Η Ταϊβάν εγκαινίασε με πολλές φανφάρες το πρώτο τάγμα τεθωρακισμένων εξοπλισμένο με άρματα μάχης τύπου M1A2T Abrams. Στην τελετή συμμετείχε ο “πρόεδρος” του μη-κράτους Λάι Τσιγκ-τε, γνωστός και με το αμερικανόηχο ψευδώνυμο Γουίλιαμ Λάι.
Τα εν λόγω άρματα μάχης είναι μέρος της παραγγελίας 108 κομματιών. Η πρώτη παράδοση έγινε το 2024 ενώ υπολείπονται ακόμη 28 κομμάτια από τα 108 που περιελάμβανε η παραγγελία.
Τα Μ1Α2Τ αποτελούν μεγάλη πρόοδο σε σχέση με τα άρματα μάχης που χρησιμοποιούσαν μέχρι σήμερα οι δυνάμεις του μη-κράτους, κάποια από τα οποία είναι ελαφρώς εκσυχρονισμένες εκδόσεις τεθωρακισμένων της δεκαετίας του 1950. Σε σύγκριση με αυτά, τα Μ1Α2Τ, σχεδιασμένα το 1992, μοιάζουν με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας.
Δυστυχώς για τους αγοραστές, από το 1992 έχουν περάσει 33 χρόνια, μέσα στα οποία η στρατιωτική τεχνολογία έχει σημειώσει αλματώδη ανάπτυξη. Χαρακτηριστικό του πόσο ξεπερασμένα είναι τα Μ1Α2Τ είναι ότι στα πεδία μάχης της πρώην Ουκρανίας “πέφτουν σαν τις μύγες”. Από τα 31 τεθωρακισμένα αυτού του τύπου που έστειλαν οι ΗΠΑ στις ουκροναζιστικές δυνάμεις, και τα οποία αναμενόντουσαν ως τα wunderwaffen που θα άλλαζαν την έκβαση του πολέμου, μόνον 4 παραμένουν σε λειτουργία.
Χαρακτηριστικό δε είναι ότι οι ίδιες οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν την ιδέα να εκσυγχρονίσουν τα Abrams, επιλέγοντας αντί αυτού να σχεδιάσουν εξ αρχής ένα νέο μοντέλο το οποίο θα ενσωματώνει μοντέρνες ιδέες από Κινέζικα και Ρωσικά πρωτοποριακού σχεδιασμού τεθωρακισμένα.
Εξ ίσου ξεπερασμένα και εν πολλοίς άχρηστα για τις σύγχρονες συνθήκες πολέμου είναι και τα άλλα δύο mainstream δυτικά τεθωρακισμένα: Τα γερμανικά Leopard II και τα βρετανικά Challenger. Τα μόνα σχετικά σύγχρονα τεθωρακισμένα που κατασκευάζονται στο δυτικό στρατόπεδο είναι νοτιοκορεατικά K2 Black Panther. Στη θεωρία είναι αξιόμαχα, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχουν δοκιμαστεί σε συνθήκες μάχης.
Το εξοπλιστικό πακέτο του οποίου τμήμα αποτελούν τα 108 Abrams κόστισε 2 δις δολάρια στο λαό της Ταϊβάν. Η συμφωνία αυτή δεν πρόκειται να αλλάξει σημαντικά τις στρατιωτικές δυνατότητες της Ταϊβάν, συνεισφέρει όμως στους τραπεζικούς λογαριασμούς των βιομηχανιών όπλων των ΗΠΑ.
Ούτως η άλλως, η μόνη περίπτωση να χρησιμοποιηθούν σε μάχη τα τεθωρακισμένα είναι αν η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας αποφασίσει/υποχρεωθεί να προχωρήσει σε βίαιη επανένωση του νησιού με την ηπειρωτική χώρα. Στην περίπτωση αυτή είναι αυτονόητο ότι ακόμη και αν η Ταϊβάν είχε εξοπλιστεί με υπερσύγχρονα όπλα, το πολύ να καθυστερούσε το μοιραίο κατά μερικές μέρες. Επομένως το ότι πέταξε τα χρήματα αυτά σε οπλικά συστήματα που είναι άχρηστα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Ο μόνος τρόπος να έπιαναν τρόπο τα χρήματα αυτά θα ήταν αν ΔΕΝ πήγαιναν σε στρατιωτικές δαπάνες αλλά σε κοινωνικές παροχές.
Όταν όμως είσαι υποτελής, πρέπει να πληρώνεις και το σχετικό φόρο. Το αν σε αντάλλαγμα θα πάρεις παρωχημένης τεχνολογίας τεθωρακισμένα ή χάντρες και καθρεφτάκια, λίγη σημασία έχει.
Στην τελετή εγκαινίων, εκτός από τον “πρόεδρο” συμμετείχαν επίσης ο “υπουργός” άμυνας του μη-κράτους, ο αρχηγός του στρατού του ιδίου και πολλοί αξιωματούχοι. Σίγουρα θα εξεφώνησαν και λογίδρια, επαινώντας τα σύγχρονα όπλα και τις νέες δυνατότητες που τους δίνουν. Υποθέτω ότι θα μαζεύτηκαν και οι Ταϊβανέζοι να δουν τα καινούρια τους αποκτήματα. Θα ένοιωθαν βέβαια ότι ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά.
Αλλά η μέρα ήτανε ζεστή και ποιητική,
ο ουρανός ένα γαλάζιο ανοιχτό,
το Αλεξανδρινό Γυμνάσιον ένα
θριαμβικό κατόρθωμα της τέχνης,
των αυλικών η πολυτέλεια έκτακτη,
ο Καισαρίων όλο χάρις κι εμορφιά
(της Κλεοπάτρας υιός, αίμα των Λαγιδών)·
κι οι Αλεξανδρινοί έτρεχαν πια στην εορτή,
κι ενθουσιάζονταν, κι επευφημούσαν
ελληνικά, κι αιγυπτιακά, και ποιοι εβραίικα,
γοητευμένοι με τ’ ωραίο θέαμα –
μόλο που βέβαια ήξευραν τι άξιζαν αυτά,
τι κούφια λόγια ήσανε αυτές οι βασιλείες.