Karine Bechet-Golovko. Reseau International, 7-5-22
Μετάφραση: Μ.Στυλιανού
Οι μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ετοιμάζονται στην Ευρώπη με το πρόσχημα μεγαλύτερης «αποτελεσματικότητας» και περισσότερης «δημοκρατίας», προετοιμάζουν το επίσημο τέλος της κυριαρχίας των κρατών, και συνεπώς των ίδιων των κρατών, και την απόκτηση πλήρους ελέγχου της εκλογικής διαδικασίας, η οποία έχει καταστεί υπερβολικά επικίνδυνη σε μια περίοδο βαθιάς πολιτικής κρίσης και ολοκληρωτικής ρήξης μεταξύ των εθνικών ελίτ και των πληθυσμών. Αυτό ονομάζεται πραξικόπημα, απόπειρα οριστικής κατάληψης της εξουσίας. Οι ευρωπαϊκές χώρες βρίσκονται σε ένα σημείο καμπής.
Η διάσκεψη, που ξεκίνησε ο Μακρόν, για το μέλλον της Ευρώπης, με την υποστήριξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, προετοιμάζει μόνο ένα ευρωπαϊκό πραξικόπημα. Τα ευρωπαϊκά κράτη έχουν ήδη πολύ μικρή δύναμη, αλλά η αλληλουχία της κρίσης του covid και της Ουκρανίας έχει δείξει ότι αυτός ο στενός κορσές εξακολουθεί να είναι υπερβολικά άνετος. Υπάρχουν διαφωνίες, η αντινομία είναι τεταμένη, ο μύθος της ευρωπαϊκής ενότητας καταρρέει, η τάση είναι πάρα πολύ επικίνδυνη. Τα εθνικά συμφέροντα έχουν αποδειχθεί ανταγωνιστικά για τα ευρωπαϊκά συμφέροντα, τα οποία υπερασπίζονται οι οργανισμοί της ΕΕ, οι οποίοι είναι αποκλειστικά ατλαντικοί . Η μάσκα έχει πέσει με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Οι όλο και πιο επιθετικές δηλώσεις των Ευρωπαίων ηγετών, ο αντιρωσικός εξτρεμισμός, ενάντια στο συμφέρον της σταθερότητας στην ήπειρό μας, ενάντια σε κάθε λογική ήταν η αποκάλυψη μιας πολύ παλιάς πραγματικότητας.
Η ΕΕ δεν έχει επιλογή, παίζει τη σάρκα της. Πρέπει να μονοπωλήσει το πεδίο της λήψης πολιτικών αποφάσεων, χωρίς να αφήνει τη δυνατότητα στα κράτη που είναι απρόθυμα να μπορούν να ασκούν βέτο, σε ζητήματα τόσο σημαντικά ιδεολογικά όσο η απαγόρευση του ρωσικού φυσικού αερίου, η πληρωμή ρωσικού φυσικού αερίου στη Ρωσία. Διότι η καθυστέρηση της εφαρμογής αυτών των ζητημάτων καθυστερεί την κατάρρευση του ευρωπαϊκού κοινωνικοοικονομικού συστήματος και αυτό, προφανώς, δεν μπορεί να περιμένει.
Η ιδεολογική διάσταση αυτής της επιθυμίας για βαθιά μεταρρύθμιση των Ιδρυτικών Ευρωπαϊκών Συνθηκών, που υποστηρίζεται από τον Ιταλό πρωθυπουργό, δεν κρύβεται καν: Η ομοφωνία πρέπει να τεθεί υπό αμφισβήτηση προκειμένου να μπορέσει να αναπτύξει μια κοινή εξωτερική πολιτική για την ΕΕ και να μην παρεμποδιστεί από την έγκριση κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Επειδή, προφανώς, αυτό είναι λίγο πολύ αυτό στο οποίο καταλήγει η εξωτερική πολιτική της ΕΕ.
Ως εκ τούτου, έχουν υποβληθεί διάφορες προτάσεις, ακόμη και αν έχουν υποστηριχθεί από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όπως η πρόταση αναθεώρησης της αρχής της ομοφωνίας. Είναι ακριβώς αυτή η αρχή που εγγυάται την κυριαρχία των κρατών σε αυτό το σύστημα της ΕΕ, δεδομένου ότι θα εγκριθούν μόνο οι αποφάσεις για τις οποίες το κράτος δίνει τη συγκατάθεσή του. Για να στερηθεί κάθε κράτος το δικαίωμα βέτο του είναι να το υποβάλει στη βούληση της πλειοψηφίας, είναι να αποσύρει την κυριαρχία του. Ωστόσο, ένα κράτος που δεν είναι κυρίαρχο δεν είναι κράτος, είναι έδαφος, με πληθυσμό, αλλά για το οποίο οι αποφάσεις δεν λαμβάνονται σε επίπεδο εθνικών αρχών.
Στην ίδια λογική αμφισβήτησης των πολιτικών διαδικασιών, προτείνεται η ανάπτυξη της ψηφοφορίας, εξ αποστάσεως της οποίας η έλλειψη ασφάλειας αποτελεί σαφώς πλεονέκτημα, και η μείωση της ηλικίας ψήφου στα 16 έτη, η οποία παρέχει μια πολιτικά ανώριμη εκλογική μάζα, που δεν αντιμετωπίζει την πραγματικότητα της ζωής και είναι εντελώς επανδρωμένη, αφού τροφοδοτήθηκαν με τη βία τα συνθήματα του παγκόσμιου κόσμου.
Σε θεσμικό επίπεδο, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ζητά να αυξηθούν οι εξουσίες του με δικαίωμα νομοθετικής πρωτοβουλίας (που αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) και επιθυμεί να αποκτήσει κάποια νομιμότητα, ιδίως με την καταγραφή διακρατικών καταλόγων, οι οποίοι χωρίζουν τις ευρωπαϊκές εκλογές από την εθνική διάσταση.
Εάν τα ευρωπαϊκά κράτη ξεκινήσουν μια τόσο βαθιά μεταρρύθμιση των ευρωπαϊκών θεσμικών οργάνων, αυτοκτονούν και παραδίδουν την ευρωπαϊκή ήπειρο σε μια ατλαντική οργάνωση, έναν περιφερειακό κλάδο των παγκόσμιων μηχανισμών διακυβέρνησης. Αυτή η πολύ φιλόδοξη μεταρρύθμιση θέλει να χρησιμοποιήσει τις δύο διαδοχικές κρίσεις, που έχουν ως μέσο δυσφήμησης των εθνικών εξουσιών, προκειμένου να κάνει έναν απογοητευμένο πληθυσμό να αποδεχθεί ένα μέτρο που δεν θα μπορούσε υπό άλλες συνθήκες.
Σημ. Μετφρ: Για την εξήγηση του αινίγματος αυτής της έκδηλα αντιδημοκρατικής και εθνομηδενιστικής κλίσης του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, μοναδικής υποτίθεται έπαλξης της Δημοκρατίας του εκτροχιασμένου θεσμού της ΕΕ, χρήσιμη είναι η υπόμνηση του δημόσιου κομπασμού της πλουτοφόρου οργάνωσης του Τζωρτζ Σόρος ότι «ελέγχει» την πλειοψηφία των μελών του Σώματος.
Συμπληρωματικά έχει αναφερθεί από έγκριτες πηγές ότι για τον επηρεασμό των επιλογών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου απασχολούνται στις Βρυξέλλες δεκάδες χιλιάδες «λομπίστες» (αφειδώς αμειβόμενοι προπαγανδιστές επιχειρηματικών και άλλων συμφερόντων.)
