Όλα τριγύρω αλλάζουνε …κι’ όλο τα ίδια μένουν!»
Νίκος Σίμος
Τελείωσαν οι ευρωεκλογές και το μέλλον της ευρωπαϊκής κολεκτίβας είναι παραδομένο απόλυτα πλέον στα χέρια των, εκείθεν του Ατλαντικού, δημιουργών της.
Γράφτηκαν πολλά για τις εκλογικές αντιδράσεις των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Διάβασα για παράδειγμα …«Σεισμός στην Γαλλία» … «κατάρρευση του Σόλτς στην Γερμανία»… «πολιτικό πρόβλημα σε Βέλγιο και Ολλανδία», με τα κόμματα του υπερσυντηρητισμού, αυτά που οι νεοταξίτες αποκαλούν «ακροδεξιά», να σημειώνουν σοβαρές εκλογικές επιτυχίες, απέναντι στις νεοταξίτικες υποτιθέμενες συντηρητικές και προοδευτικές παρατάξεις, οι τελευταίες των οποίων εδώ και καιρό, ήδη από την κατάρρευση του Σοβιετικού μοντέλου, απεμπόλησαν αρχές και αξίες που χαρακτήριζαν και διείπαν την αριστερά και την σοσιαλδημοκρατία για δεκαετίες και προσχώρησαν στην πολιτική ατζέντα της «παγκοσμιοποίησης», στην ατζέντα δηλαδή του δυσμορφισμού και της δυστοπίας, σε αυτήν που συντομολογικά περιγράφεται σαν «woke» ατζέντα.
Είναι ακριβές ότι οι κοινωνίες της Ευρώπης – ακόμα και η δική μας νεοελληνική κοινωνία, που απέχει πολύ από την μέση κοινωνική οργάνωση των ευρωπαϊκών κοινωνιών, αφού παραμένει ουσιαστικά ανελεύθερη και αχειραφέτητη ως κοινωνία πολιτών, σταθερά μαϊμουδίζοντας σε ότι ξενόφερτο που το αφομοιώνει αμετουσίωτο – αντέδρασαν δυναμικά στις νεοταξίτικες πολιτικές που προωθούνται από το κονκλάβιο των Βρυξελλών, που σχεδιάστηκε εξ αρχής να υφίσταται χωρίς ουσιαστική πολιτική νομιμοποίηση, ακριβώς για να εξυπηρετήσει τον νεοφεουδαρχισμό στο πλαίσιο της γηραιάς ηπείρου.
Είπαν οι κοινωνίες της Ευρώπης – σε μεγάλα εκλογικά ποσοστά ή ακόμα και απέχοντας από την εκλογική διαδικασία – όχι στον πόλεμο ,όχι στην Ρωσοφοβία, όχι στην αποπαραγωγικοποίηση της γηραιάς ηπείρου, όχι στην υποβάθμιση του βιοτικού τους επιπέδου, όχι στην «πολιτική παντομίμα» που αποτελεί ο ευρωενωσιακός κοινοβουλευτισμός, αφού έχουν πλέον διαπιστώσει – κάπως αργά βέβαια – ότι η ευρωβουλή δεν έχει καμία πολιτική δυνατότητα παρέμβασης και ανάσχεσης πολιτικών που, κυριολεκτικά πια, επιτίθενται εναντίον του βιοτικού επιπέδου, του επιπέδου ζωής, αλλά ακόμα και της ιδίας της συνοχής των κοινωνιών της Ευρώπης.
Είναι επίσης ακριβές ότι σε ολόκληρη την Ευρώπη ο λεγόμενος «ευρωσκεπτικισμός» – ψευδεπίγραφο πολιτικό αφήγημα των νεοσυντηρητικών της Ευρώπης – πήρε εκλογικούς πόντους και διαμορφώνει, σε πολλά κράτη μέλη της Ευρωδυστοπικής κολεκτίβας, πολιτικά γεγονότα και ίσως και κυβερνητικές ανατροπές, ως προς το «πολιτικό χρώμα» που πιθανότατα να κυριαρχήσει εκλογικά στο άμεσο μέλλον στρέφοντας – επιδερμικά και επιφανειακά – κράτη μέλη που αποτελούν κόμβους του ευρωενωσιακού μοντέλου (Γαλλία ,Γερμανία) σε πιο συντηρητικές κατευθύνσεις, που σε σχέση με την κεντρική απολύτως καθοδηγούμενη πολιτική της ΕΕ και της Κομισιόν, θα διαμορφώσουν συνθήκες πολιτικοκοινωνικού χάους και θα δημιουργήσουν ίσως – με την σχετική βεβαιότητα της πολιτικής εκτίμησης του γράφοντος αυτές τις γραμμές – τις προϋποθέσεις ώστε να επιτευχθεί και τυπικά η ληξιαρχική πράξη θανάτου της αστικοδημοκρατίας στην Ευρώπη!
Βέβαια η κυβερνητική θητεία Μελόνι στην Ιταλία δεν δείχνει κάτι σε σχέση με θεμελιακές πολιτικές ανατροπές που δήθεν, για παράδειγμα το νεοφασιστικό της κόμμα ευαγγελίζονταν ,το αντίθετο θα έλεγα, αλλά η κεντρική ΝΕΟΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΗ ΕΠΙΔΙΩΞΗ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΕΘΕΙ ΕΝΑ ΤΥΠΙΚΟ ΤΕΛΟΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΑΣΤΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ και αυτό μέσα από συνθήκες πολιτικοκοινωνικού χάους εύκολα μπορεί να επιτευχθεί.
Υπό συνθήκες εκεί λοιπόν, μπορεί να συμβάλει ο επελαύνον νεοσυντηρητισμός με την μορφή του… «ευρωσκεπτικισμού».
Εκείνο που έχει αξία να κατανοηθεί σε σχέση με την αμέσως πιο πάνω αναφορά μου είναι ότι και η «υπερδεξιά», δεν αμφισβητεί την θεμελιακή συνθήκη ίδρυσης της Ευρωπαϊκής κολεκτίβας, επομένως δεν αμφισβητεί στην πολιτική ουσία αλλά και στην πολιτική πράξη το δυσμορφικό ενωσιακό μοντέλο που επιβλήθηκε το 1993, γνωστό ως συνθήκη του Μάαστριχτ, στην Ευρώπη των Εθνών- κρατών που είχαν και έχουν διαφορετικές ιστορικές διαδρομές, καταβολές, οργάνωση, προσανατολισμούς και επιδιώξεις.
Να σημειωθεί ακόμα εδώ ότι η αναφερόμενη από τους νεοταξίτες ως «ακροδεξιά», περιλαμβάνει συλλήβδην και όποιον πολιτικό ή κοινωνικό χώρο αντιτάσσεται στην «woke ατζέντα» της «κοινωνίας χυλού» που επιδιώκουν, προκειμένου να υλοποιηθεί το νεοφεουδαρχικό μοντέλο διακυβέρνησης του κόσμου.
Κανένα από τα νεοσυντηρητικά κόμματα δεν έβαλε ποτέ στην πολιτική του ατζέντα την αναδιαπραγμάτευση της συνθήκης του Μάαστριχτ, με πρόταγμα τα ευρωπαϊκά κοινωνικοοικονομικά και πολιτικά δεδομένα των ευρωπαϊκών κρατών και τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών εθνών.
Κανένα νεοσυντηρητικό κόμμα, που ψευδεπίγραφα εμφανίζεται ευρωσκεπτικιστικό, δεν θεμελίωσε ποτέ το πολιτικό αίτημα για μια ενιαία πολιτική στην Ευρώπη – ανεξάρτητη των ιμπεριαλιστικών – καπιταλιστικών μπλοκ, που πάντα διαμορφώνονται στην ιστορική διαδρομή. Μια πολιτικά ενωμένη Ευρώπη απ’ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια όρη.
Αυτό που επιδιώκουν αυτοί οι νεοσυντηρητικοί σχηματισμοί είναι ΜΟΝΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΗΓΕΜΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΔΥΤΙΚΟΤΡΟΠΗ ΔΥΣΤΟΠΙΑ …ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ!!!
Άλλωστε η κ Μελόνι στην Ιταλία δείχνει τον δρόμο
Είναι ο ίδιος «δρόμος» που θα ακολουθηθεί από την κ Λεπέν στην Γαλλία, εφόσον τελικά τα αποτελέσματα των Γαλλικών εκλογών, στο τέλος του μήνα, δείξουν ότι προϊδέασαν οι κάλπες των ευρωεκλογών στις οποίες πήρε την πρωτιά. Λέγονται και ακούγονται πολλά γύρω από αυτά που λέει η κ Λεπέν και τα στελέχη του κόμματός της . Θα μου επιτρέψετε να κρατήσω ένα πολύ «μικρό καλάθι» για ότι προεκλογικά ακούγεται με στόχο την κυβερνητική εξουσία.
Εν τω μεταξύ τίποτε δεν θα αλλάξει ουσιαστικά στην πολιτική κορυφή της ΕΕ.
Συμμαχίες και παζάρια στη « πολιτική φούσκα» των Βρυξελλών για μια καρέκλα, ενώ η Ευρώπη βρίσκεται δεμένη στο άρμα του νεοαγγλοσαξονικού -νεοφεουδαρχικού μένους, που επιζητά την «τελική αναμέτρηση» με τις Ευρασιατικές δυνάμεις που αμφισβητούν την ηγεμονία του.
Η αλήθεια είναι πως οι Ευρωπαίοι πολίτες δεν έχουν να περιμένουν πολλά από την Ευρωπαϊκή Ένωση, που αργά αλλά σταθερά εξελίσσεται – όπως είπε Βέλγος ευρωβουλευτής – σε ένα τεχνοκρατικό μόρφωμα, με μια παντοδύναμη γραφειοκρατία να ορίζει κατά την βούληση της το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών.
Κύριος στόχος τους είναι να διατηρηθεί ο απαραίτητος βαθμός πολεμικής υστερίας και φόβου, ο οποίος θα επιτρέψει την απεμπόληση εξουσίας από τα κράτη έθνη και τη μεταβίβασή της στο ιερατείο των Βρυξελλών…
Με άλλα λόγια οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να συμβιβαστούν με την επερχόμενη σοβαρή πτώση του βιοτικού επιπέδου, η οποία συνδέεται με τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας.
«Σήμερα έχουμε τη χειρότερη Επιτροπή που υπήρξε ποτέ στην Ευρώπη», είπε πρόσφατα ο επιχειρηματίας Ευάγγελος Μυτιληναίος και συνέχισε:
«Είχαν ως μοναδικό θέμα την πράσινη μετάβαση, αλλά τα έκαναν μαντάρα.
Στο νέο πρόγραμμα της Ursula von der Leyen, για την πιθανή δεύτερη θητεία της ως επι κεφαλής της Κομισιόν, πρώτο θέμα είναι η άμυνα και δεύτερο η ανταγωνιστικότητα της βιομηχανίας. Όλα τα αντίθετα δηλαδή» είχε επισημάνει.
Ο πρόεδρος του Ελληνικού ΣΕΒ Δημήτρης Παπαλεξόπουλος προσθέτει:
«Το πρόβλημα δεν είναι ότι η Ευρώπη έχει μόνο μικρό προϋπολογισμό για την άμυνα, είναι ότι είναι και κατακερματισμένος. Είμαστε στο πουθενά στον πλανήτη».
Το παζάρι της καρέκλας για την επικεφαλής και τα μέλη της Κομισιόν συνεχίζεται και βεβαίως εδώ θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι τον λόγο δεν έχουν μόνο οι Ευρωπαίοι επικεφαλής των κρατών μελών, αλλά και οι επινοητές της Ευρωπαϊκής κολεκτίβας εκείθεν του Ατλαντικού.
Οι ηγέτες της ΕΕ απέτυχαν να στηρίξουν την Ursula von der Leyen για άλλη μια θητεία ως πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τη Δευτέρα το βράδυ, παρά τις διαβεβαιώσεις του Γάλλου Εμμανουέλ Μακρόν και του Γερμανού Όλαφ Σόλτς τις τελευταίες ημέρες ότι πλησιάζουν σε συμφωνία, είπαν τρεις διπλωμάτες της ΕΕ στο POLITICO.
«Δεν υπάρχει συμφωνία απόψε», δήλωσε στους δημοσιογράφους ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Σαρλ Μισέλ αργά το βράδυ της Δευτέρας 17/6 μετά το δείπνο των ηγετών.
Ένας Ευρωπαίος διπλωμάτης, στον οποίο δόθηκε η ανωνυμία για να μιλήσει με ειλικρίνεια για τις συνομιλίες όπως οι άλλοι που αναφέρονται στο άρθρο, είπε ότι ενώ οι διαπραγματευτές συμφώνησαν σε τρία ονόματα, οι ηγέτες θα συνεχίσουν τις συζητήσεις αργότερα, πιθανώς στην επόμενη συνάντησή τους στις 27-28 Ιουνίου.
Πρωτεύοντα ρόλο στις διαπραγματεύσεις έχουν ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Πολωνός ομόλογος του Donald Tusk, οι οποίοι και οι δύο έχουν δώσει… τα διαπιστευτήριά τους.
Όπως επεσήμανε σε ανάρτησή του το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, οι δύο τους θα είναι αυτοί που θα διαπραγματευτούν εκ μέρους του ΕΛΚ που δυστυχώς εξακολουθεί να διατηρεί την πλειοψηφία στο ευρωκοινοβούλιο.
Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ( ΕΛΚ ) προσέρχεται σε αυτήν τη διαπραγμάτευση ως ο νικητής των ευρωεκλογών και δικαιωματικά διεκδικεί την συνέχιση της προεδρίας της κυρίας Ursula Von der Leyen στην προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα ακόμα σαν πλειοψηφία, κατά το άτυπο συμβούλιο της ΕΕ, πρότεινε στους σοσιαλιστές να χωριστεί η θητεία του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου σε δύο τμήματα, διαρκείας 2,5 ετών, σύμφωνα με το Politico.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, υπάρχουν τέσσερις κορυφαίες θέσεις που είναι υπό διεκδίκηση και το ΕΛΚ θέλει τους ανθρώπους του «σε τρεις από τους τέσσερις ρόλους κάποια στιγμή μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια».
Πρόκειται για τη θέση της προέδρου της Κομισιόν, όπου θέλει την παραμονή της Ursula von der Leyen, την παραμονή για 2,5 χρόνια της Metsola στη θέση της προέδρου του Κοινοβουλίου, όπου τα επόμενα 2,5 χρόνια η θέση θα πάει σε μέλος των σοσιαλιστών και, παράλληλα, θέλει να μοιραστεί σε αυτήν την πενταετία και η θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, την οποία έχει αυτή τη στιγμή ο Charles Michel.
Αξιωματούχοι θεωρούν σχεδόν απίθανο το Κόμμα των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών να συμφωνήσει στη θέση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου θέλει να αναλάβει τη θέση ο Πορτογάλος πρωθυπουργός Costa.
Φημολογείται ακόμα ότι είναι κλειδωμένη η θητεία της Roberta Metsola στο Ευρωκοινοβούλιο, που επί των ημερών της ξέσπασε το διαβόητο Qatargate, με ευρωβουλευτές να χρηματίζονται από Τουρκία και Κατάρ, ενώ στο κρίσιμο πόστο της υπεύθυνης για την εξωτερική πολιτική αναμένεται να επιλεγεί η Εσθονή Kaja Kallas, διαβόητη για την αντιρωσική στάση της…Ίδωμεν.
Παρόλες τις δυσκολίες επανεκλογής της Ursula von der Leyen, το πολιτικό μέλλον της δυσμορφικής Ευρωπαϊκής ενωσιακής κολεκτίβας δεν θα αλλάξει σε κάτι και πάντως δεν θα πάψει η ΕΕ να είναι έρμαιο και αναπόσπαστο τμήμα της πολλαπλά ηττημένης συλλογικής άλλοτε Δύσης, με ότι αυτό συνεπάγεται για τις κοινωνίες της και την πολιτικοοικονομία της γηραιάς ηπείρου.
Με άλλα λόγια:
Πολιτικά για την Ευρωπαϊκή ήπειρο: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε …κι ‘όλο τα ίδια μένουν»!
Μια ελπίδα φαίνεται στην Γερμανία μέσα από την ευρωκάλπη και αυτή είναι η εξαιρετική εκλογική παρουσία της «Συμμαχία Σάρα Βάγκενκνεχτ (BSW) – Λογική και Δικαιοσύνη» που με την παρουσία της, που φαίνεται να έχει και δυναμική προοπτική, αποκαθιστά, κατά κάποιο τρόπο, την κατακρεουργημένη εννοιολογικά και πολιτικά τιμή της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας και της αριστεράς στην Ευρώπη, που κατασυκοφαντούνται από τα «νεοταξικά» σοσιαλδημοκρατικά και αριστερά κόμματα της δυστοπίας, της «προοπτικής» της «χυλοποιημένης» κοινωνίας των μεταανθρώπων (συμπερίληψη το είπαν), όπως ακριβώς το θέλει η «νέα τάξη πράγματων» των νεοφεουδαρχών.
Η ελπίδα αυτή όμως ΔΕΝ ΦΤΑΝΕΙ για να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.
Χρειάζεται οι κοινωνίες να πάψουν να «βολοδέρνουν» πολιτικά, ανάμεσα σε σχηματισμούς που στέκονται στα επιφαινόμενα της «παγκοσμιοποίησης – νέας φεουδαρχίας», διαμορφώνοντας επίπλαστες πολιτικές φόρμες που θα καταρρεύσουν , όπως για παράδειγμα το μεταναστευτικό, που φέρνει την ταχύτατη μουσουλμανοποίηση των ευρωπαϊκών κοινωνιών και που υπαγορεύτηκε για καθαρά οικονομικά ανταγωνιστικούς λόγους, προκειμένου να αντιμετωπιστεί ο «Κίτρινος γίγαντας» (Κίνα) και που βέβαια ΑΠΕΤΥΧΕ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ, αφού πια στην Ευρώπη ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΕΣ ΜΟΝΑΔΕΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΣΙΑ!
Δεν χρειάζεται να αγανακτούν πολιτικά άτακτα και ετεροχρονισμένα, κάποιες ευρωπαϊκές κοινωνίες, που χάνουν απ’ το βιοτικό επίπεδό τους, όταν αδιαφόρησαν και πολύ περισσότερο ευημερούσαν μέσα από τον οικονομικό θάνατο των μνημονίων, που επιβλήθηκαν σε μια ολόκληρη γεωοικονομική ζώνη της γηραιάς ηπείρου, αυτή του Ευρωπαϊκού νότου.
Κάποτε έπρεπε να γνωρίζουν – εδώ η ιστορία δεν τους δίδαξε – ότι θα έρχονταν η σειρά τους να γευτούν την υποβάθμιση και την φτωχοποίηση. Η ανθρωποκεντρική ιστορία κύκλους έκανε πάντοτε.
Χρειάζεται λοιπόν να καταλάβουν ότι η Ευρώπη των Εθνών δεν μπορεί να προχωρήσει οικονομίστικα και μέσα από κίβδηλες χρηματοπιστωτικές ενοποιήσεις.
Άλλωστε κανείς πραγματικά πολιτικός στην Ευρώπη ή πολίτης με συντεταγμένη πολιτική σκέψη δεν πίστεψε ποτέ στην ψευδοοικονομική ένωση της Ευρώπης, που ήταν ένα εξωευρωπαϊκό σχέδιο εκπονημένο από τους «παγκοσμιοποιητές- νεοφεουδάρχες» και αφορούσε την χρηματοπιστωτική κολεκτιβοποίηση της γηραιάς ηπείρου, στο πλαίσιο της διακηρυγμένης «παγκόσμιας διακυβέρνησης».
Μόνο με μια πολιτική ένωση της Ευρώπης, απ’ τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια όρη, μπορεί να διαμορφωθεί η προϋπόθεση της δημιουργίας του διακριτού τρίτου πόλου εξισορρόπησης των καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, ανάμεσα στους αντιμαχόμενους πόλους ισχύος στον πλανήτη στον αιώνα που διανύουμε και να έχει με αυτόν τον τρόπο η γηραιά ήπειρος ουσιαστική προσφορά στην παγκόσμια ειρήνη .
Αυτό απαιτεί την ΟΛΟΠΛΕΥΡΗ ΗΤΤΑ ΤΟΥ «ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΙΚΟΥ – ΝΕΟΦΕΟΥΔΑΡΧΙΚΟΥ» ΜΟΝΤΕΛΟΥ και ταυτόχρονα την αναδιαπραγμάτευση του τρόπου με τον οποίον μπορεί η Ευρωπαϊκή ήπειρος να βαδίσει πολιτικά ενωμένη τον δρόμο της ιστορικής εξέλιξης, στον νέο χάρτη γεωπολιτικής, γεωστρατηγικής και γεωοικονομίας που έχει ήδη προ πολλού διαμορφωθεί.
Αυτή η ευρωπαϊκή κοινωνική συνειδητοποίηση πρέπει να γίνει σύντομα, να είναι πλατιά και να μην έχει αποκλεισμούς, ως προς την συμμετοχή των ευρωπαϊκών εθνών – κρατών.
Δεν μπορεί, για παράδειγμα, η Ρωσική υπερδύναμη – στην προσπάθεια ουσιαστικής ευρωπαϊκής πολιτικής ενοποίησης – να βρίσκεται πολιτικά έξω από την ένωση της Ευρώπης.
Είναι ένα ζήτημα κομβικό, την σημασία του οποίου τρέμει ο νεοαγγλοσαξονισμός και οι πάτρωνές του και την οποία οφείλουν να κατανοήσουν πλειοψηφικά οι κοινωνίες της Ευρώπης, δίνοντας το πολιτικό παρόν και διαμορφώνοντας κοινωνικοπολιτικούς σχηματισμούς που να ανταποκρίνονται στις ιστορικές απαιτήσεις μιας πολιτικά ενοποιημένης και ισχυρής Ευρώπης, που θα υπηρετήσει τα συμφέροντα των κοινωνιών της ηπείρου και την ειρήνη στον κόσμο.
Η Ιστορία οφείλει να διδάσκει και οι κοινωνίες της Ευρώπης αυτό πρέπει να το κατανοήσουν πολύ σύντομα πια, πριν γίνει η Ευρώπη, για άλλη μια φορά, το θέατρο ενός νέου και ίσως ανείπωτου ολέθρου.
Ευπειθής πάντοτε.
