Ακόμα και στην πιο πλούσια γλώσσα του κόσμου, δεν υπάρχουν λέξεις που να περιγράφουν τέτοια αθλιότητα και αλητεία…..Ντροπή για όλη την κοινωνία, να βρίσκονται σε υπουργεία τέτοια άτομα…..
Π.Δ.
Με μία προκλητική κίνηση από τα παλιά – προ μνημονίων – χρόνια ο Άδωνις Γεωργιάδης σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό να «αποκαλύψει» τις αποδοχές γιατρών του ΕΣΥ σημειώνοντας με νόημα ότι «δεν είναι και τόσο χαμηλές», ιδίως αν συγκριθούν «με τις γενικές αμοιβές στην Ελλάδα για όλους τους υπόλοιπους συμπολίτες μας».
«Δεν λέω ότι δεν θα ήθελα να είναι πιο υψηλές», λέει ο υπουργός Υγείας – αν και είναι ο αρμόδιος για τις αμοιβές των υγειονομικών – αλλά σε τελική ανάλυση οι αποδοχές των γιατρών είναι πολύ παραπάνω από των υπολοίπων, άρα οι καταγγελίες και οι διαμαρτυρίες για το ΕΣΥ είναι, σύμφωνα με τον Γεωργιάδη, υπερβολικές ή υποκινούμενες.
Τι δημοσίευσε όμως σαν αποδοχές των γιατρών ο Άδωνις Γεωργιάδης;
Καταρχάς αναφέρεται μόνο στους μισθούς των διευθυντών και των επιμελητών Α και Β. Από τον πίνακα απουσιάζουν οι ειδικευόμενοι και οι επικουρικοί. Και φυσικά απουσιάζει και το υπόλοιπο προσωπικό του ΕΣΥ.
Το δεύτερο είναι ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης παρουσιάζει τις αποδοχές μαζί με τις τακτικές εφημερίες – άρα υπερωριακή εργασία πολλών δεκάδων ωρών – παραδίδοντας μαθήματα… δημιουργικής λογιστικής.
Η Ομοσπονδία των Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας δημοσίευσε τα εκκαθαριστικά ενός επιμελητή Α, ενός επιμελητή Β και ενός συντονιστή διευθυντή και διερωτάται ποιος λέει ψέματα. Ο υπουργός ή η Εθνική Αρχή Πληρωμών;
Σύμφωνα με τα εκκαθαριστικά που δημοσίευσε η Ομοσπονδία, ο μισθός του διευθυντή ΕΣΥ με 21 χρόνια προϋπηρεσίας δεν φτάνει ούτε τα 2.000 ευρώ. Ένας επιμελητής Α με 20 χρόνια προϋπηρεσίας παίρνει 1.840 ευρώ ενώ ένας επιμελητής Β 1.349 ευρώ.
Το εκκαθαριστικό ενός επιμελητή Β για τον μήνα Αύγουστο
Κοινωνικός αυτοματισμός
Αντιμέτωπος με ένα όλο και μεγαλύτερο κύμα αγανάκτησης και δυσαρέσκειας από τους υγειονομικούς και τους πολίτες για την κατάσταση στο ΕΣΥ, ο Άδωνις Γεωργιάδης φαίνεται πως σκέφτηκε να βγάλει από τη φαρέτρα του το σκονισμένο όπλο του κοινωνικού αυτοματισμού.
Ωστόσο τέτοιες προσπάθειες φανερώνουν περισσότερο την αδυναμία του υπουργού να πείσει για το κυβερνητικό αφήγημα για την υγεία. Κι αυτό γιατί όσοι έρχονται σε επαφή με το ΕΣΥ ξέρουν από πρώτο χέρι ότι ο μόνος λόγος που στέκεται όρθιο είναι η εξαντλητική εργασία των γιατρών και του υπόλοιπου προσωπικού.
Οι αλλεπάλληλες εφημερίες έχουν γίνει ο κανόνας για νοσοκομεία και κέντρα υγείας ιδίως στα νησιά με γιατρούς να φτάνουν να νοσηλεύονται από την εξάντληση. Οι υγειονομικοί εργάζονται πολλές φορές σε συνθήκες που θυμίζουν εμπόλεμη κατάσταση και οι αμοιβές τους είναι πολύ μικρές όχι μόνο για αυτά που αντιμετωπίζουν αλλά και σε σύγκριση με τους μισθούς των Ευρωπαίων συναδέλφων τους.
Γι αυτό πολλοί γιατροί μεταναστεύουν. Για να μπορέσουν να εργαστούν σε αξιοπρεπείς συνθήκες με αξιοπρεπείς μισθούς. Πώς άραγε το ξέχασε αυτό ο υπουργός που επιμένει σε κάθε κριτική να απαντά ότι δεν υπάρχουν γιατροί που να ενδιαφέρονται να δουλέψουν για το ΕΣΥ και έκανε μία τέτοια ανάρτηση;
Με πόσα χρήματα δουλεύει μια νοσηλεύτρια
Και φυσικά όταν μιλάμε για ΕΣΥ δεν μιλάμε μόνο για του γιατρούς. Γιατί ο υπουργός δεν δημοσίευσε και τις αποδοχές των νοσηλευτών, των τραπεζοκόμων, των τραυματιοφορέων, των παρασκευαστών, των καθαριστριών, των εργαζόμενων στη φύλαξη; Θα είχε ενδιαφέρον να μάθουμε πόσα πληρώνει ένα νοσοκομείο σε ένα εργολάβο για συνεργείο καθαρισμού και πόσο τελικά πληρώνονται οι καθαρίστριες που πρέπει να κρατούν ένα νοσοκομείο καθαρό με τον τρόπο που πρέπει να είναι καθαρά τα νοσοκομεία;
Ο κοινωνικός αυτοματισμός δεν μπορεί να λειτουργήσει απέναντι στους υγειονομικούς που η κυβέρνηση μας έλεγε να χειροκροτήσουμε την περίοδο της πανδημίας. Δεν μπορεί να λειτουργήσει, όπως και άλλες φορές που επιχειρήθηκε στο παρελθόν, γιατί πολύ απλά αντιβαίνει στην πραγματικότητα.
Κανείς δεν πιστεύει ότι ο γιατρός του ΕΣΥ είναι ο προνομιούχος στην κοινωνία, γιατί δεν είναι. Μπορεί την περίοδο των μνημονίων να χρησιμοποιούνταν κατά κόρον από το πολιτικό κατεστημένο η φιλολογία περί ρετιρέ των εργαζομένων που ευθύνονται και πρέπει να πληρώσουν αλλά πάνω από δέκα χρόνια μετά με τους μισθούς καθηλωμένους τα επιχειρήματα αυτά έχουν χάσει ακόμα και τον εφήμερο εντυπωσιασμό που μπορεί να προκαλούσαν.