H CGT δεν μπορεί να αγνοήσει την κοινωνική οργή

Αν και κά­ποιοι από εμάς εκ­φρά­σα­με επι­φυ­λά­ξεις για αυτό το κί­νη­μα αρ­χι­κά (ως προς τον πε­ριο­ρι­σμό του προ­γράμ­μα­τός του στο ζή­τη­μα των φόρων και ως προς τις σχέ­σεις του με την ακρο­δε­ξιά), σή­με­ρα κα­νείς δεν μπο­ρεί να αμ­φι­βά­λει ότι πρό­κει­ται για ένα λαϊκό κί­νη­μα, μια γε­νι­κευ­μέ­νη αντε­πί­θε­ση που ξε­περ­νά το ζή­τη­μα του φόρου στα καύ­σι­μα και που δεν έχει καμιά σχέση με την ακρο­δε­ξιά, έστω κι αν αυτή θα ήθελε να απο­κτή­σει τον έλεγ­χό του.

Κάτω από τα κί­τρι­να γι­λέ­κα είναι οι συ­νά­δελ­φοί μας, οι φίλοι μας, το πε­ρι­βάλ­λον μας. Συχνά είναι επι­σφα­λείς ερ­γα­ζό­με­νοι που ζουν έξω από τις με­γά­λες πό­λεις, μι­κρο­ε­πι­χει­ρη­μα­τί­ες, άνερ­γοι, ερ­γά­τες που δεν τα βγά­ζουν πέρα όπως και πολ­λοί από εμάς. Είναι σε με­γά­λο βαθμό αυτοί που δεν κα­τα­φέ­ρα­με­να ορ­γα­νώ­σου­με στα συν­δι­κά­τα μας, να εκ­παι­δεύ­σου­με στους αγώ­νες μας και στα πα­ρα­δο­σια­κά συν­θή­μα­τά μας και αυτό πρέ­πει να μας προ­βλη­μα­τί­σει.

Η CGT και οι αγω­νι­στές βάσης όπως εμείς, δεν μπο­ρού­με να αγνο­ή­σου­με αυτήν την κοι­νω­νι­κή οργή. Πρέ­πει να δούμε την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα κα­τά­μα­τα: Το κί­νη­μα με τα μπλό­κα έχει ήδη ξε­κι­νή­σει και εμείς οφεί­λου­με να το διευ­ρύ­νου­με και να το μπο­λιά­σου­με με τις δικές μας μορ­φές πάλης, τις απερ­γί­ες, και με τα δικά μας αι­τή­μα­τα, για γε­νι­κευ­μέ­νη αύ­ξη­ση στους μι­σθούς, τις συ­ντά­ξεις και τα επι­δό­μα­τα, για ένα φο­ρο­λο­γι­κό σύ­στη­μα που θα φο­ρο­λο­γεί βαριά τους ερ­γο­δό­τες και τους πλού­σιους και όχι τους φτω­χό­τε­ρους, και που θα ανα­πτύσ­σει­υ­ψη­λού επι­πέ­δου δη­μό­σιες υπη­ρε­σί­ες.

Αν και υπάρ­χει κά­ποια δυ­σπι­στία στα Κί­τρι­να Γι­λέ­κα απέ­να­ντι στα συν­δι­κά­τα, αρ­κε­τοί αρ­χί­ζουν να κα­τα­νο­ούν ότι τα μπλό­κα και οι δια­δη­λώ­σεις δεν αρ­κούν για να πα­ρα­λύ­σει η χώρα και να υπο­χω­ρή­σει ο Μα­κρόν, κι αρ­χί­ζουν να ζη­τά­νε υπο­στή­ρι­ξη σε ορ­γα­νώ­σεις σε το­πι­κό επί­πε­δο.

Η Συ­νο­μο­σπον­δία μας είναι μπρο­στά σε σταυ­ρο­δρό­μι. Είτε η CGT θα γυ­ρί­σει την πλάτη της σε αυτό το κί­νη­μα και την πλειο­ψη­φία των ερ­γα­τών που συμ­με­τέ­χουν σε αυτό, το οποίο αναμ­φί­βο­λα θα βα­θύ­νει την κρίση του συν­δι­κα­λι­σμού και θα διευ­κο­λύ­νει την ακρο­δε­ξιά να κα­να­λι­ζά­ρει το θυμό των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, είτε θα επι­διώ­ξου­με να ενω­θού­με μαζί του, για να πραγ­μα­το­ποι­ή­σου­με το «Όλοι Μαζί!» που έμει­νε στο συλ­λο­γι­κό φα­ντα­σια­κό μετά τις απερ­γί­ες του 1995, ώστε να ση­κώ­σει κε­φά­λι το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα και να αντι­στρέ­ψει­τους συ­σχε­τι­σμούς δύ­να­μης.

Όπως έχουν ήδη πρά­ξει κά­ποιες από τις ορ­γα­νώ­σεις της CGT, πρέ­πει να επεν­δύ­σου­με σε αυτήν τη συ­νε­χι­ζό­με­νη κι­νη­το­ποί­η­ση και να επι­διώ­ξου­με συ­γκλί­σεις, όχι μόνο στα λόγια αλλά στην πραγ­μα­τι­κή ορ­γά­νω­σή της. Είναι ανά­γκη και είναι επεί­γον τώρα να βρε­θού­με στο πλευ­ρό των Κί­τρι­νων Γι­λέ­κων, παίρ­νο­ντας υπόψη τις πραγ­μα­τι­κές δυ­να­μι­κές του κι­νή­μα­τος, αντί να προ­κρί­νου­με «σειρά πρω­το­βου­λιών» για μια υπο­τι­θέ­με­νη «απερ­για­κή μέρα στις αρχές του 2019», όπως πρό­τει­νε η κε­ντρι­κή ηγε­σία στις 26 Νο­έμ­βρη. Όχι με στόχο να δια­πραγ­μα­τευ­τού­με εμείς αντί για τα κί­τρι­να γι­λέ­κα, αλλά ως ένα πρώτο βήμα στην οι­κο­δό­μη­ση ενός νέου συ­σχε­τι­σμού δύ­να­μης, που θα ακο­λου­θή­σει μετά την αρ­χι­κή έκ­κλη­ση για απερ­γία στις 14/12, στην προ­ο­πτι­κή ενός κι­νή­μα­τος διαρ­κεί­ας, που είναι ο μόνος τρό­πος να λυ­γί­σει ο Μα­κρόν.

To γαλ­λι­κό κεί­με­νο με τις υπο­γρα­φές, εδώ.