Ετσι λοιπόν; Πρώτη φορά φρουτάκια αριστερά;
Η κατηφόρα της ντροπής, τέλος δεν έχει.
Αν κάτι πρώτα απ’ όλα έβλαψε ο Τσίπρας, είναι η πατρίδα. Λεηλάτησε τους κατοίκους της και δήωσε το σώμα της. Αν κατά δεύτερον κατέστρεψε κάτι, αυτό είναι η Αριστερά, το καλό της όνομα, την ελπίδα που αποτελούσε για τον λαό, όχι μόνον για τους αριστερούς, αλλά, στα έσχατα, και για τους δεξιούς.
Ο Τσίπρας πήρε το όνομα της Αριστεράς και το «κρέμασε λάφυρο στης Εφεσος τον ναό». Απ’ το τσιγκέλι. Εκεί που οι καπεταναίοι κρεμάγαν τ’ άρματα ο Τσίπρας κρέμασε τα νταούλια κάτι απίθανων τύπων, από τον Πολάκη ως την Αυλωνίτου κι απ’ τον the Tsakalotos ως τον κ. Δημήτρη Ιδρυμα Λεβί Παπαδημητρίου.
Ο Τσίπρας κόσμησε την Αριστερά με ένα συνονθύλευμα εμπράγματης αμορφωσιάς, αμοραλισμού και καλπάζουσας ιδιοτέλειας. Βλακώδη επινοήματα όπως τα περί «ηθικού πλεονεκτήματος», πελατειακές πρακτικές και αλαζονικά Παππατζιλίκια γέμισαν την καθημερινότητα των δυσπραγούντων Ελλήνων – που, πλέον, δεν πιστεύουν στα μάτια τους με αυτά που βλέπουν, ούτε στα αυτιά τους με αυτά που ακούνε.
Ο Τσίπρας έκαμε το όνομα της Αριστεράς συνώνυμο της κωλοτούμπας. Του ψέματος και του ψέματος και του ψέματος. Της εξαπάτησης. Του ραγιαδισμού – «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς». Μα πάνω απ’ όλα
ο Τσίπρας έκαμε την Αριστερά σμπίρο του Σόιμπλε.
Ολη την Αριστερά; Ασφαλώς όχι! Σμπίρο έκαμε την Αριστερά που Γονάτισε. Την Αριστερά που τον ακολουθεί στην εφαρμογή της πιο βίαιης νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οσον όμως περνάει ο καιρός, ο λαός όλο και πιο βαριεστημένος κάνει τη διάκριση μεταξύ της Αριστεράς που Γονάτισε και της Αριστεράς που συνεχίζει να αγωνίζεται. Και τούτου ένεκεν, ο
κίνδυνος να πάρει μαζί του ο Τσίπρας στην κάθοδό του προς τον Αδη όλη την Αριστερά είναι παρών. Ο κίνδυνος να γίνει η Αριστερά δυσώνυμη για τα επόμενα πολλά χρόνια είναι μεγάλος και γίνεται μεγαλύτερος, όσον ο Τσίπρας και η παρέα του συνεχίζουν να εκτελούν το Συμβόλαιο Θανάτου που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας από τον Ιούλιο-Αύγουστο του 2015 και λέγεται Μνημόνιο.
Ολοι γνωρίζουν, και οι Δυνάστες-Δανειστές και οι εγχώριοι σμπίροι τους, ότι η υπόθεση του Χρέους δεν βγαίνει. Και δεν χρειάστηκε να καταρρεύσουν τα παραμύθια που έλεγε περί τούτου ο Τσίπρας, για να γίνει φανερό κάτι που όλοι ήξεραν από την πρώτη αρχή. Εκτός από το Χρέος, είναι επίσης φανερό ότι τα μέτρα λιτότητας δεν οδηγούν πουθενά. Παρά μόνον σε μια
δυστοπία. Ενα προτεκτοράτο, που με εργαλείο το Χρέος στεριώνεται στον τόπο μας, στερώντας τους Ελληνες και τους επόμενους Ελληνες από κάθε ελπίδα.
Ο Τσίπρας κατεβάζει τη χώρα στον Αδη. Ο ίδιος. Κι ελπίζει ο μωρός ότι αυτός και ο εαυτός του θα επιστρέψουν από ’κεί. Δεν θα επιστρέψει. Και το όνομά του θα συνοδεύεται μόνον με κατάρες, όπως αυτές που ρίχνουν τώρα οι ανάπηροι, οι γέροντες, οι άνεργοι, οι απλήρωτοι, οι νοσούντες, οι αυτόχειρες, τα πεινασμένα παιδιά – ακόμα κι αν αυτά τα τελευταία δεν γνωρίζουν ότι το παράπονό τους είναι κατάρα για αυτόν που το προκάλεσε.
Ο βρωμόκοσμος που στήνει ο Τσίπρας, με την παραοικονομία γύρω από το προσφυγικό, τα αιμοσταγή πλεονάσματα, τα ρουσφέτια, τον κανιβαλισμό των εργαζομένων και το ξεπούλημα των πόρων της πατρίδας, θα αντέξει μόνον ώσπου να τον διαδεχθεί ο Μητσοτάκης ή κάτι παρεμφερές που θα συνεχίσει το κακό.
Οι παλαιότεροι έλεγαν ότι «για ένα όνομα ζούμε στην κοινωνία». Αυτό ακριβώς το όνομα, το όνομα της Αριστεράς είναι που διασύρει ο Τσίπρας.
Είναι επείγον η Αριστερά να απομιανθεί, να ανασυγκροτηθεί. Να ακούσει ξανά ο λαός τη φωνή της. Η Αριστερά ή θα είναι ο πρόμαχος του λαού ή δεν θα είναι Αριστερά. Η Αριστερά ή θα είναι ο ίδιος ο λαός στην εξουσία ή δεν θα είναι Αριστερά. Στα αριστερά
του πρώην Αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα υπάρχουν το ΚΚΕ, η ΛΑΕ, η Πλεύση Ελευθερίας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β’ κι άλλες μεμονωμένες δυνάμεις, οργανώσεις και πρόσωπα. Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν ευχής έργο ο σχηματισμός ενός Μετώπου απ’ όλες αυτές τις δυνάμεις, ενός Λαϊκού Μετώπου στα πρότυπα του ΕΑΜ.
Οχι μόνον για να αντιμετωπισθεί η παρούσα συγκυρία, αλλά και τα μελλοντικά δεινά που φαίνεται να καταφθάνουν χειρότερα.
Οι δυνάμεις αυτές πρέπει να προτάξουν όσα τις ενώνουν, απ’ όσα τις χωρίζουν. Το ΚΚΕ, ως τώρα τουλάχιστον, δεν φαίνεται να ενστερνίζεται μιαν τέτοια στρατηγική. Δείχνει να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν άλλον, παρά μόνον στον εαυτό του και, πιθανόν, σε ορισμένους μεμονωμένους συμμάχους.
Μένει λοιπόν στους υπόλοιπους να προχωρήσουν, παρά τις διαφορές τους, σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα. Οχι όμως σε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ, όχι σε ένα συνονθύλευμα με την ευκολία της άποψης, αλλά σε ένα μέτωπο με τη δέσμευση της θέσης. Για όλα τα κρίσιμα θέματα: το χρέος, τη λιτότητα, το νόμισμα, την άμυνα, τις προτεραιότητες στην οικονομία, το πολίτευμα.
Η πατρίδα είναι σε κίνδυνο. Χρειάζεται όχι μόνον ένα μέτωπο της Αριστεράς, αλλά ένα μέτωπο της Αριστεράς που να φθάνει έως την πατριωτική δεξιά. Που θα απευθύνεται σε ταξική βάση σε όλους τους ανθρώπους του λαού. Που θα επαναφέρει την πολιτική στον δημόσιο βίο, ως λαϊκό όπλο. Που θα αποκαταστήσει τη γλώσσα, χωρίς να καταφεύγει σε σοφιστείες, ευφημισμούς και ψέματα. Μια Αριστερά που θα προτείνει ξανά την αξιοπρέπεια στους πολίτες. Με στρατηγική παγκοίνως γνωστή, με τακτικές και ιεράρχηση στόχων, όλα εις γνώσιν και με τη συμμετοχή του λαού.
Μπορούν η ΛΑΕ, η Πλεύση Ελευθερίας, το Σχέδιο Β’, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι υπόλοιπες οργανώσεις και τα πρόσωπα; Αν μπορούν, πρέπει να το κάνουν τώρα! Και ο λαός να το δει τώρα να γίνεται! Με πρώτο στόχο την είσοδο στη Βουλή, ώστε να υπάρξει εκεί μέσα κατ’ αρχάς λαϊκή αντιπολίτευση και άμποτες λαϊκή εξουσία…
Η κατηφόρα της ντροπής, τέλος δεν έχει.
Αν κάτι πρώτα απ’ όλα έβλαψε ο Τσίπρας, είναι η πατρίδα. Λεηλάτησε τους κατοίκους της και δήωσε το σώμα της. Αν κατά δεύτερον κατέστρεψε κάτι, αυτό είναι η Αριστερά, το καλό της όνομα, την ελπίδα που αποτελούσε για τον λαό, όχι μόνον για τους αριστερούς, αλλά, στα έσχατα, και για τους δεξιούς.
Ο Τσίπρας πήρε το όνομα της Αριστεράς και το «κρέμασε λάφυρο στης Εφεσος τον ναό». Απ’ το τσιγκέλι. Εκεί που οι καπεταναίοι κρεμάγαν τ’ άρματα ο Τσίπρας κρέμασε τα νταούλια κάτι απίθανων τύπων, από τον Πολάκη ως την Αυλωνίτου κι απ’ τον the Tsakalotos ως τον κ. Δημήτρη Ιδρυμα Λεβί Παπαδημητρίου.
Ο Τσίπρας κόσμησε την Αριστερά με ένα συνονθύλευμα εμπράγματης αμορφωσιάς, αμοραλισμού και καλπάζουσας ιδιοτέλειας. Βλακώδη επινοήματα όπως τα περί «ηθικού πλεονεκτήματος», πελατειακές πρακτικές και αλαζονικά Παππατζιλίκια γέμισαν την καθημερινότητα των δυσπραγούντων Ελλήνων – που, πλέον, δεν πιστεύουν στα μάτια τους με αυτά που βλέπουν, ούτε στα αυτιά τους με αυτά που ακούνε.
Ο Τσίπρας έκαμε το όνομα της Αριστεράς συνώνυμο της κωλοτούμπας. Του ψέματος και του ψέματος και του ψέματος. Της εξαπάτησης. Του ραγιαδισμού – «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς». Μα πάνω απ’ όλα
ο Τσίπρας έκαμε την Αριστερά σμπίρο του Σόιμπλε.
Ολη την Αριστερά; Ασφαλώς όχι! Σμπίρο έκαμε την Αριστερά που Γονάτισε. Την Αριστερά που τον ακολουθεί στην εφαρμογή της πιο βίαιης νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Οσον όμως περνάει ο καιρός, ο λαός όλο και πιο βαριεστημένος κάνει τη διάκριση μεταξύ της Αριστεράς που Γονάτισε και της Αριστεράς που συνεχίζει να αγωνίζεται. Και τούτου ένεκεν, ο
κίνδυνος να πάρει μαζί του ο Τσίπρας στην κάθοδό του προς τον Αδη όλη την Αριστερά είναι παρών. Ο κίνδυνος να γίνει η Αριστερά δυσώνυμη για τα επόμενα πολλά χρόνια είναι μεγάλος και γίνεται μεγαλύτερος, όσον ο Τσίπρας και η παρέα του συνεχίζουν να εκτελούν το Συμβόλαιο Θανάτου που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας από τον Ιούλιο-Αύγουστο του 2015 και λέγεται Μνημόνιο.
Ολοι γνωρίζουν, και οι Δυνάστες-Δανειστές και οι εγχώριοι σμπίροι τους, ότι η υπόθεση του Χρέους δεν βγαίνει. Και δεν χρειάστηκε να καταρρεύσουν τα παραμύθια που έλεγε περί τούτου ο Τσίπρας, για να γίνει φανερό κάτι που όλοι ήξεραν από την πρώτη αρχή. Εκτός από το Χρέος, είναι επίσης φανερό ότι τα μέτρα λιτότητας δεν οδηγούν πουθενά. Παρά μόνον σε μια
δυστοπία. Ενα προτεκτοράτο, που με εργαλείο το Χρέος στεριώνεται στον τόπο μας, στερώντας τους Ελληνες και τους επόμενους Ελληνες από κάθε ελπίδα.
Ο Τσίπρας κατεβάζει τη χώρα στον Αδη. Ο ίδιος. Κι ελπίζει ο μωρός ότι αυτός και ο εαυτός του θα επιστρέψουν από ’κεί. Δεν θα επιστρέψει. Και το όνομά του θα συνοδεύεται μόνον με κατάρες, όπως αυτές που ρίχνουν τώρα οι ανάπηροι, οι γέροντες, οι άνεργοι, οι απλήρωτοι, οι νοσούντες, οι αυτόχειρες, τα πεινασμένα παιδιά – ακόμα κι αν αυτά τα τελευταία δεν γνωρίζουν ότι το παράπονό τους είναι κατάρα για αυτόν που το προκάλεσε.
Ο βρωμόκοσμος που στήνει ο Τσίπρας, με την παραοικονομία γύρω από το προσφυγικό, τα αιμοσταγή πλεονάσματα, τα ρουσφέτια, τον κανιβαλισμό των εργαζομένων και το ξεπούλημα των πόρων της πατρίδας, θα αντέξει μόνον ώσπου να τον διαδεχθεί ο Μητσοτάκης ή κάτι παρεμφερές που θα συνεχίσει το κακό.
Οι παλαιότεροι έλεγαν ότι «για ένα όνομα ζούμε στην κοινωνία». Αυτό ακριβώς το όνομα, το όνομα της Αριστεράς είναι που διασύρει ο Τσίπρας.
Είναι επείγον η Αριστερά να απομιανθεί, να ανασυγκροτηθεί. Να ακούσει ξανά ο λαός τη φωνή της. Η Αριστερά ή θα είναι ο πρόμαχος του λαού ή δεν θα είναι Αριστερά. Η Αριστερά ή θα είναι ο ίδιος ο λαός στην εξουσία ή δεν θα είναι Αριστερά. Στα αριστερά
του πρώην Αριστερού ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα υπάρχουν το ΚΚΕ, η ΛΑΕ, η Πλεύση Ελευθερίας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το Σχέδιο Β’ κι άλλες μεμονωμένες δυνάμεις, οργανώσεις και πρόσωπα. Κατά τη γνώμη μου, θα ήταν ευχής έργο ο σχηματισμός ενός Μετώπου απ’ όλες αυτές τις δυνάμεις, ενός Λαϊκού Μετώπου στα πρότυπα του ΕΑΜ.
Οχι μόνον για να αντιμετωπισθεί η παρούσα συγκυρία, αλλά και τα μελλοντικά δεινά που φαίνεται να καταφθάνουν χειρότερα.
Οι δυνάμεις αυτές πρέπει να προτάξουν όσα τις ενώνουν, απ’ όσα τις χωρίζουν. Το ΚΚΕ, ως τώρα τουλάχιστον, δεν φαίνεται να ενστερνίζεται μιαν τέτοια στρατηγική. Δείχνει να μην έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν άλλον, παρά μόνον στον εαυτό του και, πιθανόν, σε ορισμένους μεμονωμένους συμμάχους.
Μένει λοιπόν στους υπόλοιπους να προχωρήσουν, παρά τις διαφορές τους, σε ένα μίνιμουμ πρόγραμμα. Οχι όμως σε έναν νέο ΣΥΡΙΖΑ, όχι σε ένα συνονθύλευμα με την ευκολία της άποψης, αλλά σε ένα μέτωπο με τη δέσμευση της θέσης. Για όλα τα κρίσιμα θέματα: το χρέος, τη λιτότητα, το νόμισμα, την άμυνα, τις προτεραιότητες στην οικονομία, το πολίτευμα.
Η πατρίδα είναι σε κίνδυνο. Χρειάζεται όχι μόνον ένα μέτωπο της Αριστεράς, αλλά ένα μέτωπο της Αριστεράς που να φθάνει έως την πατριωτική δεξιά. Που θα απευθύνεται σε ταξική βάση σε όλους τους ανθρώπους του λαού. Που θα επαναφέρει την πολιτική στον δημόσιο βίο, ως λαϊκό όπλο. Που θα αποκαταστήσει τη γλώσσα, χωρίς να καταφεύγει σε σοφιστείες, ευφημισμούς και ψέματα. Μια Αριστερά που θα προτείνει ξανά την αξιοπρέπεια στους πολίτες. Με στρατηγική παγκοίνως γνωστή, με τακτικές και ιεράρχηση στόχων, όλα εις γνώσιν και με τη συμμετοχή του λαού.
Μπορούν η ΛΑΕ, η Πλεύση Ελευθερίας, το Σχέδιο Β’, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι υπόλοιπες οργανώσεις και τα πρόσωπα; Αν μπορούν, πρέπει να το κάνουν τώρα! Και ο λαός να το δει τώρα να γίνεται! Με πρώτο στόχο την είσοδο στη Βουλή, ώστε να υπάρξει εκεί μέσα κατ’ αρχάς λαϊκή αντιπολίτευση και άμποτες λαϊκή εξουσία…
