Όταν οι ηγέτες των 28 χωρών μελών του ΝΑΤΟ συγκεντρωθούν στις Βρυξέλλες στις 25 Μαΐου, όλα τα βλέμματα θα είναι στραμένα στον Πρόεδρο των ΗΠΑ Donald Trump.
Η Ρωσία, το Αφγανιστάν και οι ερωτήσεις σχετικά με τη δέσμευση της Αμερικής έναντι της Ευρώπης θα είναι στην ατζέντα των συμμάχων, αλλά η λογική στην αίθουσα θα είναι -καταμερισμός των ευθυνών – και ειδικότερα από τον πρόεδρο των ΗΠΑ που ζητάει περισσότερες ευθύνες στον Συνασπισμό
Ενώ το Trump απέσυρε πολλές από τις προηγούμενες επικρίσεις του για το ΝΑΤΟ – δηλώνοντας ακόμη ότι η συμμαχία «δεν είναι πλέον παρωχημένη» μετά από συνάντηση με τον γενικό γραμματέα τον περασμένο μήνα – η εμμονή της κυβέρνησης του οι σύμμαχοι δαπανούν περισσότερα για την άμυνα έχει παραμένει.
Ο κ. Trump επεσήμανε ότι μόλις πέντε μέλη πληρούν επί του παρόντος τον στόχο της αμυντικής δαπάνης που θέτει το ΝΑΤΟ το 2014.
Τον Φεβρουάριο, ο υπουργός Άμυνας James Mattis προσέφερε «σαφήνεια στην πολιτική πραγματικότητα στις ΗΠΑ» στους συναδέλφους υπουργούς άμυνας, υποστηρίζοντας πως «αν οι σύμμαχοι δεν θέλουν να δουν την Αμερική να μειώσει τη δέσμευσή τους προς αυτούς, τότε κάθε πρωτεύουσα του Συνασπισμοού πρέπει να δείξει την υποστήριξή της για την κοινή άμυνά μας».
Τον Μάρτιο, ο υπουργός Εξωτερικών Rex Tillerson είπε στους ομολόγους του ότι πρέπει να προετοιμάσουν σχέδια δράσης για τις αμυντικές τους δεσμεύσεις.
Και μετά από συνάντηση με την καγκελάριο Angela Merkel στο Λευκό Οίκο, ο Trump ανέβασε tweet γράφοντας ότι “η Γερμανία χρωστάει … τεράστια ποσά στο ΝΑΤΟ”.
Ο Trrump διαμαρτύρεται για ανεπαρκείς αμυντικές δαπάνες μεταξύ των μελών του ΝΑΤΟ και τονίζοντας τις φιλοδοξίες της Ρωσίας, έχει ήδη πείσει τα μέλη να επενδύσουν περισσότερο. Αλλά ο πρόεδρος shoulderstand εξετάσει thatthere είναι καμία εγγύηση έκαναν μέλη του ΝΑΤΟ έκαναν να περνούν περισσότερο θα το κάνει με σύνεση και έκανε το μέτρο της αξίας ενός συμμάχου είναι ευρύτερο από το ποσό σε δολάρια top-line στον προϋπολογισμό της. Η έπαρση έμφαση στις μετρήσεις του προϋπολογισμού κινδύνους στρέβλωσης, σε βάρος του ΝΑΤΟ και της Αμερικής, τι σημαίνει να είναι ένα καλό στρατιωτικό σύμμαχο.
Οι αμυντικές δαπάνες είναι μία μεγάλη ιστορία.
Ο υπουργός Άμυνας του Richard Nixon ο James Schlesinger, για παράδειγμα, ζήτησε από τα μέλη το 5 %του ΑΕΠ τους για την άμυνα.
Μέχρι τη στιγμή που ο Bill Clinton ανέλαβε την εξουσία, o μέσος όρος των αμυντικών δαπανών του μειώθηκε στο 4,4% του ΑΕΠ το 1989 και σε 3,8% το 1993.
Τώρα ο μαγικός αριθμός είναι 2%, που είχε συμφωνηθεί στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ το 2014 στην Ουαλία.
Σημειώθηκε πρόοδος από τη σύνοδο κορυφής, οι 20 από τις 28 χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ έχουν αυξήσει το ποσοστό του ΑΕΠ που αφορά την άμυνα.
Ακόμα, με την Ελλάδα, την Πολωνία, τη Βρετανία, την Εσθονία τα μόνα μέλη, εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες που έχουν ξεπεράσει το όριο του 2%, οι Αμερικανοί ζητάνε και από τους υπόλοιπους συμμάχους να ακολουθήσουν.
Υπάρχουν δαπάνες για τις δαπάνες και υπάρχουν δαπάνες που γίνονται με σύνεση.
Σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες για παράδειγμα, οι αμυντικές δαπάνες είναι τόσο για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, όπως είναι και για τη διαφύλαξη της εθνικής ασφάλειας.
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, 2,7 τοις εκατό του συνόλου του εργατικού δυναμικού είναι στο στρατό.
Η Νορβηγία από την άλλη κλείνοντας στρατιωτικές βάσεις, διέθεσε τα χρήματα που εξασφαλίστηκαν για εκπαίδευση, ασκήσεις και νέες συμβάσεις.
Η Δανία, επίσης, πριν από μια δεκαετία μείωσε τον δαπανηρό της υποβρύχιο στόλο, διοχετεύοντας τα κεφάλαια για διπλασιασμό του στρατού ξηράς, ο οποίος μπορεί να αναπτυχθεί γρήγορα σε μια κρίση.
Είναι χρήσιμο να δούμε ποιος σύμμαχος ξοδεύει το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ για την άμυνα.
Στην κορυφή της λίστας δεν είναι η Βρετανία, η οποία έχει πολεμίσει στο πλευρό των ΗΠΑ στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, καθώς και σε επιχειρήσεις εναντίον του ισλαμικού κράτους.
Εξάλλου, δεν είναι οι Γερμανοί με το πενιχρό 1,2%.
Ο νικητής είναι η Ελλάδα, η οποία διαθέτει 2,4% του ΑΕΠ για την άμυνα, αλλά δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί από τις επικεφαλείς του ΝΑΤΟ.
Η αλήθεια είναι πως ενώ η Αθήνα μείωσε τις αμυντικές της δαπάνες, αυτό της δίνει μεγαλύτερο ποσοστό σε σχέση με τους συμμάχους, από τη στιγμή που το ΑΕΠ έχει βυθιστεί.