Πολλές φορές στο παρελθόν, η Gold Switzerland, στις εκθέσεις της, είχε αποκαλέσει τον πρόεδρο της Federal Reserve, Jerome Powell, όπλο μαζικής καταστροφής.
Μάλιστα, χλεύαζε τις προσπάθειές του να γίνει ένας νέος Volcker, σε μια Αμερική που έχει χρέος άνω των 32 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και έχει ανοίξει έναν άνευ προηγουμένου κύκλο νομισματικής σύσφιξης.
Ωστόσο, όπως λέει, κάποια πράγματα μπορεί να τύχουν επανεξέτασης…
Σύμφωνα με όσα αναφέρει ο ελβετικός οίκος, «οι κεντρικές τράπεζες στρεβλώνουν τον νόμο της φυσικής προσφοράς και ζήτησης, συντρίβουν την ελεύθερη αγορά και ουσιαστικά έχουν σκοτώσει τον καπιταλισμό.
Ταυτόχρονα δημιουργούν ανισότητα πλούτου, σε επίπεδα παρόμοια με τη σύγχρονη φεουδαρχία.
Στην πραγματικότητα, το τραπεζικό σύστημα είναι στημένο, και ιδιαίτερα η Fed, υποστηρίζει ο αναλυτής της η Gold Switzerland.
«Είναι απαράδεκτο να παίρνει βραβείο Nobel ο πρώην πρόεδρος της Oμοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Bernanke για την ουσιαστική… λύση μιας ιστορικής κρίσης χρέους, διά της δημιουργίας εξίσου ιστορικών επιπέδων νέου χρέους, το οποίο στη συνέχεια πληρώνεται με ιστορικά πρωτοφανή επίπεδα πληθωριστικών χρημάτων.
Δεν υπάρχει κυριολεκτικά τίποτα ευγενές σε αυτό το βραβείο Nobel.
Επίσης, δεν μου αρέσουν οι μάγοι του εύκολου χρήματος, όπως η Janet Yellen που τηρεί πιστά το βιβλίο του Bernanke περί ZIRP (Πολιτική Μηδενικού Επιτοκίου), λύνοντας κάθε δημοσιονομικό ή νομισματικό εθισμό με περισσότερη συνθετική και πληθωριστική ρευστότητα (δηλαδή QE στο φεγγάρι).
Ούτε μου αρέσει η Yellen να λέει πράγματα όπως “μπορεί να μην δούμε ποτέ άλλη ύφεση στη ζωή μας”.
Ομοίως, δεν μου αρέσει ο Powell, που το 2009 δήλωνε ότι δεν υπάρχει λόγος να μην πιστεύουμε ότι οι bull market θα μπορούσαν να συνεχιστούν για περισσότερο, “ίσως και επ’ αόριστον” – όταν μόλις ένα χρόνο αργότερα οι αγορές έπεσαν πάνω από 35% (και θα είχαν πέσει στον πυθμένα του ωκεανού αν δεν υπήρχαν τα τρισεκατομμύρια του QE που έσωσαν το σύστημα).
Επίσης, φυσικά, ο πληθωρισμός δεν ήταν παροδικός»… προσέθεσε.
Δικηγόρος του διαβόλου…
Ωστόσο, ίσως έχει έρθει η στιγμή να παίξουμε τον δικηγόρο του διαβόλου, δηλαδή του Powell, επισημαίνει ο οίκος.
Ειδικότερα, το εύκολο χρήμα είναι μια φανταστική (εγκληματική) λύση σε πραγματικά οικονομικά προβλήματα, διότι στο τέλος τέτοιες παραμυθένιες πολιτικές απλώς δημιουργούν φούσκες χρέους που σώζονται από νομισματικές φούσκες, οι οποίες, όπως όλες οι φούσκες, απλώς «σκάνε».
Και όταν σκάει μια συναλλαγματική φούσκα (πάντα η τελευταία φούσκα που το παθαίνει), τα έθνη και ακόμη και τα αποθεματικά νομίσματα, από το ολλανδικό φιορίνι μέχρι τη βρετανική λίρα, καταλήγουν να έχουν δραματικό τέλος.
Και δεδομένου ότι κάθε κεντρικός τραπεζίτης είναι ένοχος για κάθε «ποσοτική» αμαρτία από τότε που ο Alan Greenspan πούλησε τη διατριβή του στη Wall Street στα τέλη της δεκαετίας του 1990, εύλογα στο ίδιο πολιτικοποιημένο και εξαρτώμενο από τα μακροοικονομικά δεδομένα κλαμπ έχει ενταχθεί και ο Powell.
Εν ολίγοις, ο Powell δεν ήταν ούτε Paul Volcker ούτε William Martin – με τον ίδιο σχεδόν τρόπο που ο Dan Quayle (όπως δηλώνει περίφημα ο γερουσιαστής Bentsen) δεν ήταν ο John Kennedy.
Στην πραγματικότητα, ο Martin και ο Volcker παραμένουν ημι-εμβληματικοί επειδή είναι μεταξύ των ελάχιστων και γενναίων της Fed που στην πραγματικότητα αφαίρεσαν το μπολ με το εύκολο χρήμα από τους κακομαθημένους ανιψιούς τους στη Wall Street.
Σε κάθε περίπτωση, λέει η Gold Switzerland, το σχέδιο του Powell να αυξήσει τα επιτόκια εν μέσω μιας ιστορικής πιστωτικής φούσκας και ενός άνευ προηγουμένου κύκλου χρέους θα σπάσει πράγματα, συμπεριλαμβανομένης της οικονομίας, των αγορών και των τραπεζών.
Εποικοδομητική) Καταστροφή;
Ναι, οι αυξήσεις των επιτοκίων του Powell στεγνώνουν τα πράγματα.
«Αλλά και πάλι, ως οπαδός των αυστριακών (και όχι κεϋνσιανών) οικονομικών, ομολογώ ότι κάποια πράγματα χρειάζονται σπάσιμο» επισημαίνει η Gold Switzerland.
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια ιδέα των von Mises/Schumpeter γνωστή ως «εποικοδομητική καταστροφή», διά της οποίας οι αγορές πίστωσης μπορούν να καθαρίσουν τις υπερμοχλευμένες και εμποτισμένες με χρέος αγορές με αποτέλεσμα που μοιάζουν στην περίπτωση της SVB (προσφάτως πτωχευθείσα τράπεζα).
Eν προκειμένω πρέπει να επισημανθεί πως στο παρελθόν ο Jerome Powell ανήκε στα γεράκια της Fed.
Aυξάνοντας τα επιτόκια κατά πάνω από 500 μ.β. από το 1ο τρίμηνο του 2022, ο Powell προσπαθεί σκόπιμα να συντρίψει τη μόχλευση σε USD που διακρατούνται πέραν των συνόρων των ΗΠΑ (δηλ. «ευρώ δολάρια»).
Δηλαδή, αυξάνοντας τα επιτόκια με ταχύτητα ρεκόρ και με κλίση ρεκόρ, είναι πολύ πιο δύσκολο για τις υπεράκτιες αγορές παραγώγων να συνεχίσουν να μοχλεύουν (και ως εκ τούτου να μπλέκουν) off-shore USD σε φθηνά επίπεδα.
Αυτή η μείωση της μόχλευσης, που θα οδηγήσει σε απομάκρυνση των επενδυτών από την αγορά ευρωπαϊκών κρατικών ομολόγων (και αυξημένες αποδόσεις), μπορεί με τη σειρά της να οδηγήσει σε μια off shore/ευρωπαϊκή τραπεζική και πιστωτική κρίση.
Μια τέτοια τραπεζική κρίση θα δημιουργούσε στη συνέχεια μια ροή χρημάτων πίσω στα αμερικανικά ομόλογα.
Έτσι, και παρά τις πολύ πραγματικές ενδείξεις/απειλές ανοιχτής αποδολαριοποίησης, οι αυξήσεις των επιτοκίων του Powell είναι ένα σχέδιο για να σωθεί το USD απορροφώντας όλα αυτά τα off-shore δολάρια.
Εποικοδομητική ή μη, θα είναι καταστροφική
Το αν ο Powell έχει ή όχι μέθοδο και αν οι δήθεν χορογραφημένες αυξήσεις επιτοκίων «εποικοδομητικής καταστροφής» οδηγούν σε ροή παγκόσμιων κεφαλαίων υπέρ του δολαρίου και των αμερικανικών ομολόγων μένει να φανεί.
Σε κάθε περίπτωση, λέει η Gold Switzerland, η πραγματική δοκιμασία και το σήμα για μια τέτοια ροή κεφαλαίων θα έρθει όταν η Ιαπωνία τελικά ρίξει πετσέτα στην παράλογη πολιτική της περί QE (και ως εκ τούτου όταν υπάρξει Έλεγχος της Καμπύλης Απόδοσης).
Μόλις το JGB (γεν) χάσει το κέντρο την υποστήριξη της τράπεζας και οι αποδόσεις των ιαπωνικών ομολόγων θα εκτιναχθούν.
Μια τέτοια κρίση στην Ιαπωνία θα εξαπλωθεί στην τρομερά εύθραυστη Ευρώπη και τα spread ομολόγων μεταξύ των ιταλικών ομολόγων και των γερμανικών ομολόγων θα είναι αδύνατο να ελεγχθεί από την ΕΚΤ.
Αυτό θα είναι σίγουρα καταστροφή, αλλά όχι με πολύ «εποικοδομητικό» τρόπο για τα εκατομμύρια των πολιτών από το Βερολίνο μέχρι τη Βαρκελώνη, που στη συνέχεια θα υποφέρουν για τις αμαρτίες των κεντρικών τραπεζιτών τους.