Από τη μια πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία επαναλαμβάνουν ότι η Ρωσία «πρέπει να νικηθεί», από την άλλη, η Μόσχα είναι απίθανο να ανεχθεί περαιτέρω καταστροφή των όπλων της χωρίς κλιμάκωση.
Δηλώνοντας μια… άνευ όρων υποστήριξη προς την Ουκρανία και την Ταϊβάν με κάθε μέσο, η Δύση διακινδυνεύει να εισέλθει σε μια πλήρους κλίμακας αντιπαράθεση με τη Ρωσία και την Κίνα στο όνομα των αφηρημένων συμφερόντων και αξιών, γράφει ο αρθρογράφος της The Guardian, Simon Jenkins.
Την ίδια στιγμή, η δυτική παρέμβαση στις υποθέσεις άλλων κρατών τα τελευταία χρόνια έμοιαζε περισσότερο με τους αυτοκρατορικούς πολέμους που οδήγησαν στον παράλογο θάνατο χιλιάδων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο, θυμάται ο δημοσιογράφος.
Προκειμένου να αποφευχθεί μια παγκόσμια καταστροφή, ο αρθρογράφος προτείνει στους δυτικούς ηγέτες να υποχωρήσουν στη Μόσχα και στο Πεκίνο.
«Τα επιχειρήματα τις παραμονές ενός πολέμου είναι πάντα τα ίδια.
Αυτοί που επιζητούν τον πόλεμο φωνάζουν δυνατά και χτυπούν το στήθος τους, θέλουν τα τανκς να βροντοφωνάζουν και τα τζετ αεροπλάνα βρυχώνται.
Αυτοί που αντιτίθενται αποκαλούνται αδύναμοι, κατευναστές και ηττοπαθείς.
Όταν ηχούν τρομπέτες και χτυπούν τα τύμπανα, η κοινή λογική αναζητά καταφύγιο», γράφει ο Simon Jenkins.
Κατά την άποψή του, η επίσκεψη στην Ταϊβάν της προέδρου του Κογκρέσου των ΗΠΑ, Pelosi, «ήταν τόσο ανοιχτά προκλητική που δεν μοιάζει με τίποτα άλλο από ένα κόλπο πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές».
Ωστόσο, παρά τους ισχυρισμούς της Προέδρου του Κογκρέσου ότι οι ΗΠΑ «ποτέ δεν υποχωρούν στους αυταρχικούς» αποκαλώντας «υπερβολική αντίδραση» της Κίνας, κανείς δεν πιστεύει ότι οι ΗΠΑ θα πάνε σε πόλεμο για την Ταϊβάν – τουλάχιστον όχι ακόμη, σημειώνει ο δημοσιογράφος.
«Μια παρόμοια ασάφεια διαπερνά τη στάση της Δύσης απέναντι στη Ρωσία σε σχέση με την Ουκρανία» , σημειώνει ο ίδιος.
Από τη μια πλευρά, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Βρετανία επαναλαμβάνουν ότι η Ρωσία «πρέπει να νικηθεί», από την άλλη, η Μόσχα είναι απίθανο να ανεχθεί περαιτέρω καταστροφή των όπλων της χωρίς κλιμάκωση.
Έτσι, «η Δύση εμφανίζεται αποφασισμένη να οδηγήσει τη σύγκρουση στην Ουκρανία σε ισοπαλία, ελπίζοντας να καθυστερήσει μια φρικτή διαδικασία των πέναλτι», πιστεύει ο παρατηρητής.
Η παράνοια
Ο Simon Jenkins συγκρίνει τη σημερινή αβεβαιότητα με την κατάσταση του 1914, όταν οι ηγέτες αμφιταλαντεύονταν και καμία πλευρά δεν ήταν διατεθειμένη να ακούσει για συμβιβασμό.
Όπως θυμάται ο δημοσιογράφος, κατά τη διάρκεια των δύο πυρηνικών κρίσεων του Ψυχρού Πολέμου του 1962 και του 1983, μια καταστροφή αποφεύχθηκε χάρη σε ανεπίσημες γραμμές επικοινωνίας μεταξύ Ουάσιγκτον και Μόσχας.
Σήμερα, ωστόσο, τέτοια κανάλια επικοινωνίας φέρεται να μην υπάρχουν.
Αν η Ανατολή κυριαρχείται από «δύο αυταρχικούς» με ισχυρές θέσεις στο εσωτερικό, αλλά «εμμονή με παράνοια για τα σύνορά τους», τότε η Δύση «δηλητηριάζεται από αποδυναμωμένους και αφερέγγυους ηγέτες που επιδιώκουν να αυξήσουν τη βαθμολογία τους υποδαυλίζοντας συγκρούσεις στο εξωτερικό» δηλώνει ο Jekins.
Με αυτόν τον τρόπο, ο παλιός δυτικός ιμπεριαλισμός έχει μετατραπεί σε μια νέα τάξη πραγμάτων που βασίζεται στα δυτικά «συμφέροντα και αξίες» που επικαλείται για να δικαιολογήσει οποιαδήποτε επέμβαση.
«Αυτή η παραγγελία έχει γίνει αυθαίρετη και δεν γνωρίζει σύνορα », προειδοποιεί ο αρθρογράφος.
Δεν δήλωσαν ίδια στήριξη σε χώρες όπως Ιράν, Συρία, Λιβύη, Ρουάντα
Παρά τη δήλωση της Pelosi, η Δύση μπορεί να «υποχωρήσει» κατά βούληση, παρεμβαίνοντας στις υποθέσεις άλλων χωρών ή όχι, υπενθυμίζει ο Τζένκινς, όπως ασυνεπείς δυτικές πολιτικές έναντι του Ιράν, της Συρίας, της Λιβύης, της Ρουάντα, της Μιανμάρ, της Υεμένης, της Σαουδικής Αραβίας και άλλων κρατών.
«Σε όλη μου τη ζωή, το Υπουργείο Άμυνας δεν χρειάστηκε ποτέ να υπερασπιστεί τη χώρα μου από μια απίθανη μακρινή απειλή, πολύ λιγότερο από τη Ρωσία ή την Κίνα.
Ωστόσο, στο όνομα των «συμφερόντων και αξιών», έχει σκοτώσει ανείπωτες χιλιάδες ξένους για λογαριασμό μου και με ελάχιστο έως καθόλου όφελος», σημειώνει ο Jenkins.
Από αυτή την άποψη, δεδομένης της επικείμενης απειλής μιας σοβαρής σύγκρουσης μεταξύ Ανατολής και Δύσης, θα περίμενε κανείς από την πιθανή μελλοντική πρωθυπουργό της Βρετανίας Truss τουλάχιστον μια εξήγηση για το «ποιοι, στο όραμά της, είναι οι στόχοι του Ηνωμένου Βασιλείου στην Ουκρανία και Ταϊβάν, αν υπάρχει», σημειώνει ο δημοσιογράφος. Κατά τη γνώμη του, καμία από αυτές τις χώρες δεν είναι επίσημος σύμμαχος της Μεγάλης Βρετανίας και δεν είναι κρίσιμης σημασίας για την ασφάλειά της.
Η στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία υπαγορεύτηκε από ανθρωπιστικούς και όχι στρατηγικούς λόγους.
« Πιθανώς η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορούμε να δώσουμε στην Ουκρανία είναι να βοηθήσουμε στην τελική επιστροφή του εργατικού δυναμικού της από την εξορία και να βοηθήσουμε στην ανοικοδόμηση κατεστραμμένων πόλεων», πιστεύει ο παρατηρητής.
Η Ταϊβάν, από την άποψή του, αξίζει επίσης στήριξη στον αγώνα της κατά της Κίνας, αλλά το καθεστώς της δεν αποτελεί στρατιωτική απειλή για το Ηνωμένο Βασίλειο.
Η αποστολή από τον Johnson ενός αεροπλανοφόρου στη Θάλασσα της Νότιας Κίνας πέρυσι ήταν μια παράλογη πράξη ματαιοδοξίας, είπε ο Τζένκινς.
Σύμφωνα με τον δημοσιογράφο, η Ρωσία και η Κίνα αντιμετωπίζουν συνοριακές διαφορές χαρακτηριστικές στα περισσότερα μέρη του κόσμου.
Όπως θυμάται, η παρέμβαση ξένων σπάνια συμβάλλει στην επίλυση τέτοιων συγκρούσεων.
«Οι μέρες που οι δυτικές δυνάμεις μπορούσαν να καθορίσουν τις σφαίρες συμφερόντων για κράτη όπως η Κίνα και η Ρωσία έχουν επάξια παρέλθει», γράφει ο Jenkins.
Από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, «οι δυτικές επεμβάσεις σε όλο τον κόσμο έχουν γίνει παρωδία αυτοκρατορικών εκστρατειών, ειδικά στον μουσουλμανικό κόσμο», επιμένει ο παρατηρητής, επισημαίνοντας ότι, με σπάνιες εξαιρέσεις, ούτε η Κίνα ούτε η Ρωσία έχουν δείξει παρόμοια επιθυμία να καταλάβει τον κόσμο.
