Η θέση όλων των φορέων και κομμάτων πρέπει να είναι ξεκάθαρη
Η εκ του σύνεγγυς και υπερταχεία νομική θεμελίωση εξουσίας αντιπροσώπευσης των ΣΕΡΒΙΣΕΡΣ, είναι αμφίβολο, για ένα κοινωνικό δράμα που εξελίσσεται, εάν υπηρετεί το Δημόσιο Συμφέρον. Σίγουρα δεν υπηρετεί το Κοινωνικό και Εθνικό Συμφέρον. Είναι αντικοινωνική και άδικη, μετά τα τόσα που έχουμε υποστεί για την στήριξη των 4 συστημικών τραπεζών, η μη δικαστική προστασία μας στην κατάχρηση εξουσίας και υπέρβασης των ορίων της επιτρεπτής δράσης τους με την επαγωγή ζημίας στην περιουσία μας.
Τον Αύγουστο του 2011, κατόπιν εντολής της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής της Eυρωπαϊκής Kεντρικής Tράπεζας και του Διεθνούς Nομισματικού Tαμείου (Tρόικα) ως προϋπόθεση για το οικονομικό πακέτο των 109 δισ. το οποίο προβλεπόταν από το Mνημόνιο της 21ης Iουλίου του 2011, ανατέθηκε από την Tράπεζα της Eλλάδος μελέτη στην BlackRock (επενδυτική εταιρεία διαχείρισης κεφαλαίων) για τις ελληνικές τράπεζες.
Συνοπτικά η μελέτη 102 σελίδων ανέφερε. Tο 90% των στεγαστικών δανείων δεν δόθηκαν με τις συνήθεις πρακτικές. Η πρόταση… για «κούρεμα» τουλάχιστον 39% !!!
Τα εγχώρια τραπεζικά ιδρύματα ουδέν έπραξαν.
Πρόταση και θέση όλων των πολιτικών και συλλογικών φορέων που πρέπει να θέσουν ως βασικό αίτημα για την προστασία της πρώτης κατοικίας, δεν είναι τίποτε περισσότερο από το να γίνει έστω και σήμερα, μετά 24 έτη, η συγκεκριμένη έκθεση-μελέτη-οδηγία πράξη, αφού λογικά και δίκαια, μετά τα δις που οι τράπεζες πήραν, αφαιρεθούν όλες οι καταβολές δόσεων και τόκων και υπολογιστεί επί του υπολοίπου άληκτου κεφαλαίου επιτόκιο και δόση κεφαλαίου ανάλογα της οικονομικής κατάστασης που βιώνουμε και της πραγματικής οικονομικής κατάστασης του δανειολήπτη οφειλέτη. Αυτό είναι η έννοια του Δημοσίου Συμφέροντος για την παρούσα εξελισσόμενη τραγική κατάσταση που βιώνουμε.
Το Δημόσιο Συμφέρον δεν είναι έννοια αυτόνομη και κατασκευαζόμενη. Δημόσιο είναι το συμφέρον, όταν υποκείμενό του είναι ο λαός, που έχει οργανωθεί με την έννομη τάξη σε κράτος. Το δημόσιο συμφέρον έχει κοινωνικό χαρακτήρα και συνδέεται με την έννομη τάξη. Βάσει του αντικειμενικού κριτηρίου, το δημόσιο συμφέρον συμπίπτει με το συμφέρον όλων των μελών της κρατικής κοινωνίας, διότι αφορά την ικανοποίηση βασικών αναγκών που μπορούν να έχουν όλα τα μέλη αυτά (πχ εθνική άμυνα, τάξη, ασφάλεια, υγιεινή και υγεία, διατροφή, παιδεία, συγκοινωνία, επικοινωνία, οικονομική ανάπτυξη, προώθηση του τουρισμού, αξιοποίηση του εθνικού πλούτου, ενίσχυση της περιφερειακής ανάπτυξης, εξασφάλιση εργασίας στους πολίτες, προστασία του περιβάλλοντος, εξυγίανση του ασφαλιστικού συστήματος της Χώρας).
Δημόσιο Συμφέρον δεν είναι οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας από ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα που στηρίχτηκε και αποποινικοποιήθηκε από την βίαιη και επιβαλλόμενη συνεισφορά όλων μας. Δημόσιο Συμφέρον δεν είναι η κατοικία να μεταλλάσσεται με δημιουργική λογιστική και ερμηνείες δικαίου σε μετοχή (χάρτινος τίτλος, μια καθαρά ανταλλακτική αξία). Οι χάρτινοι τίτλοι δεν αντιπροσωπεύουν πραγματική αξία, όσες φορές και αν μεταπωληθούν. Αντιπροσωπεύουν πάντα απλώς το δικαίωμα πάνω στην υπεραξία που ενδεχομένως θα προκύψει από το κεφάλαιο, το οποίο μέσω της έκδοσης των μετοχών έχει περιέλθει στον όποιον επενδυτή.
Δημόσιο Συμφέρον δεν είναι έξω-χώριες εταιρείες σε γεωγραφική διασπορά με ειδικό ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς (αποφυγή φόρων μεταβίβασης, μειωμένοι φόροι) να κατέχουν τις χίλιο-πληρωμένες κατοικίες μας σε μετοχές εισηγμένες σε κάποια χρηματιστηριακή αγορά, µε δυνατότητα άμεσης ρευστοποίησης .
Δημόσιο Συμφέρον είναι τα καθαρά οφέλη που προκύπτουν από την δίκαιη διασφάλιση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος της κατοικίας και είναι για όλη την κοινωνία βιοτικής σημασίας, επηρεάζουν (άμεσα ή έμμεσα) κάθε πτυχή της κοινωνίας: τους καταναλωτές, τους προμηθευτές, τους πολίτες και τους φορολογούμενους, καθώς και εκείνους που αναζητούν ένα ανεκτό βιοτικό επίπεδο και ποιότητα περιβάλλοντος, για τους ίδιους και τις μελλοντικές γενιές. Ο βαθμός στον οποίο η συγκεκριμένη ομάδα ιδιοκτητών (άρα η κοινωνία) έχει επηρεαστεί αρνητικά είναι μεγάλος και ποικίλλει ανάλογα με την εναντίον τους αναλαμβανόμενη δράση, τις ληφθείσες αποφάσεις και την εφαρμοζόμενη πολιτική.
Σε άρθρο του στην εφημερίδα Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ο Μ. Δρεττάκης (Δρεττάκης, 2005) παραθέτει στοιχεία σύμφωνα με τα οποία η συνολική αξία των ακινήτων το 1997 (με βάση τις τότε ισχύουσες αντικειμενικές αξίες) ήταν 101,5 τρισ. δρχ. (298 δισ. ευρώ), δηλαδή 3 φορές μεγαλύτερη από το ΑΕΠ της χώρας (32,7 τρισ. δρχ). Το πού φτάσαμε το γνωρίζουμε όλοι.
Η ιδιοκατοίκηση με τις τελευταίες εξελίξεις των πλειστηριασμών από «πυλώνας της κοινωνικής σταθερότητας» έχει μετατραπεί προς μεν τους δανειολήπτες σε πρακτική καταστολής, προς δε τους δανειστές σε κερδοσκοπία. Οι φορτωμένοι με χρέη ιδιοκτήτες κατοικιών δεν αντιδρούν, σε περιόδους ύφεσης η απειλή του πλειστηριασμού αποτρέπει τον κίνδυνο κοινωνικών και πολιτικών αναταραχών λόγω της ανεργίας και της υπερχρέωσης που τα τραπεζικά ιδρύματα μεθοδευμένα προξένησαν.
Δημόσιο Συμφέρον δεν είναι η καταχρηστική διαδικασία εμπορευματοποίησης της κατοικίας (τιτλοποιήσεις) που εξελίσσεται ακόμη και μέσω έμμεσης κρατικής χρηματοδότησης ( ΗΡΑΚΛΗΣ με εγγυήσεις Ελληνικού Δημοσίου). Το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο κερδοσκόπων επενδυτών, αντί να κατευθύνεται από τον κρατικό μηχανισμό στην παραγωγική διαδικασία, με νομικούς και οικονομικούς ακροβατισμούς διοχετεύεται και επενδύεται στα πιο σταθερά εθνικά περιουσιακά στοιχεία όπως είναι η κατοικία, (ένα αγαθό μακράς διαρκείας σε αξία), με σκοπό την γρήγορη αλλά βραχυπρόθεσμη κερδοφορία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Κατά πόσο όλος ο μηχανισμός που έχει ΄΄στηθεί΄ προκειμένου να εξυπηρετήσει αυτό το μόρφωμα στο κυνήγι της ανταλλακτικής αξίας, εξυπηρετεί το Δημόσιο Συμφέρον είναι όχι μόνο απορίας άξιο αλλά και οικονομικό-πολιτικής, νομικής ανάλυσης αναγκαίο.
Οι τιτλοποιήσεις στην ονομαστική αξία ενός δανείου και η πώληση τους μείον 10% -50% (ανάλογα την ταξινόμηση και κατηγορία) χωρίς να προτείνουν το ίδιο στους δανειολήπτες , ή να ακολουθήσουν την έκθεση-οδηγία BlackRock στην ουσία του ίδιου του ΔΝΤ, μετέτρεψαν τα στεγαστικά δάνεια, τα οποία μέχρι τότε δεν ήταν διαπραγματεύσιμα, σε διαπραγματεύσιμες ομολογίες και μελλοντικά κερδοσκοπικά έσοδα. Με τον τρόπο αυτό οι τράπεζες, που επέτρεψαν τη χορήγηση δανείων πέραν του ύψους των διαθέσιμων αποταμιεύσεων, ( 3 ανα-καιφαλαιοποιήσεις και μία έμμεση με το σχέδιο ΗΡΑΚΛΗΣ), απομακρύνουν τα δάνεια από τον ισολογισμό τους και αντλούν επιπλέον ρευστότητα . Εξακολουθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε τον επιδιωκόμενο σκοπό υπέρ Δημοσίου Συμφέροντος με τα συγκεκριμένα επιβαλλόμενα μέτρα και πρακτικές.
