Γιατί τώρα; Το ερώτημα αυτό πλανιέται αναπάντητο, αναφορικά με την αναθέρμανση της παραφιλολογίας περί δραχμής, την οποία τροφοδότησαν οι “εκμυστηρεύσεις” του Hollande στο πολύκροτο βιβλίο του, που εμπλέκει και τον Ρώσο πρόεδρο Putin.
Σε ό,τι αφορά τον Ολάντ, δεν είναι να εκπλήσσεται κανείς. Ο πνιγμένος, από τα μαλλιά πιάνεται… Με τη δημοτικότητά του στα Τάρταρα, λίγους μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές, ο Γάλλος πρόεδρος προσπαθεί απεγνωσμένα να βελτιώσει το προφίλ του, προβάλλοντας ως από μηχανής θεός, που έσωσε την ευρωζώνη στο παρά πέντε- έστω κι αν ο τρόπος που το επιχειρεί δεν αρμόζει σε αρχηγό σοβαρού κράτους, που θέλει να θεωρείται μεγάλη δύναμη. Πάντως οι Ρώσοι φαίνεται να το διασκεδάζουν. Πέραν της επίσημης διάψευσης από τον εκπρόσωπο Τύπου του Κρεμλίνου, Ντιμίτρι Πεσκόφ, το πρακτορείο Sputnik, στη γαλλική του ιστοσελίδα, φιλοξενούσε άκρως ειρωνικό (για τον Ολάντ) άρθρο με φωτογραφία των Τσίπρα- Πούτιν και τίτλο: “Βλάντο (Βλαντίμιρ), βάλε μπροστά την πρέσσα να τυπώσει νομίσματα, γιατί έχω ξεμείνει από μελάνι”!
Ούτε η Νέα Δημοκρατία και τα φιλικά της μέσα ενημέρωσης, που έσπευσαν να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία για αντιπολιτευτικούς λόγους, ξενίζουν οποιονδήποτε. Εκείνο που προκαλεί εντύπωση είναι ο τρόπος με τον οποίο συντηρούν αυτή την παραφιλολογία έντυπα που πρόσκεινται φιλικά στην κυβέρνηση: προβάλλουν ταυτόχρονα τα πιο αντιφατικά σενάρια, με μια γραμμή δύο ταχυτήτων, με κοινό παρονομαστή τη συκοφάντηση πρωτίστως της ΛΑΕ και ευρύτερα όλων όσων αναζητούν μια αριστερή, εναλλακτική λύση εκτός ευρωζώνης.
Έτσι, είδαμε την Κυριακή γνωστό αρθρογράφο της “Αυγής” να υποστηρίζει, σε χοντρές γραμμές, ότι οι ισχυρισμοί του Ολάντ δείχνουν πως ο Τσίπρας ήταν έτοιμος για όλα το καλοκαίρι του 2015, ακόμη και για την έξοδο από την ευρωζώνη, αλλά δεν βρήκε καμία ανταπόκριση, αφού και οι Ρώσοι του έλεγαν να μείνει στο ευρώ, οπότε δεν είχε άλλη επιλογή από τη μνημονιακή συνθηκολόγηση. Από την άλλη, η “Εφημερίδα των Συντακτών”, στο σημερινό, κύριο θέμα της, επιχειρεί να “φορτώσει” στον Παναγιώτη Λαφαζάνη τα περί δήθεν ελληνικού αιτήματος για εκτύπωση δραχμής στη Μόσχα, υπονοώντας ότι ο Τσίπρας δεν είχε καμία σχέση με τα σενάρια, για τα οποία έφταιγαν οι “κακοί” αντιευρωπαϊστές.
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποια πρόσωπα (προφανώς από το κυβερνητικό περιβάλλον) έδωσαν αυτές τις “πληροφορίες” στον συντάκτη της “Εφημερίδας των Συντακτών”. Αλλά δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε ότι το ίδιο ακριβώς “ρεπορτάζ” σερβίρουν, από την πρώτη μέρα που ξέσπασε η παραφιλολογία γύρω από τις “εκμυστηρεύσεις” του Ολάντ, από γνωστά μνημονιακά παπαγαλάκια του SKY και άλλων συστημικών μέσων ενημέρωσης. Έχοντας θητεύσει επί μακρόν στις πιο χολερικές επιθέσεις εναντίον της Αριστεράς, οι εν λόγω “σχολιαστές” πλέκουν τελευταία το εγκώμιο του Αλέξη Τσίπρα για τη “σύνεση” και τον “ρεαλισμό” του, ενοχοποιώντας τους “οπαδούς της δραχμής” που απέρριψαν τη μνημονιακή στροφή του, για τα σενάρια περί εκτύπωσης της δραχμής- τη νέα, ρωσική εκδοχή του “Νομισματοκοπείου”.
Γιατί τέτοιος ζήλος, όμως, τη στιγμή που καμία από τις δυνάμεις που εκπροσωπούνται στη Βουλή δεν θέτει ζήτημα άμεσης εξόδου από την ευρωζώνη, ούτε εκλογές βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη; Η απάντηση είναι μάλλον απλή: το ζήτημα αυτό επανέρχεται στο προσκήνιο όχι λόγω ιδεολογικών εμμονών της άλφα ή βήτα δύναμης, αλλά από την ίδια την αδυσώπητη πραγματικότητα. Οι πάντες, πλην ίσως του κ. Τσακαλώτου (εκπροσώπου των 53+ και των 28-), αντιλαμβάνονται ότι το μνημονιακό, οικονομικό πρόγραμμα οδηγείται σε αδιέξοδο κι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα βιώσιμης, φιλολαϊκής ανάπτυξης μέσα στο ζουρλομανδύα της ευρωζώνης. Σε ολόκληρη την Ευρώπη πληθαίνουν οι δυνάμεις, από το ένα μέχρι το άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος, που θεωρούν τη διάλυση της ευρωζώνης, με τη σημερινή της μορφή, αναπόδραστη και αναζητούν εναλλακτικές λύσεις.
Μόνο στην Ελλάδα, με τις απολύτως υποταγμένες στην ευρωδουλεία οικονομικές, πολιτικές και πνευματικές ελίτ, η συζήτηση για τον εναλλακτικό δρόμο θεωρείται απαγορευμένη, επί ποινή δημόσιου διασυρμού. Παρόλα αυτά, η αμείλικτη πραγματικότητα οδηγεί ένα διευρυνόμενο, αύριο ίσως πλειοψηφικό τμήμα του κοινωνικού σώματος, που καθόλου δεν περιορίζεται στο αριστερό κοινό, να πείθεται για την ανάγκη εξόδου από την ευρωζώνη, ως εκ των ων ουκ άνευ για μια εναλλακτική, προοδευτική λύση. Από εδώ και ο διαρκής “προληπτικός πόλεμος” απέναντι σε κάθε ριζοσπαστική, εναλλακτική φωνή, που αναζωπυρώθηκε με τον θόρυβο περί των υποτιθέμενων “αποκαλύψεων” του Ολάντ. Άλλη μια φορά, τα σκυλιά γαβγίζουν, γιατί φοβούνται…