«Ο καπιταλισμός αντικαταστάθηκε από μια εκδοχή του νεοφεουδαρχισμού που μεταμφιέζεται ως πρόοδος για μια μειοψηφία 1-10% του πληθυσμού»
Στην τελευταία ανάλυσή της η Gold Switzerland, αναφέρεται στην παρακμή της ετοιμοθάνατης Δημοκρατίας των δυτικών κρατών όπου επί της ουσίας τα κυβερνούν πολιτικές μειοψηφίες ετοιμάζονται να στείλουν τα παιδιά όλων σε έναν παγκόσμιο πόλεμο.
Την ανάλυση αυτή την έκανε με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία και την μεγάλη πιθανότητα να μετατραπεί σε έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο.
«Ο καπιταλισμός αντικαταστάθηκε από μια εκδοχή του νεοφεουδαρχισμού που μεταμφιέζεται ως πρόοδος για μια μειοψηφία 1-10% του πληθυσμού», εντοπίζει -εύστοχα- η Gold Switzerland.
Σε ό,τι αφορά στη Δημοκρατία, η απόδειξη της φθίνουσας ελευθερίας των ανθρώπων σε έναν κόσμο που ηγείται μια μη αγαπητή ή εκλεγμένη μειονότητα, αφορά τους αριθμούς και όχι την πολιτική προκατάληψη.
Στη Γαλλία, για παράδειγμα, το κυβερνών κόμμα του Emmanuel Macron έλαβε μόλις το 1/5 των ψήφων στις πρόσφατες πρόωρες εκλογές στον πρώτο γύρο.
Παράλληλα, στη Γερμανία, της οποίας ηγείται ένας συνασπισμός τριών κομμάτων, ο οποίος συγκέντρωσε μόλις το 30% των ψήφων του Ιουνίου.
Στις ΗΠΑ, περισσότερο από το 70% των Αμερικανών, ανεξαρτήτως κόμματος, παραδέχτηκε σε δημοσκόπηση ότι ο Joe Biden ήταν διανοητικά ανίκανος να ηγηθεί του έθνους.
Στην Ιαπωνία, το ποσοστό αποδοχής για τον πρωθυπουργό Κισίντα ανέρχεται στο 13%, με τα 9/10 των μελών του κόμματός του να ψηφίζουν εναντίον του.
Εν τω μεταξύ, στον Καναδά, ο Τζαστίν Τριντό παραμένει σε παρόμοια θέση «επιβίωσης του συνασπισμού» του, παρά το ποσοστό αποδοχής στο 28%!
«Δημοκρατία» και «ελευθερία», οι λέξεις που κάποτε σήμαιναν κάτι για τους διαμορφωτές του Συντάγματος των ΗΠΑ ή τους υπογράφοντες της ευρωπαϊκής συνθήκης του Μάαστριχτ, φαίνεται να έχουν καταληφθεί από ηγέτες που αγνοούν ανοιχτά τη βούληση του λαού, σχολιάζει η Gold Switzerland, καθώς «δημοκρατία και ελευθερία» είναι πλέον απλώς λέξεις και όχι τρέχουσες πρακτικές.
«Ο Τσόρτσιλ είχε πει ότι η δημοκρατία είναι η χειρότερη μορφή διακυβέρνησης. Αυτό συμβαίνει γιατί η δημοκρατία δεν σου δίνει πάντα το αποτέλεσμα που ήθελες, αλλά σίγουρα νικάει την απολυταρχία.
Και ο Alexis de Tocqueville, που δεν ήταν λάτρης της επαναστατικής βίας, περιπλανήθηκε στις ΗΠΑ πριν από τον Εμφύλιο και αναρωτήθηκε δυνατά για το γενναίο πείραμα του αμερικάνικου ατομικισμού, ρωτώντας αν η κυριαρχία από τις μάζες θα μπορούσε να ξεπεράσει την κυριαρχία ενός μονάρχη.
Εν ολίγοις, η δημοκρατία μπορεί να είναι ακατάστατη και η ψήφος της πλειοψηφίας μπορεί να μην συνδέεται με τις ατομικές προτιμήσεις κάποιου, αλλά αν θέλουμε να έχουμε δημοκρατία, πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να αποδεχτούμε την πλειοψηφική βούληση του λαού.
Αυτή η δημοκρατική αποδοχή ακόμη και ανεπιθύμητων αποτελεσμάτων είναι το τίμημα που είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν τόσο οι ευτυχισμένοι όσο και οι δυστυχισμένοι ψηφοφόροι σε κάθε εκλογικό κύκλο για να διατηρήσουν το ίδιο το δημοκρατικό ιδανικό που όλοι οι πολίτες, αριστεροί ή δεξιοί, ισχυρίζονται ότι σέβονται.
Τι συμβαίνει όμως εάν εκείνοι που αναζητούν την εξουσία είναι απρόθυμοι να δεχτούν ανεπιθύμητα αποτελέσματα; Τι θα συμβεί αν οι ηγέτες και οι συνασπισμοί τους προσκολληθούν στην εξουσία παρά την ανοιχτή έλλειψη υποστήριξης της πλειοψηφίας;
Σας ρωτάω: Αυτό είναι δημοκρατία; Συναινεί ο λαός σήμερα στους εκλεγμένους του;», διερωτάται η Gold Switzerland.
«Δεν θέλουν οι άνθρωποι να ρισκάρουν έναν πυρηνικό πόλεμο για την Ουκρανία; Αυτό τους κάνει αντιδημοκρατικούς;
Θέλουν οι πατέρες και οι μητέρες της Γαλλίας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ ή ακόμα και του Κιέβου να στείλουν τα παιδιά τους σε πολέμους που επιλέγουν αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία και οι ίδιοι δεν θα ρισκάρουν ποτέ τα χαρακώματα;
Αυτό κάνει τον λαό αντιπατριωτικό; Θέλουν οι άνθρωποι περισσότερη παράνομη μετανάστευση από ό,τι μπορούν να αντέξουν οι οικονομίες ή οι αραιωμένοι πολιτισμοί τους; Αυτό κάνει τους ανθρώπους καθολικά ρατσιστές;
Θέλουν οι άνθρωποι να δουν τα νομίσματά τους να υποβαθμίζονται, έτσι ώστε οι ηγέτες τους να ξοδεύουν τρισεκατομμύρια για να αγοράσουν ψήφους για τις επόμενες εκλογές τους (παραβλέποντας την οικονομική και ως εκ τούτου κοινωνική καταστροφή της επόμενης γενιάς); Αυτό κάνει τον λαό αντικαπιταλιστή;
Επιθυμούν οι άνθρωποι να καθοδηγούνται από άτομα με λιγότερη πνευματική, ιστορική, οικονομική ή νομική εμπειρία από τον μέσο πρωτοετή φοιτητή; Αυτό κάνει τον λαό ελιτιστή;
Χρειάζεται ο κόσμος την πληρωμένη γνώμη διασημοτήτων, πολλοί από τους οποίους έχουν μηδενική εξειδίκευση σε οτιδήποτε, για να επηρεάσουν τις ψήφους τους; Αυτό κάνει τους ανθρώπους χωρίς φαντασία; Λαϊκιστές;»
Αλλά πολύ πιο εκφοβιστικό και ανησυχητικό είναι ότι ο ίδιος ο πόλεμος είναι επίσης προέκταση της πολιτικής και ο κόσμος, με επικεφαλής ηγέτες που στατιστικά δεν αντιπροσωπεύουν την πλειοψηφία, είναι τώρα πιο κοντά στον πόλεμο από ό,τι μπορεί να αρνηθεί κανείς από εμάς.
Ο Ρέι Ντάλιο, για παράδειγμα, δίνει στις ΗΠΑ μια πιθανότητα 50/50 για εμφύλιο πόλεμο.
