Αυτό το κείμενο αποτελεί τον πρόλογο από τον 5ο κατά σειράν τόμο των δημοσιευμένων από το 2017 και μέχρι σήμερα άρθρων μου, ο οποίος θα κυκλοφορήσει σε ψηφιακή μορφή.
Είναι ίσως η πρώτη φορά που μια μικρή έρευνα για τον Φαλμεράιερ δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στην ορθότητα ή μη της θεωρίας του για τη φυλετική ασυνέχεια του ελληνισμού, αλλά διερευνά την προσωπικότητα, τη μυστική ζωή και τα βαθύτερα κίνητρα για τη διατύπωση αυτής της θεωρίας. Οι μεγάλοι Έλληνες και οι άλλοι Ευρωπαίοι ιστορικοί που απέδειξαν τη σαθρότητα των επιχειρημάτων του Φαλμεράιερ, τον αντιμετώπισαν ως διανοούμενο που διατύπωσε μια θεωρία βασισμένη στην επιστημονική δεοντολογία. Ίσως γι’ αυτό, μέσα στα σκληρά γεωστρατηγικά παιχνίδια του παγγερμανισμού και του πανσλαβισμού, δεν διερευνήθηκαν τα βαθύτερα σκοτεινά κίνητρα της θεωρίας ενός εξαιρετικά μορφωμένου, πανέξυπνου, πνευματώδη, κοσμοπολίτη αλλά και φιλοχρήματου, αδίστακτου, ιδεολογικά ανερμάτιστου και σεξουαλικά διεστραμμένου τυχοδιώκτη που διέπραξε ποινικά κολάσιμο κακούργημα.
Δεν θεωρώ ότι αυτή η μικρή μου έρευνα για τη μυστική ζωή και την αδιερεύνητη προσωπικότητα του Φαλμεράιερ είναι πλήρης. Μάλλον ανοίγει ένα παραθυράκι για ευρύτερες έρευνες από άλλους, οι οποίοι θα έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν τις μυστικές πηγές πληροφοριών που προστατεύουν τη φήμη του ως δήθεν αντικειμενικού ερευνητή και επιστήμονα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν κυρίως τα μυστικά κρατικά αρχεία αντικατασκοπίας της Αυστρίας-Γερμανίας (Βαυαρίας) και τα απόρρητα έγγραφα για τα Βαλκάνια και το Αιγαίο του ρωσικού υπουργείου εξωτερικών στις αρχές του 19ου αιώνα. Επίσης, άκρως διαφωτιστικά θα είναι το αρχείο της Βαυαρικής Ακαδημίας Επιστημών, για τις πραγματικές αιτίες της πρότασης διαγραφής του Φαλμεράιερ και η σχετική δικαστική απόφαση για την ατιμωτική ποινή της ραφανίδωσης που του επιβλήθηκε, χωρίς να υπάρχει και η ελάχιστη έγκυρη πληροφορία για το θύμα ή για το είδος της σεξουαλικής κακουργηματικής πράξης του. Αν συνοψίσω τα δικά μου συμπεράσματα, όπως τα έχω παραθέσει στα δυο δημοσιευμένα σχετικά άρθρα μου, θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι ο Φαλμεράιερ χρησιμοποίησε αριστοτεχνικά τις πολιτικές γνωριμίες του στη βαυαρική ελίτ και τις στρατηγικές αντιθέσεις της Γερμανίας με τη Ρωσία, για να προστατεύσει το κύρος του ως διανοούμενου και, όπως όλοι οι τυχοδιώκτες, για να έχει τα περισσότερα και μεγαλύτερα προσωπικά και οικονομικά οφέλη. Ελπίζω ότι κάποιοι ευρωπαίοι ερευνητές, που έχουν τη δυνατότητα να προσεγγίσουν αυτά τα αρχεία, θα ευαισθητοποιηθούν για να αποκαλυφθεί η σκοτεινή προσωπικότητα του Φαλμεράιερ. Άλλωστε, αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο ενδιάμεσος μικρός υπότιτλος του άρθρου για τη μυστική ζωή του, γράφτηκε στις τρεις κυριότερες ευρωπαϊκές γλώσσες, ώστε να διευκολυνθεί στο διαδίκτυο αυτή η ευαισθητοποίηση για πληρέστερη έρευνα.
Στα δυο άρθρα μου για τον Φαλμεράιερ και τη θεωρία του (Βλ. σχετ. συνδέσμους:
http://hellenic.anagnostis.info/Imasteiapogonitonarheonellinon.html
http://hellenic.anagnostis.info/I%20Vrikolakes%20tou%20Falmeraierismopu%20.html
https://www.eproodos.gr/post/oi-vrikolakes-toy-falmeraierismoy-i-ideologiki-diastasi-toy-ellinikoy-ethnomidenismoy) είχε με συγκεκριμένα στοιχεία αποδειχθεί ο διπλός τυχοδιωκτικός ρόλος του στην πολιτική και διπλωματική σύγκρουση της Γερμανίας (Βαυαρίας) και Ρωσίας στην καταρρέουσα Οθωμανική Αυτοκρατορία, για τον έλεγχο του Αιγαίου και των Στενών του Βοσπόρου. Είναι μια σύγκρουση που συνεχίζεται και σήμερα με διαφορετική μορφή και με τη Γερμανία να επιδιώκει την περιφερειακή γιγάντωση και ενδυνάμωση της Τουρκίας στη Νοτιοανατολική Ευρώπη (όπως στην περίοδο του Μέτερνιχ και στις μετέπειτα εκκαθαρίσεις/γενοκτονίες των χριστιανών στη Μικρά Ασία και ως την Τραπεζούντα), ως πρόφραγμα, για να αναχαιτίσει τη ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια και στο Βόρειο Αιγαίο. Για το σκοπό αυτό και με βάση το γερμανικό δόγμα θεώρησης της Ευρώπης ως καθαρά γεωγραφικής περιοχής, διευκολύνει την πολιτιστική αλλοίωση της Βαλκανικής με τη σταδιακή ισλαμοποίηση/τουρκοποίησή της.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κυρίως μετά την ίδρυση της ΕΟΚ/ΕΕ, η ανάδειξη των φρικαλεοτήτων του εβραϊκού ολοκαυτώματος αποτέλεσε βαρύτατο πλήγμα στη γενική ηθική υπόσταση του γερμανικού λαού. Η ανακίνηση παλιών πληγών γενοκτονίας στις οποίες εμπλεκόταν η Γερμανία με τη συνέχιση της πολιτικής του Μέτερνιχ και του Βίσμαρκ στα Βαλκάνια, θα αποτελούσε δυσμενές επιβαρυντικό στοιχείο σε μια προσπάθεια για την «αδελφοποίηση» και την οικονομική ανάπτυξη των ευρωπαϊκών λαών, με βάση τον πολιτιστικό τους πλούτο και τις αξίες της χριστιανικής ηθικής. Κι’ όμως, όσοι έχουν στοιχειώδεις γνώσεις ιστορίας και θέλουν να ομολογήσουν την αλήθεια, μπορούν να εκτιμήσουν το μέγεθος της συμβολής του Λίμαν φον Σάντερς και των υπόλοιπων συμβούλων του γερμανικού επιτελείου στη γενοκτονία των χριστιανών της Τουρκίας (Ελλήνων, Αρμενίων και Ασσυρίων) για τη δημιουργία μιας θρησκευτικά και «φυλετικά καθαρής» νεο-οθωμανικής Τουρκίας. Όσοι δεν κατάλαβαν ότι και στις μέρες μας παίζεται το ίδιο παιχνίδι στη διεθνή σκακιέρα, με έναν δικτάτορα Ταγίπ Ερντογάν να παριστάνει τον πρόεδρο μιας «Δημοκρατίας ευρωπαϊκού επιπέδου και δυτικοευρωπαϊκών αξιών», πρέπει να είναι πολιτικά αφελείς. Η Γερμανία ως η ηγέτιδα δύναμη της ΕΕ θα τον στηρίξει με νύχια και με δόντια (όπως και οποιονδήποτε άλλο τούρκο ηγέτη), σε όσες παραβάσεις της διεθνούς νομιμότητας και αν προβεί, όπως π.χ. σήμερα (10-6-2020) που παραβιάζει με την ανοχή των Μεγάλων Δυνάμεων το εμπάργκο όπλων του ΟΗΕ και της ΕΕ στη Λιβύη, με τη συνοδεία τριών πολεμικών πλοίων. Μήπως τα ίδια δεν έκανε το 1938 και ο Χίτλερ, όταν τον επισκέφθηκαν με αηδιαστική δουλοπρέπεια ο Τσάμπερλεν και ο Νταλαντιέ, για να αποφανθούν ότι ο ψυχοπαθής ηγέτης της χιτλερικής Γερμανίας «ήταν ένας τζέντλεμαν!»; Αφήνουν σήμερα σε έναν δικτάτορα να ανακατώνει την τράπουλα σε μια μακρινή χώρα που βρίσκεται στο υπογάστριο της (γερμανικής) Ευρώπης, απέναντι στην Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία και παρακολουθούν απαθείς τις εξελίξεις σαν παραλυμένοι και αποχαυνωμένοι. Ο ιδιόρρυθμος και πολιτικά ανερμάτιστος σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ, με ειδικά προσωπικά οικονομικά συμφέροντα στην Τουρκία, ενθαρρύνει σιωπηρά αυτή τη νεοναζιστική επιθετικότητα του νέου σουλτάνου «για τα σύνορα της καρδιάς του». Με τέτοιους ηγέτες είναι δυνατόν οι μελλοντικές εξελίξεις να είναι ευοίωνες!
Αλλά ας επανέλθουμε στον Φαλμεράιερ. Ο κάποτε άγνωστος καθηγητής του Λυκείου του Landshut της Ανατολικής Βαυαρίας, χάρη στην τεράστια κλασική εκπαίδευση των Βενεδικτίνων μοναχών που μεταμόρφωσαν το φτωχό βοσκόπουλο σε διανοούμενο και ερευνητή του αρχαίου μεσογειακού πολιτισμού, έγραψε το πρώτο μέρος του έργου του ««Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους» (Geschichte der Halbinsel Morea während des Mittelalters) και επιχείρησε να ανατρέψει εκ βάθρων όλα τα αισθήματα συμπαράστασης και λατρείας των Ευρωπαίων προς τους επαναστατημένους Έλληνες. Το έργο ήταν απόλυτα προσαρμοσμένο στη μετερνίχεια πολιτική σκέψη ότι, «η Ευρώπη είναι μια απλή γεωγραφική έννοια» και συνεπώς τα πολιτιστικά και συναισθηματικά στοιχεία και κυρίως η αρχαία ελληνική ιστορία και η θρησκεία (χριστιανισμός), τα οποία αποτελούσαν τη βάση του ευρωπαϊκού φιλελληνισμού και ιδιαίτερα των Γερμανών διανοουμένων, ήταν το νοσηρό αποτέλεσμα μιας «κλασικής τοξικότητας».
Ο Μέτερνιχ είχε αντιληφθεί ότι η Ελληνική Επανάσταση του 1821 και ο ευρωπαϊκός φιλελληνισμός, αποτελούσαν τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την ανατροπή του status quo που κυριάρχησε στην Ευρώπη μετά την ήττα του Ναπολέοντα. Ο Αυστριακός υπουργός εξωτερικών είχε ήδη καταφέρει να εξουδετερώσει τον μεγαλύτερο εχθρό του (όπως ο ίδιος ομολόγησε) στο ρωσικό υπουργείο εξωτερικών, τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος θα μπορούσε να ανατρέψει τα σχέδιά του, ενώ με τη θεωρία του Φαλμεράιερ αποδόμησε τον ευρωπαϊκό φιλελληνισμό, υποβοηθώντας τη συνέχιση της Οθωμανικής κυριαρχίας και του ισλαμισμού στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, ως ασπίδας των κινδύνων της ρωσικής επιρροής σ’ αυτή την ευαίσθητη για τα παγγερμανικά συμφέροντα περιοχή. Αντίθετα, οι Ρώσοι, επιδίωκαν τη σλαβοποίηση της ίδιας περιοχής, συμπεριλαμβανόμενης και της σημερινής Βόρειας Ελλάδας, χρησιμοποιώντας και πολιτιστικά επιχειρήματα (φυλετική συγγένεια ή ταυτόσημη θρησκευτική πίστη) για να επεκτείνουν την πολιτική επιρροή τους σε όλη τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Την ίδια τακτική ακολούθησαν και στο θέμα της «κατασκευής» ενός Μακεδονικού Έθνους, βαφτίζοντας βούλγαρους πολίτες σε απογόνους των Αρχαίων Μακεδόνων. Σ’ αυτό το παιχνίδι προπαγάνδας και πολιτικής απάτης, η θεωρία του Φαλμεράιερ που είχε ως σκοπό να διευκολύνει την πολιτική του Μέτερνιχ, υπήρξε ιδιαίτερα επωφελής και για την επιτυχία των ρωσικών σχεδιασμών.
Αυτούς τους κινδύνους από τον πανσλαβισμό υπενθύμιζε συνεχώς υποκριτικά ο Φαλμεράιερ, με μια προπαγανδιστική μανία φανατικού ιδεολόγου και ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Allgemeine Zeitung» του Augsbourg, ενώ είχε ήδη προσφέρει τις υπηρεσίες του, ως συνεργάτης του απόστρατου ρώσου στρατηγού Αλεξάντερ Ιβάνοβιτς Όστερμαν-Τολστόι, ενάντια στα στρατηγικά συμφέροντα της πατρίδας του. Συνέχισε επίσης, το 1840-1843, να έχει επαφές με τη ρωσική αντικατασκοπία για κάποια άλλου είδους συνεργασία. Με το ρώσο στρατηγό δεν υπήρχαν ούτε δεσμοί φιλίας και ούτε κοινά ενδιαφέροντα για κοινές περιηγήσεις. Είναι αυτό που διαπίστωσε ο ρώσος δημοσιογράφος Βιτάλι Ντβορακόφσκι, αναφερόμενος στους «δυο αγαπημένους φίλους» και στον τουρκο-αιγυπτιακό πόλεμο της Μέσης Ανατολής. «Υπό αυτές τις συνθήκες» έγραψε, «ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Osterman-Tolstoy ως αδρανή τουρίστα, ενώ σχεδόν βρισκόταν στο κέντρο των στρατιωτικών εξελίξεων».
Η δεύτερη φάση αυτής της λυκοφιλίας αφορούσε στην Ελλάδα. Ο Φαλμεράιερ είχε ήδη προετοιμάσει τα σχέδια για να συμπληρώσει τη θεωρία του για τη φυλετική ασυνέχεια του ελληνισμού, με τη συλλογή στοιχείων για τον 2ο τόμο του βιβλίου του «Geschichte der Halbinsel Morea während des Mittelalters.- Teil 2»), που εκδόθηκε το 1836, μετά την επιστροφή του στη Βαυαρία. Εξυπηρετούσε έτσι τα ρωσικά στρατηγικά σχέδια για έλεγχο της Κωνσταντινούπολης και για σλαβοποίηση της Θράκης και της Μακεδονίας, με τη θεωρία των ελληνόφωνων Σλάβων οι οποίοι αντικατέστησαν «την εξαφανισμένη φυλή των αρχαίων Ελλήνων».
Στο θέμα για το απόλυτα σκοτεινό και μυστηριώδες σεξουαλικό κακούργημα για το οποίο καταδικάστηκε, επικρατεί μια νεκρική σιωπή που μας θυμίζει τη ρωμαϊκή «damnatio memoriae»(καταδίκη μνήμης). Είναι ένα γεγονός που φαίνεται σαν κάτι που δεν έχει ολότελα υπάρξει. Οι μαρτυρικές καταθέσεις και η απόφαση του βαυαρικού δικαστηρίου θα λύσουν προφανώς την απορία μας. Ως τότε όμως μπορούμε να καταφύγουμε σε υποθέσεις, βασιζόμενοι στα μέχρι τώρα υφιστάμενα αποδεικτικά στοιχεία.
Η ποινή της ραφανίδωσης επιβαλλόταν από την αρχαιότητα για περιπτώσεις σεξουαλικών εγκλημάτων. Κάποιοι από τους ελάχιστους ερευνητές που ασχολήθηκαν με τη ραφανίδωση, αρχίζοντας από την εποχή του Δράκοντα και του Σόλωνα που θεσμοθέτησαν τη σχετική νομοθεσία, θεωρούν εσφαλμένα ότι η ποινή αφορούσε μόνον τις περιπτώσεις μοιχείας. Οι νόμοι της Αθηναϊκής Πολιτείας για τη μοιχεία αλλά και σε άλλες ελληνικές πόλεις, αναφέρονταν συνήθως μόνο στις παράνομες σχέσεις των γυναικών, ενώ οι άνδρες παρανομούσαν σε ελάχιστες περιπτώσεις με οφθαλμοφανώς ασήμαντες ποινικές συνέπειες. Ο σύζυγος μπορούσε, σε αυτόφωρο αδίκημα, να σκοτώσει τη μοιχαλίδα και τον εραστή της, ενώ σε άλλες περιπτώσεις να την κουρέψει σύριζα (το λεγόμενο «μοιχόν» κούρεμα) και να τη διαπομπεύσει δημοσίως. Επίσης, υποχρεωτικά έπρεπε να την αποπέμψει από την οικογενειακή στέγη χωρίς δικαιώματα στην περιουσία και στα παιδιά ή να ζητήσει αποζημίωση από τον εραστή της και να την πουλήσει ως δούλη. Είναι φανερό ότι η ραφανίδωση ή παράτιλμος, εφαρμοζόταν σε άνδρες για ειδικές περιπτώσεις μοιχείας και ειδικότερα σε εξαναγκασμό γυναίκας ή στις ομοφυλοφιλικές σχέσεις ανδρών σε παρά φύσιν ερωτική πράξη. Για το λόγο αυτό, ο τιμωρούμενος με εισαγωγή ραπανίδων στον πρωκτό, δεν αποκαλούνταν «μοιχός» αλλά «εύπροικτος» και αντιμετωπιζόταν σε όλη του τη ζωή με χλευασμό και κοινωνική απαξίωση. Ήταν μια ατιμωτική «τιμωρία του πρωκτού» για τους σεξουαλικά διεστραμμένους, σύμφωνα με τα κριτήρια ηθικής συμπεριφοράς εκείνων των εποχών (από την Αρχαιότητα και ως τον 19ο αιώνα). Ο Φαλμεράιερ θα πρέπει να διέπραξε στην Ελλάδα, το 1847, ένα παρόμοιο ποινικό αδίκημα για το οποίο δικάστηκε στη Βαυαρία. Μια υπόθεση μοιχείας ενός τόσου διάσημου Βαυαρού που συναντήθηκε και με το βασιλιά Όθωνα, θα αποτελούσε εκρηκτικό ερωτικό σκάνδαλο για το οποίο θα υπήρχαν έγγραφα στοιχεία ή πιπεράτα σχόλια σε ελληνικές εφημερίδες της εποχής. Η απόλυτη συγκάλυψη αποδεικνύει τον ατιμωτικό χαρακτήρα της σεξουαλικής πράξης για την οποία καταδικάστηκε στην πατρίδα του.
Η θεωρία του Φαλμεράιερ δεν ήταν το αποτέλεσμα αξιόπιστων επιστημονικών ερευνών και συμπερασμάτων, αλλά το αποδεικτικό υλικό και τα συμπεράσματα προκατασκευάστηκαν στα πλαίσια των διακρατικών συγκρούσεων στη Βαλκανική και στο Βόρειο Αιγαίο, ανάμεσα στους Παγγερμανικούς και Πανσλαβιστικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς. Για το λόγο αυτό δεν ήταν απαραίτητη μια καθαρά αντικειμενική και επιστημονική εργασία, αλλά θα ήταν χρήσιμος ένας μορφωμένος προπαγανδιστής και ταλαντούχος πληρωμένος γραφιάς χωρίς ιδεολογικές ευαισθησίες, με στόφα όμως αδίστακτου και άπληστου απατεώνα.
