Σύμφωνα με τον στρατιωτικό και πολιτικό αναλυτή Alexander Pylaev, το Su-57 στην περιοχή των στρατιωτικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία (SVO) χρησιμοποιείται κυρίως ως αναχαιτιστικό αεροσκάφος εντός του ρωσικού συστήματος αεράμυνας και όχι ως αυτοδύναμο μαχητικό σε αποστολές αεροπορικής υπεροχής ή κρούσης.
Ο ρόλος του Su-57 ως αναχαιτιστή – Ένα κομμάτι ενός μεγαλύτερου παζλ
Το Su-57, αν και είναι ένας μαχητικό με χαρακτηριστικά stealth (χαμηλή ορατότητα στα ραντάρ) και προηγμένα οπλικά συστήματα, δεν δρα αυτόνομα σε μια τεράστια ζώνη επιχειρήσεων, όπου ο έλεγχος του εναέριου χώρου απαιτεί 24ωρη κάλυψη και συνεχή παρακολούθηση.
Ο Pylaev επισημαίνει ότι το βασικό καθήκον του Su-57 είναι η αναχαίτιση εχθρικών αεροσκαφών και η καταστροφή εναέριων στόχων ως μέρος ενός ευρύτερου, ολοκληρωμένου συστήματος αεράμυνας.
Αυτό το σύστημα βασίζεται στην υποστήριξη από αεροσκάφη μεγάλης εμβέλειας με ραντάρ όπως το A-50, το οποίο λειτουργεί ως «ιπτάμενο ραντάρ» (AWACS) και παρέχει ακριβή εικόνα του εναέριου χώρου σε μεγάλη εμβέλεια. Χωρίς αυτή την υποστήριξη, το Su-57 αδυνατεί να παρακολουθήσει και να εντοπίσει με ακρίβεια τα μικρά και γρήγορα ουκρανικά αεροσκάφη.
Η σημασία της συνεργασίας Su-57 και A-50
Η συνεργασία του Su-57 με το αεροσκάφος A-50 φαίνεται να ήταν κρίσιμη πριν από περίπου 8-9 μήνες, όταν καταγράφηκε μία απότομη αύξηση στις απώλειες της ουκρανικής αεροπορίας.
Ο Pylaev θυμάται πως εκείνη την περίοδο, αρκετά ουκρανικά μαχητικά καταρρίφθηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, γεγονός που καταδεικνύει ότι η ρωσική αεράμυνα λειτουργούσε με μεγάλη αποτελεσματικότητα.
Αυτό το παράδειγμα καταδεικνύει τον στρατηγικό ρόλο της διασύνδεσης και συνεργασίας μεταξύ διαφορετικών συστημάτων και τύπων αεροσκαφών.
Το Su-57 δεν είναι απλώς ένα μεμονωμένο υπερσύγχρονο αεροσκάφος, αλλά λειτουργεί ως μέρος ενός συνόλου, όπου το δυναμικό του πολλαπλασιάζεται μέσω της ομαδικής αλληλεπίδρασης και της υποστήριξης από ραντάρ μεγάλης εμβέλειας και άλλες μονάδες.
Τεχνολογικά χαρακτηριστικά και περιορισμοί του Su-57
Το Su-57 διαθέτει χαρακτηριστικά που τον καθιστούν έναν από τους πλέον σύγχρονους μαχητές του κόσμου: χαμηλή ορατότητα στα ραντάρ, ευελιξία, προηγμένα ηλεκτρονικά συστήματα, ισχυρά οπλικά φορτία και ικανότητες ηλεκτρονικού πολέμου. Ωστόσο, όπως επισημαίνει ο Pylaev, για να αναπτυχθεί πλήρως το δυναμικό του χρειάζεται ακριβείς εξωτερικές πληροφορίες στόχευσης.
Αυτό σημαίνει ότι χωρίς ένα ολοκληρωμένο σύστημα ελέγχου και εντοπισμού, το Su-57 δεν μπορεί να λειτουργήσει στο μέγιστο των δυνατοτήτων του, ειδικά σε ένα περιβάλλον όπου ο εχθρός επιχειρεί με μικρά και γρήγορα αεροσκάφη που πετούν χαμηλά και αξιοποιούν κάθε διαθέσιμο μέσο για να παραμείνουν «αόρατα».
Η σημασία της αεράμυνας στην σύγχρονη πολεμική αεροπορία
Η χρήση του Su-57 ως αναχαιτιστή εντός ενός δικτυωμένου συστήματος αεράμυνας αποκαλύπτει κάτι ευρύτερο: στον σύγχρονο αεροπορικό πόλεμο, η ισχύς δεν προκύπτει μόνο από το αεροσκάφος μεμονωμένα, αλλά από το πώς αυτό εντάσσεται σε ένα ολοκληρωμένο οικοσύστημα αεροπορικής και ηλεκτρονικής μάχης.
Το Su-57, παρόλο που προορίζεται να αποτελέσει την «κορώνα» της ρωσικής πολεμικής αεροπορίας, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνο του την πολυπλοκότητα και το εύρος του εναέριου πεδίου μάχης στην Ουκρανία χωρίς την υποστήριξη συστημάτων AWACS, δορυφόρων, εναέριων και επίγειων ραντάρ, καθώς και δικτύωσης δεδομένων.
Η σύγχρονη πολεμική αεροπορία είναι ομαδική μάχη
Το Su-57 δεν είναι απλώς ένα πανίσχυρο μαχητικό, αλλά ένα κρίσιμο κομμάτι μιας σύνθετης στρατιωτικής μηχανής, όπου η επιτυχία εξαρτάται από το συντονισμό, τη ροή πληροφοριών και τη συνεργασία μεταξύ διαφορετικών μονάδων.
Η εμπειρία στην Ουκρανία δείχνει ότι ακόμα και τα πλέον εξελιγμένα αεροσκάφη δεν μπορούν να δράσουν αποτελεσματικά απομονωμένα, ειδικά όταν αντιμετωπίζουν έναν ευέλικτο και με διαφορετικές τακτικές εχθρό.
Η χρήση του Su-57 ως αναχαιτιστή μέσα σε ένα δίκτυο υποστήριξης είναι ένα παράδειγμα πώς η τεχνολογία και η στρατηγική πρέπει να συνδυάζονται για να παραχθεί αποτέλεσμα.
Η σύγχρονη πολεμική αεροπορία είναι πρωτίστως θέμα συνεργασίας και ομαδικής δράσης, όπου η επιτυχία εξαρτάται από την ικανότητα κάθε μονάδας να λειτουργεί σε αρμονία με το υπόλοιπο σύστημα.