Eιδικότερα, όπως το Ινστιτούτο αναφέρει, «ό,τι ακολουθήσει θα είναι σύντομο, κατάλληλο για το υπό εξέταση θέμα μάθημα.
Πρόκειται για ένα απόσπασμα του Milton Friedman που βρίσκεται στο εξαιρετικό βιβλίο του Joseph Salerno, Money: Sound and Unsound:
Εάν το χρήμα, ένα νόμισμα, βασίζεται στην αξία ενός εμπορεύματος, τα πράγματα σε ό,τι αφορά τη νομισματική πολιτική και τους υπεύθυνους χάραξής της είναι πολύ απλά.
Απλά, οι policy makers είναι, σε γενικές γραμμές, αχρείαστοι!
Το εμπόρευμα – χρήμα φροντίζει τον εαυτό του.
Εάν έχουμε καλά χρήματα, δεν χρειαζόμαστε τη Fed ή την ΕΚΤ… Απλά χρειαζόμαστε τέτοιου είδους χρήματα.
Κανόνας του χρυσού…
Κάποτε ο οικονομολόγος Nouriel Roubini επιτέθηκε κάποτε στον κανόνα του χρυσού…
Μάλιστα, είχε θέσει το εξής ερώτημα: Εάν ακουλουθείτε έναν κανόνα χρυσού ή τροποποιημένο κανόνα χρυσού, τι κάνετε σε περίπτωση που δεν έχετε αρκετό χρυσό για να στηρίξετε πλήρως το νόμισμα;
Μετάφραση: Τι θα συμβεί εάν οι τράπεζες δημιουργήσουν πλαστά IOU για τον χρυσό των καταθετών τους;
Πρόταση: Να τους απαγγελθούν κατηγορίες για απάτη.
Ο χρυσός δεν «υποστηρίζει» τίποτα.
Οι τράπεζες εκδίδουν IOU για τα χρήματα.
Όταν εκδίδουν περισσότερα IOU από ό,τι έχουν χρυσό στο χέρι, διαπράττουν απάτη.
«Είναι απλώς απάτη»
Σύμφωνα με τον Murray Rothbard, «η έκδοση υποσχετιικών πληρωμής κατ’ απαίτηση πέραν του ποσού των διαθέσιμων αγαθών είναι απλώς απάτη, και έτσι πρέπει να λαμβάνεται υπόψη από το νομικό σύστημα. . .
Αυτό είναι νομιμοποιημένη παραποίηση.
Αυτό είναι η δημιουργία χρημάτων χωρίς την ανάγκη παραγωγής, για να ανταγωνίζονται για πόρους αυτούς που έχουν παραγάγει.
Εν ολίγοις, η τραπεζική με κλασματικά αποθεματικά είναι καταστροφική τόσο για την ηθική όσο και για τις θεμελιώδεις βάσεις και θεσμούς της οικονομίας της αγοράς».
Ο Roubini λέει επίσης ότι ένας «Κανόνας Χρυσού περιορίζει την ευελιξία και το εύρος των ενεργειών που μπορούν να αναλάβουν οι κεντρικές τράπεζες».
Πιστεύει δε ότι είναι ένα μειονέκτημα…
Στην αρχή του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι εμπόλεμες κυβερνήσεις ξεπέρασαν τον κανόνα του χρυσού για να μπορέσουν να πολεμήσουν τον πιο αιματηρό πόλεμο στην ανθρώπινη ιστορία.
Ο χρυσός, δεδομένου ότι δεν μπορεί να δημιουργηθεί κατόπιν ζήτησης, θα περιόριζε σοβαρά την «ευελιξία και το φάσμα των ενεργειών» που θα μπορούσαν να αναλάβουν οι κυβερνήσεις.
Το υγιές χρήμα δεν είναι προϊόν αποφάσεων πολιτικής της κεντρικής τράπεζας.
Αλλά ποιος νοιάζεται για τα «καλά χρήματα» όταν επίκειται μαζική ανθρώπινη σφαγή;
Πιο πρόσφατα, ο Roubini είπε: «Ο κόσμος ναυαγεί σε αργή κίνηση».
Aν υπήρχε όμως ένας χρυσός κανόνας, θα ναυάγια θα αποφεύγονταν.
Ένας χρυσός κανόνας δεν χρειάζεται τον Roubini.
Δεν χρειάζεται τον Jerome Powell.
Δεν χρειάζεται Κογκρέσο.
Απλά πρέπει να μείνει μόνο του.
Ο κανόνας του χρυσού «δεν απαιτεί τίποτα άλλο από το να απέχει η κυβέρνηση από το να τον υπονομεύει σκόπιμα», έγραψε ο Ludwig von Mises στη Θεωρία του Χρήματος και της Πίστωσης.
Αυτό που όλοι οι εχθροί του κανόνα του χρυσού απορρίπτουν ως κύριο μειονέκτημά του είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα που στα μάτια των υποστηρικτών του κανόνα του χρυσού είναι η κύρια αρετή του, δηλαδή η ασυμβατότητά του με μια πολιτική πιστωτικής επέκτασης.
Η πιστωτική επέκταση, ήτοι ο πληθωρισμός, είναι απαραίτητος για μια αναπτυσσόμενη κυβέρνηση.
Η γενική αποδοχή του ενός χρυσού κανόνα απαιτεί την αναγνώριση της αλήθειας ότι δεν μπορεί κανείς να κάνει όλους τους ανθρώπους πλουσιότερους τυπώνοντας χρήματα.
Η αποστροφή προς έναν κανόνα χρυσού εμπνέεται από τη δεισιδαιμονία ότι οι παντοδύναμες κυβερνήσεις μπορούν να δημιουργήσουν πλούτο από μικρά κομμάτια χαρτιού.
«Αν μπορούσε να δημιουργηθεί πλούτος από κομμάτια χαρτιού ή το ψηφιακό τους ισοδύναμο, η παγκόσμια φτώχεια θα ήταν παρελθόν.
Θυμηθείτε, το χρήμα εμπορευμάτων φροντίζει τον εαυτό του, αν το αφήσουμε» καταλήγει το Mises Institute.