Σιγά σιγά αλλάζουμε εποχή. Αργά και σταθερά βυθιζόμαστε στην επερχόμενη δυστοπία, που οι περισσότεροι πλέον αντιλαμβάνονται και είτε δεν θέλουν να αποδεχτούν το μοιραίο, είτε ξέμαθαν να αγωνίζονται για τα αυτονόητα δικαιώματα και τις υπηρεσίες που καθημερινά καταργούνται, είτε απλά κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ή πραγματικά δεν καταλαβαίνουν.
Σήμερα πήγα στο ταχυδρομείο της γειτονιάς, για να εξυπηρετήσω μια φίλη που ζει στην Ελλάδα και συγγενικό της πρόσωπο σπουδάζει σε υπερπόντια κτήση της Γαλλίας.
Έχοντας απέχθεια για οτιδήποτε στερεί την ανθρώπινη επαφή και επικοινωνία κατευθύνθηκα στο γκισέ για την αποστολή ενός πακέτου. Όμως δυστυχώς ατύχησα. Η υπάλληλος, που μάλλον είναι μια από εκείνους που είτε δεν έχουν καταλάβει τι τους επιφυλάσσει η μοίρα, είτε ασυνείδητα το αγνοούν, μου είπε πως όλες οι συναλλαγές πλέον γίνονται στο αυτόματο μηχάνημα. Από την απλή αποστολή της αλληλογραφίας, την αγορά γραμματοσήμων που εδώ και καιρό έχουν γίνει ψηφιακά, μέχρι την αποστολή ενός πακέτου.
Όταν της είπα πως δεν επιθυμώ την ταλαιπωρία του αυτόματου, μου απάντησε πως δεν υπάρχει εναλλακτική και μου διευκρίνισε -σαν να μην συμβαίνει τίποτα- πως το μηχάνημα, δέχεται μόνο ψηφιακό χρήμα! Της απαντώ καταλαβαίνετε τι μου λέτε;
Εκτός του ότι μου ζητάτε να κάνω τη δουλειά σας στον αυτόματο, μου επιβάλλεται και τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να πληρώσω! Έκανε πως δεν κατάλαβε. Έδωσα τόπο στην οργή!
Αφού αναμετρήθηκα πάνω από ένα μισάωρο με το αυτόματο τέρας, που παρά την εξέλιξη της τεχνολογίας, η διαδικασία που επιβάλλουν στον πολίτη και πελάτη των γαλλικών ταχυδρομείων είναι μια αγανάκτηση, μια ταλαιπωρία, αντιλήφθηκα μετά την ψηφιακή πληρωμή, πως είχε γίνει λάθος στην επιλογή αποστολής και απευθύνθηκα πάλι στην υπάλληλο.
Με ύφος δέκα κουρασμένων Καρδιναλίων, παρόλο που το μόνο που έκανε ήταν να επιβλέπει το θέαμα των πελατών να χτυπιούνται στα αυτόματα δύσχρηστα αυτόματα μηχανήματα, μου ανακοινώνει πως θα ακυρώσει τη συναλλαγή, θα μου επιστρέψει τα χρήματα και πως θα πρέπει να ξαναρχίσω από την αρχή! Συγκρατιέμαι. Της δίνω την τραπεζική κάρτα για να πιστώσει το ποσό της ακύρωσης για να λάβω τη σουρεαλιστική απάντηση: «Δεν δέχομαστε κάρτες. Η επιστροφή των χρημάτων γίνεται μόνο με μετρητά!»
Ε δεν άντεξα! To κακό έχει παραγίνει! Καλείς την τράπεζα σου βγάζει τη ψυχή η αυτόματη αηδία. Θέλεις να βγάλεις ένα εισιτήριο, του μετρό, αεροπορικό ή για το τρένο πρέπει να βγάζεις τα μάτια σου στο ίντερνετ, είτε στα αυτόματα μηχανήματα εάν αυτά λειτουργούν! Καλείς για ένα ραντεβού σε νοσοκομείο, παθαίνεις…εγκεφαλικά από την αυτοματοποίηση. Το ίδιο συμβαίνει με όλες σχεδόν τις υπηρεσίες. Κι από την άλλη με ποιο δικαίωμα μου στερούν την επιλογή του να πληρώσω ή να με πληρώσουν όπως επιθυμώ, με ποια ψευτοδικαιολογία; Ποιος και πότε το αποφάσισε; Ποιους ρωτήσανε; Ποιος μας ρώτησε αν επιθυμία μας είναι η κατάργηση των μετρητών και η κατάργηση των υπηρεσιών για τις οποίες πληρώνουμε για να έχουμε μια ανθρώπινη αντιμετώπιση; Είτε αφορά την εξυπηρέτηση σε ένα ταχυδρομείο, είτε σε ένα νοσοκομείο, είτε οπουδήποτε αλλού; Κι επίσης από τη στιγμή που τα κάνουμε όλα πλέον ολομόναχοι μας, ποιος ο λόγος να πληρώνουμε αβάσταχτους φόρους; Δεν είναι όλα χρέος! Σαν πολίτες δεν έχουμε μόνο χρέη! Δεν έχουμε μόνο υποχρεώσεις! Έχουμε και απαιτήσεις και δικαιώματα! Κι από τη στιγμή που τα καταργούν με συνοπτικές διαδικασίες κι από τη στιγμή που επιβάλλουν με το έτσι θέλω, τρόπους συναλλαγής, εξυπηρέτησης, ταυτοποίησης κι όχι μόνο, αυτό λέγεται ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΣ! Τελεία και παύλα!
