Οι κανόνες της ΕΕ , η ενιαία απελευθερωμένη αγορά , το ενιαίο νόμισμα και η κοινή εξωτερική πολιτική της ΕΕ , ενταφιάζουν την Ελλάδα και την καταστούν αποικία των αποικιοκρατούμενων από τις ΗΠΑ Βρυξελλών . Απελευθέρωση τώρα!
Π.Λαφαζάνης
Ο Merz βλέπει το γερμανικό κοινωνικό σύστημα σε βαθιά κρίση.
Την ίδια στιγμή, οι πολιτικοί του σύμμαχοι στις Βρυξέλλες ζητούν να αυξηθεί η ίδια «δόση δηλητηρίου» που αρρωσταίνει την Ευρώπη.
Πλέον, μεγάλα τμήματα της πολιτικής ελίτ δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα.
Αυτό ισχύει τόσο για την οικονομική παρακμή της Γερμανίας και της ΕΕ, όσο και για την δημόσια επικοινωνία στρατηγικών πολιτικών στόχων, που συστηματικά παραμένουν ασαφείς.
Ανοιχτή κριτική στην πορεία θα μπορούσε να προκαλέσει κατάρρευση του πολιτικού παραμυθιού ταχύτερα από ό,τι η πραγματικότητα διαχέεται στη δημόσια γνώμη.
Ο Merz και το κράτος Πρόνοιας
Ακόμα πιο αξιοσημείωτες είναι οι προειδοποιητικές δηλώσεις του καγκελάριου Friedrich Merz κατά την εμφάνισή του το Σάββατο στο συνέδριο της CDU στη Κάτω Σαξονία…
«Δεν είμαι ικανοποιημένος με όσα έχουμε πετύχει μέχρι στιγμής – πρέπει να είναι περισσότερα, πρέπει να είναι καλύτερα», είπε.
Ένα σπάνιο ίχνος αυτοκριτικής από τον καγκελάριο. Η δήλωση όμως εγείρει ερωτήματα: τι ακριβώς εννοεί ο Merz με τον όρο «επιτεύγματα»;
Αναφέρεται στον λεγόμενο επενδυτικό ενισχυτή, που υποτίθεται ότι παρέχει οριακή ανακούφιση στην γερμανική οικονομία ενώ αυτή βρίσκεται στα πρόθυρα κατάρρευσης;
Ή εννοεί τα τεράστια πακέτα χρεών και τα συνεχώς διευρυνόμενα χρηματοδοτικά κενά, που πιθανότατα θα κλείσουν με αυξήσεις φόρων;
Στην ομιλία του στο Osnabrück, ο Merz μίλησε ασυνήθιστα σαφώς για την κατάσταση του συστήματος πρόνοιας:
«Το κράτος πρόνοιας, όπως το έχουμε σήμερα, δεν είναι πλέον οικονομικά βιώσιμο δεδομένων όσων μπορούμε να προσφέρουμε οικονομικά.»
Μια ωμή διάγνωση, σαφής και χωρίς υπεκφυγές.
Ωστόσο, δεν έγινε καμία αναφορά σε στροφή προς την αγορά, εμπιστοσύνη σε ατομικές λύσεις, προσωπική ευθύνη ή ταχεία μείωση της γραφειοκρατίας.
Το μήνυμα φαίνεται να είναι: παραμείνετε στην πορεία.
Στιγμές ειλικρίνειας
Ο Merz μίλησε επίσης ξεκάθαρα για τις κοινωνικές επιδοτήσεις: η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι. 5,6 εκατομμύρια άνθρωποι λαμβάνουν επιδοτήσεις, πολλοί από αυτούς θα μπορούσαν να εργάζονται αλλά δεν το κάνουν, τόνισε.
Μια πραγματικότητα που η πολιτική συνήθως αποφεύγει.
Μια τολμηρή προσπάθεια να αναγνωριστεί ανοιχτά η επισφαλής κατάσταση της γερμανικής κοινωνικής ασφάλισης.
Σε εποχές όπου η πολιτική ωραιοποίηση είναι κανόνας, η μερική παραδοχή της οικονομικής πραγματικότητας από έναν κορυφαίο πολιτικό είναι σχεδόν τύχη.
Τα τελευταία οικονομικά στοιχεία φαίνεται να έχουν ταρακουνήσει τον Merz και τους συνεργάτες του στο Βερολίνο;
Το ΑΕΠ συρρικνώθηκε ξανά στο δεύτερο τρίμηνο και οι προοπτικές παραμένουν δυσοίωνες.
Με το κράτος να παρεμβαίνει μέσω τεράστιων προγραμμάτων πίστωσης και νέο χρέος περίπου 3,5% φέτος, η ιδιωτική οικονομία συρρικνώνεται κατά 4–5%.
Περισσότερες εξουσίες στην ΕΕ
Ενώ ο καγκελάριος αντιμετώπιζε την σκληρή οικονομική πραγματικότητα της Γερμανίας, οι εκπρόσωποι της ΕΕ λάνσαραν δοκιμαστικά μηνύματα στα μέσα ενημέρωσης.
Ήταν ο Mario Draghi, το πολιτικό «πολυεργαλείο» της ΕΕ, που εύκολα εναλλάσσεται μεταξύ πρώην πρωθυπουργού της Ιταλίας και επικεφαλής της ΕΚΤ, παρουσιάζοντας ακόμη μια αναφορά.
Επαναλάμβανε την γνωστή του απαίτηση: η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να ενεργήσει πιο συνεκτικά, σαν ένα κράτος, αν θέλει να διατηρήσει γεωπολιτικό ρόλο.
Περισσότερη «θεραπεία» που αρρωσταίνει την Ευρώπη: περισσότερες εξουσίες, λιγότερη επικουρικότητα και εντατικοποίηση της τεχνοκρατικής διακυβέρνησης.
Ο Draghi επαναλαμβάνει για ακόμη μια φορά το σχέδιο των Βρυξελλών — όπως κατά την κρίση δημοσίου χρέους πριν από 15 χρόνια: εξουσία συγκεντρωμένη στις Βρυξέλλες, αποφάσεις εκτός δημοκρατικού ελέγχου, επιβεβλημένες από ένα πολιτικό μηχανισμό που οργανώνει τις ειδήσεις.
Σκληρή λογοκρισία, χειραγώγηση των μέσων — βρώμικα εργαλεία για να φιμωθεί η αντίθεση στην εξουσία των Βρυξελλών.
Η ίδια αυταρχική λογική που λειτούργησε τότε αναβιώνει.
Lagarde και μετανάστευση
Η σύμμαχος του Draghi, πρόεδρος της ΕΚΤ, Christine Lagarde, επίσης εμφανίστηκε στα μέσα ενημέρωσης.
Αγγίζοντας το θέμα της μετανάστευσης, που στη Γερμανία αποφεύγεται ή διαστρεβλώνεται συστηματικά, εξέτασε ανοιχτά την κατάσταση.
Στη συνάντηση της Federal Reserve στο Jackson Hole, η Lagarde δοκίμασε διακριτικά τον ευρωπαϊκό «παλμό».
Σύμφωνα με αυτήν, η Ευρώπη δεν θα μπορούσε να αναπτυχθεί χωρίς μαζική μετανάστευση.
Υποστήριξε ότι το ΑΕΠ της Γερμανίας θα ήταν περίπου 6% χαμηλότερο σήμερα σε σύγκριση με το 2019 χωρίς ξένους εργαζόμενους.
Ότι η χώρα βρίσκεται σε ύφεση εδώ και καιρό φαίνεται να μην έχει φτάσει στη διοίκηση της ΕΚΤ.
Στη συνέχεια ήρθε το γνωστό «χαρτί»: χωρίς μετανάστευση δεν λύνεται η έλλειψη εργατικού δυναμικού.
Καμία αναφορά στην τεχνολογία, την AI ή τη ρομποτική, που θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την έλλειψη εργατών.
Καμία αναφορά σε μετανάστευση ως κίνδυνο ασφαλείας, πολιτιστικές συγκρούσεις ή πολιτικό Ισλάμ ασύμβατο με τις ευρωπαϊκές αξίες.
Η στάση της Lagarde ήταν εντυπωσιακή καθώς οι ΗΠΑ αρχίζουν να επαναπατρίζουν παράνομους μετανάστες, τερματίζοντας την ευρωπαϊοποίηση της αμερικανικής πολιτικής.
Η ομιλία της στο Jackson Hole πιθανώς προκάλεσε μόνο έκπληξη.
Η συνάντηση στο Jackson Hole ανέδειξε την πορεία της ΕΕ: ανοιχτά σύνορα, ελίτ που αγνοεί κινδύνους, ενώ η Αριστερά επεκτείνει τη βάση της σε βάρος της πολιτιστικής και οικονομικής σταθερότητας της Ευρώπης.
Δύσκολη ισορροπία
Συνδυάζοντας τα τρία γεγονότα — την ομιλία του Merz, τη Lagarde στο Jackson Hole και την αναφορά του Draghi — το συμπέρασμα είναι ανησυχητικό: η οικονομία επιταχύνει προς την κατάρρευση λόγω μιας αυτοεπιβαλλόμενης ενεργειακής κρίσης και υπερρύθμισης.
Τα κοινωνικά ταμεία, πιεσμένα από τη μαζική παράνομη μετανάστευση, κινδυνεύουν να καταρρεύσουν.
Η προτεινόμενη λύση; Συγκέντρωση εξουσιών, ρύθμιση και συνεχής ανεξέλεγκτη μετανάστευση.
Ακόμα και οι συνηθισμένες συζητήσεις του υπουργού Οικονομικών Lars Klingbeil για αυξήσεις φόρων ταιριάζουν απόλυτα: το άτομο δεν μετράει, το κράτος ελέγχει τα πάντα, επιβαρύνοντας όλο και περισσότερο τους πολίτες.
Η τόλμη να επιτίθεται στην ιδιοκτησία και να αυξάνει τους φόρους είναι εκπληκτική, χωρίς σχεδόν καμία αντίσταση.
Η CDU του Merz έχει μετατραπεί σε ένα χάρτινο, ασθενικό φράγμα προστασίας της αστικής τάξη
