύγκρουση στην Ανατολική Ευρώπη; Η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο στόχος των Ηνωμένων Πολιτειών, τουλάχιστον από το 1999, ήταν να καταστήσουν τη δική τους βιομηχανία τεχνητά ανταγωνιστική καταστρέφοντας την ευρωπαϊκή βιομηχανία, διατηρώντας παράλληλα τη Γηραιά Ήπειρο σε κατάσταση γεωπολιτικής αιχμαλωσίας. Ηευρωπαϊκή πολιτική ελίτ το γνωρίζει καλά αυτό, αλλά είναι πολύ απασχολημένοι με το να επιδιώκουν τα δικά τους συμφέροντα, αυτά του πορτοφολιού.
Πάρτε, για παράδειγμα, την οριακή περίπτωση της Ιταλίας, της οποίας η μακροπρόθεσμη ενεργειακή στρατηγική διαλύθηκε με την επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Λιβύης. Έκτοτε, οι κυβερνήσεις Monti, Letta και Renzi ευθύνονται κατά κύριο λόγο για την σχεδόν πλήρη υποταγή της ιταλικής ενεργειακής πολιτικής στο ρωσικό φυσικό αέριο. Σήμερα, τα ίδια κόμματα που υποστήριξαν για πρώτη φορά την ανάγκη επέμβασης στη Λιβύη, στη συνέχεια οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν την προδοσία του Μπερλουσκόνι (υπεύθυνες για την προδοσία της Τρίπολης) είναι τα ίδια που απαιτούν και επικροτούν το εμπάργκο στις εισαγωγές υδρογονανθράκων από τη Ρωσία, αγνοώντας για άλλη μια φορά το εθνικό συμφέρον της Ιταλίας. Σε αυτό το πλαίσιο, η μόνη λύση για την Ιταλία δεν μπορεί να είναι μόνο να απαλλαγεί από τον Ντραγκισμό το συντομότερο δυνατόν.
Συνεπώς, η Ευρώπη είναι ο μεγάλος χαμένος οικονομικά και γεωπολιτικά. Η πιθανότητα επισιτιστικής κρίσης στην Αφρική και τη Μέση Ανατολή λόγω της συνέχισης της σύγκρουσης και, κατά συνέπεια, της μείωσης των ρωσικών και ουκρανικών εξαγωγών σιτηρών σε αυτές τις περιοχές θα μπορούσε να προκαλέσει νέα κύματα μετανάστευσης που θα επηρεάσουν άμεσα μια Ευρώπη στην οποία το πρόβλημα του ενεργειακού εφοδιασμού θα οδηγήσει σε ολοένα και υψηλότερο πληθωρισμό, διαρθρωτική οικονομική κρίση και σχετική μείωση της γενικής ποιότητας ζωής.
Τέλος, δεν πρέπει να υποτιμάται το γεγονός ότι η άγκυρα της σωτηρίας για την Ευρώπη (τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, επειδή η διαφοροποίηση μέσω Αφρικής και Ισραήλ φαίνεται πολύ μακριά) υποτίθεται ότι ήταν το υγροποιημένο φυσικό αέριο της Βόρειας Αμερικής. Λοιπόν,με μια παράξενη έκρηξη πρόσφατα παροπλίστηκε το LNG HUB στο Freeport του Τέξας, από όπου αναχωρούν πλοία που μεταφέρουν αέριο στην Ευρώπη. Η υποδομή θα τεθεί εκ νέου σε λειτουργία από τα τέλη του 2022. Όλα αυτά ενώ η Gazprom μειώνει τις εξαγωγές της προς την Ευρώπη σε αντίποινα για την έγκριση ενός ακόμη πακέτου αυτοκτονικών κυρώσεων.
