Αν δεν είναι όλη αυτή η ”παράνοια” με τις πολεμικές δαπάνες δεν είναι μια τεράστια προσοδοφόρα μπίζνα για τους ηγετίσκους-αρπακτικά της Ευρώπης τι άλλο θα μπορούσε να είναι ; Οι λαοί ως πότε θα κάνουν το κορόϊδο ;
Π.Δ.
Στο Βερολίνο η επέκταση του αυτοκινητοδρόμου Α100 που θα έδινε κυκλοφοριακή «ανάσα» στις ανατολικές συνοικίες της πρωτεύουσας, αναβάλλεται για μετά το 2030. Στη Βόννη, πρώην πρωτεύουσα της Γερμανίας, η ανακατασκευή του ανισόπεδου κόμβου που αποσυμφορεί τις βόρειες εισόδους της πόλης πάει για αργότερα.
Καθυστερεί μέχρι το 2036 και η υλοποίηση του φιλόδοξου επενδυτικού σχεδίου των Γερμανικών Σιδηροδρόμων για πλήρη ανακαίνιση σε 40 γραμμές, που αρχικά επρόκειτο να ολοκληρωθεί το 2031 (με τη διοίκηση των σιδηροδρόμων να προειδοποιεί ότι μόνο ως το 2034 ο «λογαριασμός» υπερβαίνει τα 140 δισεκατομμύρια ευρώ).
Δεν περνάει μέρα στη Γερμανία χωρίς να ανακοινώνονται ή να σχεδιάζονται αναβολές, καθυστερήσεις και περικοπές ελλείψει χρημάτων. Και αυτό μάλλον δεν είναι τίποτα σε σχέση με ό,τι πρόκειται να ακολουθήσει μετά το 2027. Προς το παρόν, ο προϋπολογισμός για το 2025 που ενέκρινε η Ομοσπονδιακή Βουλή με καθυστέρηση δέκα μηνών, «μπαλώνει» τρύπες.
Οι κρίσιμες περικοπές αναβάλλονται για αργότερα. Θεωρητικά τουλάχιστον. Όσοι ανησυχούν για την εξυγίανση των δημοσίων οικονομικών διερωτώνται βέβαια, πώς θα υλοποιηθούν στο προεκλογικό έτος 2028 οδυνηρές περικοπές που δεν μπορούσαν να υλοποιηθούν στις αρχές της κυβερνητικής θητείας.
Το «οξύμωρο» των δημοσίων οικονομικών
Για το 2025 πάντως, ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπει δαπάνες άνω των 500 δισεκατομμυρίων ευρώ με νέο δανεισμό 140 δισ. Σε μία παράλληλη εξέλιξη, η Ομοσπονδιακή Βουλή ενέκρινε και ένα «Ειδικό Ταμείο» με επιπλέον 500 δισ. για κρατικές επενδύσεις σε κρίσιμες υποδομές μέχρι το 2037.
Το οξύμωρο της υπόθεσης για τον σοσιαλδημοκράτη υπουργό Οικονομικών, Λαρς Κλίνγκμπάϊλ, είναι ότι θα πρέπει να προχωρήσει σε πιο οδυνηρές περικοπές από τους προκατόχους του, παρότι θεωρητικά έχει στη διάθεσή του περισσότερα χρήματα από όσα διέθεταν εκείνοι. Μόνο που βρίσκεται αντιμέτωπος και με πολύ περισσότερες απαιτήσεις για εκταμίευση κονδυλίων.
Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι αμυντικές δαπάνες που αυξάνονται κατά 20% στον προϋπολογισμό του 2025, ενώ αναμένονται περαιτέρω αυξήσεις.
Την ίδια στιγμή πληθαίνουν τα αιτήματα για κρατική στήριξη σε τεχνολογίες αιχμής, προκειμένου η γερμανική βιομηχανία να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του μέλλοντος. Μελέτη του συνδέσμου εργοδοτών BDI, του αντίστοιχου ΣΕΒ, ανεβάζει τον «λογαριασμό» σε 400 δις ευρώ για τα επόμενα δέκα χρόνια.
Στον αντίποδα πληθαίνουν οι εξαγγελίες για περικοπές στο «κοινωνικό κράτος» που αποτελεί σήμερα τη μεγαλύτερη γραμμή δαπανών με 190 δις ευρώ στον κρατικό προϋπολογισμό.
Υπό το βάρος των γεωπολιτικών απειλών, αλλά και των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η Γερμανία στα πλαίσια του ΝΑΤΟ, θεωρείται μάλλον απίθανο να αναθεωρηθούν οι αποφάσεις για αύξηση των αμυντικών δαπανών. Κατά συνέπεια ένας υπουργός Οικονομικών έχει, πολύ χονδρικά, δύο επιλογές: Είτε να εγκρίνει περισσότερα αιτήματα χρηματοδότησης αυξάνοντας τον δανεισμό, είτε να μειώσει τις κοινωνικές δαπάνες, αλλάζοντας τις προτεραιότητες χρηματοδότησης εντός του σημερινού δημοσιονομικού πλαισίου.
Στην πρώτη περίπτωση η εξίσωση δύσκολα βγαίνει οικονομικά. Ιδιαίτερα σε μία συγκυρία που η Γερμανία δεν θέλει να διακινδυνεύσει την άριστη αξιολόγηση ΑΑΑ των οίκων αξιολόγησης, που ακόμη διατηρεί (σε αντίθεση με τη Γαλλία). Στη δεύτερη περίπτωση η εξίσωση δύσκολα βγαίνει πολιτικά. Όταν μάλιστα κανένας υπουργός Οικονομικών δεν θέλει να εκτίθεται σε αιτιάσεις ότι κόβει τα κοινωνικά επιδόματα για να χρηματοδοτήσει αγορές εξοπλισμών.
Κατά συνέπεια, ο σοσιαλδημοκράτης Λαρς Κλινγκμπάϊλ καλείται να επιχειρήσει τον τετραγωνισμό του δημοσιονομικού κύκλου. Απομένει να δούμε εάν θα επιτύχει καλύτερα αποτελέσματα από τον φιλελεύθερο Κρίστιαν Λίντνερ που επέλεξε την πολιτική «φυγή προς τα εμπρός» τον Νοέμβριο του 2024, προκαλώντας ουσιαστικά την κατάρρευση της τρικομματικής συγκυβέρνησης υπό τον Όλαφ Σολτς.