Στην εποχή των κινητών τηλεφώνων και των, της livestream βαρβαρότητας και της τεκμηριωμένης φρίκης, δεν υπάρχει πια το άλλοθι της άγνοιας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ως πρωθυπουργός της Ελλάδας, δεν μπορεί να ισχυριστεί πως δεν ήξερε, δεν είδε, ή δεν κατάλαβε. Είδε. Ήξερε. Και επέλεξε – συνειδητά – να σταθεί στο πλευρό ενός κράτους που προχωρά μεθοδικά σε ένα από τα πιο φρικτά εγκλήματα του 21ου αιώνα: την ισοπέδωση της Γάζας και την εξόντωση δεκάδων χιλιάδων Παλαιστινίων, με πρόφαση την «αυτοάμυνα».
Η στήριξη του Μητσοτάκη στον Νετανιάχου δεν είναι απλώς διπλωματική. Είναι ενεργή και πολιτικά στρατευμένη.
Από τις πρώτες κιόλας ώρες της ισραηλινής αντεπίθεσης, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υιοθέτησε πλήρως τη ρητορική του Τελ Αβίβ, καταδικάζοντας μεν την τρομοκρατία της Χαμάς — όπως κάθε δημοκρατική χώρα— αλλά αποφεύγοντας συστηματικά στη συνέχεια κάθε κριτική για τους μαζικούς βομβαρδισμούς, τη συστηματική εξολόθρευση των παιδιών, τη λιμοκτονία του άμαχου πληθυσμού, τις επιθέσεις σε νοσοκομεία, δημοσιογράφους, ακόμα και σε προσωπικό του ΟΗΕ.
Η στάση αυτή δεν είναι ουδέτερη. Είναι τοποθέτηση. Και όταν αυτή η τοποθέτηση συγκαλύπτει ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, γίνεται συνενοχή. Δεν είναι μόνο η ηθική ευθύνη που βαραίνει τον Μητσοτάκη. Είναι και η πολιτική επιλογή να συνταχθεί με μια ακροδεξιά κυβέρνηση που αντιμετωπίζει έναν ολόκληρο λαό σαν ζώα για σφαγή.
Είναι η πλήρης απουσία φωνής υπέρ των αμάχων, υπέρ της εκεχειρίας, υπέρ της ελάχιστης έστω διεθνούς πίεσης για τήρηση του διεθνούς δικαίου. Οι σημαντικότερες χώρες, η μία μετά την άλλη, καταδικάζουν το μακελειό και ζητούν από τον Νετανιάχου να σταματήσει απειλώντας με κυρώσεις.
Ακόμη και μέσα στο Ισραήλ εν καιρώ πολέμου, υπάρχουν φωνές στην αντιπολίτευση, όπως του ηγέτη του κόμματος της Αριστεράς Yair Golan που κραυγάζουν: «Το Ισραήλ διακινδυνεύει το καθεστώς του κράτους παρία. Ένα υγιές κράτος δεν σκοτώνει μωρά για χόμπι».
Μαζί με κάποιους Ευρωπαίους, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποτελεί θλιβερή εξέλιξη, που ντροπιάζει τη χώρα.
Η Ελλάδα είχε ιστορικά έναν ρόλο-γέφυρα ανάμεσα στον αραβικό κόσμο και τη Δύση. Σήμερα, υπό την ηγεσία Μητσοτάκη, γκρεμίζει τη γέφυρα αυτή με αντάλλαγμα λίγα γεωπολιτικά ψίχουλα. Και ίσως τις μπίζνες με έναν πρωθυπουργό που συνεχίζει τον πόλεμο για να αποφύγει να δικαστεί για διαφθορά. Δείξε μου τον φίλο σου να σου πω ποιος είσαι.
Καμία «στρατηγική σχέση» δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη σιωπή μπροστά σε μια γενοκτονία.
Και στην Ιστορία, η σιωπή αυτή δεν καταγράφεται ως ουδετερότητα. Καταγράφεται ως συνενοχή.
