Φυσικά όλοι χαιρόμαστε όταν ένας αθώος άνθρωπος, ύστερα από έξι χρόνια απηνούς δίωξης, ξαναβρίσκει την ελευθερία του και με απόφαση του Αρείου Πάγου κρίνεται οριστικά και αμετάκλητα αθώος. Να συμμεριστώ τον ενθουσιασμό του διαπρεπούς δικηγόρου τού Θεοφίλου, κ. Παπαδάκη, που βρίσκει «μια εξαιρετικά θετική πλευρά στην αίτηση αναίρεσης.
Ο Αρειος Πάγος επικυρώνει μια απόφαση-ανάχωμα στον τρομονόμο και στην κατάχρηση του DNA ως αποδεικτικού μέσου…
Ευτυχώς, η απόφαση Θεοφίλου δείχνει ότι υπάρχουν στον Αρειο Πάγο κάποιοι δικαστές που δεν αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους ως νομιμοποιητικού παράγοντα των επιλογών των μηχανισμών καταστολής». («Εφ.Συν.» Ντίνα Δασκαλοπούλου 16.8.18).
Ο κ. Παπαδάκης σίγουρα νομικά έχει δίκιο και καλά κάνει και αξιοποιεί αυτήν την απόφαση. Προσωπικά αντιμετωπίζω το πρόβλημα από μιαν άλλη σκοπιά. Την πολιτική. Και εδώ για μένα έχουμε ένα τεράστιο πολιτικό σκάνδαλο που το ανέχτηκε τόσο ο πολιτικός κόσμος, όσο και η κοινωνία. Σίγουρα ο Θεοφίλου δεν ήταν μόνος και είχε συμπαραστάτες. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε την ταλαιπωρία του για έξι ολόκληρα χρόνια.
Για να βάλουμε κάτω τι ξέρουμε για τον Θεοφίλου από αυτά που έχουν φτάσει στη δημοσιότητα. Το Τριμελές Εφετείο τον ανακήρυξε αθώο για την ένταξή του στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Αλλά αυτό δεν εμπόδισε την καταδίκη του σε 25 χρόνια κάθειρξης «για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία και συμμετοχή σε ληστεία».
Ερώτημα: Αφού δεν ήταν μέλος των «Πυρήνων της Φωτιάς», πώς είναι δυνατόν να συμμετείχε σε μια ενέργειά της; (Αν ήταν δικιά της, βέβαια).
Πού στηρίζεται η κατηγορία; Κανένας αυτόπτης μάρτυρας δεν τον αναγνώρισε. Βασικός κατήγορος ήταν ένα καπέλο, στο οποίο, σύμφωνα με την Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία, υπήρχε δικό του DNA. Και εδώ μπαίνουμε στο εξής παράλογο.
Ενα καπέλο μπορεί να γίνει ανακριτής, εισαγγελέας, δικαστής και να καταδικάσει τον ιδιοκτήτη του σε 25 χρόνια φυλακή; Η ελληνική Δικαιοσύνη αποφάσισε πως ναι. Την παρανοϊκή αυτή απόφαση αναίρεσε το Πενταμελές Εφετείο και τον κήρυξε αθώο από όλες τις κατηγορίες.
Αλλά ο πρώην εποπτεύων εισαγγελέας της Αντιτρομοκρατικής, κ. Ι. Αγγελής, ήθελε ντε και καλά τη δίωξη του Θεοφίλου και άσκησε αναίρεση της απόφασης, χωρίς να προσκομίσει κάποιο νέο στοιχείο. Εχουμε μια δίωξη για τη δίωξη.
Γιατί; Μήπως για την ταυτότητα που διεκδικεί ο Θεοφίλου; Ο ίδιος δηλώνει «αναρχοκομμουνιστής». Αν και υπάρχει κίνημα με αυτό το όνομα, εντούτοις ο όρος είναι αντιφατικός.
Το αναρχικό και το κομμουνιστικό κίνημα ήδη από την Α’ Διεθνή ήταν αντίπαλα και η διαμάχη Μαρξ-Μπακούνιν διέσπασε την οργάνωση και την οδήγησε στη διάλυσή της. Αλλά υπάρχουν και άλλοι συνδυασμοί. Αναρχομαοϊκοί, αναρχοτροτσκιστές, ελευθεριακοί, αντιεξουσιαστές, αναρχοσυνδικαλιστές, αναρχοαυτόνομοι, σκέτα αναρχικοί ή αναρχικοί που δεν αναφέρονται στην Αναρχία.
Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Αν υπάρχουν κοινά χαρακτηριστικά που διαπερνούν όλο το αναρχικό κίνημα, αυτά είναι ο αντικρατισμός, η αυτοοργάνωση της κοινωνίας και η αυτονομία της, ο μη βίαιος χαρακτήρας των κινημάτων (εκτός από τη βία της αυτοάμυνας) και κυρίως η υψηλή πνευματική και καλλιτεχνική παραγωγή. Συχνά με αστέρες διεθνούς επιπέδου (Τσάρλι Τσάπλιν, Αδελφοί Μαρξ, Μπρασένς, Λεό Φερέ κ.λπ.).
Και ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι η μόνιμη και διαρκής διάσπαση, που οδήγησε τον Μπάκτσιν στα γεράματα, αφού σπατάλησε μια ολόκληρη ζωή για την ενότητα του κινήματος, στο συμπέρασμα πως η διάσπαση του χώρου είναι δομικό στοιχείο του αναρχισμού.
Ο χώρος αυτός έχει συκοφαντηθεί και διωχθεί περισσότερο και από τους κομμουνιστές της καλής περιόδου που πίστευαν στην επανάσταση. Και εκεί που οι αναρχικοί γνώρισαν το ολοκαύτωμά τους δεν ήταν επί Χίτλερ, αλλά επί Μπολσεβίκων, αν και πολέμησαν στο πλευρό τους.
Επομένως αυτός ο πολιτικός χώρος διώκεται από το σύνολο των συστημικών πολιτικών δυνάμεων, είτε από την αριστερή τους πτέρυγα είτε από τη δεξιά τους. Και είναι έκθετος σε κάθε λοιδορία και παραπληροφόρηση. Ετσι αποτελεί μια δεξαμενή εξιλαστήριων θυμάτων για πάσα κοινωνική νόσο και μαλακία. Και ένας αντιτρομοκρατικός νόμος αρκεί για να κάνει νόμιμη κάθε παρανομία.
Να σημειώσουμε πως το Διεθνές Δίκαιο δεν έχει αναγνωρίσει τους τρομονόμους. Και νομίζω ο Θεοφίλου ήταν ένα αθώο θύμα που αλιεύτηκε από αυτόν τον χώρο. Δηλαδή επινοήθηκε ένας εχθρός και διώκεται όχι γι’ αυτό που κάνει αλλά γι’ αυτό που είναι.
Ο Θεοφίλου είναι ένας πνευματικός άνθρωπος, θεολόγος και συγγραφέας, δραστήριος στην μπλογκόσφαιρα. Φυλακίστηκε για τις ιδέες του. Και κάθισε παραπάνω φυλακή από ό,τι ο Ντρέιφους.
Ποιος θα τον αποζημιώσει για τα καλύτερά του χρόνια που έχασε στη φυλακή μόνο και μόνο επειδή δημιουργούσε; Και εδώ έχει ευθύνες η Νεοδεξιά του ΣΥΡΙΖΑ που επινόησε σαν «Brand Name» το Αριστερά. Σε πνευματικό και πολιτιστικό πεδίο αυτή η κυβέρνηση είναι ένας σκοταδισμός.
Ενα από τα επιτεύγματα της «Αυγής» ήταν το ένθετο «Παιδεία και Κοινωνία». Ενα πολύτιμο περιοδικό που είχε μια συνολική άποψη για την Παιδεία και παράλληλα έδινε μαθήματα Ιστορίας και πολιτισμού.
Ενας διαφωτισμός, δηλαδή αυτό θα έπρεπε να είναι η Αριστερά. Και ο Τσίπρας το έκλεισε, παρά το ελάχιστο κόστος που είχε.
Μήπως θα πρέπει να δούμε εδώ μια άλλη δίωξη των αριστερών ιδεών και μια απαξίωση της αριστερής σκέψης; ‘Η ακόμα εξουσία και Αριστερά πήγαν ποτέ μαζί;Πού και πότε;
*Πηγή: efsyn.gr
