Θα μπορούσε να είναι σενάριο των Monthy Pythons: μια κυβέρνηση-συμμορία, μια αξιωματική αντιπολίτευση με προϋπηρεσία στην παραχάραξη της λαϊκής εντολής κι ένα κόμμα της σοσιαλδημοκρατίας με κύριο χαρακτηριστικό του την πλήρη έλλειψη αρχών, σχεδιάζουν το colpo grosso. Η πλοκή είναι βέβαια προβλέψιμη, γεμάτη χολιγουντιανή ηθικολογία και επίσης βασανιστικά αργή – ωστόσο οι χαρακτήρες των τριών πολιτικών αρχηγών σκιαγραφούνται ζωηρά, ενώ για τους δευτερεύοντες ρόλους έχει επιστρατευτεί ένας ολόκληρος γαλαξίας αστέρων της μνημονιακής εποχής.
Τα όσα διαμείβονται σε σχέση με την απαγόρευση του «κόμματος Κασιδιάρη» θα μπορούσαν να είναι ταινία, όμως δεν είναι. Είναι ακόμη ένας κρίκος στην αλυσίδα του ξηλώματος της (όποιας) μεταπολιτευτικής δημοκρατίας, με στόχο την πλήρη παράδοση της χώρας στα δεσμά της υποτέλειας και στους θανατηφόρους Ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς. Μόλο που οι φωταδιστές καραδοκούν με τα αυτοκόλλητα ταμπελάκια τους ανά χείρας, στο παρόν θα εξηγήσουμε το πώς και το γιατί.
Στο νομικό σύστημα της χώρας μας υπάρχει μια σειρά αξιόποινων πράξεων που η τιμωρία τους προβλέπει στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων για όσους κριθούν ένοχοι. Το σκεπτικό μοιάζει με εκείνο της απαγόρευσης εισόδου των χούλιγκανς στα γήπεδα: όποιος μαχαιρώνει για την ομάδα, του κόβουμε τη μπάλα κι όποιος στο όνομα της πολιτικής διαπράττει δολοφονίες, βασανισμούς και τα λοιπά, του κόβουμε την πολιτική, σωστά; Προσέξτε όμως – μιλάμε εδώ όχι μόνο για ποινικά αδικήματα αλλά και για αδικήματα πολιτικά όπως η κατάληψη της εξουσίας με τη χρήση βίας. Όσοι από τους αναγνώστες δεν αποτάσσονται τον μπολσεβικισμό και δεν ασπάζονται τις θεωρίες περί επανάστασης άνευ θραύσεως υαλοπινάκων, κατανοούν πως ήδη βαδίζουμε σε επικίνδυνα νερά… Κι επειδή είμαστε αραπάδες, δηλαδή καθυστερημένοι και φανατικοί, κάπου εδώ βάζουμε στην κουβέντα το κριτήριο της ταξικής πάλης.
Δεν θα στερούσαμε βέβαια τα πολιτικά δικαιώματα από τον Αρμόδιο και τον Αριστογείτονα, στην υποθετική περίπτωση που επιβίωναν της εκδίκησης των σωματοφυλάκων του τυράννου, έτσι; Spoiler: οι φασίστες, είναι με τον τελευταίο… Ούτε από τα μέλη της Ο.Π.Λ.Α. που καθάριζαν μαυραγορίτες, ούτε από τα μέλη του ΠΑΚ, που έκαναν – όσο έκαναν – ένοπλο αντιδικτατορικό αγώνα, ούτε από τους αξιωματικούς του Κινήματος της Αεροπορίας, σωστά; Από τον Παττακό και τον Παπαδόπουλο όμως θα τα στερούσαμε ξανά, έτσι δεν είναι; Οι φασίστες, φυσικά, έχουν εντελώς αντίθετη γνώμη…
Επειδή όμως η ιστορία είναι πράγμα μακρουλό, όλο και κάπου μπορεί να εκτεθείς… Κάπως έτσι οι διαπρεπείς συνταγματολόγοι της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης του κέντρου», εκείνοι ντε, που καταδικάζουν ασκαρδαμυκτί το κίνημα των Ενόπλων Δυνάμεων της Μέσης Ανατολής, όταν πρόκειται για τους αξιωματικούς της «Εθνικής Αμύνης» ή για τη διχοτόμηση της χώρας από τον «εθνάρχη» Βενιζέλο, τη γυρνάνε την μπιφτέκα… Τούτων λεχθέντων, μερικά πράγματα καλό είναι να γίνονται, ώστε να ικανοποιηθεί το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα. Η θέση των πρωτεργατών της Χούντας ήταν στον Κορυδαλλό (και λίγοι μπήκανε), όπως και η θέση των Χρυσαυγιτών (και λίγοι μπήκαν, επίσης), κρατήστε ωστόσο πως το λαϊκό περί δικαίου αίσθημα ήταν που επικαλέστηκε κι ο Χίτλερ μετά την προβοκάτσια που έστησε με την φωτιά στο Ράιχσταγκ. Το θέμα, συνεπώς, είναι κομματάκι περίπλοκο…
Οι δημοκρατίες ανά τον κόσμο, συνήθως έχουν στον πυρήνα των ιδιαίτερων γενέθλιων μύθων τους διάφορα επεισόδια της πάλης για τις πολιτικές ελευθερίες. Τα πολιτικά δικαιώματα συνεπώς θεωρούνται (και είναι) ιδιαιτέρως σημαντικά και η στέρησή τους προβλέπεται σε εξαιρετικές περιπτώσεις – και μόνο για αδικήματα που έχουν τελεσιδικήσει. Παρεμπιπτόντως, το ίδιο ισχύει και για τις απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Δεν είστε υπέρ των διώξεων και του cancel culture με την πρώτη καταγγελία, φαντάζομαι; «-Μα ο Κασιδιάρης είναι φασίστας», φωνάζουν τα μόμολα, «δεν αξίζει τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους!» Κι εγώ λέω: «-Χμμμ…», καθώς πάντα υποστήριζα να παίρνουν όλοι οι κρατούμενοι τις άδειές τους κανονικά, ακόμη και οι «τρομοκράτες»… Τα δικαιώματα τα λέμε έτσι γιατί είναι καθολικά, δεν είναι χάρες που τις κάνουμε στα καλά παιδάκια, νομίζω… Όμως τα μόμολα εξακολουθούν να ωρύονται: «-Μα γιατί τα λες αυτά, tsaka; Εσύ δεν είσαι με το επαναστατικό δίκαιο;»
Είμαι και παραείμαι. Μόνο που το επαναστατικό δίκαιο εκπορεύεται από τον επαναστατημένο λαό και τις επαναστατικές του οργανώσεις κι όποιος νομίζει πως θα το βρει στους Μητσοτάκηδες, τους Τσίπρες, τους Ανδρουλάκηδες και τους Βενιζέλους του κόσμου αυτού, πλανάται πλάνην οικτράν. Από έναν τέτοιον εσμό, το μόνο που μπορεί να προσμένει κανείς είναι ο καιροσκοπισμός, η φιλαρχία, το μίσος για τον απλό κόσμο και η περιφρόνηση κάθε δημοκρατικής αρχής – και βέβαια, ο νομολογικός υπολογισμός…
Αν κάποιος ήθελε να εμποδίσει την εκλογική κάθοδο των Κασιδιαρέων, θα αρκούσε να ολοκλήρωνε επιτέλους τη δίκη για τα εγκλήματα της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής. Μετά και την τελική εκδίκαση των εφέσεων, ο κάθε κατεργάρης θα καθόταν στον πάγκο του, χωρίς να χρειαστεί να μετατραπεί το Σύνταγμα σε καρνέ δεσποινίδος ελευθερίων ηθών. Γιατί εκεί οδηγούν οι ρυθμίσεις των ταγών του πολιτικού μας συστήματος: αυτό που θεσμοθετείται είναι ένα πρωτοφανές Πολιτικό Δικαστήριο, με αρμοδιότητα να κρίνει ποια είναι η πραγματική (sic) ηγεσία του άλφα ή του βήτα κόμματος, καθώς και το κατά πόσον ο γάμμα ή ο δέλτα συνδυασμός επιδιώκει την ομαλή λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος. Αλήθεια ρε ‘σεις που τα λέτε αυτά, με τι μούτρα θα πάτε να κάνετε κριτική στον Ερντογάν; Αλλά τι να πεις για τους συμμάχους του Ζελένσκι, που πρακτικά έχει απαγορεύσει ολάκερη την αντιπολίτευσή του;
Αν κάποιος ήθελε να σταματήσει την επανεμφάνιση και την ενδυνάμωση του φασισμού στην Ελλάδα, αυτό που θα έπρεπε να κάνει είναι συνεχίσει την έρευνα για τον εντοπισμό και την τιμωρία των συνενόχων και των πατρώνων των Χρυσαυγιτών και παράλληλα να διεξάγει τον πιο πλατύ και πλήρη δημόσιο διάλογο για την αποδόμηση και καταδίκη του πολιτικού περιεχομένου του φασισμού. Έπειτα από αυτό, η τελεσίδικη τιμωρία των νεοναζί θα ήταν απλά ο ακρογωνιαίος λίθος
Κανέναν όμως από τους τρεις καμπαλέρος δεν συμφέρει να ανοίξει με πολιτικούς όρους μια τέτοια συζήτηση. Γιατί ένας λαός που θα καταδίκαζε ενεργά τους ντόπιους νεοναζί δεν θα ανεχόταν τη στήριξη των Ουκρανών ομοϊδεατών τους και από τα τρία μεγάλα κόμματα, ούτε θα ανεχόταν να γίνεται η χώρα μας αρωγός στη γενοκτονίες που συντελούνται στην Παλαιστίνη π.χ. ή την Υεμένη. Ένας λαός που θα συμπαραστεκόταν ουσιαστικά στους πρόσφυγες, δεν θα ανεχόταν τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών πολιτικών που ρημάζουν τις πατρίδες τους και από τα τρία μεγάλα κόμματα. Εφόσον γινόταν κοινός τόπος η αξία των ατομικών ελευθεριών απέναντι στη σιδερένια φτέρνα ενός αυταρχικού κράτους, ποιος θα συναινούσε στη Μενγκελεϊανής έμπνευσης υγειονομική δυστοπία που και τα τρία μεγάλα κόμματα από κοινού μας επέβαλαν; Αν έβγαιναν στο φως οι οικονομικές διασυνδέσεις του εγχώριου φασισμού, ποιος δεν θα αντιλαμβανόταν πως η υποδούλωση της χώρας στα δεσμά του χρέους και η τραπεζοκίνητη λεηλασία του μόχθου των ανθρώπων της, είναι πολιτικές φασιστικές;
Ένα τέτοιο πολιτικό κλίμα θα ήταν ασύμβατο με τις κοινοβουλευτικές φιλοδοξίες των ναζί, με τον ίδιο τρόπο που το μεταπολιτευτικό περιβάλλον αποδείχθηκε τοξικό για τη χουντική ΕΠΕΝ, ανεξαρτήτως του ποια ήταν η …πραγματική της ηγεσία. Ωστόσο η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ έχουν επιλέξει τη νομικίστικη οδό αντί της πραγματικής πολιτικής αντιπαράθεσης με την ακροδεξιά απειλή – όχι τώρα, αλλά από τον καιρό της πρώτης «ρύθμισης» του θέματος και πίσω. Με το μπακαλοτέφτερο στο χέρι αφήνουν στο απυρόβλητο τις θέσεις και την πολιτική τοποθέτηση του εγχώριου φασισμού, ακριβώς επειδή συντάσσονται ολόψυχα με τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές της νεοναζιστικής διεθνούς που πλέον ηγεμονεύει στον Ευρωατλαντικό κόσμο.
Όχι πως τα άλλα κόμματα και οργανώσεις είναι άμοιρα ευθυνών. Η Ελληνική Λύση – αναμενόμενα -κάνει την πάπια, υπολογίζοντας πως θα καρπωθεί εκλογικά το μεγαλύτερο μέρος των διαταραγμένων που θα φτάσουν στην κάλπη και Κασιδιάρη δεν θα βρούνε. Το ΜΕΡΑ-25 από την πλευρά του, δεν ψηφίζει μεν την τροπολογία, όμως αδυνατεί και να εγκαταλείψει το ιδεολόγημα μιας Ευρώπης-φρουρίου του πολιτισμού (Festung Europa, για τους γερμανομαθείς) ενάντια στην πλημμυρίδα του …ανατολικού ανορθολογισμού. Παρομοίως, το ΚΚΕ και το κομπολόι των αριστερίστικων δορυφόρων του, ενώ διακηρύσσει την ανάγκη πολιτικής απάντησης στο νεοναζισμό, αρνείται να δει τον βαθμό της φασιστικοποίησης του Δυτικού Κόσμου και αυτοευνουχίζεται διολισθαίνοντας προς δευτεροδιεθνιστικές θέσεις. Η υιοθέτηση μάλιστα της καινοφανούς άποψης περί διατήρησης των «συνόρων του 91’», αυτού του τροπαίου της (πρόσκαιρης, ευτυχώς) ιμπεριαλιστικής νίκης και του εξανδραποδισμού των λαών του πρώην ανατολικού μπλοκ, εκτός από ντροπιαστική είναι και εξαιρετικά ύποπτη.
Υπάρχει ωστόσο ένα προβληματάκι: εμποδίζοντας την εκλογική κάθοδο των νεοναζί, το «δημοκρατικό τόξο» επιλέγει πεδίο μάχης. Από τούδε και στο εξής ο φασισμός δεν γίνεται να ηττηθεί εντός των ορίων της κοινοβουλευτικής κονίστρας. Επίσης, ο χρονισμός της απαγόρευσης της νόμιμης δράσης των Κασιδιαραίων σηκώνει πολύ συζήτηση. Αυτό που δεν συνέβη όταν κατέρρεαν εκλογικά γίνεται τη στιγμή που ένας σωρός (ύποπτα) γκάλοπ τους δείχνουν ανεβασμένους και που τα woke ΜΜΕ κι οι ντήλερ τους στα κοινωνικά δίκτυα τσουβαλιάζουν ως ακροδεξιούς τους πάντες: από τη γιαγιά που πήγε να μεταλάβει χωρίς να φοβάται τον κοροναϊό, μέχρι τον πιτσιρικά που σφύριξε το θαυμασμό του για μια γκόμενα στο δρόμο…
Αν θέλετε τη γνώμη μου, στην πραγματικότητα η απαγόρευση όχι μόνο δεν θα εμποδίσει στο ελάχιστο τον φασισμό αλλά αντιθέτως θα τον βοηθήσει να ολοκληρώσει τον βιολογικό του κύκλο ενισχυμένος. Διαχρονικά οι ναζί – όντας ριζοσπάστες – βλέπουν τις εκλογές αποκλειστικά ως εργαλείο, επιδιώκοντας την κατάληψη της εξουσίας μέσα από την διαρκή εναλλαγή νόμιμης και παράνομης δράσης. Η διαπλοκή τους με τις διάφορες μαφίες, το παρακράτος και τον ξένο παράγοντα, αντικειμενικά αποτελεί τη μοναδική επιλογή τους για το επόμενο διάστημα, όμως αυτό δεν τους ξενίζει, βέβαια. Ο νόμιμος δρόμος ωστόσο δεν κλείνει μόνο για τους σεσημασμένους ναζί αλλά και για τους εν δυνάμει ψηφοφόρους τους.
Ακόμη κι αν ένα μικρό μόνο ποσοστό των τελευταίων «ριζοσπαστικοποιηθεί» μπροστά στο αδιέξοδο, πυκνώνοντας συνειδητά τις τάξεις των πρώτων, φοβάμαι πως ο φασισμός στη χώρα μας πρόκειται να εισέλθει τρομακτικά ενισχυμένος σε μια νέα, ασύμμετρη και υβριδική φάση ανάπτυξης και δράσης. Εμπλέκοντας νέα πρόσωπα και δίκτυα καθώς και πραγματικά ή επινοημένα κοινωνικά αιτήματα περισσότερο από ποτέ θολά, θα καραδοκεί και θα δυναμώνει στο περιθώριο της πολιτικής και εν ολίγοις στο απυρόβλητο της κριτικής. Ως εκ τούτου θα πρέπει να (ξανά) ηττηθεί στο δρόμο, τις γειτονιές ή όπου αλλού επιλέξει ως πεδίο αντιπαράθεσης αυτός πλέον. Για να το πω χοντρά, ίσως στο μέλλον κάποιοι χρειαστεί να δώσουν το αίμα τους όπως ο Παύλος Φύσσας εκείνη τη μοιραία Τρίτη, για να βγουν οι υπολογισμοί ορισμένων στις κάλπες. Εν τω μεταξύ, ο Θεός να μας φυλάει από τα πραξικοπήματα…
Πίσω στον ορίζοντα του παρόντος ωστόσο, η νομιμοφανής ακροβασία για την απαγόρευση του «κόμματος Κασιδιάρη» δημιουργεί κάκιστο προηγούμενο και συνιστά ΕΚΤΡΟΠΗ – ακόμη μία στη μεταμνημονιακή συνθήκη υποτέλειας της χώρας. Όχι βέβαια γιατί φαλκιδεύεται η ελεύθερη έκφραση των νεοναζί με τα κουστούμια και των οπαδών τους: εξηγήσαμε ήδη πως αυτοί θα μείνουν και με το παραπάνω ευχαριστημένοι από τα κυβερνητικά πεπραγμένα των τριών συνωμοτών, τους οποίους έτσι κι αλλιώς θα σπεύσουν να στηρίξουν στις κάλπες, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο.
Συνιστά ΕΚΤΡΟΠΗ, καθότι στην πραγματικότητα πρόκειται για προσπάθεια χειραγώγησης του εκλογικού αποτελέσματος στο όνομα μιας πολιτικής σταθερότητας που εξυπηρετεί αποκλειστικά το συστημικό πολιτικό προσωπικό, τα συμφέροντα που το χρηματοδοτούν και τους Ευρωατλαντικούς χειριστές του. Αποφεύγοντας να συμμαχήσουν ανοικτά με τον φασισμό, τα τρία κόμματα της …κυβερνητικής επιχειρούν να τον ενσωματώσουν. Αυτό όμως μόνο τέρατα μπορεί να γεννήσει.
Σε τελική ανάλυση, η επιχειρούμενη λαθροχειρία συνιστά ΕΚΤΡΟΠΗ, ακριβώς επειδή εκβιάζοντας το επιθυμητό για τις ελίτ αποτέλεσμα, σκοπεύει στην παραχάραξη της λαϊκής βούλησης. Ελλείψει επιλογών, ηγετών και οραμάτων, τελευταία έξοδος για τον λαό απομένει πια μονάχα η παρατεταμένη πολιτική αστάθεια και η διαρκής δυσλειτουργία της κρατικό-επιχειρηματικής γκαρόττας που του κόβει την αναπνοή. Ώσπου να γεννηθούν καινούριοι πυροτεχνουργοί, όποιος θέλει να μιλάει στο όνομα του για αυτήν την προοπτική της ακυβερνησίας, της αντίστασης και της ανυπακοής θα πρέπει να εργάζεται κι όχι να ηθικολογεί εκ του ασφαλούς – ενίοτε δε με το αζημίωτο.
ΥΓ: Τη στιγμή που γράφαμε τα παραπάνω, δεν είχε ολοκληρωθεί η συζήτηση της (ν)τροπολογίας στη Βουλή. Ως νέος Πόντιος Πιλάτος, μέρες που είναι, ο ΣΥΡΙΖΑ τελικά …απείχε. Λες και μπορεί κανείς να πάρει μαχαίρι και να κόψει τον κόσμο από πάνω του… Κατά τη γνώμη μας η στάση του αυτή σηκώνει δύο αναγνώσεις: από τη μία αποτυπώνει τον πλήρη οπορτουνισμό της ηγεσίας του και από την άλλη αποτελεί προβολή της πραγματικής αμηχανίας ορισμένων στελεχών του μπροστά στην κατάφωρη παραβίαση θεμελιωδών συνταγματικών αρχών. Όπως και να έχει, όταν άλλοι θα βγάζουν το φίδι από την τρύπα, όλο και κάποιος εύσχημος λόγος για αποχή φαντάζομαι πως θα βρεθεί…
