Για τον Τραμπ και τον Κένεντι – απαντήσεις σε αναγνώστη

Ο αναγνώστης της Ίσκρα ΚΓΨ έστειλε μία σειρά σχόλια στο άρθρο μου “Τραμπ-Κένεντι: Και τώρα, τι;”. Τα εν λόγω σχόλια είναι δημοσιευμένα στη σελίδα του άρθρου. Επειδή τις απόψεις που εκφράζει μοιράζονται πολλοί, αναγνώστες μας και μη, θεώρησα καλύτερο αντί να απαντήσω στη σελίδα εκείνη – όπου μάλλον θα χανόντουσαν τόσο τα σχόλια του αναγνώστη όσο και η απάντησή μου – να αναρτήσω την απάντηση ξεχωριστά. Υποθέτω ότι με αυτό τον τρόπο θα αυξήσω και την ορατότητα των σχολίων του αναγνώστη.

Τα σχόλια του αναγνώστη πιάνουν πολλά θέματα. Έχω χωρίσει την απάντησή μου σε ενότητες που ελπίζω ότι θα την κάνουν πιο ευανάγνωστη.

Για τη “συμπάθεια” στον Κένεντι

Το άρθρο μου δεν είχε στόχο να δείξει αν είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι ο Τραμπ και ο Κένεντι. Με αυτό μπορεί να ασχοληθώ αν τους γράψω επικήδειο, όταν έρθει η ώρα. Εντελώς “εν παρόδω” ασχολήθηκα με αυτό. Επειδή όμως το θέτετε, ας ασχοληθώ και λίγο με αυτό.

Λέτε ότι μας (ή μου) είναι προσφιλής ο Ρ. Κένεντι. Σε κάποιο βαθμό ισχύει αυτό, τουλάχιστον για τον γράφοντα. Το περιβαλλοντικό του έργο είναι εξαιρετικό, ο αγώνας του ενάντια στα εμφόλια ακόμη περισσότερο και ιδιαίτερα καλή εντύπωση κάνει το ότι παρά τη μακροχρόνια στράτευσή του στο περιβαλλοντικό κίνημα (ή λόγω αυτής) κρατάει τις αποστάσεις του από το παραμύθι της ανθρωπογενούς θέρμανσης (χωρίς όμως – δυστυχώς – και να το καταγγέλλει ευθέως).

Επειδή όμως η πολιτική δεν είναι ποδόσφαιρο (αν και το ποδόσφαιρο μπορεί ενίοτε να είναι πολιτική, όπως βλέπουμε στην Ολλανδία), δεν είμαστε οπαδοί του Κένεντι, ούτε βέβαια του Τραμπ. Προσπαθούμε να δούμε την πραγματικότητα όπως είναι, όχι όπως θα θέλαμε να είναι.

Υπό αυτή την οπτική, υπάρχουν δυστυχώς πάρα πολλά πράγματα που κάνουν τον Κένεντι απεχθή. Πρώτα και κύρια, βέβαια, η φιλοσιωνιστική στάση του. Η δήλωσή του, εν μέσω γενοκτονίας, ότι “πιστεύει ότι το Ισραήλ είναι ένα ηθικό έθνος” σε κάνει να εύχεσαι να ήταν εχθές στο Άμστερνταμ για να κάνει ένα μπανάκι στα εκεί κανάλια. Ως ακραιφνής τραμπικός, φαντάζομαι ότι θα φρίττετε όσο και εγώ με το ότι ο Κένεντι βάζει στο ένα πιάτο της ζυγαριάς τη δολοφονία μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων – έστω και Παλαιστινίων untermensch όπως καταφανώς τους θεωρεί – στο άλλο πιάτο την καλή μεταχείριση των ΛΟΑΤΚΙ στο σιωνιστικό μόρφωμα, και η παλάντζα γέρνει προς τους ΛΟΑΤΚΙ. Ιδιαίτερη αλγεινή εντύπωση προκαλεί αυτή η στάση του αν λάβει κανείς υπόψη του ότι τόσο τον πατέρα όσο και τον θείο του εικάζεται ότι τους δολοφόνησε η Μοσάντ.

Άλλο στοιχείο που κάνει τον Κένεντι απεχθή είναι ο φανατικός αντικομμουνισμός του, τον οποίο βέβαια μοιράζεται με τους μακαρίτες πατέρα και θείο του. Ας μην ξεχνάμε ότι στην κρίση των πυραύλων ήταν ο Τζ Φ. Κένεντι που έφερε τον πλανήτη στο χείλος της αβύσσου επειδή θεωρούσε ότι η χώρα του έχει το δικαίωμα να σημαδεύει τη Μόσχα με πυρηνικούς πυραύλους στα σύνορα της Ρωσίας, αλλά η Ρωσία δεν έχει το δικαίωμα να σημαδεύει τις ΗΠΑ. Ας σημειωθεί ότι ούτε ο Τραμπ, ούτε ο Κένεντι έχουν αποκηρύξει την άποψη ότι οι ΗΠΑ έχουν το δικαίωμα να επεμβαίνουν όπου και όποτε θέλουν και να επιβάλλουν τη θέλησή τους σε όλον τον πλανήτη. Μπορεί βέβαια να πείτε ότι έχουν αυτή την άποψη, απλά δε μας το λένε για να μας ξεγελάσουν. Μπορεί και να είναι έτσι. Αντίθετα από εσάς, δεν είμαι μέσα στο κεφάλι ούτε του Κένεντι ούτε του Τραμπ (και μάλλον δε θα ήθελα να είμαι). Κρίνω πράξεις τις οποίες ξέρουμε, και όχι προθέσεις τις οποίες ο καθένας μπορεί να υποθέτει.

Μια και αναφέρθηκα στα εμφόλια, ας μου επιτραπεί να σημειώσω εδώ ότι σε αντίθεση με τον Κένεντι, η στάση του Τραμπ απέναντι στη διαχείριση της πανδημίας ήταν άθλια. Σίγουρα βέβαια δε φτάνει σε αθλιότητα ούτε στο δαχτυλάκι τη διαχείριση που έγινε στη συνέχεια από το παρακράτος των ΗΠΑ επί προεδρίας Μπάιντεν. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ήταν επί Τραμπ που ξεκίνησαν οι εγκλεισμοί και οι απαγορεύσεις πτήσεων, ήταν ο Τραμπ που έβαλε μπρος τις μηχανές για να δημιουργηθούν τα εμφόλια (το “νέο σχέδιο Μανχάταν”) και ουδέποτε σταμάτησε να επαίρεται ότι αυτά είναι δικό του επίτευγμα, ότι προώθησε τα ισχνής αποτελεσματικότητας και υψηλής τοξικότητας αντι-ιικά φάρμακα, άφησε τη διαχείριση της πανδημίας στον Φάουστι και τη Μπριξ κλπ κλπ κλπ. Στάση ακόμη περισσότερο ασυγχώρητη αφού είναι γνωστό ότι είχε από πολλά χρόνια υπόψη του το έργο του Κένεντι για τα εγκλήματα των φαρμακευτικών και ειδικά για τα εμφόλια. Δε μπορεί επομένως να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε. Απλά πανικοβλήθηκε με την “πανδημία” που “συνέπεσε” σε προεκλογική χρονιά, φοβήθηκε ότι θα οδηγήσει σε εκλογική του ήττα και προσπάθησε, αντί να αντεπιτεθεί, να έρθει σε συμβιβασμό. Θυμάστε το “fire Fauci” που του φώναζαν σε προεκλογικές του συγκεντρώσεις και την απάντησή του “δώστε μου χρόνο, περιμένετε να περάσουν οι εκλογές”; Εν τω μεταξύ πέθαιναν άνθρωποι από τη διαχείριση Φάουστι και στη συνέχεια πέθαναν πολλαπλάσιοι από τα εμφόλια για τα οποία εμφανίζεται υπερήφανος ο Τραμπ.

Πρώτη θητεία Τραμπ: Δεν ήθελε ή δεν τον άφησαν;

Λέτε ότι ο Τραμπ πολλά θα ήθελε να είχε κάνει αλλά δεν τον αφήσαν. Είμαι σίγουρος ότι έχετε δίκιο. Όπως θα είχε πει ο “δικός μας” πρωθυπουργικός ανιψιός αν δεν ήταν ηλίθιος, “Όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει”. Απορώ όμως πώς δεν εξετάζετε το ενδεχόμενο να συμβεί και αυτή τη φορά το ίδιο. Αυτό ήταν το κύριο θέμα που εξετάζω στο άρθρο το οποίο σχολιάσατε και παραδόξως ούτε καν ασχοληθήκατε με αυτό.

Η συνεισφορά του Κένεντι στη νίκη Τραμπ

Αν ο Κένεντι εξ αρχής δεν είχε βάλλει υποψηφιότητα, το αποτέλεσμα θα ήταν ίσως περίπου το ίδιο με το τωρινό. Με δεδομένο όμως ότι έβαλε υποψηφιότητα, εκτιμώ ότι αν συνέχιζε μέχρι τέλους θα έπαιρνε ένα ποσοστό μεταξύ του 5 και του 15%. Αν έχω δίκιο, το μεγαλύτερο μέρος αυτών των ψηφοφόρων ακολούθησαν το κάλεσμά του και ψήφισαν Τραμπ. Ακόμη και αν θεωρήσουμε ότι το ποσοστό των ψήφων που “πήγε ο Κένεντι” στον Τραμπ είναι 2%, σε πολλές πολιτείες αυτό το 2% ήταν που έγειρε την πλάστιγγα. Κανείς δεν αμφισβητεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των ψήφων “ανήκει” στον Τραμπ, πολλοί οπαδοί του οποίου δεν τρέφουν καν ιδιαίτερη συμπάθεια στον Κένεντι, εν μέρει ορθά. Σε καμία περίπτωση λοιπόν δεν υπονόησα ότι η νίκη στην πραγματικότητα ήταν του Κένεντι αντί του Τραμπ. Ο Τραμπ νίκησε. Ο Κένεντι (όπως πάμπολλοι άλλοι) έβαλε το λιθαράκι του. Το λιθαράκι του Κένεντι βοήθησε να περάσει τον πήχη ο Τραμπ. Όπως λένε οι Αμερικάνοι, επρόκειτο για το άχυρο που έσπασε την πλάτη της καμήλας. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο.

Πέραν αυτού, ο λόγος που δίνω στο υπό συζήτηση άρθρο περισσότερο βάρος απ’ ότι κάποιοι κρίνουν ότι του αναλογεί στον Κένεντι, είναι ότι κατά τη γνώμη μου η συνεισφορά του στο πρόγραμμα της εκλεγείσας κυβέρνησης είναι σημαντικότατη. Χωρίς τον Κένεντι, ο Τραμπ δεν είχε ιδιαίτερες θέσεις για τα θέματα της υγείας, για τα θέματα της δηλητηρίασης μέσω της διατροφής κλπ. ούτε για το θέμα του “agency capture” (της διαπλοκής κρατικών υπηρεσιών με τις επιχειρήσεις τις οποίες ελέγχουν).

Σε συζητήσεις που γινόντουσαν χρόνια πριν τις τελευταίες εκλογές, πολλοί έλεγαν ότι το dream ticket θα ήταν υποψηφιότητα Τραμπ για προεδρία με Κένεντι για αντιπροεδρία, άποψη με την οποία συμφωνούσα, αν και τη θεωρούσα άκρως απίθανη. Όσο πλησίαζαν οι εκλογές, νέα δεδομένα συμπλήρωναν την αρχική μου θεώρηση και την έκαναν πιο συγκεκριμένη – όπως γνωρίζετε, αφού μου κάνετε την τιμή να διαβάζετε τα σχετικά άρθρα μου.

Είναι πλέον κυρίαρχη η αντίθεση μεταξύ παγκοσμιοποιητών και αντιπαγκοσμιοποιητών;

Μου δίνετε μία σειρά συνδέσμους να διαβάσω για να καταλάβω τα τεκταινόμενα στις ΗΠΑ. Μετά τη διθυραμβική κριτική σας σε προηγούμενο άρθρο μου, θα περίμενα να έχετε καταλάβει ότι τα παρακολουθώ αρκετά επιμελώς, διαβάζοντας διάφορες πηγές. Είναι αλήθεια ότι δε συμμερίζομαι τη μεσσιανική σας αντίληψη περί του Τραμπ. Αυτό δε συμβαίνει επειδή δεν έχω εκτεθεί αρκετά στην άποψη αυτή αλλά επειδή δε με πείθει.

Μου λέτε “Εφαρμόστε αυτό το κριτήριο παντού και θα δήτε ότι τα συμπεράσματα θα είναι εντελώς διαφορετικά”. Πεποίθησή μου είναι ότι δε μπορεί να καταλάβει κανείς την πραγματικότητα αν δε χρησιμοποιήσει το εργαλείο της θεώρησης της κοινωνίας μέσω των ταξικών αντιθέσεων. Δεν είμαι διατεθειμένος να εγκαταλείψω το επιστημονικό αυτό εργαλείο για να ακολουθήσω την τελευταία εξ εσπερίας μόδα, είτε αυτή είναι η “σύγκρουση των πολιτισμών” του Χάντιγκτον, είτε η “σύγκρουση μεταξύ παγκοσμιοποιητών και αντιπαγκοσμιοποιητών”, είτε αυτή μεταξύ “ψεκασμένων και διπλοψεκασμένων” ή “πιστών της εμπιστήμης και απίστων”. Φυσικά όλες αυτές οι συγκρούσεις είναι πραγματικές, αναπτύσσονται όμως πάνω στο έδαφος της ταξικής κοινωνίας και των συνθηκών που αυτή δημιουργεί. Εννοείται ότι θα ήταν ανοησία και λάθος να τις αγνοήσει κανείς και να εντρυφήσει σε μία μεταφυσική θεώρηση που ερμηνεύει τα πάντα μόνον στη βάση των ταξικών αντιθέσεων αγνοώντας το γεγονός ότι τα αποτελέσματα (οι δευτερεύουσες συγκρούσεις, όπως αυτή μεταξύ παγκοσμιοποιητών και αντιπαγκοσμιοποιητών) γίνονται με τη σειρά τους αίτια και επηρεάζουν τις εξελίξεις. Σε αυτό το λάθος και την ανοησία θαρρώ ότι έχετε καταλάβει ότι δεν υποπίπτω. Δε θα υποπέσω όμως ούτε στο αντίθετο λάθος, να αγνοήσω τελείως την κυρίαρχη σύγκρουση (αυτή μεταξύ των αντιμαχόμενων τάξεων) και να βλέπω μόνον τις δευτερεύουσες. Όπως λένε οι Αμερικάνοι, των οποίων τη σκέψη τόσο εκτιμάτε, είναι λάθος να μη βλέπεις το δάσος επειδή στο κρύβουν τα δέντρα. Είναι βέβαια εξίσου λάθος – στο οποίο δυστυχώς υποπίπτουν πολλοί που θεωρούν εαυτούς “αριστερούς”, “υλιστές”, “μαρξιστές” και δε συμμαζεύεται – να μη βλέπεις τα δέντρα επειδή έχεις την απέραντη σοφία να γνωρίζεις ότι υπάρχει δάσος.

Τραμπ και ΝΑΤΟ

“Trump … and threatened to withhold funding from NATO if the allies did not meet their financial obligations” (Ο Τραμπ … και απείλησε να παρακρατήσει τη χρηματοδότηση από το ΝΑΤΟ αν οι σύμμαχοι δεν τηρήσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις). Σε ελεύθερη μετάφραση, ο Τραμπ στραμπούληξε το χέρι των υποτελών του να αυξήσουν τα χρήματα που πληρώνουν στη Blackrock (γιατί εκεί καταλήγει το μεγαλύτερο μέρος των εξοπλιστικών δαπανών της Δύσης). Τι σας λέει αυτό; Στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ μετά το Β’ Π.Π. υπάρχει μία σταθερή και μία μεταβλητή συνιστώσα. Η σταθερή είναι ότι όλος ο δυτικός κόσμος πρέπει να είναι υποτελής γενικά και φόρου υποτελής ειδικότερα, στις ΗΠΑ. Η μεταβλητή δίνει διάφορες αποχρώσεις σε αυτό. Ούτε ο Τραμπ ούτε ο Κένεντι, δυστυχώς, αμφισβητούν τη σταθερή συνιστώσα.

Τραμπ-Κένεντι, Αραβικός κόσμος, κατεχόμενη Παλαιστίνη

Πάμε πίσω στον Αραβικό κόσμο: την αποκαλούμενη – κακώς αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία – “Μέση Ανατολή”. Κατ’ αρχήν το ότι ο Κένεντι υποστηρίζει την πολιτική του Τραμπ στο “μεσανατολικό” και τη θεωρεί “φιλειρηνική” δεν προκαλεί καμία εντύπωση. Δυστυχώς ο Κένεντι είναι εξίσου ένθερμος υποστηρικτής – αν όχι περισσότερο – του γενοκτονικού καθεστώτος απ’ ότι ο Τραμπ. Πράγμα που από μία άποψη δεν προκαλεί απορία, αφού και οι δύο επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ, η οποία δε μπορεί να συνεχιστεί χωρίς την υφαρπαγή των πλουτοπαραγωγικών πόρων του πλανήτη. Πράγμα που στην περίπτωση της Νοτιοανατολικής Ασίας διασφαλίζεται από την ύπαρξη του σιωνιστικού μορφώματος.

Αν η μνήμη σας δεν είναι επιλεκτική, θα θυμάστε ότι μετά από μία προέλαση του Συριακού Αραβικού Στρατού ο οποίος εξεδίωξε τον δημιουργημένο, χρηματοδοτούμενο και εξοπλιζόμενο από τις ΗΠΑ (όπως ο ίδιος ο Τραμπ είχε παραδεχθεί) ISIS από μεγάλο μέρος των κατεχομένων εδαφών της χώρας, επενέβη κεραυνοβόλα ο Αμερικάνικος στρατός και έθεσε υπό κατοχή την περιοχή όπου βρίσκονται οι πετρελαιοπηγές. Σε αντίθεση με εσάς, δεν ξέρω αν η απόφαση ήταν του Τραμπ ή αν ελήφθη και εφαρμόστηκε ερήμην του, φέρνοντάς τον προ τετελεσμένων γεγονότων. Αυτό που ξέρω είναι ότι ο Τραμπ βγήκε περήφανος να δηλώσει ότι “ευτυχώς καταφέραμε την τελευταία στιγμή να σώσουμε τις πετρελαιοπηγές”. Αν η απόφαση δεν ήταν δική του, έπρεπε να διατάξει τη σύλληψη αυτών που την πήραν και να τους περάσει στρατοδικείο. Το ότι δεν το έκανε – σε αυτή την περίπτωση – δείχνει ότι είναι απλά ολίγιστος και βάζει μικροπολιτικές θεωρήσεις πάνω από το διεθνές δίκαιο και τελικά την ηθική. Αν αντίθετα η απόφαση ήταν δική του, είναι απλά ένας ληστής του κοινού ποινικού δικαίου. Διαλέγετε και παίρνετε.

Η ερμηνεία που δίνετε στη δολοφονία του στρατηγού Σολεϊμανί είναι τραβηγμένη από τα μαλλιά και μάλλον δεν πείθει ούτε εσάς. Σύμφωνα με τη λογική σας, για να αποφύγουν τον πόλεμο, οι Ιρανοί θα έπρεπε να είχαν δολοφονήσει τον Τραμπ, ή έστω τον αρχηγό του γενικού επιτελείου του!Και ίσως θα έπρεπε να τους επιπλήξουμε που δεν υπήρξαν αρκετά “ειρηναίοι” για να το πράξουν!!! Μεθοδολογικά, το πρόβλημα που σας οδηγεί σε τέτοια συμπεράσματα είναι αυτό που στα μαθηματικά ονομάζεται “λήψη του ζητούμενου”. Αντί να εξετάσετε τις πράξεις του κάθε Τραμπ για να καταλήξετε σε συμπέρασμα για το αν ήταν σωστές, ξεκινάτε από το αξίωμα ότι οι πράξεις ήταν σωστές και ψάχνετε να βρείτε ερμηνεία που να ταιριάζει. Είναι αυτό που ο λαός μας λέει “βάζετε το κάρο μπροστά απ’ το άλογο”

Λέτε ότι διάλεξε μία συγκεκριμένη – την πιο εγκληματική – απάντηση στην επίθεση σε κατοχική βάση των ΗΠΑ. “Δικαίωμα!”, όπως θα έλεγε και ο ποντικός των Κατσιμιχαίων. Γιατί έπρεπε καν να απαντήσει; Όταν τον Οκτώβριο του 1983 ανατινάχτηκαν από βομβιστές αυτοκτονίας οι στρατώνες των κατοχικών Αμερικανογαλλικών δυνάμεων στη Βηρυττό , ο Αμερικανός πρόεδρος Ρόναλντ Ρέηγκαν, που γενικά δεν κατηγορείται για έλλειψη δυναμισμού, απάντησε με την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής από το Λίβανο. Αντίθετα ο Τραμπ, παρότι η Ιρακινή κυβέρνηση απαίτησε – μετά τη δολοφονία του Σολεϊμανί – την αποχώρηση των κατοχικών δυνάμεων από το Ιρακ, απλά αρνήθηκε. Οι κατοχικές δυνάμεις είναι ακόμα εκεί, γιατί σε κάποια θέματα Μπιντέν και Τραμπ έχουν κοινή γραμμή. Άβουλο υποχείριο των νεοσυντηρητικών ή ηθελημένος συνένοχός τους, διαλέγετε και παίρνετε.

Η δική μου εκτίμηση – που σαφώς δεν είναι βεβαιότητα – είναι ότι η δολοφονία Σολεϊμανί έγινε χωρίς την έγκρισή του Τράμπ ο οποίος εκ των υστέρων προτίμησε να την καταπιεί παρά να εκτεθεί ότι δεν ελέγχει το στρατό του. Μπορεί όμως και να ήταν πράγματι δική του η απόφαση – όχι βέβαια για να σώσει την περιοχή από τον πόλεμο, αλλά για να κάνει εξυπηρέτηση στους σιωνιστές συνεταίρους του. Σε αυτή την περίπτωση είναι απλά ένας δολοφόνος του κοινού ποινικού δικαίου. Διαλέγετε και παίρνετε.

Θα θυμάστε επίσης τις “συμφωνίες του Αβραάμ”, τις οποίες έστειλε τον γαμπρό του, γιο του καταδικασμένου και φυλακισμένου τότε – μετά του έδωσε χάρη – απατεώνα Cushner (ο οποίος λέγεται ότι σήμερα πουλάει οικόπεδα στη Γάζα τα οποία θεωρεί ότι μετά την εξόντωση ή την εξορία των 2 εκατομμυρίων κατοίκων/εγκλείστων θα περιέλθουν στην κατοχή του) να διαπραγματευτεί. Ποια ήταν η ουσία του σχεδίου; Η πίεση προς μία σειρά Αραβικών χωρών να προχωρήσουν σε ανοιχτή προδοσία (σε αντίθεση με τη σημερινή, συγκεκαλυμένη) των Παλαιστινίων και να αναγνωρίσουν την κατοχή της Παλαιστίνης. Δηλώνει περήφανος για το επίτευγμα. Ένα από τα βαρυσήμαντα αποτελέσματα της επιχείρησης “Καταιγίδα του αλ Άκσα” ήταν η δημιουργία τετελεσμένων που απέτρεψαν τέτοια αναγνώριση από τη Σαουδική μοναρχία και τους διεφθαρμένους εμίρηδες του κόλπου. Εδώ δεν υπάρχει δικαιολογία. Ενήργησε σαν μαφιόζος και εκβιαστής του κοινού ποινικού δικαίου.

Θα θυμάστε επίσης ότι ο Τραμπ ήταν ο μόνος πρόεδρος που αποτόλμησε το έγκλημα κατά του διεθνούς δικαίου που αποτελεί η αναγνώριση της προσάρτησης της Ανατολικής αλ Κουντς (που στη Δύση αποκαλείται ψευδεπίγραφα “Ιερουσαλήμ”) και του Γκολάν και η μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην αλ Κουντς. Ακόμη και καραμπινάτοι σφουγγοκωλάριοι των ΗΠΑ, όπως η τότε κυβέρνηση Τσίπρα, είχαν υποχρεωθεί τότε να ψηφίσουν στη Γ.Σ. του ΟΗΕ την καταδίκη των ΗΠΑ για την πράξη αυτή. Μερικά χρόνια μετά, ο Τραμπ ετοιμαζόταν να χτίσει σε κλεμμένα εδάφη της κατεχόμενης ανατολικής Ιερουσαλήμ πολυτελές ξενοδοχείο, του οποίου η ανέγερση μάλλον θα είχε ήδη ξεκινήσει αν δεν είχε μεσολαβήσει η επιχείρηση “Καταιγίδα του αλ Άκσα”. Λόγω της τελευταίας, το σχέδιο έχει μπει στη σαλαμούρα μέχρι να φανεί προς τα που θα πάει η κατάσταση. Εδώ δεν υπάρχει ούτε η δικαιολογία ότι το έκαναν άλλοι ερήμην του, ούτε ότι δεν ήξερε, ούτε καν ότι ήθελε να αποφύγει κάποιο πολιτικό κόστος. Απλά φέρεται σαν κλεπταποδόχος του κοινού ποινικού δικαίου.

Και δε μπορεί να μη θυμάστε ότι, κάνοντας πράξη την επιθυμία των σιωνιστών, ο Τραμπ στη διάρκεια της πρώτης θητείας του αποχώρησε μονομερώς από τη συμφωνία για τον έλεγχο των πυρηνικών του Ιράν και επέβαλλε εμπάργκο στην Ισλαμική Δημοκρατία, παρ’ ότι η τελευταία είχε ακολουθήσει κατά γράμμα τους όρους της συμφωνίας, όπως εμπράκτως παραδέχτηκαν ακόμη και οι υποτελείς στις ΗΠΑ χώρες που είχαν συνυπογράψει τη συμφωνία. Εδώ έδρασε σαν μπράβος του σιωνιστικού μορφώματος, προσπαθώντας να οδηγήσει σε κατάρρευση την οικονομία του Ιράν και να προκαλέσει ανείπωτα δεινά στο λαό του για να τον τιμωρήσει για την αδούλωτη στάση του. Φυσικά η κυβέρνηση που ακολούθησε συνέχισε στα βήματά του. Ευτυχώς απέτυχαν.

Εν κατακλείδι, η ακραία φιλοσιωνιστική στάση του Τραμπ στα θέματα του κατεχόμενου Αραβικού κόσμου επιδέχεται τρεις ερμηνείες: Είτε είναι εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου, είτε ολίγιστος, είτε και τα δύο μαζί.

Μια και θεωρείτε πάντως ότι γνωρίζετε πως σκέφτεται και δρα ο Τραμπ, θα ήθελα τη γνώμη σας για το αν – όταν και αν αναλάβει την προεδρία – θα περάσει στρατοδικείο το στρατηγό – διοικητή της CENTCOM αν δεν κάνω λάθος – που μετά την απόσυρση του Τραμπ είχε δημόσια περηφανευτεί ότι είχε αγνοήσει τις εντολές Τραμπ για απόσυρση των στρατευμάτων από τη Συρία και του είχε πει ψέμματα ότι έχει μείνει μόνον ένας μικρός αριθμός. Θα ήθελα επίσης την πρόβλεψή σας για το αν θα συνεχίσει, μετά τις 20 Ιανουαρίου, να εξοπλίζει το σιωναζιστικό μόρφωμα και να του παρέχει προστασία με πόρους των ενόπλων δυνάμεων των ΗΠΑ για να συνεχίσει τη γενοκτονία.

Περί μασκιρόφκα

Καλή η μασκιρόφκα, αλλά όταν αφορά την τακτική, όχι τη στρατηγική. Άλλο να κρύβεις τις συγκεκριμένες μεθόδους με τις οποίες προτίθεσαι να φτάσεις το στόχο σου. Ένας πολιτικός που κοροϊδεύει τους ψηφοφόρους του για το πρόγραμμα που σκοπεύει να ακολουθήσει είναι απλά απατεώνας. Και δημιουργεί μεγαλύτερη σύγχυση στο δικό του στρατόπεδο παρά στου εχθρού – εκτός αν ο εχθρός είναι οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του, όπως συμβαίνει με τους περισσότερους αστούς πολιτικούς.

Ο “ειρηναίος” Τραμπ

Το ειρηνευτικό σχέδιο του Τραμπ, τόσο για την πρώην Ουκρανία όσο και για τον Αραβικό κόσμο είναι ακριβώς το “peace through strength” που αναφέρει ο Κένεντι – γνωστότερο ως “Pax Americana”. Γνωστό επίσης ως “I ‘m gonna make them an offer they can’t refuse” (“Θα τους κάνω μία πρόταση που δε μπορούν να αρνηθούν”, από την ταινία “ο νονός”, που έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο των Αμερικανών). Αυτό που δεν καταλαβαίνει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος είναι ότι η εποχή που μπορούσαν να υπαγορεύουν όρους έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Θα το καταλάβουν – αν φτάσουν ζωντανοί μέχρι εκεί – αργά η γρήγορα. Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα.