Για τον Αλέξη Τσίπρα, το «η Ελλάδα επέστρεψε» («Greece is back») ήταν μια συνεχής αναφορά κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ, κάτι που επισήμανε και ο Ντόναλντ Τραμπ στις δηλώσεις του μετά τη συνάντησή τους. Έτσι, δεν μένουν περιθώρια αμφιβολίας ούτε για τις προθέσεις ούτε για το αποτέλεσμα.
Επέστρεψε η Ελλάδα και μάλιστα στις πιο μαύρες εποχές της Αμερικανοκρατίας, από τα χρόνια του Εμφυλίου μέχρι και τη διατάραξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων το 1974. Επέστρεψε, αν και με όρους που -όσο κι αν φαίνεται παράδοξο- είναιακόμη πιο δυσμενείς από τις καταστάσεις εκείνων των εποχών. Κι αυτό γιατί τότε υπήρχαν κάποια περιθώρια επιμέρους διαφοροποιήσεων, όπως, π.χ., στην απαίτηση εκτέλεσης του Μπελογιάννη, στο ζήτημα της Κύπρου, ακόμη και στην ανάπτυξη εμπορικών σχέσεων με τις σοσιαλιστικές χώρες και στη διαμόρφωση σχέσεων στενής συνεργασίας και φιλίας με τον αραβικό κόσμο και τις αδέσμευτες χώρες, παρά τις αντίθετες αμερικανικές υποδείξεις. Κι αυτά συνέβαιναν και επί Πλαστήρα και επί Παπάγου και επί Καραμανλή και επί Παπανδρέου κ.λπ. Μέχρι και ο Παπαδόπουλος έφερε αντιρρήσεις στην παροχή διευκολύνσεων στους Αμερικανούς, κατά τον αραβοϊσραηλινό πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ, τον Οκτώβριο 1973.
Τώρα η επιστροφή γίνεται χωρίς τις όποιες επιφυλάξεις και με τον Έλληνα πρωθυπουργό να τονίζει πως «η Ελλάδα πάντα υπήρξε ένας αξιόπιστος σύμμαχος των ΗΠΑ και αξιόπιστος εταίρος». Επιπλέον, υπογράμμισε τον «κρίσιμο γεωστρατηγικό ρόλο της Ελλάδας», τονίζοντας τη στενή συνεργασία με το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Τις δύο χώρες που ευθυγραμμίζονται πλήρως με την αμερικανική πολιτική στη Μέση Ανατολή και την ανατολική Μεσόγειο.
Πρόκειται κυριολεκτικά για μια πολιτική υποταγής στα αμερικανικά συμφέροντα σε μια επιδίωξη απομόνωσης της Τουρκίας, η οποία ήδη φαίνεται πόσο κοντόφθαλμη είναι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι ενώ ο Τσίπρας έκανε αναφορές στις τουρκικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου στο Αιγαίο και αναφέρθηκε έστω και επί τροχάδην και στην Κύπρο, ο Τραμπ απέφυγε να σχολιάσει οτιδήποτε αφορά στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Για τις ΗΠΑ είναι σαφές ότι η αγωνιώδης προσπάθεια της κυβέρνησης Τσίπρα να βρει στήριξη τόσο στους χειρισμούς της για το ζήτημα του χρέους και την ανάκαμψη της οικονομίας μέσα από επενδύσεις, ακόμη και στη λογική του «επενδύσεις να ‘ναι κι ό,τι να ‘ναι», όσο και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, την υποχρεώνει να δίνει κυριολεκτικά γη και ύδωρ. Κι αυτό, φυσικά, δεν το αφήνουν ανεκμετάλλευτο.
Οι συμφωνίες Τσίπρα-Τραμπ και τα όσα αποσαφήνισε ο Έλληνας πρωθυπουργός στην ομιλία του στην επιχειρηματική συνάντηση των «Brookings», δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Και ο Αμερικανός πρόεδρος είχε κάθε λόγο να θριαμβολογεί, όταν μιλούσε για τις θέσεις εργασίας σε Αμερικανούς πολίτες με τη συμφωνία για αναβάθμιση των F-16, όταν αναγνώριζε τη συμβολή της Ελλάδας στον νατοϊκό προϋπολογισμό με το 2% του εθνικού της προϋπολογισμού, ποσοστό που υπολείπεται μόνο απ’ αυτό των ίδιων των ΗΠΑ, όταν άκουγε τον Τσίπρα να λέει ότι «σε ό,τι αφορά την Κρήτη και τη βάση της Σούδας είναι σε όλους γνωστό ότι έχει ιδιαίτερη γεωστρατηγική σημασία την οποία την αξιολογήσαμε από κοινού και πιστεύω ότι ήδη γίνεται μια πολύ σημαντική δουλειά εκεί η οποία μπορεί και πρέπει να αναβαθμιστεί».
Και ως αποκορύφωμα της ελληνικής επιστροφής, ασφαλώς θα εκτιμήθηκε η σαφής αναφορά του Τσίπρα στη συμβολή της Ελλάδας «στον αντιτρομοκρατικό αγώνα και στην ανταλλαγή πληροφοριών». Καθιστώντας προφανές ότι η χώρα μας έχει τεθεί πλήρως στην υπηρεσία των ΗΠΑ για την υλοποίηση της τυχοδιωκτικής πολιτικής τους στην περιοχή. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για την ασφάλεια του ελληνικού λαού σε μια περίοδο που ο κίνδυνος τυφλών χτυπημάτων από τρομοκρατικές οργανώσεις σε χώρες που συντάσσονται με την ιμπεριαλιστική πολιτική είναι μια τραγική πραγματικότητα.
Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι για πρώτη φορά μετά το καλοκαίρι του 2015, με την ακύρωση του λαϊκού ΟΧΙ και την ψήφιση του νέου Μνημονίου, με την πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα συντάσσεται το σύνολο των καθεστωτικών πολιτικών δυνάμεων. Είναι σαφές ότι, όπως και τότε έτσι και τώρα, οι δυνάμεις ολόκληρου του αστικού πολιτικού φάσματος κρατάνε τις διαφορές και τις σκιαμαχίες τους για τα επουσιώδη ή έστω για τα ζητήματα τακτικής. Στα ζητήματα στρατηγικής σημασίας για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου η σύμπνοια είναι πλήρως εξασφαλισμένη.
