«Είμαι από τις περιοχές που κάνουν προσευχές
Να πέσουνε οι ΔΙ.ΑΣ από τις μηχανές» – ΛΕΞ
Τα τελευταία χρόνια ασχολούνται μαζί του κοινωνιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, επικοινωνιολόγοι, δημοσκόποι, εκλογικοί αναλυτές, διαφημιστές. Προσπαθούν να καταλάβουν ποιο είναι το μυστικό του και καταφέρνει και γεμίζει γήπεδα για τις συναυλίες του χωρίς να κάνει καμπάνια και χωρίς χορηγούς.
Νέοι ριζοσπαστικοποιημένοι και άλλοι που χαρακτηρίζονται από το σύστημα απολίτικοι στήνονται στην ουρά με τις ώρες για ένα εισιτήριο και μπορεί μπροστά ή πίσω τους να περιμένουν φίλοι των γονιών τους που γοητεύονται από αυτό που ψάχνει και βρίσκει στους στίχους του “η γενιά της αμφιβολίας”, όπως τη λέει ο ίδιος.
Οι απεργοί της Μαλαματίνας μαζί με φεμινίστριες που διαμαρτύρονται για τον βιασμό στο ΑΤ Ομόνοιας και στο τέλος τα ΜΑΤ. Η ένταση στις συναυλίες του είναι πάντα μεγάλη. Γιατί;
Με δικά του λόγια: “Δεν είναι ταξικό, δεν είναι πολιτικό, δεν είναι οπαδικό, δεν είναι καν μουσικό, είναι κάτι αόριστο και συγκεκριμένο μαζί, σε καταλαβαίνω και ξέρω ότι με καταλαβαίνεις, – γι αυτούς ραπάρω”. Για όσους γεννήθηκαν μετά τα ΄90 και ζουν την περίπου απασχόληση, την περίπου δημοκρατία και ένα περίπου μέλλον.
Μια προφανής εξήγηση για την επιτυχία του βρίσκεται στην αλήθεια του. Δηλαδή στο αυθεντικό νοιάξιμό του για τους αδικημένους. Κάτι απλό και τόσο μεγάλο.
«Ξέρω ποιος σε χτύπησε μα δε θα πω ποιος είναι
Γιατί ορκίστηκα ποτέ να μη ξεχάσω με ποιους είμαι»
