Οι ελπίδες των ΗΠΑ και της συλλογικής Δύσης όσον αφορά την ουκρανική αντεπίθεση φαίνεται να αποδεικνύονται φρούδες ενώ η γεωπολιτική κρίση καθίσταται ολοένα και πιο φονική και πρακαλεί ευρύτερη αστάθεια.
Χαρακτηριστικό γεγονός: Η έκρηξη στο φράγμα Nova Kakhovka στον ποταμό Δνείπερο ανατολικά της πόλης Kherson την Τρίτη 6 Ιουνίου είναι η τραγική συνέπεια της κλιμακούμενης σύγκρουσης Ρωσίας-Ουκρανίας, η οποία θα μπορούσε και θα έπρεπε να επιλυθεί μέσω εκεχειρίας και ειρηνευτικών συνομιλιών.
Η κατάρρευση του φράγματος οδήγησε σε πρωτοφανείς πλημμύρες, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές δεκάδων χιλιάδων αθώων πολιτών, με τη Ρωσία και την Ουκρανία να αλληλοκατηγορούνται όσον αφορά τις ευθύνες τους για την καταστροφή.
Ωστόσο, αυτό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί εάν η Ρωσία, η Ουκρανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση είχαν λάβει υπόψη την έκκληση της Κίνας, της Βραζιλίας και άλλων κρατών για άμεση κατάπαυση του πυρός και τη διεξαγωγή ειρηνευτικών συνομιλιών χωρίς προϋποθέσεις για τον τερματισμό της σύγκρουσης, σύμφωνα με άρθρο της China Daily.
Δυστυχώς, πολλοί στις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ φαίνεται να πιστεύουν ότι η διαπραγμάτευση είναι δυνατή μόνο αφού επιτύχει η πολυαναμενόμενη αντεπίθεση της Ουκρανίας – και μάλλον θα διαψευστούν με βάση τα γεγονότα.
Ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Antony Blinken δήλωσε στη Φινλανδία στις 2 Ιουνίου ότι η Ουάσιγκτον και οι σύμμαχοί της δεν πρέπει να υποστηρίξουν μια κατάπαυση του πυρός ή ειρηνευτικές συνομιλίες έως ότου η Ουκρανία έχει τη δυνατότητα με βάση τις εξελίξεις στο πεδίο των εχθροπραξιών να διαπραγματευτεί με τους δικούς της όρους.
Ωστόσο, κανείς, ούτε καν το Πεντάγωνο, δεν είναι σίγουρος για την επιτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης.
Η σίγουρη εξέλιξη είναι περισσότεροι θάνατοι, αιματοχυσίες και καταστροφές και από τις δύο πλευρές και η αυξανόμενη πιθανότητα η σύγκρουση να αναδείξει ένα ευρύτερο πεδίο γεωπολιτικών εντάσεων.
Η σύγκρουση έχει προκαλέσει ανείπωτα δεινά όχι μόνο στον ουκρανικό και το ρωσικό λαό και στις οικονομίες τους, αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο, ειδικά στον Παγκόσμιο Νότο.
Η Δύση, που εκπροσωπείται από περισσότερες από 40 χώρες με συνολικό πληθυσμό μικρότερο από αυτόν της Κίνας, βρίσκεται σε πλήρη αντιπαράθεση με τον υπόλοιπο κόσμο, που εκπροσωπείται από περισσότερες από 150 χώρες όσον αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται την κατάσταση στην Ουκρανία μετά την εκδήλωση της Ειδικής Στρατιωτικής Επιχείρησης.
Το ΝΑΤΟ, κληρονομιά του Ψυχρού Πολέμου, επεκτείνεται απερίσκεπτα προς Ανατολάς από τη δεκαετία του 1990, αποτελώντας πραγματική απειλή για το δόγμα ασφάλειας της Ρωσίας και άλλων κρατών που έχουν τη δύναμη να υπερασπιστούν το απαραβίαστο της δικής του εδαφικής κυριαρχίας.
Η πρόσφατη προσπάθειά της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας να επεκτείνει την επιρροή της στην περιοχή Ασίας – Ειρηνικού είναι μια προκλητική κίνηση, μια κίνηση αποσταθεροποίησης μιας περιοχής μακριά από τον Βόρειο Ατλαντικό.
Ο νέος απομονωτισμός των ΗΠΑ
Ο γνώστος δημοσιογράφος Fareed Zakaria σε άρθρο του στην Washington Post την περασμένη εβδομάδα, επισήμανε ότι οι ΗΠΑ δεν μπορούν πλέον να υποθέτουν βάσιμα ότι ο υπόλοιπος κόσμος είναι με το μέρος τους – και δεν ορίζουν δεσμευτικά για τον υπόλοιπό κόσμο τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας».
Από την Τουρκία, τη Νότια Αφρική και τη Βραζιλία μέχρι την Κίνα και την Ινδία, ο Zakaria περιέγραψε το φαινόμενο ως «την ανάδυση των μη προνομιούχων κρατών», ειδικά χωρών που κάποτε ήταν πολυπληθείς αλλά φτωχές οι οποίες έχουν μετακινηθεί από το περιθώριο στην κεντρική σκηνή στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης.
Ο Zakaria υποστήριξε ότι πολλές από αυτές τις χώρες κάποτε αποικίστηκαν από δυτικές δυνάμεις, έτσι διατηρούν μια ενστικτώδη αποστροφή στις προσπάθειες της Δύσης να τις μετατρέψουν σε «συμμάχους» ή καλύτερα σε υποτελείς.
Ανέφερε ότι η Fiona Hill, πρώην αξιωματούχος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ, δήλωσε ότι αυτές οι αναδυόμενες χώρες δεν πιστεύουν τις ΗΠΑ όταν επικαλούνται μια διεθνή τάξη «βασισμένη σε κανόνες» και αντιμετωπίζουν την Ουάσιγκτον ως μια ηγεμονική δύναμη που χαρακτηρίζεται από υποκρισία και ύβρη.
Οι ΗΠΑ διαπράττουν ύβρη και εμφανίζονται τελείως υποκριτικές όταν χρησιμοποιούν όλα τα μέσα που διαθέτουν για να περιορίσουν την οικονομική και τεχνολογική άνοδο της Κίνας και να σπιλώσουν την παγκόσμια εικόνα της.
Η ανάδυση της Κίνας αποτελεί πρότυπο για τις αναδυόμενες οικονομίες, αλλά η Ουάσιγκτον την αντιμετωπίζει ως τη μόνη χώρα που διαθέτει την ικανότητα να αμφισβητήσει την παγκόσμια ηγεμονία της, παρά το γεγονός ότι η Κίνα επαναλαμβάνει σταθερά ότι δεν θα επιδιώξει ποτέ την παγκόσμια κυριαρχία.
Ο πολιτικός επιστήμονας Samuel Huntington ανέφερε σε ένα διάσημο άρθρο του το 1997 για τον περίφημο πόλεμο των πολιτισμών ότι η κύρια ευθύνη των δυτικών ηγετών είναι να αναγνωρίσουν ότι η επέμβαση στις υποθέσεις άλλων κρατών είναι η πλέον επικίνδυνη πηγή αστάθειας για την παγκόσμια τάξη.
Αλλά οι δυτικοί ηγέτες αρνήθηκαν να λάβουν υπόψη αυτές τις συμβουλές και, αντ’ αυτού, συνεχίζουν να επιθυμούν να παρεμβαίνουν στις εσωτερικές υποθέσεις τρίτων κρατών, ενοχλητικών δυνάμεων και να κάνουν κηρύγματα στον αναπτυσσόμενο κόσμο για τους διεθνείς κανόνες και την εφαρμογή τους, αντιμετωπίζοντάς τους ως εθνικά κατώτερα κράτη που δεν έχουν τη δυνατότητα να λάβουν τις δικές τους αποφάσεις.
Στην πραγματικότητα, η Δύση έχει δημιουργήσει ένα μεγάλο χάσμα μεταξύ της και του υπόλοιπου κόσμου, όπως αντικατοπτρίζεται στην απόφαση 150 κρατών να μην συμμετάσχουν την επιβολή κυρώσεων ενάντια στη Ρωσία και να συνταχθούν με την έκκληση για άμεση κατάπαυση του πυρός και την έναρξη ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας.